Ο Πεπ είχε τη σφαίρα, αλλά ο Ρόκυ έμεινε όρθιος

Ο Γκουαρδιόλα κράτησε τον λόγο του. Υποσχέθηκε πως έχει μια τελευταία σφαίρα πριν τη ρεβάνς με την Ατλέτικο και η ομάδα του τον δικαίωσε με μια εκπληκτική εμφάνιση. Όμως, δεν ήταν αρκετή για να στείλει την Μπάγερν στον τελικό.

Πολύ απλά γιατί οι Βαυαροί είχαν απέναντί τους τον “χειρότερο” αντίπαλο, την καλύτερη reactive ομάδα του κόσμου. Η Ατλέτικο του Σιμεόνε άντεξε το σοκ του πρώτου ημιχρόνου και βρήκε τον τρόπο να πετύχει το κρίσιμο γκολ και μετά να μείνει όρθια.

Το ματς είχε όλο το ποδόσφαιρο

Μετά το Μπάγερν-Γιουβέντους γράψαμε πως ήταν ένα ματς που είχε μέσα του όλο το ποδόσφαιρο. Ποιος μπορεί να πει πως δεν έγινε το ίδιο και στο Μπάγερν-Ατλέτικο, σ’έναν αγώνα που δικαίωσε 100% αυτό που λέγαμε όταν βγήκαν τα ζευγάρια: ήταν άδικο γι’αυτές τις δύο εκπληκτικές ομάδες να αντιμετωπίσουν η μία την άλλη και μόνο μια εξ αυτών να δώσει το παρών στον τελικό.

"Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ"

“Η Μπάγερν με έκανε να την ερωτευτώ με αυτά που έβλεπα στο χορτάρι. Δεν είχαμε απάντηση σ’αυτά που έκαναν. Στο πρώτο ημίχρονο παίξαμε κόντρα στην καλύτερη ομάδα που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Πίεση, παιχνίδι με την μπάλα, τοποθετήσεις, έκρηξη, δύναμη στον αέρα, ταχύτητα. Η Μπάγερν ήταν η πιο έντονη και ακριβής ομάδα που έχω δει, ήταν απίστευτη”.

Λόγια προερχόμενα απ’το στόμα του “παίζω με ακριβώς τον αντίθετο τρόπο” Ντιέγκο Σιμεόνε. Υπερβολή; Καμία. Η Μπάγερν ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε πριν το ματς. Ο Μπόατενγκ βασικός, για να την κάνει καλύτερη αμυντικά στην τριάδα με Αλόνσο-Μαρτίνεθ, αλλά και για να πάρει την μπάλα και να παίξει με εκπληκτικό τρόπο από πίσω.

Ο Αλάμπα αριστερά και ο Λαμ δεξιά, στους πιο σύνθετους ρόλους της βραδιάς: πότε έπαιζαν στο πλάι, με τους Ριμπερί-Κόστα να έρχονται κεντρικά, πότε άφηναν τους εξτρέμ στη γραμμή και έκλειναν μέσα. Kρίσιμη εναλλαγή όχι μόνο για την επίθεση, αλλά και για την αμυντική ισορροπία. Δύο εκ των τεσσάρων έπρεπε πάντα να βρίσκονται κεντρικά, γιατί ο Βιδάλ θα έπρεπε να έχει δίπλα του παίκτες στο κέντρο, για να μπορεί η Μπάγερν να αμυνθεί και να μην αφήσει την Ατλέτι να παίξει κάθετα.

ΕΝΑ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Σε αντίθεση με την πιο “μονότονη” τακτική “παίζουμε πολύ στα άκρα” του πρώτου αγώνα, η Μπάγερν στο Μόναχο τα έκανε όλα. Πίεση, τρεξίματα, εναλλαγές. Επίθεση με overlap, με underlap, με μπαλιά από πίσω των Αλόνσο-Μπόατενγκ, με σέντρες, με μακρινά σουτ, με πάσες με τη μία του Μίλερ στον Λεβαντόφσκι, με τον Γερμανό να μοιάζει με πασαδόρο του βόλεϊ, που μπορεί με μια επαφή να στρώνει για καρφί. Ένα καθηλωτικό παιχνίδι, ακριβώς όπως το είχε υποσχεθεί ο Γκουαρδιόλα.

