Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον Κάρλο Αντσελότι ο οποίος 12 χρόνια και ένα δισεκατομμύριο ευρώ μετά το 9ο, οδήγησε τη Ρεάλ στο πολυπόθητο 10ο.

Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Ναι, η Ρεάλ ήταν μερικά δευτερόλεπτα μακριά απ’το να χάσει το Champions League απ’την Ατλέτικο Μαδρίτης. Είναι μάλλον ασφαλές να εικάσουμε πως μια τέτοια εξέλιξη θα κόστιζε στον Κάρλο Αντσελότι τη θέση του. Στα χρόνια του κυνηγιού για το 10ο τρόπαιο προπονητές έχουν φύγει μετά από μια σεζόν, ακόμα και αν είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα, όπως ο Καπέλο.

Δύσκολα φαντάζεται κανείς τη διοίκηση της Ρεάλ να λέει “τουλάχιστον ο Κάρλο μας πήγε στον τελικό, κάτι που δεν κατάφερε κανείς σε δώδεκα, ούτε ο Μουρίνιο, οπότε ας τον κρατήσουμε”. Απώλεια σε τελικό θα ήταν ασυγχώρητη, πόσω μάλλον απέναντι στη μικρή γειτόνισσα, την Ατλέτικο. “Σε φέραμε για να το πάρουμε και η Ατλέτικο έκανε νταμπλ”, θα έλεγαν στον Αντσελότι.

Τύχη

Όμως, η ιστορία δεν γράφεται με τα αν και στο φινάλε για τα αν δημιουργήσαμε μια νέα, ξεχωριστή στήλη που θα κάνει αυτό ακριβώς: θα εξετάζει με λογική και φαντασία το Παράλληλο Σύμπαν που θα έφτιαχνε μια διαφορετική εξέλιξη στην αθλητική ιστορία. Εδώ μιλάμε για την πραγματικότητα και αυτή λέει πως 12 χρόνια και ένα δισεκατομμύριο ευρώ μετά το 9ο, ο Κάρλο Αντσελότι έφερε στη Ρεάλ το πολυπόθητο 10ο τρόπαιο.

Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Δεν γνωρίζω καμία μεγάλη αθλητική επιτυχία που να μην είχε και μία στιγμή τύχης. Ένα γκολ στις καθυστερήσεις, ένα δοκάρι για τον αντίπαλο, ένα καλάθι που μπήκε και βγήκε. Στο μακρύ μονοπάτι προς την κορυφή πάντα υπάρχει μια στιγμή εύνοιας. Ο Φελπς έσπασε το θρυλικό ρεκόρ του Σπιτζ, αλλά σε ένα απ’τα οκτώ χρυσά μετάλλια τερμάτισε πρώτος για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, παρότι ο αντίπαλος ακούμπησε πρώτος τον τοίχο. Όσο δίκαιο είναι να πεις “απλά στάθηκε τυχερός” για τον Φελπς χωρίς να ασχοληθείς με το επίτευγμά του, αλλά τόσο θα είναι αν το κάνεις για τον Αντσελότι.

Δεν ήταν απλώς τυχερός σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά κάποια πράγματα τα έκανε καλά. Πάμε να τα δούμε.

Ηρεμία

Ξεκινάμε εκτός χορταριού. Είχε τη γνωστή του ηρεμία. Δεν πήγαν καλά τα πράγματα σ’όλη τη διάρκεια της σεζόν, ούτε του βγήκαν όλα με τη μία. Το έργο στις μεγάλες ομάδες δεν είναι ποτέ εύκολο, πόσω μάλλον στη Ρεάλ. Ο Αντσελότι δεν τράβηξε πάνω του τα φώτα με τον τρόπο που κάνει πάντα ο Μουρίνιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό που κάνει ο Πορτογάλος είναι λάθος. Απλώς δεν ήταν κάτι που ταίριαζε στη Ρεάλ και μετά από ένα διάστημα έφερε και το χειρότερο νέο, διχασμό στις τάξεις των παικτών, όπως πρόσφατα δήλωσε και ο Αλόνσο .

Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Ο Αντσελότι δεν είχε πρόθεση να τσακωθεί ούτε με τα ΜΜΕ, ούτε με τη διοίκηση, ούτε με τους παίκτες. Δεν είναι τέτοιος τύπος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει κάνει καριέρα yes-man. Πάντα έκανε αυτό που πίστευε, απλώς δεν χρειαζόταν να σηκώσει μεγάλες φουρτούνες. Όχι γιατί αισθανόταν μικρότερος του κλαμπ, αλλά γιατί δεν είναι τέτοια η λογική του.

Αποτελέσματα στις κρίσεις

Η ηρεμία και το cool ύφος του “είμαι ο κατάλληλος για την αποστολή, μην ανησυχείτε” δεν θα ήταν αρκετά χωρίς αποτελέσματα. Όπως έγραφε πρόσφατα ο Γκαμπριέλε Μαρκότι, οι παράγοντες της Ρεάλ έβγαλαν τον Αντσελότι “γάτα με εννιά ζωές”. Ο λόγος; Ο τρόπος με τον οποίο ξέφυγε από κάθε κρίση που θα μπορούσε να ξεσπάσει μέσα στη σεζόν, σε μια ομάδα που η σπίθα γίνεται πολύ εύκολα πυρκαγιά.

Έχασε το πρώτο ντέρμπι με τη Ρεάλ και μετά έκανε ένα αήττητο σερί 31 αγώνων, με 26 νίκες και πέντε ισοπαλίες. Έχασε ξανά απ’την Μπάρτσα και στο καπάκι απ’τη Σεβίλλη χάνοντας ένα προβάδισμα τριών πόντων, αλλά στο αμέσως νίκησε με 3-0 την Ντόρτμουντ. Καρδιοχτύπησε στη ρεβάνς στο Βεστφάλεν, αλλά πήρε τον τελικό του Κυπέλλου απ’την Μπαρτσελόνα και διέλυσε την Μπάγερν στους δύο ημιτελικούς.

Πάντα υπήρχε μια απάντηση, γιατί υπήρχε ηρεμία και πίστη. Κι αν το σκεφτείς, μια μικρογραφία των παραπάνω είχαμε και στον τελικό. “Ηρεμήστε, τό’χουμε”.

Διαχείριση και προσαρμογή

Τα παραπάνω δεν θα ήταν αρκετά χωρίς παρεμβάσεις στο χορτάρι. Ο Αντσελότι δεν ήταν ποτέ κάποια τακτική ιδιοφυΐα, ούτε προσπάθησε και ποτέ να γίνει. Οι προπονητές άλλωστε είναι σαν τους παίκτες, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν έχει νόημα να συγκρίνεις πχ τον Κριστιάνο με τον Λαμ, γιατί μπορεί και οι δύο να είναι ποδοσφαιριστές, αλλά δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές. Συνάδελφοι ο Αντσελότι με τον Γκουαρδιόλα, ο Μουρίνιο με τον Φαν Χαάλ, αλλά κάνουν τη δουλειά τους τόσο διαφορετικά, που η σύγκριση δύσκολα μπορεί να είναι άξια συζήτησης.

Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Ο Αντσελότι έκανε και κάνει καριέρα ως πολύ καλός διαχειριστής πολύ καλών ρόστερ. Εύκολο να το γράφεις, δύσκολο στην πράξη. Αν ήταν εύκολο θα το έκαναν όλοι. Μέριμνα του Αντσελότι ήταν πάντα η καλύτερη χρησιμοποίηση των παικτών που έχει και κάποιες προσαρμογές κατά τη διάρκεια των αγώνων. Όχι μεγάλη ανησυχία για τον αντίπαλο, ούτε δογματισμοί σε σχήματα και διατάξεις, επαναλαμβανόμενα plays, κτλ. Προσαρμογή στα στοιχεία των παικτών, ανάδειξή τους.

