ΠΑΟ, θρησκεία, κατάντια 13

Όσα έγιναν το Σάββατο στη Λεωφόρο στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός μας φέρνουν ξανά στα ίδια. Στις ίδιες παθογένειες, στην ίδια αρρώστια, στις ίδιες συζητήσεις. Ας είναι, πάμε άλλη μία φορά. Άλλωστε, δεν θα είναι η τελευταία.

Τα επεισόδια είναι πάντα οργανωμένα

Κανόνας Νο1. Δεν υπάρχουν αυθόρμητα επεισόδια. Αυθόρμητο μπορεί να είναι ένα κέρμα, ένα αντικείμενο που πέφτει στο γήπεδο, ένα ντου στον διαιτητή σε μικρότερες κατηγορίες. Οτιδήποτε εκτεταμένο δεν είναι ποτέ αυθόρμητο. Είναι οργανωμένο. Γιατί; Γιατί το κάνουν οι οργανωμένοι, γαμώτο, το λέει και η λέξη.

Οργανωμένο δεν σημαίνει απαραίτητα προαποφασισμένο. Σημαίνει όμως πως συμβαίνει γιατί αποφασίζεται να συμβεί. Είτε μερικές μέρες πριν, είτε μερικά λεπτά πριν, οι λοχαγοί αποφασίζουν και οι οπλίτες του στρατού εκτελούν. Εξοπλισμένοι, έτοιμοι.

Το κάνουν γιατί γουστάρουν

Τα λέγαμε και πέρσι με τα όσα έγιναν με τον Περέιρα. Διαφορετικό κομμάτι το πόσο αχρείαστη ήταν η συμπεριφορά του. Και διαφορετικό το απλό: κανείς δεν εξοπλίζεται με καδρόνια, με full face εξάρτιση επειδή τάχα προκλήθηκε. Είναι έτοιμος, αποφασισμένος και απλώς περιμένει το πότε και το αν θα τα κάνει λίμπα.

Δεν το κάνει επειδή “εξοργίστηκε απ’την απόφαση της αναβολής”, ούτε επειδή “προκάλεσε ο Περέιρα, ο Μαρινάκης, ο διαιτητής”. Το κάνει γιατί το γουστάρει, γιατί είναι προετοιμασμένος γι’αυτό, προδιατεθειμένος. Αν δεν ήταν η αναβολή, θα ήταν ένα πέναλτι. Αν δεν ήταν ένα πέναλτι, θα ήταν μια αποβολή. Αν δεν ήταν η αποβολή θα ήταν ένα 0-1, 0-2. Αν δεν ήταν μια νίκη του Ολυμπιακού τότε απλώς μπορεί να ήταν ένα ντου στο τέλος πάνω απ’τη φυσούνα, για να γίνει πράξη το “και σας νικήσαμε και σας δείραμε”.

Κανένας δεν είπε “όχι ρε γαμώτο, κοίτα τι έγινε πάλι, θα αναγκαστούμε να τα σπάσουμε”. Όλοι όσοι το κάνουν απλώς λένε “τώρα, πάμε”. Όποιος αποδίδει την οργανωμένη βία στη διαφθορά, στη διαιτησία και στην όποια πρόκληση ας απαντήσει πρώτα στο γιατί έφαγε ξύλο ο Μπάγεβιτς, ο Σισέ, γιατί έπαιξαν ξύλο οι παίκτες του Ατρομήτου στον τελικό του Κυπέλλου, γιατί έχουν γίνει δεκάδες περιστατικά από χούλιγκαν που δεν είχαν καμία αφορμή διαφθοράς, προκλήσεων.

Το κάνουν γιατί μπορούν. Γιατί έτσι γουστάρουν. Γιατί ποτέ κανείς δεν τους εμπόδισε και γιατί ποτέ δεν το πλήρωσαν. Τελεία και πάμε παρακάτω.

Ή με απώτερο σκοπό ή ζούγκλα για τη ζούγκλα

Δύο εκδοχές. Η πρώτη λέει πως τα επεισόδια έγιναν με ένα απώτερο σκοπό. Κάποιον θέλουν να διώξουν, κάποιος θέλει να φύγει, κάποιος θέλει να έρθει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά αν έχει γίνει έτσι, ούτε η τελευταία. Οι οργανωμένοι όλων των ομάδων έχουν τέτοιο παρελθόν και οι του Παναθηναϊκού δεν αποτελούν εξαίρεση.

Η δεύτερη εκδοχή λέει πως τα επεισόδια έγιναν χωρίς απώτερο σκοπό. Έτσι. “Δεν μας ενδιαφέρει τι λέει ο Αλαφούζος, τον έχουμε γραμμένο κι αυτόν εδώ και καιρό. Θα έρθει ο Ολυμπιακός και θα τα σπάσουμε”. Χωρίς απαραίτητα να υπάρχει στόχος. Μην απορείτε, έχει συμβεί πχ και στην Τούμπα πολλές φορές, αλλά και στο ΟΑΚΑ σε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός.

