Γιάννη, απέτυχες

Ο Τσάρλυ σχολιάζει τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από την Καμπάλα και εξηγεί γιατί ο Γιάννης Αναστασίου απέτυχε.

ΤΣΑΡΛΥ

28 ΑΥΓ 2015

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται σύγχρονο ποδοσφαιρικό σχέδιο, για να επιστρέψει στο επίπεδο που ανήκει.

Τέλος ο ρόμβος με τα άτεχνα μπακ

Είθισται πολλές φορές να αναφέρουμε σαν σχήμα λόγου και σε μορφή υπερβολής εκφράσεις του στιλ "δεν πάει πιο κάτω", "έπιασε πάτο" και διάφορα συναφή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, κυριολεκτούμε. Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τη χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης. Από την τελευταία ομάδα που μετέχει φέτος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με βάση την ειδική βαθμολογία αξιολόγησης της UEFA. Με λίγα λόγια, "κύριε Αναστασίου, χειρότερη ομάδα να σου φέρουμε, για να προκριθείς δεν υπάρχει".

Δεν υπάρχει λόγος να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία

Να είμαστε ειλικρινείς και να δούμε την πραγματικότητα. Μετά από το κάζο με την Καμπάλα, δεν υπάρχει ανάγκη να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία. Για τον πολύ απλό λόγο, πως ο Γιάννης Αναστασίου απέτυχε από πολύ νωρίς στο φετινό στόχο που είχε η ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός, δουλεύει για 3η σεζόν με το ίδιο προπονητικό επιτελείο, που για να πετύχει τον φετινό στόχο, έπρεπε να καταφέρει να κάνει ξανά ανταγωνιστικό τον σύλλογο σε υψηλό επίπεδο. Μετά από δύο χρόνια δουλειάς χωρίς πίεση, που μπορούσε να αποτυγχάνει χωρίς κόστος και -παρότι βρισκόταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού- να ομιλεί για "εκπαιδευτικές εκδρομές", φέτος όφειλε να ανεβάσει επίπεδο τον σύλλογο.

Απέτυχε με τον πιο εμφατικό τρόπο. Έδειξε ακατάλληλος στο δεύτερο ημίχρονο με την Μπριζ να διαχειριστεί τακτικά έναν αγώνα υψηλών απαιτήσεων και στα παιχνίδια με την Καμπάλα φάνηκε περίτρανα πως δεν έχει στο μυαλό του ένα σχέδιο περαιτέρω εξέλιξης του Παναθηναϊκού. Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή. Αποδείχθηκε πως ο Γιάννης Αναστασίου, αυτήν την στιγμή και χωρίς να έχει ακόμα προϋπηρεσία σε κανέναν άλλον πάγκο, τον Παναθηναϊκό μπορεί να τον φτάσει μέχρις εδώ.

Ο ίδιος στις δηλώσεις του απέφυγε να κάνει πραγματική κριτική, αλλά αν προσέξεις τα όσα είπε, αποδεικνύεται πως τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το "ταβάνι" του είναι χαμηλό. Ήταν ευχαριστημένος που δεν δέχθηκε η ομάδα του γκολ στην έδρα της Καμπάλα και μετά από τον ταπεινωτικό αποκλεισμό θεώρησε πως οι ποδοσφαιριστές του πάλεψαν μέχρι τέλους, έβγαλαν πολλά καλά πράγματα στο γήπεδο και ο αποκλεισμός ήρθε από ατομικά λάθη συγκέντρωσης. Μιλάει σαν ο Παναθηναϊκός να ξεκίνησε την πορεία του το καλοκαίρι του 2013, όταν δηλαδή ανέλαβε ο ίδιος με παιδιά από τις Ακαδημίες να δημιουργήσει ένα αξιοπρεπή σύνολο.

