Μάικλ Τζόρνταν: Η ταινία που δεν θα πιστέψει κανείς

Η καριέρα του Μάικλ Τζόρνταν έχει το εξής οξύμωρο. Απ’τη μία είναι ίσως η πιο διάσημη και πιο λεπτομερώς καταγεγραμμένη αθλητική καριέρα στην ιστορία. Είναι πραγματικά αμέτρητα τα στιγμιότυπα και τα κατορθώματα που γνωρίζουν απ’έξω εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.

Απ’την άλλη όμως είναι πραγματικά δύσκολο να έχεις "πλήρη" εικόνα για το τι ήταν ο Τζόρνταν. Ξέρεις τα βασικά, τα γνωστά, ξέρεις και αρκετές λεπτομέρειες, μπορεί να έχεις δει τα βίντεο, αλλά και πάλι: δεν έχεις ιδέα. Χρειάζεται πολύς χρόνος μελέτης για να πλησιάσεις έστω στη μερική κατανόηση του μεγέθους των επιτευγμάτων του, στην έστω ικανοποιητική γνώση των ιστοριών που συνοδεύουν αυτόν τον αθλητικό μύθο.

"Ωπ, αυτό δεν το ήξερα"

Δεν το παίζω ο γνώστης, η εξαίρεση. Κατά τη διάρκεια της επιμέλειας των συγκλονιστικών θεμάτων του Zastro έπιασα άπειρες φορές τον εαυτό μου να λέει "ωπ, αυτό δεν το ήξερα". Είδα τον Τζόρνταν να παίζει, παρακολούθησα την καριέρα του ενώ συνέβαινε, ξόδεψα και ξοδεύω ακόμα χρόνο γι’αυτόν, τον συζητάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και παρόλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πτυχές του μεγαλείο του που αγνοώ. Πως γίνεται;

Γίνεται αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για μια αθλητική ιστορία που είναι δύσκολο να αποδεχθείς πως συνέβη στ’αλήθεια. Δεν υπάρχει όμοιά της. Είναι σαν να είπε κάποιος σε 10-20 σεναριογράφους γράψτε μια φοβερή ιστορία για έναν αθλητή που θα μπορούσε να γίνει ταινία, μια κινηματογραφική επιτυχία βασισμένη σε ένα ξεχωριστό αθλητικό story.

Τα σενάρια...

Ένας έγραψε για έναν πιτσιρικά που κόπηκε απ’την ομάδα του Γυμνασίου του, αλλά πείσμωσε, πήγε στο Κολλέγιο και με δικό του σουτ στην εκπνοή πήραν το πρωτάθλημα και έγινε ο ήρωας του Κολλεγίου. The end.

Ένας άλλος έγραψε για τον πιτσιρικά που πήγε στο NBA, βγήκε Rookie of the Year, αλλά έσπασε το πόδι του την επόμενη σεζόν. Ταλαιπωρήθηκε και θέλησε να γυρίσει, παρότι οι γιατροί του είπαν πως έχει 15% να χτυπήσει και να μην παίξει ποτέ ξανά. Επέστρεψε και έβαλε 63 πόντους απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, ένα ρεκόρ που κράτησε για περισσότερο από 30 χρόνια. The end.

Κάποιος άλλος σκέφτηκε να γράψει για τον αθλητή που κατάφερε να πετάξει. Που τον ονόμασαν Αέρινο για το άλμα, την έκρηξη και την πλαστικότητα που τον συνόδευε. Τον σκέφτηκε να πηγαίνει σε διαγωνισμούς καρφωμάτων και να γράφει ιστορία με πτήσεις που αιχμαλώτισαν τη φαντασία. The end.

Μια άλλη ιστορία ήταν αυτή του πρωτοφανή σκόρερ. Του τύπου που μπορεί να βγει πρώτος σκόρερ σε δέκα σεζόν, στις πέντε με πάνω από 50% ευστοχία και σε τέσσερις απ’τις άλλες πέντε με πάνω από 48%. Του ανθρώπου που μπορεί να τελειώσει σεζόν 82 αγώνων με 37.1 πόντους μέσο όρο. The end.

"Ωραία ιδέα", είπε ένας άλλος, "αλλά άκου κι αυτό. Γιατί να μην έχουμε έναν σκόρερ να προσπαθεί ταυτόχρονα να είναι ο καλύτερος αμυντικός; Γιατί να μην μπορεί μαζί με δέκα τίτλους στο σκοράρισμα να έχει και εννιά συμμετοχές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα ή να γίνει ο μοναδικός Γιατί να μην είναι ο μοναδικός που έχει βγει MVP, Καλύτερος αμυντικός και Πρώτος σκόρερ την ίδια σεζόν;" The end.