Ξύνει τον πάτο του βαρελιού

Για την πρώτη εκδοχή, θα μιλήσουν οι εξελίξεις. Το μέλλον θα δείξει αν ό,τι συνέβη δεν ήταν παρά μία ακόμη φορά που τα καλόπαιδα στα πέταλα έπαιξαν σωστά το ρόλο τους. Μέχρι τότε, η δική μου εκδοχή είναι μάλλον η δεύτερη. Έγραψαν τον Αλαφούζο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και αποφάσισαν ζούγκλα.

Ο,τι κι αν συμβαίνει, ο Παναθηναϊκός ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Μιλάμε για βραδιά επεισοδίων στην οποία η ομάδα ήταν απούσα. Κανένας Βόκολος, κανένας Φύσσας, κανένας Σιωπήλης, κανένας Κωνσταντίνου, κανένας Αλαφούζος. Δηλώσεις στις κάμερες; Όχι. Επικοινωνία με το πέταλο που έβραζε; Όχι. Εμφανή παρουσία σε όλα αυτά, προσπάθεια ελέγχου; Όχι.

Ο Αλαφούζος πήγε απ’την αρχή μαζί τους

Δεν τους κατηγορώ για συνενοχή, αλλά για αδυναμία. Εδώ και χρόνια έχω διατυπώσει την εξίσωση: όσο πιο μεγάλη είναι η δύναμη των οργανωμένων σε μια ομάδα, τόσο χειρότερη είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ο Αλαφούζος εξαρχής αποφάσισε να συμπορευτεί μαζί τους. Όχι, δεν εννοώ πως τους χρησιμοποίησε ως στρατό. Είμαι πεπεισμένος πως δεν ήταν ποτέ υπέρ τέτοιων πρακτικών.

Όμως, πήρε τη στρατηγική απόφαση. Έφτιαξε την Παναθηναϊκή Συμμαχία και το πρώτο μέλημα ήταν να τα έχουμε καλά με τα παιδιά. “Το πιο δυναμικό κομμάτι της κερκίδας, ο Παναθηναϊκός είναι σε μεγάλο κομμάτι οι οργανωμένοι, οφείλουμε να τους παρέχουμε κάθε διευκόλυνση”, έλεγε τότε, στις αρχές. Πήγαινε στα ραδιόφωνα, μιλούσε μαζί τους, όλα καλά.

Μέχρι και στο Απήλιον μπήκε η χάρη τους. Το “ΠΑΟ θα πει μαχητική ψυχή” έγινε γκράφιτι στον τοίχο, να το βλέπουν οι παίκτες όταν κάνουν προπόνηση. Λες και πριν κάποιος σκεφτεί το “θα πει μαχητική ψυχή” ο Παναθηναϊκός δεν σήμαινε τίποτα, ήταν κενός περιεχομένου και έπρεπε σώνει και ντε να υιοθετηθεί το νέο σλόγκαν.

Αναρωτιέμαι σε ποια άλλη επιχείρησή του ο Αλαφούζος θα αποφάσιζε να απευθυνθεί στους λίγους και όχι στους πολλούς. Κάποιος θα πει πως τότε με την Παναθηναϊκή Συμμαχία απευθύνθηκε σε όλους, και στους οργανωμένους και στον απλό κόσμο. Σόρι, αλλά δεν το έχω έτσι στο μυαλό μου. Πολλές φορές στο παρελθόν με έχουν ρωτήσει στο ράδιο αν θεωρώ καλή ιδέα τις λαϊκές βάσεις κι αν θα συμμετείχα σε κάτι τέτοιο ως οπαδός. Η απάντηση ήταν και είναι πάντα η ίδια. “Όποιος δέχεται τους οργανωμένους όπως είναι, δεν μπορεί να έχει και τον απλό κόσμο”.

Ο αδύναμος κρίκος του deal

Ο στόχος δεν πρέπει να είναι να τα έχεις εσύ καλά μαζί τους, αλλά να τους αναγκάσεις να τα έχουν εκείνοι καλά μαζί σου. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δύο. Κι αυτό γιατί το δεύτερο συμβαίνει όταν είσαι ισχυρός. Εξασφαλίζεις αγωνιστική επιτυχία και τους επιβάλλεσαι με πυγμή. Και τα έχουν εκείνοι καλά μαζί σου. Όταν προσπαθείς εσύ να τα έχεις καλά μαζί τους, όταν πας στα ραδιόφωνα για να σου λένε πως “τα στενά είναι μικρά και τα φανάρια πολλά” για τον Νταμπίζα, τότε προφανώς είσαι ο αδύναμος κρίκος του deal.

