Τελικά υπάρχει τιμωρία

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 κλείνει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες κύκλους του ευρωπαϊκού ή μάλλον του μη αμερικανικού μπάσκετ. Πιθανώς η καλύτερη γενιά σε ποσότητα αθλητών από όλες τις χώρες. Μία γενιά που αφήνει στο παγκόσμιο μπάσκετ την κληρονομιά του Τζινόμπιλι, του Σκόλα, του Γκασόλ, του Ναβάρο, του Πάρκερ, του Ντιό, του Μπόγκουτ και άλλους που αποχώρησαν νωρίτερα ή θα συνεχίσουν μετά.

Από το πάρτι λείπει η παρέα που έβαλε την πινελιά της, άλλαξε πολλά αλλά κρατήθηκε μόνο για δύο χρόνια. Από τη γιορτή των Ολυμπιακών απουσιάζει η τελευταία εθνική που ταπείνωσε τους Αμερικανούς υποχρεώνοντάς τους να πάρουν πολύ πιο σοβαρά την υπόθεση παγκόσμιους αγώνες σε οποιοδήποτε επίπεδο. Από το 2006 οι ΗΠΑ δεν έχουν ηττηθεί και από το 2006, ο κόσμος δεν ξαναείδε αυτή την ομάδα που παρέδωσε μαθήματα σοβαρότητας στους NBAers.

Ο κύκλος στον αθλητισμό ανοίγει και κλείνει και το μέγεθός του κύκλου ορίζει και την κληρονομιά. Την επόμενη ημέρα. Ένα από τα καλύτερα μπασκετικά τουρνουά όλων των εποχών, μας φέρνει για μία ακόμα φορά στο σημείο που βρίσκεται η εθνική ομάδα. Που βρέθηκε τα τελευταία χρόνια.

Το 2004 ήταν η πρώτη συνάντηση με την κορυφαία Αργεντινή της ιστορίας και το 2008 η τελευταία. Πολύ σύντομα. Δύο παιχνίδια, δύο σκληρές ήττες που θα μπορούσαν να ήταν και νίκες.

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως αν το τελευταίο αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό ίσως η ιστορία να γραφόταν διαφορετικά στη συνέχεια. Ίσως η πιο πλήρης Εθνική όλων των εποχών να έφτανε στο Ρίο για να αποχαιρετήσει μαζί με τους άλλους μεγάλους. Ίσως. Αλλά τελικά έμεινε με δύο σπουδαία τουρνουά και τις περισσότερες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΜΕΛΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ

Είναι απίστευτα οξύμωρο. Παίκτες των οποίων το όνομα θα μείνει για πάντα γραμμένο με χρυσά γράμματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα μείνουν με ένα ερωτηματικό για το μπάσκετ εκτός της ηπείρου μας. Γιατί δεν εμφανίστηκε ξανά η Ελλάδα ως πρωταγωνίστρια σε κάποια μεγάλη διοργάνωση; Πού πήγαν οι... φίλοι του Καρμέλο που συνεχίζει να πρωταγωνιστεί;

Πήγαν διακοπές άλλοι νωρίς, άλλοι νωρίτερα, όλοι θα έπρεπε να βλέπουν τον Τζινόμπιλι και να σκύβουν το κεφάλι. Διότι "ναι έτσι αισθανόμαστε", "δεν έχουμε κάτι άλλο να δώσουμε", "έχουμε και οικογένειες", "πρέπει να ξεκουραστεί το σώμα μας". Όλα πραγματικά, όλα αληθινά, όλα ανθρώπινα.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ

Όσο πραγματικό το γεγονός πως από το 2007 όταν ο Χατζηβρέττας αποχώρησε και ο Παπαδόπουλος μπήκε στην μαύρη λίστα της ΕΟΚ μέχρι το 2015, οι 12 καλύτεροι Έλληνες αποχώρησαν πριν φτάσουν στα 33 τους χρόνια. Ο καθένας έφευγε όπως και όποτε ήθελε. Ούτε εξηγήσεις, ούτε αναλύσεις, ούτε συζήτηση. Απλά αποχωρούσαν. Γιατί; Γιατί...έτσι.

Η λέξη "Τιμωρία" ακούστηκε συχνά, από τους φιλάθλους κυρίως, αλλά φυσικά η πανίσχυρη ΕΟΚ, προσπάθησε να τιμωρήσει μόνο τον Μαυροκεφαλίδη. Όλως τυχαίως, ο μόνος που δεν έπαιζε σε κάποιον από τους αιωνίους ή δεν είχε γενικά καλές σχέσεις με συγκεκριμένους ανθρώπους στο... μαγαζί.