Όταν στη Μίλαν είχε τον Κακά και τους Κρέσπο-Σεφτσένκο-Ιντζάκι φόρεσε το 4-3-1-2 και το γύρισε σε 4-3-2-1, όταν τους έχασε τη δύναμη στους φορ. Αυτά τα δύο ταίριαξε και στην Τσέλσι για να διαχειριστεί Ντρογκμπά-Ανελκά, ενώ στην Παρί το ρόστερ τον οδήγησε σε 4-3-3 και ένα κλασικό 4-4-2. Φέτος δοκίμασε αρκετά, πέρασε το μεγάλο νικηφόρο σερί με ένα 4-3-3, αλλά πήρε και τις μεγάλες νίκες (τελικός Κυπέλλου, ημιτελικοί με Μπάγερν και τελικός Champions League μετά το 60’) με 4-4-2.

Παίκτες

Τρεις βασικές παρεμβάσεις του Αντσελότι, αυτές σε Ντι Μαρία και στο δίδυμο Κριστιάνο-Μπέιλ. Ο Ντι Μαρία ήταν σχεδόν πάντα δεξιά επί Μουρίνιο. Ο Αντσελότι τον χρησιμοποίησε και εκεί, αλλά ο Ντι Μαρία αναδείχθηκε ως αριστερός κεντρικός μέσος στο 4-3-3. Ενέργεια πίσω απ’την μπάλα, καλύψεις στην πλευρά του Κριστιάνο και τέλεια εναλλαγή θέσεων στην επίθεση: ο Ρονάλντο ελεύθερος να πάει στην περιοχή, ο Ντι Μαρία να βγει αριστερά στο πλάι.

Ο ρόλος του Αντσελότι στο 10ο

Η χρησιμοποίηση του Ντι Μαρία ήταν ταυτόχρονα και διαχείριση των προσόντων του Ρονάλντο, με μέριμνα/κάλυψη στην πλευρά του. Αλλά και τον Πορτογάλο δεν τον άφησε έτσι ο Αντσελότι, αφού έκανε αυτό που συζητούσαμε πέρσι: τον έβγαλε απ’το πλάι και τον έστειλε στην επίθεση , όπως έκανε συχνά ο Φέργκιουσον και δεν έκανε ο Μουρίνιο, εκτός απ’τον τελικό Κυπέλλου το 2011. Ο Αντσελότι δεν τον έβαλε μόνο στην κορυφή, αλλά ως δεύτερο επιθετικό μαζί με τον Μπενζεμά, κάτι που πρώτα δοκίμασε με τον Μπέιλ, όταν ο Πορτογάλος έλειπε απ’το φετινό τελικό Κυπέλλου.

Τέλος, για τον Μπέιλ το πράγμα δεν ήταν εύκολο. Ο Ουαλός ήρθε τραυματίας, με το βάρος του μεταγγραφικού κόστους 100 εκατομμυρίων και με την ανάγκη της προσαρμογής σε μια ομάδα που δεν πρόκειται να περνούσαν όλα απ’τα πόδια του. Άργησε να μάθει να παίζει χωρίς μπάλα στα δεξιά, έπαιξε αποτυχημένα ως μόνος επιθετικός, αναδείχθηκε όταν πήρε το ρόλο του δεύτερου φορ και τελικώς βρήκε τη στιγμή της δόξας όταν είχε μάθει πια να έρχεται από δεξιά χωρίς μπάλα και να γίνεται φορ.

Όπως και το 9ο

Δεν έγραψαν ιστορία οι επιλογές του Αντσελότι, δεν θα αναλυθούν σε τακτικά βιβλία για να βρουν μιμητές ανά τον κόσμο. Ποτέ δεν συνέβη αυτό στην καριέρα του, αλλά δεν συνέβη ούτε και σ’αυτήν πχ του Ντελ Μπόσκε. Ω, τι σύμπτωση, η δική του διαχείριση/προσαρμογή σε ένα άλλο υπέρ-πλούσιο ρόστερ της Ρεάλ ήταν αυτή που είχε φέρει το 9ο. Πως αλλιώς θα ερχόταν το Decima;

Διαβάστε επίσης

Εννιά βήματα για το 10ο της Ρεάλ

News 24/7

24MEDIA NETWORK