Η κίνηση ματ του Λεβ και ο κανόνας του Μίχελς

O κανόνας του Μίχελς

Είναι μάλλον η 3η φορά που αναφερόμαστε σ’αυτόν, αλλά μια ακόμη επανάληψη δεν είναι περιττή. Ο κανόνας του Ρίνους Μίχελς, πατέρα του Ολλανδικού ποδοσφαίρου και του Total Football, ήταν πάντα απλός. “Αν ο αντίπαλος παίζει με έναν φορ, παίζουμε με δύο στόπερ και 4-3-3. Αν παίζει με δύο φορ, τότε παίζουμε με 3-4-3. Πάντα +1 στόπερ απ’τους φορ του αντίπαλου”.

ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΦΟΡ

Για χρόνια ο κανόνας ήταν ξεχασμένος και άχρηστος πια. Πολύ απλά γιατί το 99% των ομάδων έπαιζαν 4-2-3-1 ή 4-3-3. Στο ποδόσφαιρο του ενός φορ στην κορυφή, κανείς δεν είχε λόγο να σκεφτεί τον κανόνα, όλοι έπαιζαν με τετράδα στην άμυνα και δεν είχαν ποτέ λόγο να το αλλάξουν.

Όμως, σιγά-σιγά άρχιζαν να εμφανίζονται ομάδες που παίζουν με δύο φορ, με 4-4-2 ή με 3-5-2, και περιμένουν πίσω απ’την μπάλα. Κι εκεί ο κανόνας ήταν απαραίτητος και οδυνηρός για όσους τον ξέχασαν.

ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕ Ο ΠΕΠ

Το 2014 η Μπάγερν του Γκουαρδιόλα συνάντησε τη Ρεάλ του Αντσελότι. Ο Ιταλός κατέβασε τη Ρεάλ με ένα σφιχτό 4-4-2, με δύο τετράδες χαμηλά, που άφηναν Ρονάλντο-Μπενζεμά ψηλά στο 2vs2 με τους στόπερ της Μπάγερν. Ο Πεπ δεν έπαιξε με τρεις στη ρεβάνς, έφαγε τέσσερα γκολ και έχει παραδεχθεί πως είναι ο αποκλεισμός για τον οποίο αναλαμβάνει αποκλειστικά την ευθύνη.

Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Την ίδια χρονιά, ήρθε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Όλοι θυμούνται το πως οι Ισπανοί αποκλείστηκαν απ’τον όμιλο, μετά από δύο ταπεινωτικές ήττες από Ολλανδία και Χιλή. Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι το γεγονός πως και οι δύο ήττες ήρθαν απέναντι σε ομάδες που περιμένουν τους Ισπανούς χαμηλά με 3-5-2 και είχαν δύο φορ ψηλά στο γήπεδο.

Ο Ντελ Μπόσκε δεν έπαιξε ποτέ με τρεις στην άμυνα και στο 2vs2 η Ισπανία διαλύθηκε απ’τα δίδυμο Φαν Πέρσι-Ρόμπεν και Αλέξις Σάντσες-Βάργκας.

Ο ΝΤΕΛ ΜΠΟΣΚΕ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ ΑΠ'ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Δύο χρόνια αργότερα, είμαστε στο Euro 2016 και το ζήτημα της αντιμετώπισης ομάδας με αμύνεται με δύο φορ ψηλά είναι ξανά επίκαιρο.

Η Ισπανία αντιμετωπίζει την Ιταλία. Ο Ντελ Μπόσκε δεν μαθαίνει απ’το πάθημα του Μουντιάλ και δεν ασχολείται με το γεγονός πως οι Ιταλοί παίζουν με 3-5-2. Ο Πελέ πρώτα βγάζει τον Μπούσκετς εκτός παιχνιδιού αφού τον ακολουθεί παντού και με τον Έντερ ταλαιπωρούν διαρκώς Ράμος και Πικέ.

Ο Ντελ Μπόσκε βάζει στο ημίχρονο τον Αντούριθ στη θέση του Νολίτο και η πρώτη μου σκέψη είναι πως θα φέρει τον Μπούσκετς σε τριάδα με Ράμος-Πικέ και θα παίξει 3-5-2 με Μοράτα-Αντούριθ στην επίθεση, θα “ματσάρει” δηλαδή τη διάταξη των Ιταλών. Τελικά διατήρησε το 4-3-3, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, η Ιταλία προκρίθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ

Οι δύο φορ της Ιταλίας δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα των Ισπανών στο ματς. Όμως, καμία ομάδα δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, να κυριαρχήσει και να ανοίξει οργανωμένη άμυνα χωρίς πρώτα να νοιώθει και να έχει ασφάλεια στα δικά της μετόπισθεν.

Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για το 4-3-3 του Βελγίου εναντίον του 3-5-2 της Ουαλίας. Αλλά θα ήταν υπερβολικό να μιλήσουμε για αδυναμία προσαρμογής του Βελγίου, όταν στον πάγκο του έχει έναν προπονητή που παρουσίασε το ποιοτικότερο σε μονάδες συνονθύλευμα του Euro. Μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος ήταν το Βέλγιο, είναι υπερβολή να συζητάμε αλλαγή σε άμυνα με τρεις κεντρικούς.

Παρόλα αυτά, και σ’αυτό το ματς είχαμε μια ομάδα που δεν ασχολήθηκε καν με το γεγονός πως ο αντίπαλος είχε δυο παίκτες στην επίθεση.

Η κίνηση ματ του Λεβ

Και ερχόμαστε στον προημιτελικό. Εκεί, ο Λεβ δεν έμεινε απαθής. Είδε το Ισπανία-Ιταλία και κατάλαβε πως δεν μπορεί και η Γερμανία να την πατήσει με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι θέμα φόβου, είναι θέμα τακτικής λογικής: οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να αδιαφορήσουν για τους δύο φορ των Ιταλών.

Πόσω μάλλον απ’τη στιγμή που παίζουν με 4-2-3-1. Η Ισπανία τουλάχιστον έπαιζε 4-3-3, είχε τον Μπούσκετς στο έξι, θα μπορούσε να πει πως αυτός θα βοηθάει, θα γίνεται τρίτος. Αν στο 4-2-3-1 των Γερμανών ο Κρος ή ο Κεντίρα κατέβαιναν πολύ χαμηλά, η Γερμανία θα κοβόταν στα δύο, με τον ίδιο τρόπο που κόπηκε η Κροατία, όταν ο Μόντριτς αναγκάστηκε να έρθει κάτω απ’τη σέντρα κόντρα στην Πορτογαλία.

Ο Λεβ κάτι έπρεπε να κάνει. Και πήρε μια σωστή απόφαση, ακολούθησε τον κανόνα του Μίχελς και έπαιξε με τρεις στην άμυνα. Ναι, εννοείται πως κάτι θα έχανε. Η Γερμανία δεν θα είχε την ίδια συνοχή ψηλά στο γήπεδο, η απουσία του Ντράξλερ θα στερούσε ρήγματα και απειλητικά μέτρα με την μπάλα.

ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΣΕΙ

Παρόλα αυτά, η απόφαση ήταν τόσο σωστή τακτικά, όσο και λογική: η Γερμανία δεν μπορούσε να επιτρέψει στην Ιταλία να επαναλάβει το παιχνίδι που έκανε απέναντι στην Ισπανία. Τρεις πίσω, κανένας φόβος για αντεπιθέσεις των Ιταλών, ο εκπληκτικός Μπόατενγκ μαζί με τον Χούμελς να αναλαμβάνουν το χτίσιμο των επιθέσεων από χαμηλά, έλεγχος του αγώνα και του ρυθμού.

Ναι, μπορεί η Γερμανία να μην είχε σουτ μέχρι το 41’, μπορεί να μην είχε την επιθετικότητα των προηγούμενων αγώνων, αλλά όταν εξασφαλίζεις το μηδέν πίσω μπορείς πάντα να ποντάρεις στο γεγονός πως 2-3 φάσεις θα τις βρεις, ειδικά όταν είσαι η πιο παραγωγική ομάδα του τουρνουά.

INVITE TO PRESS, UNDERLAP ΚΑΙ ΓΚΟΛ

Και τις βρήκε. Πρώτα με την τακτική “προσκάλεσε την πίεση”. Ένα λεπτό πριν από το 1-0, η Γερμανία έχει την μπάλα μετά από οφσάιντ των Ιταλών. Πάσα με την πάσα, οι Γερμανοί ανεβαίνουν στο γήπεδο, δεν βρίσκουν χώρο και μετά αλλάζουν την μπάλα προσκαλώντας την Ιταλία να βγει, να πιέσει πάνω στην μπάλα. “Invite to press”, είναι η λογική του να μην πουλήσεις την κατοχή με κάποια καταδικασμένη πάσα, αλλά να πασάρεις ακόμα και προς τα πίσω, με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλέσεις τον αντίπαλο να πρεσάρει, να κυνηγήσει. Να κουραστεί λίγο παραπάνω και να χάσει τις αρχικές, οργανωμένες θέσεις, να ανέβει ψηλά. Αξίζει να δείτε το video με όλη τη φάση απ'την αρχή της.

Πάσα με την πάσα, οι Γερμανοί έφεραν την μπάλα μέχρι τον Νόιερ, ανέβασαν όλη την Ιταλία ψηλά. Και με μία μακρινή μπαλιά του τερματοφύλακα και ένα άτσαλο διώξιμο του Τζιακερίνι, ο Γκόμες βρήκε μέτρα να τρέξει, ο Έκτορ έκανε το σωστό underlap, η συνεργασία ήταν άψογη και ο Οζίλ εκτέλεσε για το 1-0.

