Δεν πειράζει, γιατί έπαιξε ο Ζντιέλαρ

Πέρασαν λοιπόν δυο μήνες απ’την τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τον Ολυμπιακό και την προοπτική του Europa League. Έγινε η κλήρωση, έγινε και ο πρώτος αγώνας και το πρώτο που μπορούμε να πούμε είναι πως στο Βέλγιο επιβεβαιώθηκε ο κανόνας που βγάλαμε σ’εκείνο το κείμενο.

Ο Ολυμπιακός έχει ασυμφωνία χαρακτήρων με το Europa League. Όπως λέγαμε και τότε. Οι ερυθρόλευκοι δεν είναι γενικώς καλοί στα νοκ-άουτ. Η στάνταρ παρουσία στους ομίλους τους έχει απομακρύνει απ’τη διαδικασία του "όλα παίζονται σε δύο ματς και μπορεί ακόμα και ένα κακό εικοσάλεπτο να τελειώσει την πρόκριση".

Εννοείται πως θα περιμένουμε τον επαναληπτικό για να ολοκληρωθεί η κρίση για τη φετινή παρουσία του Ολυμπιακού στο Europa. Μέχρι τότε, νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως στο Βέλγιο ο Ολυμπιακός έκανε το χειρότερο φετινό ευρωπαϊκό του παιχνίδι. Δεν μπορεί αυτό να είναι η ήττα με την Άρσεναλ, πολύ απλά γιατί εκεί παίζει ρόλο το μέγεθος του αντιπάλου.

Χωρίς ευκαιρία σε σετ παιχνίδι

Με την Άντερλεχτ ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Δεν ήταν γιατί στην ουσία δεν παίρνει καλό βαθμό σε κανένα κομμάτι του παιχνιδιού. Ανασταλτικά είχε πρόβλημα, επιθετικά δεν δημιούργησε και δεν απείλησε σε σετ παιχνίδι. Ναι, είχε δύο φάσεις στην κόντρα, που είναι άλλωστε και το χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του Σίλβα.

Μόνο που δεν μπορείς πάντα να παίζεις στην κόντρα. Καμιά φορά πέφτεις σε αντίπαλο που δεν νοιάζεται για την κατοχή, την αφήνει σ’εσένα και σε περιμένει. Αυτό έκανε και η Άντερλεχτ και ο Ολυμπιακός άγγιξε το 60% στην κατοχή. Εξ ορισμού κακό σημάδι για μια reactive ομάδα. Απόδειξη; Σκεφτείτε ποια πραγματική ευκαιρία έκανε ο Ολυμπιακός σε σετ παιχνίδι. Ή ψάξτε να βρείτε ποια ευκαιρία έχει μετά το 1-0, όταν και η Άντερλεχτ συνειδητά πια "έπεσε" πίσω και του άφησε την μπάλα.

Ευκαιρία μετά το 1-0, δεν θα βρείτε. Κι αν ψάχνετε φάση σε σετ παιχνίδι, θα σας πω ποια ήταν. Αυτή στο 47’ όταν ο Φορτούνης αντί να κοντρολάρει πάσαρε με τη μία ενώ ήταν στον αέρα και "έστρωσε" στον Μιλιβόγεβιτς που σούταρε ψηλά άουτ.

Τίποτα τυχαίο για Ζντιέλαρ

Γιατί ήταν εκεί ο Μιλιβόγεβιτς; Γιατί ξεκίνησε ο Ζντιέλαρ αντί του Κασάμι και ο Ολυμπιακός είχε μαζί στο χορτάρι δύο εξάρια, χωρίς μεταφορά, χωρίς απειλητικά μέτρα με την μπάλα, χωρίς δυνατότητα για συχνή και ουσιαστική προσφορά στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου.

Το είδαμε με τον ΠΑΟΚ, η μοναξιά του Φορτούνη φαινόταν από δορυφόρο, παρόλα αυτά το είδαμε ξανά στο Βέλγιο. Απορίας άξιο πως ξαφνικά ο άγουρος Ζντιέλαρ (που έχει και προβληματική χημεία με τον Μιλιβόγεβιτς) έχει βρεθεί μπροστά από Κασάμι-Καμπιάσο. Μεγαλύτερη απορία προκαλεί η αντιμετώπιση απ’τον Κόκκινο Τύπο. Όλοι το θεωρούν ποδοσφαιρικά φυσιολογικό.

Διαβάζουμε πχ πως με την ΑΕΚ ο Ολυμπιακός θα ξεκινήσει με "την κανονική του ενδεκάδα, εκτός απ’τον τιμωρημένο Ζντιέλαρ, που τη θέση του θα την πάρει ο Κασάμι". Καμία κριτική/εξήγηση στο πως ο Ζντιέλαρ έγινε "κανονική ενδεκάδα". Ακόμα και τώρα που ο Ολυμπιακός έχασε στο Βέλγιο, ο Κόκκινος Τύπος ασχολείται με τις καθυστερημένες αλλαγές, τον Ιντέγε, τον Φορτούνη, αλλά η επιλογή να γίνει δίδυμο ο Ζντιέλαρ με τον Μιλιβόγεβιτς περνάει άβρεχτη. Όποιος πιστεύει πως όλα αυτά είναι τυχαία, ας σηκώσει το χέρι του.

