Επιστροφή στην... παράδοση

Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ μας έχει χαρίσει σπουδαία ζευγάρια, απίστευτα παιχνίδια, θα μας προσφέρει και έναν μεγάλο τελικό, με δύο πολύ βαριά ονόματα, δεν μας έδωσε μόνο δυνατούς ημιτελικούς. Ρεάλ και Γιουβέντους καθάρισαν εύκολα και από το πρώτο παιχνίδι την πρόκριση τους στον μεγάλο τελικό.

Η Γιουβέντους χθες εκμεταλλεύτηκε ένα από τα πολλά της "όπλα". Την δυνατότητα να εφαρμόσει άψογα -και χωρίς να φαίνεται πως υπάρχει αλλαγή διάταξης- οποιοδήποτε σύστημα θέλει. Η Γιουβέντους τα τελευταία χρόνια, έχει παίξει τα πάντα. Φέτος ο Αλέγκρι πήγε σε μία καινοτομία. Σε ένα 4-2-3-1 που χωρά δύο στράικερ έναν σύγχρονο επιθετικογενή αστέρα, έναν καθαρό εξτρέμ και έναν δημιουργό από χαμηλά και όλα αυτά σε χαμηλά μέτρα στα μεγάλα παιχνίδια.

Μία διάταξη με τετράδα στην άμυνα, Κεντίρα, Πιάνιτς στον άξονα, τον Κουαρδάδο να δίνει πλάτος και ταχύτητα, τον Μάτζουκιτς σε ειδική αποστολή στα αριστερά και τον Ντιμπάλα να κινείται περιφερειακά του Ιγκουαίν. Ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, τα μέτρα και την κατοχή έτσι έφτασε μέχρις εδώ ο Αλέγκρι. Με την Μονακό όμως που έχει επιθετικό δίδυμο τους Μπαμπέ, Φαλκάο τα βιβλία έπρεπε να αλλάξουν. Και ο Αλέγκρι επέστρεψε στην παραδοσιακή τριάδα, που έμοιαζε σαν να μην έχει φύγει ποτέ από το ρεπερτόριο της Γιουβέντους.

ΜΕ ΤΡΙΑΔΑ ΤΑ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΑ ΕΒΓΑΙΝΑΝ ΕΥΚΟΛΑ

Με Κιελίνι, Μπονούτσι, Μπαρτσάλι μαρκαρίσματα έβγαιναν εύκολα, η Μονακό δεν μπορούσε να παίξει κάθετα και ακουμπούσε συνεχώς την μπάλα στα άκρα και η άμυνα της Γιουβέντους επιζητά να της σηκώσεις την μπάλα, πρόκειται άλλωστε για την μοναδική ομάδα στον κόσμο που πανηγυρίζει όταν βγάζει την μπάλα κόρνερ.

ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΖΕΣΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ

Η ομάδα του Αλέγκρι εκπροσωπεί τις παραδοσιακές αρχές του ποδόσφαιρου. Γεμίσαμε με μισές ομάδες Που έχουν ένα επιθετικό σχέδιο, μία ταχύτητα στην ανάπτυξη και μένουν σε αυτό. Που τους βλέπεις τι κάνουν με την μπάλα και εντυπωσιάζεσαι με την ταχύτητα που δημιουργούν, αλλά παραμένουν μισές. Γιατί όταν δεν έχουν ρυθμό ή ο αντίπαλος μπορεί να βρει αντίσταση φαίνεται πως στα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού δεν είναι δουλεμένες. Η Γιουβέντους εκπροσωπεί τις παραδοσιακές αξίες, είναι όπως το γλυκό εξελίσσεται, μάθαμε το μπράουνις την πανακότα, αλλά ένα πραγματικά καλό γαλακτομπούρεκο τα κάνει να μοιάζουν ψεύτικα και χωρίς να σε γεμίζουν με την γεύση και τις μυρωδιές που σου αφήνουν.