Άλλος το πήγε πιο μακριά. Φαντάστηκε ένα ταλέντο που δουλεύει σκληρά, που γίνεται ο καλύτερος, αλλά δεν μπορεί όσο κι αν προσπαθεί να στεφθεί πρωταθλητής. Προσπάθειες χρόνων καταδικασμένες σε αποτυχία, με μια ομάδα "κακών παιδιών" να στέκεται πάντα εμπόδιο. Μέχρι που έρχεται η ώρα της δικαίωσης και οι "κακοί" αποχωρούν για να μην τον συγχαρούν. The end.

Άλλος σεναριογράφος σκέφτηκε την κατάκτηση της κορυφής, για τον ήρωα και την ομάδα που ποτέ δεν έχει κατακτήσει τίποτα. Να έρχεται η ώρα για τον τίτλο και ο ήρωας να βάζει 12 συνεχόμενα καλάθια στον αγώνα για την πρώτη νίκη. Και μετά να σηκώνεται στον αέρα κι αντί να καρφώσει με το δεξί, να αλλάζει χέρι και σκοράρει πέφτοντας με το αριστερό. "Ναι", πετάχτηκε κάποιος άλλος, "και πρόσεξε: παρότι έχει φτάσει στους τελικούς ως ο απόλυτος σκόρερ, να τον βάλουμε να τελειώνει τη σειρά των αγώνων με 11.4 ασίστ, να τους τρελάνει όλους. Και αντί να σηκώσει το τρόπαιο, εκείνος να το πάρει αγκαλιά, σαν να είναι νεογέννητο μωρό, και να κλάψει με λυγμούς". The end.

Κάποιος άλλος σκέφτηκε μια άλλη τρέλα. Τον πρωταθλητή που φτάνει ξανά στον τελικό και όλοι συζητάνε πως δεν έχει καλό σουτ, παρά μόνο μπάσιμο. Και στον πρώτο αγώνα αυτός βάζει έξι τρίποντα και 40 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Και μετά το έκτο τρίποντο, σηκώνει τους ώμους σαν να λέει "τι να κάνω". The end.

Άλλος σκέφτηκε τον ήρωα που έχει στόχο το αδύνατο. Να πάρει τρεις σερί τίτλους, να πετύχει αυτό που δεν έχουν καταφέρει εκείνοι που έχει ξεπεράσει. Και για να το πετύχει να πρέπει να παίξει Τελικούς Περιφέρειας και Τελικούς NBA με μειονέκτημα έδρας. Και στην Περιφέρεια να είναι 2-0 κάτω και περάσει 4-2, αφού πρώτα έχει πετύχει 54 πόντους με 6/8 τρίποντα στο ματς που έκανε το 2-2 και tripple-double στο εκτός έδρας παιχνίδι που έφερε το 3-2.

Και μετά στους τελικούς να βάλει τέσσερις φορές πάνω από 40 πόντους. Να τελειώσει τη σειρά με 41.0 πόντους, 8.5 ριμπάουντ και 6.3 ασίστ, ενώ ταυτόχρονα θα σουτάρει με πάνω από 50% εντός παιδιάς. Να κάνει πράγματα που υπάρχουν μόνο στα κόμικ και να πάρει έτσι το περιβόητο τρίτο σερί πρωτάθλημα, με ισάριθμα MVP Finals Awards. The end.

Πιο σκοτεινά σκέφτηκε κάποιος άλλος. Έβαλε τον ήρωα να πατάει στον Όλυμπο κι εκεί του έδωσε ένα μεγάλο χτύπημα, να χάσει τον πατέρα του, να μάθει πως δολοφονήθηκε σε ένοπλη ληστεία, να τον βρουν σε βάλτο μετά από μέρες αναζήτησης. Κι εκεί να τα χάσει, να αποσυρθεί, να αλλάξει άθλημα, να κάνει κάτι τόσο τρελό.

Όχι, όμως, για πάντα. Μια μέρα να επιστρέψει με ανακοίνωση δυο λέξεων. Και να παίξει ξανά στο γήπεδο που πάντα διαπρέπει και να βάλει 55 πόντους. Όμως, την κρίσιμη ώρα να αποδειχθεί πως δεν είναι έτοιμος. Να κάνει συνεχόμενα λάθη και να κρεμάσει την ομάδα του. Και όλοι να τον αμφισβητήσουν, γιατί είναι μεγάλος πια, στα 32.

