Undecima: Το πεπρωμένο της Ρεάλ και του Ζιντάν
Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το 11ο της Ρεάλ στον τελικό του Μιλάνου.
Το φετινό Champions League τελείωσε με έναν αγώνα που ήταν ταυτόχρονα και μεγάλος τελικός και ένα κακό παιχνίδι. Οξύμωρο, αλλά αληθινό. Ο τελικός είχε αγωνία και δράμα, είχε μεγάλους σταρ στο χορτάρι και στους πάγκους, είχε ανθρώπινες ιστορίες. Όμως, δεν ήταν καλό ματς, κυρίως γιατί στην ουσία δεν είχε ομάδα που να έπαιξε πραγματικά καλά.
ΤΕΛΙΚΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΚΑΛΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Έχουμε δει τελικούς μονόπλευρους, με μόνο μία εκ των δύο ομάδων να παίζει καλά και την άλλη στο ρόλο του κομπάρσου. Τελικούς με δύο ομάδες που παίζουν το ίδιο καλά ή/και μία απ’τις δύο να ξεχωρίζει. Αλλά είναι πραγματικά σπάνιο να δει κανείς τελικό όπου καμία εκ των δύο ομάδων δεν μπορεί να πει πως έκανε ένα πραγματικά καλό ματς.
Με μια αναδρομή στους τελικούς της χιλιετίας μπορώ μόνο να θυμηθώ του τελικό του 2003 στο Ολντ Τράφορντ, μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβέντους, που άλλωστε ήταν και το μοναδικό 0-0 των τελευταίων είκοσι χρόνων. Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά κάτι μου λέει πως αν έβλεπα ξανά εκείνον τον τελικό ίσως διαπίστωνα πως ο τότε εμφύλιος είχε ομάδες που έπαιξαν καλύτερα απ’αυτές στον χθεσινό τελικό.
Προσοχή. Όταν λέμε “έπαιξε πραγματικά καλά” δεν εννοούμε γκολ, επίθεση, ευκαιρίες, αλλά το να έχει σωστό αγωνιστικό σχέδιο και να το υπηρετήσει καλά, όσο καλύτερα μπορεί δεδομένου πως όλα μοιάζουν και είναι πιο δύσκολα σ’έναν τελικό.
Ποια απ’τις δύο μπορεί να το ισχυριστεί για τα 120 λεπτά που παίχτηκαν στο Μιλάνο; Ποια απ΄τις δύο ομάδες της Μαδρίτης μπορεί να πει με σιγουριά πως αυτά που έκανε καλά στο γήπεδο ήταν περισσότερα απ’αυτά που δεν έκανε; Νομίζω καμία.
ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ Η ΡΕΑΛ
Η Ρεάλ μπήκε με καλύτερη ψυχολογία και ετοιμότητα στο γήπεδο και χωρίς να καταφέρει να απειλήσει στην κανονική ροή του αγώνα βρήκε δύο μεγάλες ευκαιρίες από στημένες φάσεις που τις έφεραν το 1-0. Όπως ήταν αναμενόμενο, έπεσε πίσω απ’την μπάλα, για να αμυνθεί καλύτερα και να παίξει στην κόντρα. Τι απ’τα δύο έκανε πραγματικά καλά;
Δεν κατάφερε να κρατήσει το 1-0, δέχθηκε δύο καθαρές ευκαιρίες για γκολ, το πέναλτι και τον ισοφάριση. Αντεπιθέσεις; Ναι, που έφεραν δύο καθαρές ευκαιρίες με τον Μπενζεμά και τον Μπέιλ. Μόνο που ήρθαν μετά το 70’, ενώ το 1-0 έγινε στο 15’. Για 55’ λεπτά η Ρεάλ δεν κατάφερε να απειλήσει στις αντεπιθέσεις, παρότι το σενάριο του αγώνα ήταν αυτό που ευχόταν, να αφήσει δηλαδή την μπάλα στην Ατλέτικο και να είναι εκείνη που θα χτυπήσει στο ανοιχτό γήπεδο.
ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ
Την τριετία 2012-14 η Ρεάλ ήταν μία απ’τις καλύτερες ομάδες αντεπιθέσεων στον κόσμο, ίσως η καλύτερη μαζί με την Ντόρτμουντ. Εκείνη η ομάδα, με το 1-0 δικό της, θα έδινε την αίσθηση πως μπορεί να βρει καθαρή ευκαιρία κάθε 2-3 λεπτά στο Μιλάνο. Η φετινή έπρεπε να περιμένει μέχρι το 70’ και την Ατλέτικο να αφήσει πια τεράστιους χώρους, μέχρι τότε δεν τρόμαζε κανέναν.
Θα μπορούσε κάποιος να βάλει έναν σχετικά καλό βαθμό στη Ρεάλ για τη συμπεριφορά της πίσω απ’την μπάλα, αλλά δύσκολα μπορεί να πάρει πάνω απ’τη βάση γι’αυτά που έκανε μ’αυτήν.
ΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ
Τι κατάφερε η Ατλέτικο; Κάτι σημαντικό, αφού έδειξε σε όσους έχουν την ψευδαίσθηση πως το μόνο που ξέρει είναι να αμύνεται πως είναι μια ομάδα που ξέρει τι να κάνει και με την μπάλα. Δεν
Το γκολ της Ατλέτι είχε πολλές ομοιότητες μ’αυτό που είχε φέρει το 1-1 τον ημιτελικό του Στάμφορντ Μπριτζ πριν δύο χρόνια. Και τότε η ομάδα του Σιμεόνε είχε βρεθεί να χάνει με 1-0, αλλά πήρε την μπάλα, σκόραρε και τελικώς θριάμβευσε με 3-1. Είπαμε, είναι λανθασμένη η αφήγηση το “μόνο άμυνα”.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΗ
Όμως, είναι εξίσου λανθασμένο να πει κανείς πως η Ατλέτικο ήταν συνολικά καλή επειδή κατάφερε να ισοφαρίσει στο ρόλο που δεν προτιμάει. Η ομάδα του Σιμεόνε ήταν ευάλωτη εκεί που υπερέχει, δηλαδή στις στημένες φάσεις, και δεν είχε σχεδόν τίποτα απ’τη γνωστή της ένταση.
Μπήκε στον τελικό ως η πολύ καλή ομάδα που θα αντιμετωπίσει ένα σύνολο με πολύ καλύτερους παίκτες.
ΧΩΡΙΣ ΕΝΤΑΣΗ, ΑΝΑΙΜΙΚΗ
Το όπλο της όλα αυτά τα χρόνια είναι μια συνολική λειτουργία που κάνει τους παίκτες καλύτερους, αυτό δηλαδή που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες που λέγονται καλές. Απέναντι της είχε τον άλλο πόλο, την ομάδα που την κάνουν καλή τα προσόντα των παικτών. Κι η ομάδα του Σιμεόνε μπορεί να μην ήταν χειρότερη στον τελικό απ’τη Ρεάλ, μπορεί ίσως να ήταν έστω και οριακά καλύτερη γιατί το δικό της καλό διάστημα ήταν μεγαλύτερο, αλλά απογοήτευσε γιατί δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε, θα μπορούσε.
Πριν δύο χρόνια η απουσία του Κόστα και του Τουράν είχαν στερήσει απ’την Ατλέτικο τις αντεπιθέσεις που θα τις έδιναν το τρόπαιο: υποχρεώθηκε σε παθητικό ρόλο και κανείς δεν κρατάει το προβάδισμα αν το μόνο που κάνει είναι να αμύνεται. Φέτος είχε όλα τα όπλα για να παρουσιαστεί πραγματικά καλή, αλλά δεν το έκανε. Δεν είχε ένταση και μπορεί να ισορρόπησε μετά το 25’, αλλά συνολικά δεν έπαιξε όπως θα μπορούσε.
ΟΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ
Μια εμφάνιση με την ένταση που είχε σε οποιοδήποτε αγώνα στους προημιτελικούς και τους ημιτελικούς θα ήταν αρκετή για την Ατλέτικο για να αναδειχθεί επιτέλους πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν ήρθε και το έργο πήγε στις λεπτομέρειες. Θα μπορούσε να το πάρει κι έτσι, αλλά εκεί, η ομάδα του Σιμεόνε είδε ξανά την τύχη να της γυρίζει την πλάτη: οφσάιντ ο Ράμος, δοκάρι ο Μπενζεμά, αόρατος ο Ομπλάκ στα πέναλτι, λες και είχε τη μέση του και μπορούσε να στρίψει μόνο προς τα δεξιά του.
“ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ”
Ο Αργεντινός έδειξε ξανά πως μπορεί μέσα στο γήπεδο να είναι αδίστακτος, αλλά έξω απ’αυτό έχει μεγάλη κλάση. Όπως στον ημιτελικό αποθέωσε με πρωτοφανή τρόπο την Μπάγερν, έτσι και μετά από την ήττα στα πέναλτι δεν είχε διάθεση για υπεκφυγές: “Δεν υπάρχει θέμα δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο, αυτός που κερδίζει το αξίζει. Η Ρεάλ ήταν ξανά καλύτερη από εμάς, αυτή τη φορά στα πέναλτι. Το ποδόσφαιρο είναι πεπρωμένο και δεν ήταν το πεπρωμένο μας να νικήσουμε απόψε”.
Για να μη χρειάζεσαι το πεπρωμένο, πρέπει να είσαι πολύ καλός. Η Ατλέτικο δεν ήταν και νικήθηκε. Την κέρδισαν οι δικές της νευρώσεις και η φανέλα της Ρεάλ, η μεγαλύτερη εμπειρία των παικτών, όπως δήλωσε και μετά το ματς ο Ρονάλντο.
Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ
Ίσως και το πεπρωμένο και η ξεχωριστή αύρα του Ζιντάν, αυτή για την οποία μιλήσαμε με το που ανέλαβε τη Ρεάλ . Ο μεγάλος Αλγερινός έγραψε ιστορία. Έγινε μόλις ο τρίτος προπονητής που κατακτά το Champions League στην πρώτη του χρονιά στους πάγκους, ο έβδομος που το σηκώνει ως παίκτης και ως προπονητής. Έδωσε στη Ρεάλ το 9ο ως ποδοσφαιριστής, το 10ο ως βοηθός, το 11ο ως προπονητής.
Μένει να αποδειχθεί στο μέλλον αν ο Ζιντάν είναι απλώς ένας ακόμα Ντι Ματέο ή μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του ως μεγάλος προπονητής καριέρας. Και μένει να δούμε το τι δρόμο θα χαράξει από εδώ και πέρα ο Σιμεόνε, γιατί αν ερμηνεύω καλά τις δηλώσεις του νομίζω πως σκέφτεται σοβαρά πως η συμπόρευση με την Ατλέτικο έφτασε στο τέρμα της.
ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Αργεντινός έκανε ένα μόνο λάθος στις δηλώσεις του, όταν είπε πως κανείς δεν θυμάται αυτούς που έρχονται δεύτεροι. Το ποδόσφαιρο δεν θα ξεχάσει τη δική του Ατλέτικο, ειδικά τη φετινή της πορεία, αφού σ’αυτήν ανήκουν πολλές απ’τις κορυφαίες στιγμές των νοκ-άουτ. Κι αν έλειψε κάτι στην ομάδα του δεν ήταν μόνο μια κατάκτηση, αλλά κυρίως ένας πραγματικά καλός τελικός.
Αλλά η ιστορία επίσης θα γράψει πως η Ρεάλ κατέκτησε το 11ο τρόπαιο της ιστορίας της. Και δεν παίζει ρόλο αν φέτος δεν ήταν η καλύτερη ομάδα του θεσμού, πολλές ομάδες το έχουν πάρει χωρίς να είναι οι πραγματικά καλύτερες της Ευρώπης. Όταν το έχεις σηκώσει δέκα φορές ως η καλύτερη ομάδα, θα το πάρεις και μια φορά ως έκπληξη και κανείς δεν θα σε βάλει να απολογηθείς γι’αυτό.
ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ
Η Βασίλισα αυτά τα τρία χρόνια έβαλε κάτι καινούργιο στο ρεπερτόριο της. Ήταν πάντα η ομάδα που θριάμβευε ως καλύτερη, κυρίαρχη. Το δέκατο και το εντέκατο ήρθαν σε μια εποχή που οι μερένγκες δεν είναι καν η καλύτερη ομάδα στην Ισπανία, σε ένα διάστημα που έχουν “μόλις” ένα πρωτάθλημα τα τελευταία οκτώ.
Ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει την ισχύ των ισπανικών ομάδων, αλλά μια απόδειξη πως η Ρεάλ βρήκε και άλλον δρόμο προς στην κορυφή της Ευρώπης. Αλίμονο στις ομάδες που την κυνηγούν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