ΓΕΜΑΤΗ ΠΑΝΤΟΥ

Η Γιουβέντους μπορεί να παίξει δύο παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα, με την φετινή Μονακό εκτός έδρας και να μην δεχτεί γκολ. Να μην επιτρέψει σε αντίπαλο, να πάει σε καθαρή εκτέλεση χωρίς να έχει κάποιον ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους ικανό να χαλάσει το χτύπημα. Και όλα αυτά τα πετυχαίνει μία ομάδα με πραγματική ποιότητα. Ποιότητα όμως που υπάρχει παντού σε όλες τις γραμμές. Από το ξεκίνημα της σεζόν είχα αναφέρει στην εκπομπή που κάνουμε με τον Θέμη πως με διαφορά η Γιουβέντους έχει τη μεγαλύτερη πληρότητα, κατέγραψα και σε πρόσφατα κείμενα μου στο Contra.gr πως είναι γεμάτη παντού.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

Και επειδή υπάρχει πληρότητα για να επικρατήσουν δεν χρειάζεται και να ζοριστούν. Κερδίζουν και δεν νιώθεις πως έχουν παίξει στο 100%. Η μεγαλύτερη προσπάθεια γίνεται στη δική τους περιοχή να κρατηθεί το μηδέν. Στην επίθεση, μπορεί να βάλουν 3 τέρματα στην Μπάρτσα χωρίς να την πιέσουν, δύο στην Μονακό σβηστά. Μία απελευθέρωση και καλή απαλλαγή από το πρέσινκ της Μονακό, έφερε την εντυπωσιακή συνεργασία των Άλβες, Ιγκουαίν και το 0-1. Χρειάστηκε απλά να σπάσει το πρέσινκ της Μονακό, για να δημιουργήσει στον σέντερ φορ της μία καθαρή εκτέλεση.

Κάτι που δεν μπόρεσε αντίστοιχα να φτιάξει η Μονακό και η Μπαρτσελόνα, απέναντι της . Το 2-0 ήρθε με εντυπωσιακή συνεργασία σε πίεση πάνω σε κατοχή μπάλας αντίπαλου. Όπως γίνεται συνήθως ένας πιέζει και ένας πάει στην μπάλα, ο Αλβες πίεσε, ο Ντιμπάλα την έκλεψε την έδωσε ξανά στον Άλβες και ο Βραζιλιάνος πρόσφερε δεύτερη ασίστ. Οι δύο προσθήκες του καλοκαιριού έκαναν αυτή την φορά την διαφορά.

ΠΗΓΕ ΤΗ ΜΟΝΑΚΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΡΥΘΜΟ

Η Γιουβέντους έδειξε πως αν είσαι πραγματικά καλή ομάδα σε όλους τους χώρους, είσαι σε θέση να αποσυντονίσεις, έναν αντίπαλο με φυσικά προσόντα, που έχει φορά, φόρμα ταλέντο, αλλά δεν είναι πραγματικά μεγάλο Ευρωπαϊκό μέγεθος. Πήγε την Μονακό σε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο από αυτό που έχει συνηθίσει να παίζει. Η ομάδα του Ζαρντιμ ανέδειξε τις αδυναμίες της Σίτι και της Ντόρτμουντ σε αγώνες πινγκ πονγκ. Όποιος έπαιρνε την μπάλα τρέξιμο και επίθεση, οι άμυνες με ρίσκο και τα στόπερ να παριστάνουν τα δεκάρια. Σε αυτή την λογική, αποδείχτηκε πιο κυνική και έβγαλε όλες τις αρετές της.

Η Γιουβέντους, όμως αμύνθηκε με τρεις, δεν έβαζε κανέναν ρίσκο στην μεταφορά μπάλας και ακόμα και στο λάθος, υπήρχαν πολλοί παίκτες από πίσω για κάλυψη. Την χάλασε όμως παγώνοντας τον ρυθμό. Η κάθε κατοχή της δεν ήταν απαραίτητα και μία επίθεση. Είδαμε παιχνίδι με τον χρόνο, υπομονή, μεταβίβαση μπάλας δίχως ρίσκο, πάγωμα ρυθμού, προσπάθεια για να κερδηθεί χρόνος με κερδισμένα φάουλ. Όλα αυτά αποσυντόνισαν την Μονακό και οδήγησαν τον αγώνα σε ένα ρυθμό που δεν είχε καμία σχέση, με αυτό που ακολουθεί η Μονακό στα υπόλοιπα παιχνίδια. Και σε αυτόν τον τέμπο, η Γιουβέντους είχε τεράστιο πλεονέκτημα, καθώς ήξερε πως θα βρει τις καθαρές ευκαιρίες για να τιμωρήσει μία σαφώς πιο άπειρη ομάδα, με πολύ χειρότερη αμυντική λειτουργία και έχοντας ποδοσφαιριστές πολύ πιο ικανούς στον να μεταφέρουν την μπάλα εκεί που θέλουν.

Πολύ απλά και χωρίς να κουραστούν ιδιαιτέρα, οι ποδοσφαιριστές του Αλέγκρι καθάρισαν από τον πρώτο τελικό. Πρακτικά πέρασαν από την στιγμή που πήγαν τον τέμπο του αγώνα εκεί που ακριβώς ήθελαν. Και οδηγούμαστε σε έναν τεράστιο τελικό.

