Η Ρεάλ στον τελικό, η Σίτι πήγε πάσο

Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει το Ρεάλ-Σίτι 1-0, στο χειρότερο -ίσως- ζευγάρι στην ιστορία των ημιτελικών του Champions League.

Η Ρεάλ στον τελικό, η Σίτι πήγε πάσο

Νομίζω πως μπορούμε να το πούμε και επίσημα. Σίτι και Ρεάλ μας χάρισαν ένα απ’τα χειρότερα ζευγάρια ημιτελικών στην ιστορία του Champions League, ίσως και το χειρότερο.

Ακόμα κι εγώ που απ’ το πρώτο ματς το χαρακτήρισα κακό ζευγάρι το Σίτι-Ρεάλ που ήταν λογικό να δώσει κακό ματς δεν περίμενα πως το πράγμα θα γίνει ακόμα χειρότερο στη ρεβάνς.

Το διακύβευμα της πρόκρισης είναι τέτοιο που ακόμα κι όταν συγκρούονται μέτριες ή κακές ομάδες υπάρχει ένα στόρι. Αγωνία μέχρι το τέλος, ένταση, κομβικά σημεία, έστω μια βραδιά θριάμβου για έναν απ’τους δύο που διαλύει τον αντίπαλο και περνάει εμφατικά στον τελικό. Τίποτα.

ΚΑΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ, ΑΣΥΝΔΕΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Ο Μάικλ Κοξ ήταν σαφής και είπε πάνω-κάτω αυτό που είπαμε και μετά τον πρώτο αγώνα: “Ο Μόντρις και ο Κρος εκπληκτικοί απόψε, αλλά συνολικά ήταν ένα πραγματικά κακό ζευγάρι αγώνων, μεταξύ δύο ασύνδετων ομάδων”.

Όντως, είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο απ’τα δύο ματς ήταν χειρότερο. Το πρώτο που έλεγες “οκ, αλλά θα δούμε μεγάλη ρεβάνς” ή το δεύτερο που έλεγες “μα καλά, κρίνεται μια πρόκριση, για το Champions League παίζουν ή για το καλοκαιρινό Champions Cup”. Και εντάξει, η Ρεάλ προκρίθηκε, είναι στον τελικό, δεν τη νοιάζει τίποτα και καλά κάνει.

Η Σίτι του τίποτα

Η πραγματικά εκτεθειμένη απόψε και συνολικά στους ημιτελικούς είναι η Σίτι. Δεκαετίες περίμενε να βρεθεί σ’αυτό το επίπεδο. Ήταν το μεγαλύτερο ματς στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Και; Και τίποτα. Κανένα πάθος στον πρώτο αγώνα μπροστά στο κοινό της, παρότι η Ρεάλ έπαιζε χωρίς Ρονάλντο-Μπενζεμά και καμία υπερπροσπάθεια ή έστω προσπάθεια στη ρεβάνς. Λες περνούσαν με το 1-0. Άνετοι, χαλαροί.

“Ο ΤΟΥΡΕ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΓΡΑΦΕΙ Η ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ;”

Προσωποποίηση όλων αυτών, ο Τουρέ. Ο Ιβοριανός είναι τρύπα για Σίτι εδώ και αρκετές σεζόν. Τουλάχιστον πέρσι και πρόπερσι είχε ακόμα την ικανότητα να κάνει πράγματα με την μπάλα και να κρύβει το γεγονός πως περπατάει χωρίς αυτήν.

Δεν τα ξέχασα όλα αυτά, αλλά με την απουσία του Σίλβα πίστεψα πως αν ο Πελεγκρίνι βάλει τελικά τον Τουρέ θα έχει δει στις προπονήσεις πως ο Γιάγια είναι σε κατάσταση να του δώσει έναν τελευταίο μεγάλο αγώνα, έστω 1-2 ενέργειες. Ήταν πραγματικά λυπηρό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό να βλέπω στο χορτάρι πόσο λάθος έκανα που είπα “δεν μπορεί να τον βάλει και να περπατάει”. Μερικά highlights στο βίντεο.

Στη συνέντευξη Τύπου οι Ισπανοί ρώτησαν τον Ζιντάν αν ο Τουρέ έχει την ίδια ηλικία με τον αριθμό της φανέλας του, το 42. Κύριος ο Ζιντάν, δεν απάντησε. Απορίας άξιον το πως δεν ρωτήθηκε ο Πελεγκρίνι για το πως έβαλε έναν βαδιστή απ’την εποχή που η Ρεάλ έπαιρνε πέντε πρωταθλητριών να παίξει στο ποδόσφαιρο του 2016 σε ημιτελικό Champions League. Και να ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα.