Άλλος ο στόχος τώρα

Πράγματι τα κατάφερε και την πρώτη χρονιά, ξεπέρασε και τις προσδοκίες παίρνοντας το Κύπελλο Ελλάδας. Όμως ο στόχος οποιουδήποτε κάθεται στην θέση του προπονητή του Παναθηναϊκού, θα πρέπει να είναι να ξαναφέρει τον σύλλογο στα επίπεδα που πραγματικά ανήκει.

Για παράδειγμα, ο Τραΐανός Δέλλας ανέλαβε την ΑΕΚ στη Γ' Εθνική. Την ανέβασε δύο κατηγορίες, δημιούργησε ένα στιλ ποδοσφαίρου που ακολουθεί η ομάδα, ανέδειξε ποδοσφαιριστές, για να κρατήσει τη θέση του, όμως, πρέπει να αποδείξει έμπρακτα πως είναι σε θέση να ξανακάνει την ΑΕΚ διεκδικήτρια του πρωταθλήματος. Αν αποδειχτεί ανεπαρκής, θα πάρει τη θέση του κάποιος που έχει το ειδικό βάρος και τις γνώσεις για να φθάσει τον σύλλογο στο επίπεδο που ανήκει.

Στον Παναθηναϊκό, ο Αναστασίου με το τεχνικό τιμ δούλεψαν με σοβαρότητα, επίπονα δύο χρόνια. Μέσα σε μία συντηρητική οικονομική πολιτική, την πρώτη σεζόν κατάφεραν να δημιουργήσουν αρχικά ένα καλό σύνολο, πήραν το κύπελλο και έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο. Πέρυσι έγιναν μεταγραφικά λάθη το καλοκαίρι, τα οποία συγχωρέθηκαν λόγω της απόλυτα επιτυχημένης πρώτης χρονιάς. Ο Παναθηναϊκός έμεινε από νωρίς πίσω στο πρωτάθλημα, στην Ευρώπη δεν ήταν ανταγωνιστικός, αλλά στο τέλος μέτρησε θετικά, που η ομάδα μαζεύτηκε, έδειξε αξιοπρεπή εικόνα και πήρε εύκολα την πρώτη θέση στα πλέι οφ, δείχνοντας πως είναι η καλύτερη ομάδα μετά από τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα και ξεκίνησε από μία καλή βάση τον προγραμματισμό της για την επόμενη σεζόν.

Ρίσκο, αλλά...

Μετά από δύο χρόνια δουλειάς χωρίς την πραγματική πίεση που υπάρχει στις μεγάλες ομάδες για αποτελέσματα, η φετινή σεζόν ήταν διαφορετικής λογικής. Η ομάδα έπρεπε να επιστρέψει στο επίπεδο που ανήκει. Σε αυτήν τη λογική, τεχνικό επιτελείο και διοίκηση πήραν τα ρίσκα τους. Αρχικά αποφάσισαν στα πλέι οφ να κάνουν all-in. Δεν πήγαν στον ασφαλή δρόμο της δεύτερης θέσης, που εξασφάλιζε απευθείας είσοδο στους ομίλους του Europa League, αλλά γνωρίζοντας την αναγκαιότητα για πίεση, αποτελέσματα και βελτίωση, ρίσκαραν να μπουν στη μάχη για το χοντρό χρήμα. Πήραν και άλλα ρίσκα. Δεν έδωσαν το συμβόλαιο που ήθελε ο Σίλντενφελντ, αλλά τον άφησαν να φύγει για να τα σκάσουν να πάρουν στόπερ, με μεγαλύτερο συμβόλαιο από το "πάνω ράφι". Έκλεισαν τον Εσιέν, έγινε ένας γρήγορος προγραμματισμός, στην ορθή λογική να έχει διαθέσιμους τους αθλητές ο Αναστασίου στη μάχη για τη διεκδίκηση του ονείρου.