Κι εκείνος να δουλέψει σκληρά το καλοκαίρι και να γίνει καλύτερος από ποτέ. Να φτιάξει μία απ’τις κορυφαίες ομάδες και να κάνουν το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία. Και να βγει ξανά πρώτος σκόρερ και MVP του πρωταθλήματος και να οδηγήσει πάλι την ομάδα του στους τελικούς. Και, ω τι ωραία ιδέα, ο τελευταίος αγώνας να διεξάγεται την Ημέρα του Πατέρα.

Να σωριαστεί στο παρκέ αντί να πανηγυρίσει και να κρατάει την μπάλα στα χέρια του σφιχτά, λες και παίρνει δύναμη απ’αυτήν, λες και μόνο αυτή τον κρατάει. Να τρέξει από ντροπή στα αποδυτήρια, να μην θέλει να τον βλέπει κανείς που κλαίει μπρούμυτα στο πάτωμα, που το σώμα του τραντάζεται απ’τους σπασμούς. The end.

Άλλη ιδέα. Να πάει ξανά στους τελικούς, στα 34. Και πριν τον κρίσιμο αγώνα να πάθει τροφική δηλητηρίαση από χαλασμένη πίτσα. Να μην μπορεί στα αποδυτήρια να δέσει τα κορδόνια του, αλλά παρόλα αυτά να βγαίνει να παίξει "για όσο μπορεί". Και να παίξει 44 λεπτά, παρότι είναι κάθιδρος και σε κάθε time-out σωριάζεται στην καρέκλα του. Να βάλει 38 πόντους και το κρίσιμο τρίποντο, μαζί με 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα και μία τάπα. Να σπεύσει ο Νο1 συμπαίκτης του να τον πάρει αγκαλιά στο τέλος, να φύγουν μαζί απ’το παρκέ. The end.

Άλλη ιδέα. Να προσπαθήσει για το αδιανόητο, στα 35 να πάρει δεύτερη φορά τρεις σερί τίτλους. Και στον Τελικό της Περιφέρειας να φτάσει για πρώτη φορά στο 7ο παιχνίδι, απέναντι σε μια πολύ σκληρή ομάδα. Να είναι κουρασμένος και άστοχος, να κινδυνεύει με ήττα.

Κι εκεί που δεν μπορεί, να κάνει το εξής. Να δείξει σ’έναν συμπαίκτη που να πάει, να του δώσει την μπάλα για να τον δει να ευστοχεί. Και ενώ πηγαίνουν στον πάγκο για time-out να δείξει έναν προς έναν τους συμπαίκτες του και να τους φωνάξει "θέλω εσύ κι εσύ κι εσύ κι εσύ να με βοηθήσετε να πάμε στους Τελικούς". Να μείνει άποντος στα τελευταία λεπτά, να πασάρει και τελικά να τα καταφέρουν. The end.

Όχι ακριβώς, μένουν οι τελικοί. Κι εκεί, στον κρίσιμο εκτός έδρας αγώνα, ο ήρωας να δει τον Νο1 συμπαίκτη του να τραυματίζεται, να παίζει μόνο 26 λεπτά, χωρίς να μπορεί να κάνει και πολλά. Και ο ήρωας να μείνει μόνος, να τραβάει το σκοράρισμα, στα 35. Και στο τέλος να βρεθεί τρεις πόντους πίσω, 41 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και το γήπεδο να "βράζει".

Και να μην ακουμπήσει την μπάλα άλλος. Να βάλει αυτός το καλάθι που θα μειώσει στον έναν και στη συνέχεια να κλέψει ο ίδιος την μπάλα. Και χωρίς να την δώσει σε κανέναν άλλον, να την κρατήσει μέχρι να επιτεθεί. Και να σηκωθεί από ένα σημείο που εκείνη τη σεζόν ήταν άστοχος, είχε μόλις 33%. Και να βάλει ξανά το κρίσιμο καλάθι και την ώρα που θα βγει η φωτογραφία το ρολόι να γράφει 6.6 δευτερόλεπτα.

Να μείνει για λίγο με χέρι τεντωμένο και αφού χαθεί η επίθεση των αντιπάλων να πανηγυρίσει το δεύτερο three-peat, το έκτο πρωτάθλημα, το έκτο Finals MVP Award, να δείξει στον κόσμο τα έξι δάχτυλα πριν χαθεί στην αγκαλιά του προπονητή του που θα του πει "Οh my God, MJ, that was beautiful". The end.