Ο ΝΤΕ ΜΠΡΟΪΝΕ ΑΠΑΞΙΟΥΣΕ

Ο Ντε Μπρόινε είναι 24. Μικρός ακόμα, αλλά με πολύ ταλέντο. Ο Μουρίνιο μάλλον εγκλημάτησε που τον πούλησε τόσο εύκολα και η Σίτι σίγουρα πληγώθηκε με τον τραυματισμό του. Ο Βέλγος προσπάθησε με την μπάλα, δεν κατάφερε πολλά, αλλά δεν θα τον κρίνουμε γι’αυτό.

Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να απαξιεί ο Ντε Μπρόινε να βοηθήσει στην άμυνα. Απ’το πρώτο λεπτό του αγώνα μέχρι την είσοδο του Στέρλινγκ, ο Βέλγος έπαιζε στα αριστερά και άφηνε αβοήθητο τον Κλισί πίσω του. Κι απ’το πρώτο λεπτό μέχρι την είσοδο του Στέρλινγκ, η Ρεάλ “μπούκαρε” διαρκώς από εκεί.

Ο Καρβαχάλ συνέχεια μόνος, να σημαδεύει τον Ρονάλντο για την κεφαλιά στο πρώτο ημίχρονο, να δίνει στον Μπέιλ για τη φάση που έφερε το αυτογκόλ του Φερνάντο που έκρινε τελικά την πρόκριση, να γυρίζει επικίνδυνα την μπάλα στην περιοχή στο 2ο ημίχρονο.

Και δεν φταίει ο Ντε Μπρόινε, φταίει η ομάδα που του το επιτρέπει. Η αδιαφορία του για το τι συμβαίνει πίσω του στον πιο κρίσιμο αγώνα που έχει παίξει ποτέ στη ζωή του βαραίνει την ίδια την παρουσία της Σίτι σ’αυτούς τους ημιτελικούς.

ΕΙΚΟΝΑ ΣΥΝΟΛΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ

Η Σίτι έπαιζε για τον τελικό που δεν έχει φτάσει ποτέ και έκανε ένα σουτ στο τέρμα. Έχουμε δει πολλές ομάδες να αποκλείονται στον ημιτελικό με διασυρμό, με εικόνα πολύ κατώτερη απ’τον αντίπαλο. Δεν μπορώ να θυμηθώ ομάδα να αποκλείεται με εικόνα συνόλου που δεν προσπαθεί, χωρίς καν ο αντίπαλος να είναι τρομερά ανώτερος και να μην έχει τρωτά σημεία.

Η ομάδα του Πελεγκρίνι ήθελε ένα γκολ για να προκριθεί και έκανε μόλις πέντε σουτ και στην εστία μέτρησε ένα γύρισμα του Ντε Μπρόινε από δεξιά στην περιοχή. Συνολικά στους δύο αγώνες, έσπασε κάθε ρεκόρ. Σε 180’ λεπτά οι ευκαιρίες της Σίτι έφεραν το απίστευτο νούμερο των 0.30 expected goals. Με αυτόν τον ρυθμό, θα έπρεπε να δώσουν αλλά 4-5 τέτοια ματς για να φτάσουν να έχουν εικόνα ομάδας που αξίζει να βάλει ένα γκολ.

Η Ρεάλ στον τελικό, η Σίτι πήγε πάσο

Τροφή για σκέψη. Για όσους αυτές τις μέρες είτε χλευάζουν την Ατλέτικο ως ομάδα που “ξέρει μόνο να καταστρέφει”, είτε απαξιώνουν την Μπάγερν ως ομάδα πρωτοβουλίας. Ορίστε πόσο καλή ήταν επιθετικά η Σίτι που ούτε “καταστρέφει” ούτε “μπλέκει με τις εμμονές του Γκουαρδιόλα”. “Ωραία, επιθετική ομάδα, με καλούς παίκτες” και τελικά το απόλυτο τίποτα.

Μια πραγματικά καλή Ρεάλ θα τη διέλυε

Στην άλλη όχθη, ο Ζιντάν προσπάθησε ξανά να συμμαζέψει τη Ρεάλ. Έπαιξε 4-3-3, κατέβασε τον Ίσκο χαμηλά σε έναν ρόλο που ο Ισπανός ξέρει καλά απ’την εποχή του Αντσελότι και τον είδε τους Κρος-Μόντριτς να κάνει ένα υπέροχο παιχνίδι, απέναντι φυσικά σε ομάδα που έπαιζε με παίκτη λιγότερο στο κέντρο.

Μια πραγματικά καλή Ρεάλ θα έβρισκε πολύ περισσότερες φάσεις για γκολ, θα μπορούσε πραγματικά να διαλύσει τη Σίτι. Η φετινή Ρεάλ είναι πολύ περισσότερο βασισμένη στα πολλά προσόντα των μεγάλων παικτών που έχει, παρά στις συνεργασίες τους.

Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Ο Ζιντάν θέλει να την τακτοποιεί καλύτερα στο γήπεδο και μπροστά να ποντάρει στο ταλέντο και τα προσόντα. Μετά το τέλος του αγώνα εξήρε την αμυντική λειτουργία της ομάδας του, ως υπεύθυνη για το γεγονός πως η Σίτι δεν είχε πολλές ευκαιρίες.