Δεν θεωρώ πως είναι τυχαίο. Και το πρόβλημα δεν είναι πως ξαφνικά όλοι ξετρελαίνονται για τον Ζντιέλαρ και αντιμετωπίζουν τον Κασάμι λες και όταν παίζει πιάνει την μπάλα με τα χέρια. Πρέπει να παίξει ο Ζντιέλαρ σώνει και ντε γιατί ο Ολυμπιακός θέλει (και καλά κάνει) να τον αναδείξει; ΟΚ, ας παίρνει συχνά τη θέση του Μιλιβόγεβιτς στη βασική ενδεκάδα. Να παίζουν μαζί με τον Σέρβο, να απαξιώνεται συλλήβδην ο Κασάμι και να θεωρείται όλο αυτό ποδοσφαιρικά σωστό είναι κάτι εκτός λογικής.

Και το χειρότερο είναι πως φάνηκε με τον ΠΑΟΚ, το συζητήσαμε, αλλά τότε το θέμα ήταν η διαιτησία.

Σεμπά-Ιντέγε

Και όχι, δεν λέω πως αυτό φταίει για όλα. Όμως, αυτό ήταν το καινούργιο. Τα άλλα τα ξέρουμε. Δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό το παιχνίδι κατοχής και συν τοις άλλοις δεν έχει παίκτες να το υπηρετήσουν. Με την Ντιναμό του βγήκε γιατί βρήκε ο finisher Πάρντο μια φάση φάτσα με το τέρμα. Με την Άντερλεχτ ποιος να τελειώσει φάσεις;

Αν ο Σεμπά μπορούσε να τελειώσει φάσεις ή να δημιουργήσει κάτι από μόνος του δεν θα είχε ένα γκολ και μηδέν ασίστ στην Superleague. Πάρε-βάλε του έδωσε ο Φορτούνης και το πέταξε έξω. Απ’την άλλη ο Ιντέγε μπορεί να είναι εμφανώς κουρασμένος και ντεφορμέ, αλλά και καλά να είναι, δεν είναι finisher, δεν φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του, δεν αποδίδει σε μικρούς χώρους.

Η φάση με το δοκάρι μπορεί να συμβεί σε όλους, όμως το θέμα είναι το υπόλοιπο του αγώνα. Όταν στο θέμα με τίτλο "Ανώτερος χωρίς ανωτερότητα" συζητούσαμε πολλά απ’αυτά αρκετοί γκρίνιαζαν στα σχόλια. Δεν ήθελαν να καταλάβουν τι λέει για μια ομάδα το να σουτάρει περισσότερο έξω απ’την περιοχή παρά μέσα απ’αυτή, πως τα "όργια" του Φορτούνη έχουν κρύψει το γεγονός πως για δεύτερη σερί χρονιά ο Ολυμπιακός έχει πάρει ψίχουλα απ’τους παίκτες που ήρθαν για τα άκρα, πως ο Ιντέγε δεν σκοράρει στα πρώτα ημίχρονα γιατί δεν βρίσκει χώρους.

Όποιος ζει με το ξίφος, πεθαίνει με το ξίφος. Αν είσαι reactive ομάδα και δεν σκοράρεις στις δύο καλές αντεπιθέσεις, τότε ή βγάζεις κι άλλες ή καλείσαι να βρεις άκρη σε σετ παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα απ’τα δύο για τους λόγους που εξηγήσαμε.

Χωρίς καθοδηγητή και ποιότητα στην άμυνα

Μια τελευταία κουβέντα όσον αφορά στον Σιόβα. Εδώ και πολύ καιρό έχει πάρει τη θέση του Μανιάτη ως ο άμπαλος, που δεν κάνει και τον κράζουν όλοι. Το καλοκαίρι βέβαια όποιος τολμούσε να πει πως ο Ολυμπιακός πρέπει να αποκτήσει δύο στόπερ ερχόταν αντιμέτωπος με το εκπληκτικό επιχείρημα πως "δεν μπορεί να πάρει άλλον, έχει έξι", λες και οι ερυθρόλευκοι είναι ομάδα που εξετάζει την ποσότητα.

Ο Ολυμπιακός δεν πήρε άλλον εκτός του Ντα Κόστα και ο Σιόβας εξακολούθησε να είναι αυτός που τα ακούει πάντα. Έπρεπε να λείψει για να γίνει (ελπίζω) κατανοητό το εξής. Το δίδυμο της άμυνας χρειάζεται πάντα έναν κουμανταδόρο, καθοδηγητή. Ακόμα κι αν αυτός είναι μέτριος, θα πρέπει να παίζει, γιατί είναι απαραίτητος. Δεν φταίει αυτός αν δεν υπάρχει άλλος.

Τι συμβαίνει όταν δεν παίζει; Η συμπεριφορά των Ντα Κόστα-Μποτία. Όποιος πιστεύει πως σ’αυτό το δίδυμο υπάρχει κάποιος που καθοδηγεί την άμυνα, να σηκώσει το χέρι του και να κάτσει δίπλα σ’αυτόν που πιστεύει πως είναι τυχαίο αυτό που γίνεται με Ζντιέλαρ-Κασάμι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τσάρλυ: Ο απαράδεκτος Σεμπά, ο "καμένος" Ιντέγε κι ο Ρομπέρτο

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Όση τύχη είχε ο Μίτσελ, τόσο άτυχος ήταν ο Σίλβα