Δεν έχεις να τους προσφέρεις λεφτά και επιτυχίες, δεν μπορείς να επιβληθείς, οπότε τι κάνεις; Τον καλό. Τους δίνεις ο,τι θέλουν, τους βάζεις δίπλα σου και εξασφαλίζεις πως το πέταλο θα τραγουδάει “στις χαρές και στις λύπες”. “Στήριξη που βγάζει υγεία”, my ass.

Δεν είναι στήριξη. Είναι συναλλαγή, είναι συμφωνία. Και ο αδύναμος του deal είναι ο Αλαφούζος. Γιατί όταν το έργο στραβώσει, όταν θα έρθει η Μπριζ και μετά η Καμπάλα και μετά η ΑΕΚ, τότε the deal is off. Τότε δεν σε ακούει κανείς, πλέον δεν τολμάς καν να βγεις στο χορτάρι της Λεωφόρου.

Η μεγαλύτερη κατάντια

Και είτε δεν τολμάς επειδή είσαι αδύναμος, είτε επειδή σε εξυπηρετεί η ζούγκλα, είναι τελικά το ίδιο. Πόση διαφορά έχει τελικά το “δεν μπορώ” απ’το “δεν θέλω” στην εικόνα; Μπορεί να έχει διαφορά σε βάθος χρόνου, αλλά τώρα τι αλλάζει;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια για σύλλογο απ’το ανενόχλητο απ’τη διοίκηση σουλάτσο των οργανωμένων. Σκεφτείτε τις χειρότερες στιγμές όλων των μεγάλων ομάδων της χώρας, απ’το 1979 μέχρι σήμερα. Υπάρχει μία φορά που τα μεγάλα προβλήματα να μην έγιναν εικόνα τέτοιας δράσης των οργανωμένων;

Aκόμα κι όταν τα πέταλα δεν ήταν το πρόβλημα, ήταν πάντα εκεί ως εικόνα. Ως απόδειξη πως “για να συμβαίνει αυτό, η ομάδα βρίσκεται σε πολύ, πολύ άσχημο σημείο”. Συνέβη και το Σάββατο στη Λεωφόρο.

Συλλαλητήριο για τι;

Και συνεχίζεται με την ανακοίνωση που απλώς υιοθετεί το “μας έστησε ο Παππάς”, συνεχίζεται μ’αυτήν αδιανόητη απόφαση του συλλαλητηρίου. Μαθαίνω πως θα συνέβαινε ούτως ή άλλως και ξαφνικά βγαίνει ο Παναθηναϊκός να το κάνει δικό του. Για ποιον λόγο; Να σταθείς ξανά δίπλα στα παιδιά να πεις τι;

Και ζητάς την άρση του απορρήτου για το τηλέφωνο του Κοντονή; Του ίδιου Κοντονή στον οποίο λες εδώ και ένα χρόνο “προχώρα, άλλαξέ τα όλα, τέλος στη διαφθορά”. Του ίδιου Κοντονή που θέσπισε αυστηρό νόμο, τον στήριξες με μπούνια με όλα σου τα μέσα και τώρα καταφέρνεις να γίνεις η πρώτη ομάδα που θα τιμωρηθεί εξοντωτικά με βάση αυτόν. Τόσο καλά τα έχεις καταφέρει και τόσο ψύχραιμα τα διαχειρίζεσαι;

Πιο χαμηλά από ποτέ

Δεν μπορώ να θυμηθώ τον Παναθηναϊκό σε χειρότερο σημείο. Τον έχω δει πιο χαμηλά στη βαθμολογία, τον έχω δει με διοικητική αβεβαιότητα, τον έχω δει να παραδίνεται στη Ριζούπολη και τα παιδιά την επόμενη μέρα να κυνηγάνε τους παίκτες, να ζει δημόσιο πολυμετοχικό εμφύλιο, να διασύρεται από Τσάκες και πρίγκιπες, να αποκλείεται από Οντένσε και Μακάμπι ενώ έχει παίκτες εκατομμυρίων, να δίνει τα κλειδιά της ομάδας σε έναν Βαρέλα που απ’την Πορτογαλία του έφερνε τους Καζιγιάμα.

Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά τίποτα απ’αυτά δεν μου φαίνεται χειρότερο απ’αυτό που ζει τώρα και απ’αυτό που βλέπει μπροστά του στους επόμενους μήνες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Δημήτρης Κριτής: Ποια παραίτηση και ποια παραμονή;

Σταύρος Καραΐνδρος: Η Ριζούπολη, το "έλα μωρέ" και οι τζιχαντιστές

Αποκαλύψεις Γκούμα: "Οι διοικήσεις βάζουν σεκιούριτι κι αυτοί ανοίγουν τις πόρτες"