O Παναθηναϊκός ευτέλισε ακόμη και το Γουέμπλεϊ

Η 2η Ιουνίου είναι μια ιστορική μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό. Ήταν 2 Ιουνίου το 1971 όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο παλιό θρυλικό Γουέμπλεϊ.

Για τους Ευρωπαίους είναι ένας απ’τους πολλούς τελικούς, για τους Ολλανδούς είναι η αρχή της ιστορικής τριετίας της ομάδας του Κρόιφ. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η απόλυτη κορυφή σε συλλογικό επίπεδο και για τον Παναθηναϊκό είναι το κορυφαίο παράσημο.

Ευτέλισε το πιο βαρύ του παράσημο

Κι αυτό το παράσημο, το πιο βαρύ και λαμπερό απ’όλα, ο Παναθηναϊκός το ευτέλισε. Το έκανε ένα ακόμα επιχείρημα στον γραφικό πόλεμο με τους απέναντι. “Εμείς αυτό, εσείς το άλλο”. Πως το έκανε αυτό;

Μα φυσικά με τα posts στα social media. Ίδια και πανομοιότυπα σε Facebook και Instagram, ίδια φωτογραφία και ίδιο σχόλιο. Ιδού:

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά, με απορία, με αδυναμία για κατανόηση. Πως είναι δυνατόν; Πως γίνεται μια ομάδα να χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ως έναν ακόμα τρόπο για να την πει στον αντίπαλο. Πως γίνεται να θεωρεί πως τα social media και μια τέτοια μοναδική επέτειος να αντιμετωπίζεται μ’αυτόν τον τρόπο, ως ένα ακόμα πεδίο εγχώριας αντιπαράθεσης.

ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Όταν έκανα το printscreen για την κεντρική φωτογραφία του θέματος, το μάτι μου έπεσε σ’ένα απ’τα σχόλια, που βρίσκονται ψηλά λόγω πολλών likes.

“Όταν ετεροπροσδιορίζεται ακόμα και στην αναφορά στην επέτειο του μεγαλύτερου επιτεύγματος στην ποδοσφαιρική ιστορία, σε συλλογικό επίπεδο, τότε έχεις μικρύνει την ομάδα. Ντροπή στην ΠΑΕ για το σχόλιο αυτό. Απαιτώ να διορθωθεί αμέσως.”

Ν’αγιάσει το πληκτρολόγιό του, όποιος κι αν ήταν ο φίλος του Παναθηναϊκού που το έγραψε. Δεν είχε μόνο την αντίληψη να καταλάβει πόσο φάουλ ήταν το σχόλιο, αλλά και την ικανότητα να περιγράψει το φάουλ με απόλυτη ακρίβεια, με λίγες μόνο λέξεις.

Ετεροπροσδιορισμός: όταν μια πράξη ή μια πολιτική θεωρία ή οποιαδήποτε ενέργεια δεν καθορίζεται σύμφωνα με τις προσωπικές αρχές του/των υποκειμένων, αλλά ανάλογα ή σε αντίδραση προς τις κινήσεις και τις απόψεις κάποιων άλλων.

ΜΙΚΡΑΙΝΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

Ναι, υπάρχει στον εγχώριο ανταγωνισμό, στα κουσούρια που κουβαλάμε. Νικάμε για να την πούμε στους απέναντι. Θέλουμε να πετύχουμε με διαφορετικό τρόπο, ώστε να πούμε “ναι, αλλά εμείς παίξαμε αλλιώς”. Κάποτε, όταν έπαιζαν δύο ομάδες στο Champions League, το αποτέλεσμα της Τρίτης έπαιζε ρόλο την Τετάρτη.