Άλλη ιδέα, πιο τραβηγμένη απ’όλες. Ο ήρωας έχει σταματήσει στα 35 του, με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο. Και τρία χρόνια μετά, στα 38, αποφασίζει να επιστρέψει. Σε άλλη ομάδα, χαμηλότερων δυνατοτήτων. Και όλοι να του λένε "μην το κάνεις, ρισκάρεις το μύθο σου, την τελευταία σου εικόνα".

Και να το κάνει. Και να βάζει ξανά το τελευταίο καλάθι. Να γίνεται σε ηλικία 38 ετών και δέκα μηνών ο γηραιότερος παίκτης που βάζει πάνω από 50 πόντους. Και μετά από δύο μέρες να βάλει 45. Και να χτυπήσει στο γόνατο, να κάνει εγχείρηση, να χάσει 22 αγώνες, αλλά να συνεχίσει για μία σεζόν ακόμα.

Και να γίνει ο μοναδικός που βάζει πάνω από 40 πόντους σε ηλικία 40 χρόνων. Και να κάνει τέσσερα σερί ματς σε μια εβδομάδα στα οποία έχει 33.3 πόντους, 9 ριμπάουντ, 3.7 ασίστ, 1.7 κλεψίματα. 2.7 λάθη και όλα αυτά με 54% ευστοχία εντός παιδιάς. Και να γίνει προς τιμήν του το τελευταίο All-Star Game της καριέρας του. Και στην παράταση να του δώσουν την μπάλα για την κρίσιμη επίθεση. Και να τον μαρκάρει με λύσσα ένας 24χρονος. Αλλά ο ήρωας να καταφέρει να ευστοχήσει ξανά, πάνω απ’τα απλωμένα χέρια του αμυντικού. The end.

Κι άλλοι σεναριογράφοι, με μικρότερες ιστορίες, που διανθίζουν τις βασικές. Ο ήρωας που βάζει τα τελευταία σουτ. Που έχει 9/18 στα κρίσιμα σουτ των τελευταίων 24" στα play-off. Που έχει 3/3 όταν η ομάδα του αποκλείεται αν ο ίδιος αστοχήσει και 4/7 όταν με το σουτ του μπορεί να κρίνει τη σειρά.

Η ιστορία για τον ήρωα που σε έντεκα σερί ματς κάνει δέκα tripple-double. Για τον τύπο που πάντα εκδικείται: αν χάσει ένα ματς, παίρνει το επόμενο, αν φάει τάπα, κυνηγάει τον παίκτη που του την έριξε για να ανταποδώσει στις επόμενες φάσεις. Για τον τύπο που κάποιος του τη λέει κι αυτός του αφιερώνει εύστοχη βολή με κλειστά τα μάτια. Για τον τύπο που ποτέ στην καριέρα του δεν αποκλείστηκε από ομάδα με χειρότερο ρεκόρ. Τον τύπο που καρφώνει μετά από άστοχη βολή συμπαίκτη του, που βάζει δεκάδες καλάθια χωρίς να βλέπει, λες και έχει μάτια στην πλάτη.

Τον ήρωα που παίρνει δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και συμμετέχει στην πιο διάσημη ομάδα της ιστορίας. Αυτόν που πρωταγωνιστεί στον μεγαλύτερο αγώνα που δεν είδαμε ποτέ, ένα κλειστό διπλό ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Ακούει έναν θρύλο που τον έλεγαν Magic να φωνάζει "τι είναι αυτά;" για τη διαιτησία και του απαντά "τι είναι αυτά; Αυτά είναι τα 90’s, όχι τα 80’s". Κι αφού παίρνει το ματς περνάει μπροστά απ’τους παλιούς θρύλους και τους λέει πως η πόλη έχει νέο σερίφη και εκείνοι συμφωνούν.

Αλλά και πιο σκοτεινές ιστορίες. Ένας σούπερ-σταρ με πρόβλημα εθισμού στον τζόγο, με σχέσεις με τον υπόκοσμο που τσαλακώνουν την εικόνα του. Ένας σούπερ-σταρ που φέρεται σκληρά στους συμπαίκτες του, που ζεσταίνεσαι όταν σου χαμογελάει και σε λούζει κρύος ιδρώτας όταν φοράει τη μάσκα του κακού, του killer.