Ο Σιμεόνε στο 15’ άλλαξε το 4-4-2 σε 4-1-4-1, με τον Γκριζμάν στα δεξιά του, εκεί που ήταν φανερό απ’την αρχή πως ο Ριμπερί είχε κέφια για μεγάλη εμφάνιση και μαζί με τον Αλάμπα δημιουργούσαν πολλά προβλήματα. Όχι πως στην άλλη πλευρά τα πράγματα ήταν καλύτερα, αφού τα ανεβάσματα του Λαμ ανάγκαζαν τον Φιλίπε Λουίς να μην ξέρει τι να κάνει: όταν έβγαινε στον Λαμ, ο Μίλερ είχε χώρο στην περιοχή, αλλά όταν έκλεινε στην περιοχή, ο Λαμ ήταν μόνος.

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Η Ατλέτικο αμυνόταν με τεράστια δυσκολία και εκεί που ήταν ανήμπορη ήταν στο να βγει απ’την περιοχή της, να ανέβει. Ακόμα και όταν οι παίκτες του Σιμεόνε κέρδιζαν τις μονομαχίες χαμηλά, τους ήταν κυριολεκτικά αδύνατο να την κρατήσουν, να τη μεταφέρουν σωστά ή να κάνουν μέτρα μ’αυτήν.

Μια αιχμαλωσία άνευ προηγουμένου. Ίσως να είναι άδικο που το γκολ και το πέναλτι δεν ήρθαν σε κάποιες απ’τις υποδειγματικές επιθέσεις της Μπάγερν στο πρώτο ημίχρονο. Όμως, αξίζει να δείτε ένα βίντεο που εμπεριέχει πολλά απ’αυτά που έκαναν οι Βαυαροί και μας προϊδεάζει και για το τι ακολούθησε.

Ο Μπόατενγκ ανεβαίνει ψηλά και σημαδεύει τέλεια στην περιοχή. Προσέξτε που βρίσκεται ο Αλάμπα και ο Κόστα, έξω απ’την περιοχή: σαν κεντρικοί μέσοι μπροστά απ’τον Βιδάλ, έτοιμοι να κλέψουν και να πιέσουν. Θα το κάνει ο Αλάμπα και αυτό είναι το φάουλ απ’το οποίο θα έρθει το 1-0.

Αυτή η πίεση αιχμαλώτισε την Ατλέτικο. Η Μπάγερν τα έκανε όλα τέλεια, εκτός απ’τα τελειώματα των φάσεων και τις επιλογές του Κόστα. Βρήκε δίκαια το 1-0 και θα είχε βρει σκορ πρόκρισης απ’το πρώτο ημίχρονο αν ο Μίλερ δεν είχε εκτελέσει άσχημα το πέναλτι που κέρδισε ο Μαρτίνεθ.

Ο ΡΟΚΥ ΕΦΑΓΕ ΞΥΛΟ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΟΡΘΙΟΣ

Η απόκρουση ξύπνησε την Ατλέτι, ο Σιμεόνε έδειξε πόσο καθηγητής είναι σ’αυτά και το ματς πήγε στη μανούρα μέχρι το ημίχρονο. Ο Ρόκυ Μπαλμπόα του ποδοσφαίρου είχε φάει πολύ ξύλο, ήταν στα σχοινιά, αλλά το είπαμε και στους αγώνες με την Μπαρτσελόνα, στην Ατλέτικο ταιριάζει και η ατάκα απ’την ταινία: δεν είναι πόσο δυνατά χτυπάς, αλλά το πόσο δυνατά χτυπήματα μπορείς να αντέξεις.

Αν η Μπάγερν είχε άλλο αντίπαλο, πιθανότατα να μην της κόστιζε η απώλεια του πέναλτι, θα έβρισκε εύκολα το σκορ πρόκρισης στο 2ο ημίχρονο. Κόντρα στη φάλαγγα του Σιμεόνε όμως δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να χάνεις ευκαιρίες. Γιατί ήταν βέβαιο πως η Ατλέτι θα αντιδρούσε, δεν θα έπεφτε τόσο εύκολα.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΚΑΡΑΣΚΟ

Ο Σιμεόνε διατήρησε το 4-1-4-1 με το οποίο τελείωσε το πρώτο ημίχρονο, αλλά ήθελε αλλαγές στα πρόσωπα. Έστειλε τον Καράσκο στα αριστερά κι αυτός του έδωσε πράγματα αμέσως, ενώ στον άξονα ο Σαούλ πήγε στο 6, για να βοηθήσει την Ατλέτι να βγαίνει καλύτερα απ’την περιοχή της και Κόκε-Γκάμπι παρέμειναν οι κεντρικοί μέσοι.

Πλέον αυτό που χρειαζόταν η ομάδα του δεν ήταν να αμυνθεί καλύτερα, αλλά να κρατήσει περισσότερο την μπάλα ή μάλλον να γίνει επιτέλους απειλητική. Στο πρώτο ημίχρονο υπέφερε γιατί δεν έκανε τίποτα απ’τα δύο, η πίεση της Μπάγερν στην μπάλα ήταν πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη απ’τις επιθέσεις της.