Αλλά, υπάρχει σε όλα ένα όριο. Κι αυτό το όριο το διέλυσε ο Παναθηναϊκό. Ακριβώς όπως το έγραψε ο φίλος του. Όταν ετεροπροσδιορίζεται ακόμα κι όταν αναφέρεσαι στο μεγαλύτερο σου επίτευγμα, που ταυτόχρονα είναι και το μεγαλύτερο της χώρας σε συλλογικό επίπεδο, τότε μικραίνεις πολύ. Και το χειρότερο, το κάνεις και συνειδητά.

Δεν είναι ήττα που απλώς έχασες από καλύτερο. Δεν είναι βαθμολογία που λέει πως δεν ήσουν όσο καλός θα ήθελες ή πως η διαφορά απ’τον πρώτο είναι μεγάλη. Δεν είναι αποκλεισμός να τα βάλεις με τα μοιραία λάθη.

Είναι social media, είναι επικοινωνία, είναι φαίνεσθαι, είναι branding. Δικές σου 100% επιλογές. Στο χέρι σου, κυριολεκτικά, στις άκρες των δαχτύλων που πληκτρολογούν. Κι εσύ λες “νοιώστε υπερήφανοι, αλλά πρώτα σκεφτείτε πως για τους άλλους είναι όνειρο θερινής νυκτός”.

Η ΚΛΑΣΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ

Σ’όλον τον κόσμο οι ομάδες χρησιμοποιούν τα social media για να λάμψουν. Για να σφίξουν τους δεσμούς με την υπάρχουσα οπαδική τους βάση, για να κρατάνε τον κόσμο κοντά στην ομάδα διαρκώς, ειδικά αυτούς που ζουν εκτός συνόρων. Για να διατηρήσουν ένα προφίλ που θα τους φέρει κι άλλο κόσμο. Και ταυτόχρονα, για να ανεβάσουν το στάτους του συλλόγου στα εκατομμύρια μάτια των ουδέτερων.

Παραδείγματα. Ο τρόπος που η Ντόρτμουντ χειρίστηκε την πρόσληψη του Κλοπ απ’τη Λίβερπουλ και μερικούς μήνες εκείνο το επικό 4-3 στο Άνφιλντ. Τα tweets του επίσημου λογαριασμού της ομάδας κατάφεραν με λίγες λέξεις και τη σωστή φωτογραφία να κάνουν στα μάτια των οπαδών της Λίβερπουλ την Ντόρτμουντ συνώνυμο της κλάσης, της ανωτερότητας.

Ξέρετε πόσοι είπαν, “θα τους συμπαθώ από εδώ και πέρα, θα τους υποστηρίζω”; Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια θα κόστιζε μια διαφημιστική καμπάνια που θα προσπαθούσε να κάνει την Ντόρτμουντ συμπαθητική στην Αγγλία και αναλογιστείτε πως το πέτυχαν με 1-2 tweets.

Η ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Πριν από μια εβδομάδα. Η Ρεάλ κατακτά το 11ο Champions League της ιστορίας της. Η Μπαρτσελόνα τουϊτάρει τα συγχαρητήριά της. Κλάση, ανωτερότητα. Κάποιος μου έγραψε στο twitter πως από κάτω ήταν πολλές οι απαντήσεις που έλεγαν “ντροπή, σβήστε τα συγχαρητήρια”. Του απάντησα πως οι αντιδράσεις είναι αδιάφορες: εκεί οι ομάδες λένε στους οπαδούς πως να φέρονται, όχι το αντίστροφο.

Και ακόμα και χίλιες αρνητικές απαντήσεις (που τελικά ήταν πέντε-έξι) είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα κοντά 18 εκατομμύρια ανθρώπων που ακολουθούν το λογαριασμό της Μπαρτσελόνα, μπροστά στα 26 χιλιάδες retweets. Τίποτα μπροστά στα δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων (οπαδών της Μπάρτσα και μη) που την επόμενη μέρα ενημερώθηκαν για τα συγχαρητήρια των Καταλανών απ’τα ΜΜΕ του πλανήτη. Ξέρετε τι μήνυμα πήραν; Κλάση, ανωτερότητα, μέγεθος.