Ή μια ιστορία εμπορική. Ένας πιτσιρικάς αθλητής που λανσάρει δικά του παπούτσια που γίνονται ανάρπαστα επειδή η λίγκα τα απαγόρευσε. Και σε μια φωτογράφιση κάνει ένα οριζόντιο άλμα και μια φωτογραφία το αποτυπώνει, με την μπάλα στο αριστερό και τα πόδια ανοιχτά. Και η φωτογραφία γίνεται logo και μπαίνει σε ρούχα και παπούτσια και τριάντα χρόνια αργότερα το 70% των παπουτσιών στο NBA έχουν πάνω αυτό το σήμα και εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν φορέσει έστω μια φορά κάτι που να έχει πάνω αυτό το σήμα, αφού το αναγνωρίζουν όλοι.

Κάθε μία απ’αυτές τις ιστορίες θα μπορούσε να γίνει ταινία. Δυο-τρεις ιστορίες μαζί θα έκαναν ένα σούπερ σενάριο, που θα μάγευε ειδικά όταν το κοινό θα ήξερε πως "είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία". Ο δε αθλητής που θα είχε εμπνεύσει την ιστορία θα ήταν διάσημος, θα ήταν "αυτός που έκανε αυτό το εκπληκτικό και το έκαναν και ταινία".

Φανταστείτε τώρα πως όλες αυτές οι ιστορίες όχι μόνο είναι αληθινές, αλλά αφορούν ένα συγκεκριμένο αθλητή και όντως τα έκανε όλα αυτά μαζί. Γιατί χρησιμοποιώ τη λέξη "φανταστείτε" ενώ όλα αυτά είναι πραγματικότητα; Γιατί μπορεί όλα να έχουν συμβεί στ’αλήθεια, όμως είναι τόσα πολλά και τόσο απίστευτα όταν τα συγκεντρώσεις σε μία εικόνα που χρειάζεται φαντασία για να τα συλλάβεις, για να αποδεχθείς πως ένας άνθρωπος μόνος του τα έζησε και τα πέτυχε όλα αυτά. Είναι τόσο δύσκολο όσο να πιστέψεις πως οι Beatles τα έκαναν όλα μέσα σε επτά χρόνια.

Αυτός είναι ο Μάικλ Τζόρνταν

Τον λένε Μάικλ Τζόρνταν. Και όλα τα παραπάνω είναι αληθινά, τα έκανε όλα, μαζί και με άλλα που άφησα απ’έξω, κάποια που ξέχασα, πολλά άλλα που αγνοώ. Ακόμα κι αυτοί που ζήσαμε την καριέρα του είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως μπορεί να τα έκανε όλα αυτά. Όσοι ακούν και διαβάζουν για εκείνον σίγουρα δυσκολεύονται να πιστέψουν πως όλες οι ιστορίες είναι αληθινές, υποθέτουν πως οι διηγήσεις έχουν μια υπερβολή, όπως συμβαίνει συχνά.

Τον λένε Μάικλ Τζόρνταν. Και η καριέρα του είναι σαν να ενώσεις αυτές του Μοχάμεντ Άλι, του Μπούμπκα, του Μαραντόνα, του Σένα και του Πελέ μαζί. Βάλτε εσείς όποια ονόματα πιστεύετε πως ταιριάζουν περισσότερο.

Εδώ και 20 χρόνια συζητάμε για το αν είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, οι χαζοί. Γιατί μόνο χαζομάρα ή άγνοια μπορεί να σε οδηγήσει να υποβιβάσεις κάποιον σε μια συζήτηση που είναι μικρή μπροστά του. Ποιος καλύτερος μπασκετμπολίστας, εδώ μιλάμε για φιγούρα που κατήργησε τα σύνορα και τα όρια ανάμεσα στα αθλήματα.

Γι’αυτό και δεν είναι ποτέ βαρετό να μιλάς γι’αυτόν, δεν είναι ποτέ ανούσιο να βλέπεις σχετικά βίντεο, γι’αυτό και δεν θα κουραστούμε ποτέ να του κάνουμε αφιερώματα σε κάθε ευκαιρία και εσείς δεν θα βαρεθείτε να τα διαβάζετε. Η καριέρα του δεν ανήκει ούτε στο μπάσκετ, ούτε καν στον αθλητισμό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το απόλυτο αφιέρωμα του Contra.gr για τον Μάικλ Τζόρνταν: Η ζωή ενός μύθου σε 23 ιστορίες