ΤΟ ΕΙΧΕ ΔΗΛΩΣΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

Ο Ζινεντίν Ζιντάν το είπε και το έκανε. Στην συνέντευξη τύπου πριν τον αγώνα δήλωσε πως θα δείτε μία διαφορετική Ρεάλ, επίσης πως του άρεσε περισσότερο η ομάδα του πέρυσι, όταν δεν δεχόταν γκολ.

Φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί η Ρεάλ και τα τρεξίματα που βγάζει την φετινή σαιζόν, εκμεταλλευόμενοι οι ποδοσφαιριστές του το μεγάλο rotation που ο ίδιος έχει επιβάλει. Όμως το γεγονός πως τρέχουν περισσότερο και διαθέτουν περισσότερες δυνάμεις πολλές φορές δημιουργούσε και μία υπεροψία και μία αμυντική αφέλεια. Η Ρεάλ δεν έπαιρνε ρίσκο ως προς τα μέτρα και την κατοχή μπάλας, αλλά στην αμυντική προσήλωση που είχαν οι ποδοσφαιριστές.

ΠΗΡΑΜΕ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Στην ειρωνική ερώτηση που του έγινε πριν την έναρξη του παιχνιδιού, για το τι πρέπει να γίνει για να μην αποβληθεί ο Κασεμίρο, η απάντηση δόθηκε στο γήπεδο, όπου αποδείχθηκε πως το πρόβλημα δεν ήταν και 100% δικό του. Ο τρόπος που αγωνίστηκαν οι Κρος, Μόντριτς ειδικά ο Κροάτης έκανε την διαφορά. Πολύ πιο κοντά στον Κασεμίρο, του μίκρυνε σε μεγάλο βαθμό τους χώρους. Στα παιχνίδια με Μπάγερν και Μπαρτσελόνα ήταν ο μοναδικός που έμενε για να προστατέψει το αμυντικό του δίδυμο, με την Ατλέτικο οι γραμμές ήταν πολύ πιο κοντά. Αυτό ήταν και το τακτικό μυστικό του Ζιντάν.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΡΟΜΠΟ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΓΕΡΝ

Πολλοί θα σταθούν στον ρόμβο, όμως ρόμβο έπαιξε και με την Μπάγερν και δεν βγήκε. Με την Ατλέτικο, όμως είχαμε πολύ πιο συντηρητική προσέγγιση από τους Μαρσέλο, Καρβαχάλ, Κρος, Μοντριτς. Για να βγει σε υψηλό επίπεδο αυτή η τακτική πρέπει να σου λειτουργήσουν τέλεια, οι δύο μπακ και οι εσωτερικοί μέσοι, αυτό συνέβη, δεν υπήρχε και ιδιαίτερο πλάτος στην ανάπτυξη από τους παίκτες της Ατλέτικο και η εφαρμογή του ρόμβου κούμπωσε τέλεια στα θέλω του παιχνιδιού.

ΜΕ 89% ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΠΑΣΕΣ

Οι παίκτες του Ζιντάν ήταν άψογα διαβασμένοι και τους ευνόησε πολύ, ότι έπαιζαν με 61% κατοχή μπάλας σε χαμηλά μέτρα και κοντά ο ένας παίκτης με τον άλλον. Η Ρεάλ είχε συνολικά 89% ευστοχία στις πάσες, νούμερα που ήταν σε όλο το παιχνίδι πιο υψηλό και μία πρωτόγνωρη για φέτος ασφάλεια όταν είχε την μπάλα η Ατλέτικο. Όταν είσαι η καλύτερη ομάδα, παίζεις χαμηλά, δεν έχεις εσύ την πίεση του στόχου αλλά ο αντίπαλος, δεν κάνεις λάθος στις μεταβιβάσεις και διαθέτεις και περισσότερα τρεξίματα δεν γίνετε να μην κερδίσεις με καθαρό σκορ. Ο Ζιντάν ήξερε πως η Ατλέτικο, αμύνεται βαθιά και το γεγονός αυτό δίνει την δυνατότητα για πάγωμα του παιχνιδιού, το πάγωμα γινόταν και με τεράστια ασφάλεια και υπομονή έψαχναν τον κενό χώρο, για να χτυπήσουν.