Τέρμα η Μπαρτσελόνα του κόμπλεξ. Το πήρε πέρσι, φέτος το πήρε η Ρεάλ, της έδωσαν συγχαρητήρια. Επιπλέον, αρκετοί αναρωτήθηκαν αν η Ρεάλ έκανε το ίδιο όταν το σήκωσε η Μπάρτσα και έμαθαν πως αυτό δεν συνέβη. Κρυμμένο μήνυμα: εμείς δείξαμε ανωτερότητα, εκείνοι όχι. Δεν το είπαν, αλλά το άφησαν να εννοηθεί.

“ΠΑΡΤΑ ΚΑΡΓΙΑ”

Και εννοείται πως η Ρεάλ ούτε σκέφτηκε να τουϊτάρει. “Τέλος, η Ρεάλ είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, έντεκα εμείς, λιγότερα απ’τα μισά οι άλλοι στη Βαρκελώνη”. Ούτε κατά διάνοια. Ετεροπροσδιορισμός την ώρα που είσαι στην κορυφή; Απόδειξη της μεγαλύτερης μικρότητας.

Σαν να παντρεύεσαι και την ώρα του γάμου να φωνάξεις “πάρτα κάργια, που μου έλεγες καμιά δεν θα με πάρει” για μια πρώην που είχες πριν από δέκα χρόνια. Τι δείχνεις; Πως το μόνο που σε νοιάζει είναι εκείνη και όχι η γυναίκα σου, πως η πρώην είναι μεγαλύτερη απ’το δικό σου γεγονός, την πιο ευτυχισμένη στιγμή σου.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΜΕ

Επιστρέφουμε στον Παναθηναϊκό και είναι η τρίτη φορά που το γράφω φέτος: Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ΜΜΕ. Έτσι είχε φερθεί στις δηλώσεις Αλαφούζου, που είχε θυμίσει Σαλιαρέλη μετά το ματς με την Ξάνθη. Έτσι είχε φερθεί μετά το ματς με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο , όταν έβγαλε ανακοίνωση με 12 φάσεις παραπόνων για τη διαιτησία, λες κι είναι οπαδική ιστοσελίδα.

Δυστυχώς, το έργο συνεχίζεται και έφτασε εκεί που δεν γίνεται. Στο να τιμάται η επέτειος του Γουέμπλεϊ με σχόλιο “για κάποιους θα είναι πάντα όνειρο θερινής νυκτός”. Ετεροπροσδιορισμός ακόμα κι εκεί, στη φωτογραφία του Δομάζου να οδηγεί την ομάδα σε ευρωπαϊκό τελικό.

“ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ”

Ευτελισμός του μεγαλύτερου επιτεύγματος στο βωμό του “να γράψουμε κάτι για να μπούμε στο μάτι των γαύρων και του Βαγγέλη”. Και όχι, προφανώς κι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η μόνη ομάδα που φέρεται έτσι στην Ελλάδα. Όλες το κάνουν, φέρονται σαν οπαδοί και μάλιστα χειρίστου είδους. Αλλά μόνο ο Παναθηναϊκός έφτασε να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερό του παράσημο για να το πετύχει. Συγχαρητήρια.

Τελευταία σκέψη. Ελπίζω με κάθε ειλικρίνεια και χωρίς να εύχομαι κυρώσεις για κανέναν εργαζόμενο, να έχουν καταλάβει στην ομάδα πως όσα likes και όσες κοινοποιήσεις κι αν πήραν τα posts, ήταν το λιγότερο ατυχή. Αν όχι, αν πραγματικά πιστεύουν πως υπηρετούν μια πετυχημένη επικοινωνιακή πολιτική, τότε το λάθος τους είναι πολύ μεγαλύτερο από μια πρόταση σε ένα ποστ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Με... μπηχτή το post της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για το έπος του "Γουέμπλεϊ"

Το "PAO TV" για το έπος του Γουέμπλεϊ