Οι Ιταλοί ήταν για πρώτη φορά πίσω στο σκορ. Και θα μπορούσαν να βρεθούν και στο 2-0 αν ο Μπουφόν δεν είχε αντανακλαστικά αιλουροειδούς κι αν ο Ντράξλερ είχε καλύτερη συνεργασία στην κόντρα με τον Μίλερ. Έμειναν στο ματς και πήραν το φιλί της ζωής όταν ο Μπόατενγκ τους χάρισε την ισοφάριση.

ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΕΝΑΛΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΕΤΣΙ

Τελικά, όλα κρίθηκαν στα πέναλτι. Εκεί όπου αποδείχθηκε πως οι Γερμανοί κερδίζουν ακόμα και όταν κάνουν τη χειρότερή εμφάνισή τους ever στη διαδικασία. Συνήθως κερδίζουν γιατί δεν αστοχούν (απ’το 1982 μέχρι και το πέναλτι του Μίλερ το Σάββατο δεν είχαν χάσει κανένα πέναλτι σε διαδικασία Euro ή Μουντιάλ). Τώρα κέρδισαν παρότι αστόχησαν δύο φορές, πριν ο Σβάινστάιγκερ χάσει "αυτό που δεν χάνεται", δηλαδή το πέναλτι που δίνει τη νίκη.

Παρόλα αυτά, νίκησαν γιατί έβαλαν τρεις φορές “αυτό που χάνεται πολύ συχνά”, δηλαδή το πέναλτι που πρέπει να το βάλεις για να μείνεις ζωντανός. Τζιακερίνι, Παρόλο και Ντε Σίλιο έδωσαν τρεις φορές το προβάδισμα στην Ιταλία, αλλά Χούμελς, Κίμιχ και Μπόατενγκ ευστόχησαν με την πλάτη στον τοίχο.

Κι όταν ο Νταρμιάν λύγισε πρώτος, ο Έκτορ δεν θα μπορούσε να κάνει... Σβαϊνστάιγκερ, έστω κι αν η μπάλα έπαιξε στον Μπουφόν το πιο σκληρό παιχνίδι.

ΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ

Βέβαια, αυτό που έγινε στο τελευταίο πέναλτι ήταν μάλλον λιγότερο σκληρό απ’το να βλέπεις τον Τζάτζα να εκτελεί το πιο αστείο πέναλτι της ιστορίας και τον Πελέ να προσπαθεί να μπλοφάρει απέναντι στο ρομπότ που λέγεται Νόιερ και να στέλνει την μπάλα άουτ.

Οι Ιταλοί θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, στο όρια του έπους, να αποκλείσουν σε δύο σερί νοκ-άουτ τους πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου. Φεύγουν με το κεφάλι ψηλά και προσωπικά με αφήνουν με το παράπονο που ο Ινσίνιε δεν αγωνίστηκε περισσότερο ως παρτενέρ του Πελέ.

ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΣΩΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Οι Γερμανοί συνεχίζουν, γνωρίζοντας πως ο Λεβ διαχειρίστηκε σωστά την Ιταλία. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει στον ημιτελικό του 2012, αλλά το σχέδιο να βάλει τον Κρόος δεξιά για να έρχεται μέσα και να μαρκάρει τον Πίρλο δεν είχε αποδώσει. Γιατί; Γιατί ασχολήθηκε με τον Πίρλο και όχι με το δίδυμο φορ που (τι σύμπτωση;) είχαν και τότε οι Ιταλοί ψηλά στην επίθεση. Ασίστ Κασάνο στον Μπαλοτέλι, 1-0, κεραυνός του Μπαλοτέλι, 2-0, τέλος στο 36’.

Τέσσερα χρόνια μετά, ο Λεβ ασχολήθηκε με τους δύο φορ και έβαλε τρεις στην άμυνα. Αν έχανε, θα τον ξέσκιζαν, άσχετα αν ήταν λογική η επιλογή του, άσχετα αν σε δύο φετινά φιλικά η Γερμανία είχε παίξει με τρεις πίσω, προφανώς ως πρόβα για τα ματς που μπορεί να χρειαστεί στο Euro.

ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟ

Τώρα, οι Γερμανοί έχουν απέναντί τους τη Γαλλία, μια ομάδα που μοιάζει να έχει σχεδιαστεί για να παίξει στην κόντρα το παιχνίδι πρωτοβουλίας της Γερμανίας. Και το πρόβλημα για τον Λεβ είναι πως δεν θα έχει τον Χούμελς που είναι τραυματίας, τον Γκόμες που είναι εκτός τουρνουά και μάλλον ούτε τους Κεντίρα - Σβαϊνστάιγκερ που είναι εξαιρετικά αμφίβολοι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τσάρλυ: Συγκινητικοί οι Ιταλοί, πέρασε η καλύτερη ομάδα