Βεβαίως δεν γίνεται να τιμωρήσει ή να ασκήσει πίεση μία ομοσπονδία η οποία έκοψε έναν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τον πρόεδρο και τις πολιτικές του για τους αθλητές. Φυσικά κανείς δεν μίλησε. Είτε προπονητής είτε συμπαίκτης. Το γαϊτανάκι τελείωσε με τους 82ρηδες που αποχώρησαν τελευταίοι το 2015.

Την ίδια ώρα που όλος ο πλανήτης ασχολείται με τους Αργεντινούς, τους Ισπανούς, βετεράνους οι μη, οι τέως διεθνείς έκαναν καλές διακοπές και δουλεύουν σκληρά για τους συλλόγους τους. 'Η δούλευαν σκληρά. Δυστυχώς η κόντρα των αιωνίων, μείωσε τις αντιστάσεις όχι μόνο του Τύπου, αλλά και των ίδιων των φιλάθλων οι οποίοι έγνεφαν καταφατικά στις αποχωρήσεις αφού είτε "το έκανε και ο... άλλος", είτε "όχι άλλοι τραυματισμοί λόγω εθνικής".

ΕΛΕΙΨΑΝ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΕΚΤΟΣ ΠΑΡΚΕ

Η Ελλάδα ανέδειξε σπουδαίους παίκτες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι Τζινόμπιλι, Γκασόλ, Πάρκερ ως ηγετικές φιγούρες εκτός γηπέδου. Ο Τζινόμπιλι έβγαζε από την τσέπη του για να προπονείται η εθνική Αργεντινής ενώ οι Έλληνες διεθνείς δεν είχαν πρόβλημα να επιτεθούν σε όποιον είχε αντίθετη άποψη για την σπατάλη της πρόσκλησης από το παράθυρο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014. Τη δεύτερη μεγαλύτερη σπατάλη μετά από αποτυχίες, καθώς τα 2-3 εκατομμύρια του Προολυμπακού του 2008 δεν ξεπερνιόνται.

ΝΑ Η ΠΟΙΝΗ

Η λέξη τιμωρία θα μπορούσε ίσως να ακουστεί παραπάνω διότι βλέποντας Αργεντινούς και Ισπανούς, ως φαίνεται οι παίκτες μας σκέφτηκαν ή οδηγήθηκαν στην σκέψη πως στέκονται πιο πάνω από τη σημαντικότερη ομάδα που θα παίξουν ποτέ. Εκών άκων, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ο τρόπος που εγκαταλείφθηκε μία απίστευτη κληρονομιά για τους ίδιους και την Ελλάδα.

Τελικά αυτή είναι και η ποινή. Να μιλάμε και να υποκλινόμαστε στον Τζινόμπιλι ο οποίος στα 39 του δεν έχει δυνάμεις να βάλει βολές, αλλά θα κάνει κούρσα καρδιάς να κόψει ένα σουτ ή να τελειώσει ένα ντράιβ. Να μιλάει όλος ο μπασκετικός πλανήτης γι αυτούς. Και να μιλάει για χρόνια.

Είναι πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του. Σε άλλους αρκεί η πλατεία τους, η χώρα τους, η ήπειρος τους. Σε άλλους ο πλανήτης. Κάποια στιγμή οι φωτογραφίες από θερινές βουτιές θα φαίνονται ασπρόμαυρες δίπλα σε αυτές από Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ουδείς εξ ημών έχει το δικαίωμα να παρεισφρήσει στην προσωπική ζωή και την τσέπη οποιουδήποτε επαγγελματία αθλητή. Το πώς θα διαχειριστεί την καριέρα του. Όταν όμως φέρεις το εθνόσημο, τότε στέκεσαι πολύ πάνω από το στάτους ενός απλού επαγγελματία. Οι υποχρεώσεις υπερνικούν τα δικαιώματα. Το ίδιο και η κριτική.

Είναι το όνειρο που λίγοι έχουν την τύχη και την ικανότητα να ζήσουν. Οι ίδιοι οφείλουν να το διατηρήσουν σημαντικό για τους επόμενους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σχόλιο Σωτήρης Γεωργίου: Μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία θα νικούσε τις ΗΠΑ;