Λίγο περισσότερο κράτημα και κυρίως κάθετη απειλή. Αυτά ήθελε η Ατλέτικο και τα βρήκε όλα σε μια φάση. Η Μπάγερν πίεζε τέλεια μέχρι εκείνη τη στιγμή και οι παίκτες του Γκουαρδιόλα έκαναν το μοιραίο λάθος: πίστεψαν πως είναι σωστό να πέφτουν πάντα πάνω στην μπάλα και πως ο αντίπαλος δεν έχει τρόπο να ξεφύγει απ’τις παγίδες, ακόμα και αν ρισκάρουν.

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΜΠΑΓΕΡΝ

Έτσι ήρθε το γκολ. Πριν ο Τόρες βγάλει μία απ’τις κορυφαίες πάσες τις καριέρας του, η Ατλέτικο έσπασε το πρες της Μπάγερν. Η πάσα του Μπόατενγκ δεν πέρασε και όταν η μπάλα πηγαίνει στον Γκάμπι ο Μπόατενγκ, ο Αλόνσο και ο Βιδάλ πέφτουν πάνω του σαν σκυλιά, αλλά χωρίς ένας εξ αυτών να σκεφτεί πως κάνουν λάθος και πρέπει να μείνει πίσω.

Ο αρχηγός της Ατλέτικο κάνει το σωστό: δεν προσπαθεί να κοντρολάρει, ούτε πασάρει “τυφλά” προς τα εμπρός ή στα πλάγια. Δίνει με τη μία προς τα πίσω στον Κόκε, αφού ο συμπαίκτης του είναι αυτός που έχει φάτσα το γήπεδο και σ’αυτόν πρέπει να πάει η μπάλα. Η σειρά του Κόκε να κάνει το σωστό την ώρα που οι Βαυαροί εφορμούν πάνω του: πάσα με τη μία προς τον Γκριζμάν. Δείτε το.

Για πρώτη και τελευταία φορά στα 180’ των ημιτελικών, η Ατλέτικο βρήκε αυτό που ο Γκουαρδιόλα έκανε τα πάντα να αποφύγει. Επίθεση στον άξονα, δύο εναντίον δύο. Γκριζμάν και Τόρες την εκτέλεσαν με τελειότητα, λες και ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Δεν ήταν, αλλά αυτό είναι ένα απ’τα μεγαλεία της Ατλέτικο: τιμωρεί το παραμικρό λάθος μ’έναν τρόπο που το κάνει να μοιάζει το μεγαλύτερο του κόσμου.

ΕΠΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ 1-1

Απ’το 1-1 και μετά, ο αγώνας απέκτησε επικές διαστάσεις. Κανείς δεν είπε πως τελείωσε, γιατί αν υπάρχει μια ομάδα στο Champions League που θα μπορούσε να φτιάξει τις φάσεις για δύο γκολ, αυτή ήταν η Μπάγερν. Κανείς δεν ξέγραψε την Ατλέτι, γιατί το να πετύχεις δύο γκολ σε μισή ώρα απέναντί της είναι ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα.

Ο Πεπ απέσυρε τον Κόστα για να βάλει τον Κομάν, κίνηση που απ’το ημίχρονο ξέραμε πως θα γίνει. Ούτε απ’αυτόν ευτύχησε να πάρει αυτά που πραγματικά ήθελε: η λειτουργία της Μπάγερν τον έβγαλε πολλές φορές με χώρο/χρόνο στα δεξιά, αλλά ο πιτσιρικάς δεν πήρε τις σωστές επιλογές.

ΤΟ 2-1 ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΕΝΑΛΤΙ

Ο συνδυασμός Ριμπερί-Αλάμπα έφερε τη σέντρα, ο Βιδάλ πήρε μια εκπληκτικά κεφαλιά και ο Λεβαντόφσκι έβαλε το γκολ που ήθελαν όλοι όσοι ζητούσαν ένα ποδοσφαιρικό δράμα μέχρι το τέλος. Έτσι έπρεπε να γίνει, να μην ξέρουμε ποιος θα επικρατήσει σ’αυτό το ποδοσφαιρικό έπος μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Το σενάριο του “μέχρι το τελευταίο σφύριγμα” δεν ήταν αρκετό για να το χαλάσει ούτε το κερδισμένο πέναλτι του μεγάλου, του συγκινητικού Φερνάντο Τόρες. Όταν τον είδα να παίρνει αυτός την μπάλα για την εκτέλεση, πρόλαβα να ψελλίσω στο μικρόφωνο της εκπομπής με τον Τσάρλυ “μα ο Τόρες δεν εκτελεί ποτέ πέναλτι”. Η εκτέλεση ήταν το ίδιο κακή με του Μίλερ, το δράμα έμεινε μέχρι τέλους και μας γλίτωσε κι απ’την κουβέντα “ήταν έξω, ήταν μέσα”.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

