Τα καλύτερά μας χρόνια

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ΝΒΑ στην Ελλάδα οφείλεται στο γεγονός πως κατάφερε να πείσει την νέα γενιά να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της προηγούμενης. Οι "δεν υπάρχει ΝΒΑ μετά τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Μπερντ" και οι "τότε έπαιζαν μπάσκετ, τώρα απλά καρφώνουν", χάνονται μπροστά στην έκρηξη ενδιαφέροντος από τους πιο φρέσκους οπότε υποχρεωτικά δεν τολμούν να υψώσουν την φωνή. Τι στο καλό, τα δύο τελευταία οχυρά ο Ομπράντοβιτς και ο Πεδουλάκης, αποδέχθηκαν πως οι Αμερικανοί έχουν κάτι μοναδικό.

Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια που ο γράφων ασχολείται με το ΝΒΑ, από το 1987, που υπάρχει τέτοια αγωνία για την πρεμιέρα. Σίγουρα τα social media, κάνουν την δουλειά τους αλλά αν στα 90ς είχαμε twitter θα γίνονταν επικές μάχες, Η αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια υπάρχει η σκέψη να περιορισθούν τα ξενιτιά λόγω...πολυκοσμίας στο σπίτι, όμως το ΝΒΑ βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό του στην μικρή Ελλάδα. Αυτό το καταλαβαίνεις από την προσέγγιση του κόσμου, πώς μοιράζεται η αγάπη του σε ομάδες. Δεν είναι όλοι Μπουλς, Λέικερς, ΠΑΣΟΚ κλπ, δηλαδή με τον νικητή.

Κάθε ομάδα έχει τον δικό της σταρ, το δικό της στυλ και τους δικούς της φίλους/οπαδούς διότι στην Ελλάδα είμαστε των άκρων κι εδώ είναι για καλό σκοπό.

Η άριστη πρεμιέρα

Η πρεμιέρα είχε ακριβώς όσα περιμέναμε αν και δύο τραυματισμοί μας κόστισαν ακόμα περισσότερα. Διότι είναι ωραίο να φανταστούμε τους Καβαλίερς του Λεμπρόν με τον βασικό τους πλέι μέικερ Κάιρι Ίρβινγκ και όχι τον εξαιρετικό αλλά γερασμένο Μο Γουίλιαμς. Θα έφτανε τους 40 ο μοναδικός Στίβεν Κάρι, αν είχε απέναντί του τον Τζρου Χολιντέι(έστω και των 20 λεπτών όπως υπολογίζεται ό,τι θα παίζει στην αρχή) αντί του Νέιτ Ρόμπινσον ή του Ισμαήλ Σμιθ;

Οι... καθαροί Πίστονς

Από την άλλη η ομάδα που περιμένουμε από πέρυσι, οι Ντιτρόιτ Πίστονς του συμπαθούς Σταν Βαν Γκάντι, εμφανίστηκαν πολύ συγκροτημένοι απέναντι στην Ατλάντα η οποία μάλλον θα πληρώσει την αδυναμία να κρατήσει τον πολύτιμο Ντεμάρ Κάρολ. Το ΝΒΑ επέλεξε τον αγώνα Ατλάντα-Ντιτρόιτ για αρχή, δηλαδή κάτι μερικώς αδιάφορο θέλοντας να κλιμακώσει το ενδιαφέρον. Οι Πίστονς, όμως αποτελούν ένα από τα στοιχήματα της φετινής σεζόν και αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, θα πάνε προς τα πάνω στην αδύναμη ανατολή. Μόνο που οι παλιοί φίλοι των Πίστονς, μην περιμένετε τους σκληρούς των 90ς ή των 00ς, αλλά μία ομάδα η οποία θυμίζει περισσότερο τον επίλογό της, όταν ο συγχωρεμένος πια Φλιπ Σόντερς της έδωσε κάποια πνοή, παίζοντας πιο...καθαρό μπάσκετ.

