Συγκρίνοντας την Εθνική του σήμερα με του 2005
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την εθνική του 2014 και τη βάση σύγκρισης που θα πρέπει να αποτελεί η εθνική του 2005.
Για πολλά χρόνια υπήρξε δικαίως σημείο αναφοράς για τις εθνικές ομάδες, αυτή του 1987. Πλέον είναι καιρός η χρυσή εθνική του 2005 να λειτουργεί ως συγκριτικό μέγεθος. Ακριβώς όμως όπως δεν γινόταν να τεθεί θέμα σύγκρισης σε ταλέντο με την επική παρέα του ’87, το ίδιο δεν γίνεται να βάλουμε στις ζυγαριά την ποιότητα και το εκτόπισμα των σταρ του 2005.
Πολλά κοινά
Το μπάσκετ όμως, παρά το γεγονός βρισκόμαστε εννέα χρόνια αργότερα, μπορεί να τεθεί σε συζήτηση. Κοιτώντας αποκλειστικά και μόνο το παιχνίδι στο παρκέ, βλέπουμε πως υπάρχουν κοινά σημεία με κορυφαίο την άμυνα-προσαρμογή στον αντίπαλο και τον διαφορετικό ηγέτη κάθε βράδυ. Πράγματα που όλοι θυμόμαστε πως είχε και η ομάδα που σάρωσε το 2005. Και τότε, υπήρχε εξαιρετική προσαρμογή στα ατού των αντιπάλων και δεν τραβούσε ένας την ομάδα.
Ένα άλλο σχετικά κοινό στοιχείο, είναι ότι το παιχνίδι της Ελλάδας για πρώτη φορά από τότε, ξεκινά από την ρακέτα. Το 2005, ο Παπαδόπουλος ήταν το σημείο αναφοράς της ομάδας και από τα δικά του ποσταρίσματα ξεκινούσε η επίθεση έχοντας κοντά του τεσσάρια με εξαιρετικό σουτ και την καλύτερη περιφέρεια σε οργάνωση.
Το 2014, είναι εύκολο να δείτε πως η επίθεση ξεκινά από τον Μπουρούση και από εκεί κινούνται όλοι. Ποιος είπε πως είναι παρωχυμένοι οι ψηλοί; Η εθνική μας παραδοσικά είχε πολύ αθλητικά τεσσάρια με σταθερά καλό σουτ κάτι που συνεχίζεται. Τότε Ντικούδης-Φώτσης. Τώρα Πρίντεζης-Καϊμακόγλου.
Το περιφερειακό παιχνίδι πάλι στηρίζεται περισσότερο στην οργάνωση παρά στην εκτέλεση.
Σε μία πρώτη ματιά οι 55 από τους 86,3 πόντους που σημειώνει η εθνική μας έρχεται από σκορ κοντά στο καλάθι, ενώ οι τρεις πρώτοι σκόρερ είναι παίκτες που ξεκινούν από την ρακέτα για να βγουν προς τα έξω(Μπουρούσης, Πρίντεζης, Καϊμακόγλου). Ακόμα και οι περιφερειακοί σκοράρουν πιο άνετα με ντράιβ (Καλάθης, Αντετοκούνμπο) παρά με σουτ.
Ποικιλία και διαφορετική επιθετική προσέγγιση
Βεβαίως η τεράστια διαφορά με το 2005(ασχέτως αποτελέσματος το οποίο δεν εξετάζουμε διότι είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες και τα πρόσωπα) αφορά στην έως τώρα παραγωγικότητα. Διότι ενώ η εθνική του 2005 ξεκινούσε και τελειώνε στην διαχείριση του παιχνιδιού από τις πάσες του Παπαδόπουλου, το 2014, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία κι εντελώς διαφορετική επιθετική προσέγγιση.
Συνοπτικά, έχοντας ένα μικρό αλλά ασφαλές δείγμα τριών αγώνων(διότι η προπονητική φιλοσοφία είναι σαφές από το πρώτο παιχνίδι που επέστρεψε ο Καλάθης) η εθνική μας δείχνει διάθεση να αξιοποιήσει τους ψηλούς της και να κτίσει την βάση για τα υψηλά σκορ της, με γνώμονα τις κινήσεις παικτών όπως ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης και ο Καϊμακόγλου. Από εκεί δημιουργεί τους διαδρόμους ώστε ο Καλάθης με τον Αντετοκούνμπο να μπουν με φόρια στην ρακέτα ή ο Ζήσης με τον Βασιλειάδη να έχουν την άνεση να σουτάρουν.
Το ελληνικό μπάσκετ δείχνει πως έχει μία συνέχεια, μία εξέλιξη αλλά θα πρέπει να τη συνδυάσει με αποτελέσματα.