Αυτή ήταν και η συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Είδαμε έναν αγώνα που οι ποδοσφαιριστές του Ζιντάν, έβγαλαν άριστα τον ατομικό τους ρόλο, τόσο τον αμυντικό, όσο και τον δημιουργικό και ο Ρονάλντο έκανε με τις άψογες κινήσεις απελευθέρωσης μέσα στην περιοχή και την απίστευτη ικανότητα στην εκτέλεση την διαφορά με τα τρία τέρματα που σημείωσε.

Η ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Ο Σιμεόνε ήταν αυτός που πλήρωσε την αναποτελεσματικότητα που είχε η Ρεάλ στα πρόσφατα μεγάλα εντός έδρας παιχνίδια. Η μεταξύ τους ισοπαλία στο πρωτάθλημα, η λανθασμένη διαχείριση της ρεβάνς με την Μπάγερν και η ήττα από την Μπαρτσελόνα έκαναν τον Ζιντάν με τους ποδοσφαιριστές του, να είναι πολύ καλά διαβασμένοι και προετοιμασμένοι σε λεπτομέρειες που δεν είχαν προετοιμάσει στον ίδιο βαθμό στα ντέρμπι που προανέφερα.

ΤΡΙΑ ΚΟΛΛΗΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΕ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Το όπλο της Ρεάλ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, είναι τα περισσότερα τρεξίματα. Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά αυτό είναι που φέτος κάνει την διαφορά, τα τρεξίματα που έχει η βασική ενδεκάδα. Τρεξίματα που έρχονται μέσα από την απόφαση του Ζιντάν να έχει ενεργό όλο του το δυναμικό. Αυτό που έκανε στο Ριαθόρ δεν είναι απλό. Να έχεις χάσει πριν τρία βράδια το ντέρμπι από την Μπαρτσελόνα, να είσαι μία ήττα από το να χαρίσεις ένα δικό σου πρωτάθλημα και να παίρνεις την απόφαση να παίξεις την Ντέπορ με την δεύτερη ενδεκάδα. Η δεύτερη ενδεκάδα είναι αυτή που καλείτε να εξασφαλίσει τις εκτός έδρας νίκες της Ρεάλ που θα φέρουν το πρωτάθλημα. Τρία συνεχόμενα διπλά με Λεγανές, Χιχόν, Ντέπορ ήρθαν με ένα απίστευτα τολμηρό rotation. Πέρα από τον Νάβας, με την Λεγανές από την σταθερά βασική ενδεκάδα έπαιξαν μόνο οι Ράμος, Κασεμίρο, Μαρσέλο, με την Χιχόν ξεκίνησε μόνο ο Ράμος, με την Ντέπορ μονάχα ο Μαρσέλο.

Αυτός ήταν και ο μοναδικός δρόμος που η Ρεάλ θα μπορούσε και το πρωτάθλημα να κατακτήσει και να διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι τέλους.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΥΡΙΝΙΟ, ΑΝΤΣΕΛΟΤΙ

Κάτι που για την Ρεάλ τα τελευταία χρόνια ήταν εντελώς άγνωστο. Μην ξεχνάμε πως την τριετία του ο Μουρίνιο πείρε μόνο ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο και είχε τρεις αποκλεισμούς στα ημιτελικά. Ειδικά την 3η του σαιζόν το rotation ήταν ανύπαρκτο, ούτε ο Μοντριτς δεν έβρισκε χώρο, έπαιζε μόνιμα με μία ενδεκάδα που δεν την άλλαζε και στο τέλος τα έχασε όλα.

Ο Αντσελότι, πρόσφερε το δέκατο που το κυνηγούσε χρόνια ο σύλλογος, αλλά δεν κατέκτησε πρωτάθλημα και δεν ήταν στην λογική του να φρεσκάρει τα αστέρια του.

Ο Ζιντάν δείχνει πως είναι ο ιδανικός άνθρωπος για αυτήν την ομάδα. Την πρώτη του χρονιά, με μία ομάδα που δεν διαχειρίστηκε ο ίδιος, πέτυχε να πάρει τον μεγαλύτερο διασυλλογικό τίτλο. Μπορεί να ευνοήθηκε από τις κληρώσεις, όμως συνέβη, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος που η διαχείριση από την αρχή της σεζόν είναι αποκλειστικά δικής του ευθύνης, δείχνει πως εκτός από ένας ξεχωριστός τεράστιος ποδοσφαιριστής, για τα δικά μου μάτια ο καλύτερος που έχω δει, έχει τόσο ποδόσφαιρο μέσα του ικανό να τον οδηγήσει σε μία τεράστια προπονητική καριέρα. Η φετινή Ρεάλ δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη διαχείριση.