Ναι, αλλά όχι. Μετρήστε σουτ στο τέρμα που είχε η “επιθετική και επικίνδυνη Σίτι” στα φετινά νοκ-άουτ του Champions League. Με την Ντιναμό εκτός, τρία σουτ στο τέρμα, στο Μάντσεστερ μόλις ένα. Με την Παρί εκτός έδρας, τρία σουτ στο τέρμα, στο Μάντσεστερ ένα. Και με τη Ρεάλ, ένα σε κάθε αγώνα. Σύνολο, έξι ματς, δέκα σουτ στο τέρμα.

Μιλάμε για ομάδα που σε έντεκα αγώνες κόντρα στις έξι ομάδες τις πρώτης επτάδας της Πρέμιερ Λιγκ έχει μια νίκη, τρεις ισοπαλίες και επτά ήττες, με τέρματα 12-21.

ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ WILD CARD

Η Ρεάλ είχε απέναντί της μια ομάδα που της έδωσε wild card για τον τελικό. Η Σίτι της είπε “βάλε ένα γκολ και πέρνα, εμείς δεν έχουμε να κάνουμε και πολλά, πάμε πάσο”. Μετά το τέλος του αγώνα ο Πελεγκρίνι δήλωσε πως νομίζει πως καμία απ’τις δύο ομάδες δεν άξιζε να πάρει το παιχνίδι. Ο φίλος ο Football Philosopher σχολίασε στο twitter πως ίσως δεν άξιζαν ούτε καν να το παίξουν. Σκληρό, αλλά ενδεικτικό της παρουσίας τους.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΟΞΥΜΩΡΟ

Πριν καν γίνουν οι ημιτελικοί, ήταν φανερό πως θα είναι ποδοσφαιρικά οξύμωρο να βρεθεί στον τελικό μία εκ των Σίτι-Ρεάλ, την ώρα που θα είναι εκτός η Γιουβέντους, η Μπαρτσελόνα και μία εκ των Μπάγερν-Ατλέτικο.

Και, όχι, κανείς δεν λέει πως η Ρεάλ βρίσκεται άδικα στον τελικό. Απ’την πλευρά της δεν έκλεψε κανέναν, απέκλεισε δίκαια Ρόμα, Βόλφσμπουργκ και Σίτι. Μόνο που νομίζω πως είναι σαφές πως την ευνόησε η κλήρωση, αφού τόσες πραγματικά καλές ομάδες έμειναν εκτός και Ρεάλ-Σίτι δεν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ούτε μια εξ αυτών.

ΤΑΙΡΙΑΣΤΗ ΡΕΒΑΝΣ

Εννοείται πως Ρεάλ-Ζιντάν δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά. Είναι ένα παιχνίδι μακριά απ’το Undecima, την ενδέκατη κατάκτηση, σε μια σεζόν που η Βασίλισσα άλλαξε προπονητή και πέρασε από μύρια κύματα. Για τρίτη σερί χρονιά, στον τελικό θα βρεθεί προπονητής στην πρώτη του σεζόν στον θεσμό.

Η παρουσία στον τελικό είναι μεγάλο κατόρθωμα, η ιστορία θα γράψει την παρουσία εκεί και μετά από χρόνια λίγοι θα ασχολούνται με το ποιες ομάδες βρήκε η Ρεάλ στον δρόμο της.

Η Ατλέτικο θα έχει την καλύτερη ομάδα και τον χαρακτήρα του Σιμεόνε, η Ρεάλ τους πολλούς μεγάλους παίκτες και την αύρα του Ζιντάν. Σύγκρουση δύο κόσμων σε μια τόσο ταιριαστή ρεβάνς του 2014.

Μέχρι τότε, ελπίζω να είναι ακόμα περισσότερο κατανοητό πως είναι άλλο η πραγματικά καλή ομάδα, που έχει συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού και τον εκτελεί πολύ καλά, και άλλο η ομάδα που έχει πολλούς εξαιρετικούς παίκτες, χωρίς όμως πραγματικά αναγνωρίσιμο και δουλεμένο αγωνιστικό στιλ.

Το σημειώνω τώρα γιατί θεωρώ πως οι ημιτελικοί του Champions League βοήθησαν πολύ στο να φανεί η διαφορά, που πολλές φορές τη χάνουμε μετρώντας νίκες, ήττες και τα μεγάλα ονόματα των ομάδων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ρεάλ Μαδρίτης - Μάντσεστερ Σίτι 1-0
Οι "εμφύλιοι" των τελικών του Champions League
Στους ομίλους του Champions League ο κάτοχος του Europa League
Τρολάρισμα στον Ρονάλντο για το... κάρφωμα

News 24/7

24MEDIA NETWORK