Η Μπάγερν συνέχισε να επιτίθεται με υπομονή, η Ατλέτικο να αμύνεται με αυταπάρνηση. Ο Σιμεόνε έβαλε τον Τόμας στα δεξιά, για να στείλει έναν φρέσκο παίκτη στο χώρο των Αλάμπα-Ριμπερί, δεν ήθελε να αποκλειστεί από άλλη μία συνεργασία τους. Στο τέλος έβαλε και τον Σάβιτς, δεν ήθελε να αποκλειστεί από μια χαμένη εναέρια μονομαχία.

Το τελευταίο κομμάτι του αγώνα ήταν μια συγκλονιστική σύγκρουση χαρακτήρων. Μόνο η Μπάγερν θα μπορούσε να ψάξει έτσι το γκολ της πρόκρισης, μόνο η Ατλέτι θα μπορούσε να αμυνθεί έτσι. Οι απομακρύνσεις των παικτών, η απόκρουση του Ομπλάκ ήταν κάτι το τρομερό, την ώρα που ο τεράστιος Μπόατενγκ έκανε τρία συγκλονιστικά κοψίματα στη σέντρα για να κρατήσει την Ατλέτι χαμηλά και την Μπάγερν στην επίθεση.

ΑΠ’ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΕΒΑΛΑΝ ΔΥΟ

Όποιος κι αν περνούσε, θα το άξιζε. Όποιος κι αν αποκλειόταν, θα έπρεπε να έχει τη συμπάθεια του κόσμου που παρακολούθησε το ματς χωρίς προτιμήσεις. Η Μπάγερν έπεσε στο καναβάτσο, αλλά όχι πριν κάνει την καλύτερη της εμφάνιση σε ημιτελική σειρά στα τρία χρόνια με τον Πεπ. Όλοι οι παίκτες της τα έβαλαν με την τύχη και την μπάλα που δεν έμπαινε μέσα. “Μόνο τα τελειώματα” είπε ο Βιδάλ για το τι θα μπορούσε η Μπάγερν να κάνει καλύτερα. “Η Μπάγερν ήταν καλύτερη”, είπε ο Γκριζμάν.

Σύμφωνα με το μοντέλο των expected goals, στο σύνολο των δύο αγώνων οι ευκαιρίες που έφτιαξε η Μπάγερν μαζί με το πέναλτι του Μίλερ ήταν αρκετές για να βάλουν οι Βαυαροί πέντε γκολ. Έβαλαν δύο και έμειναν έξω, τόσο απλά. Ίσως ο Λεβαντόφσκι να έπρεπε να έχει καλύτερη παρουσία και στα δύο ματς. Ίσως απλώς αυτό συμβαίνει όταν παίζεις με την Ατλέτικο και έχεις απέναντί σου τον Ομπλάκ.

Η ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ

Όσον αφορά τον τίτλο, η Ατλέτικο είναι πανάξια στον τελικό για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια και έχει τη δυνατότητα να πάρει αυτό που έχασε το 2014. Τότε οι συγκυρίες ήταν εναντίον της, τώρα μοιάζουν να είναι υπέρ της. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, μπορεί να ακούγεται υπερβολικό από μέρους μου, αλλά ο τελικός έγινε χθες. Η απόλυτη ομάδα πρωτοβουλίας αντιμετώπισε το απόλυτο reactive σύνολο.

Η ομάδα του Γκουαρδιόλα πήρε τους επαίνους για μια εκπληκτική εμφάνιση, η Ατλέτικο πήρε την πρόκριση. Αν η Μπάγερν περνούσε και την Γιουβέντους και την Ατλέτι, θα ήταν (και χωρίς το τρόπαιο) η κορυφαία ομάδα των νοκ-άουτ. Η Ατλέτικο απέκλεισε και Μπαρτσελόνα και Μπάγερν, είναι (και χωρίς το τρόπαιο) η κορυφαία ομάδα των νοκ-άουτ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το τέλειο παιχνίδι και η στιγμή άλλαξε την ιστορία

Σιμεόνε: "Αποκλείσαμε τις δύο από τις τρεις καλύτερες ομάδες του κόσμου"

Γκουαρδιόλα: "Εύχομαι να τα καταφέρει ο Αντσελότι"

Μπάγερν Μονάχου - Ατλέτικο Μαδρίτης 2-1