Ντέρμπι γιγάντων

Το ...ελληνικό ντέρμπι ήταν το Μπουλς-Καβς. Δηλαδή τα ...ορφανά του Τζόρνταν με τον Λεμπρόν(που λατρεύουμε να μισούμε) και το βράδυ πήγε στα πρώτα. Το πιο ευχάριστο όμως ήταν πως ο πιο άτυχος παίκτης της εποχής μας, συνεχίζει να παλεύει. Δεν έχουμε αποδώσει πολλά εύσημα στον πολεμιστή Ρόουζ, στεκόμενοι περισσότεροι στο ταλέντο του. Ο τύπος έχει καρδιά για να δώσει σε όλους τους Έλληνες πολιτικούς και να του μείνει να βγάλει το υπόλοιπο της καριέρας του. Έχει πει τόσα "όχι" στην κακοδαιμονία ενώ άλλος θα τα είχε παρατήσει. Εκτός από τα γόνατα, έχει κτυπήσει όπου υπάρχει μυς ως και στα φρύδια. Και συνεχίζει. Με μάσκα, με προστατευτικά αλλά είναι παρών. Οι Μπουλς δεν έχουν άλλη πιθανότητα να απειλήσουν τους Καβς, από το να ελπίζουν πως ο ηγέτης τους θα παραμείνει υγιής ως το τέλος. Θα ήταν άδικο οτιδήποτε άλλο για τον Ντέρικ Ρόουζ.

Όσο για τον Λεμπρόν; παρά την ήττα, βλέπει πως θα έχει συμπαραστάτες όταν θα έρθει η ώρα για να μην κυνηγάει τους πάντες μόνος του. Η Ανατολή τους ανήκει ακόμα και χωρίς τον Ίρβινγκ.

Οι πρωταθλητές του Κάρι

Οι Γουόριορς είναι το φαβορί όμως για το πρωτάθλημα, και ας μην γεμίζουν το μάτι. Δεν το γεμίζουν διότι έχουμε μάθει, όχι μόνο εμείς, πως το μπάσκετ είναι για τους ψηλούς και το Γκόλντεν Στέιτ μετά από 30 χρόνια ανορθόδοξου στυλ, δικαιώθηκε δίνοντας ελπίδα και στους...κοντούς πως μπορούν να πάρουν τον τίτλο. Αρκεί να είναι το ίδιο γρήγοροι σε επίθεση και άμυνα.

Η άμυνά τους, πάλι έκανε καλή δουλειά απέναντι σε έναν σπουδαίο ψηλό, όπως ο Άντονι Ντέιβις. Βέβαια τα πράγματα φέτος μοιάζουν πιο δύσκολα διότι οι έμπειρες δυνάμεις εξοπλίστηκαν οπότε θα πρέπει να κερδίσουν και το Σαν Αντόνιο και τους Κλίπερς ενώ πάντα θα υπάρχει το Μέμφις. Α, και το Φοίνιξ. Γιατί; Διότι έτσι επιθυμούμε.

Ευτυχώς μεγαλώνει η ψαλίδα

Ξεκίνησε μία ακόμα ενδιαφέρουσα χρονιά στο ΝΒΑ, λίγες ημέρες μετά την Ευρωλίγκα και αποδεικνύεται πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει η λεγόμενη...ανοικτή ψαλίδα. Κάποιες στιγμές πιστέψαμε πως κλείνει η απόσταση ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά η αλήθεια είναι πως κάθε χρόνο θα μεγαλώνει και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Είναι δύο διαφορετικά στυλ μπάσκετ, τα οποία εξυπηρετούν άλλες ανάγκες. Η Ευρωλίγκα έχει τους δικούς μας ανθρώπους, το δικό μας μπάσκετ και την ευρωπαϊκή σούπερ ανταγωνιστική φιλοσοφία από το πρώτο λεπτό.

Το ΝΒΑ είναι το απόλυτο αθλητικό θέαμα που μας προσφέρει εντελώς διαφορετικά συναισθήματα αλλά και μας διδάσκει πολλά αναφορικά με την προσέγγιση γύρω από τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Ίσως είναι η καλύτερη μπασκετική περίοδος που έχουμε ζήσει. Ας την... ζήσουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ντέρμπι με το... καλημέρα και νίκη για Μπουλς

Η τάπα του Γκασόλ στον ΛεΜπρόν