Ο πρώτος ρεαλιστικός στόχος ήταν να περάσει ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο, να αποδείξει πως μεγαλώνει ξανά σαν μέγεθος, να πάρει τα λεφτά από τη συμμετοχή στα πλέι άουτ, να εξασφαλίσει το Europa League και να παίξει σε δύο παιχνίδια για το όνειρο, με τις λίγες πιθανότητες που υπήρχαν. Στη χειρότερη περίπτωση που ερχόταν αποκλεισμός από το πρώτο παιχνίδι των προκριματικών για το Champions League, όλοι πίστευαν, πως με τα δύο χρόνια δουλειάς που είχαν γίνει και με τις μεταγραφικές προσθήκες, ο Παναθηναϊκός είναι σε θέση να αποκλείσει να αποκλείσει ομάδα από το γκρουπ των αδυνάτων του Europa League. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως είχαν σχεδιάσει, παρότι η κλήρωση και τις δύο φορές έστειλε στον Παναθηναϊκό τον πιο βατό πιθανό αντίπαλο.

Δεν τα κατάφερε, γιατί αποδείχθηκε πως το σχέδιο του προπονητή του συλλόγου δεν τραβάει παραπάνω. Τον άκουσα στην συνέντευξη Τύπου να επαναλαμβάνει συνέχεια πως πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Καλό είναι να θες να δουλέψεις, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει νόημα. Δεν έχει νόημα να συνεχίσει ο Παναθηναϊκός να δουλεύει τον ρόμβο με άτεχνα μπακ. Τον Μπούρμπο τον προπονείς πάνω από ένα χρόνο, όσο και να τον προπονήσεις δεν τραβάει παραπάνω. Το ίδιο και ο Πράνιτς ή ο Πέτριτς σαν "δεκάρι". Είκοσι επτά μήνες δουλεύεις με ηρεμία, η δουλειά που γίνεται, όμως, φθάνει τον Παναθηναϊκό μέχρις εδώ.

Φταίει ο τρόπος δουλειάς

Είκοσι επτά μήνες δουλεύεις τον ρόμβο με άτεχνα μπακ, 27 μήνες βλέπεις την ομάδα να ταλαιπωρείται από τα δεξιά και δεν έχεις καταφέρει να λύσεις το πρόβλημα, 27 μήνες παίζεις με βασικό τον Πράνιτς που πλέον δεν μπορεί να προσφέρει σε κανέναν τομέα του παιχνιδιού, 27 μήνες έχεις για εναλλακτική λύση στο τέρμα τον Κοτσόλη, 27 μήνες και δεν έχεις μάθει στην ομάδα να αναπτύσσεται από τα πλάγια, 27 μήνες που για να βγει το αγωνιστικό σχέδιο, ο Ζέκα πρέπει να κάνει τον σούπερμαν και έχει κουράσει που εξακολουθείς ακόμα να χρησιμοποιείς τον Πέτριτς σε ρόλο "δεκαριού", παρότι είναι φανερό πως ο Κροάτης μπάλα ξέρει αλλά δεν έχει καν τη δυνατότητα να καλύψει τα απαιτούμενα μέτρα για να παίξει τη θέση. Δεν είναι θέμα δουλειάς, λοιπόν, αλλά το πρόβλημα έχει να κάνει με τον τρόπο δουλειάς.

Το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί, πλέον ζητείται δημιουργία από τα άκρα και δεν γίνεται να συνεχίσει ο Παναθηναϊκός να δουλεύει τον ρόμβο με άτεχνα μπακ. Καλό θα είναι να πάρει έναν προπονητή να δουλέψει τα σύγχρονα συστήματα αυτές τις δύο εβδομάδες, έστω από την ελεύθερη αγορά. Να βρεθεί κανένας εξτρεμ για να παίξει ο Παναθηναϊκός και το 4-2-3-1. Ορκίζομαι πως είναι η τελευταία φορά που γράφω πως πρέπει να κατανοήσουν πως ο Μπούρμπος δεν μπορεί να προσφέρει, ο Βέμερ είναι λάθος επιλογή και πρέπει να πάρουν -έστω- έναν αξιοπρεπή δεξί μπακ.

Το πιο σημαντικό από όλα είναι να γίνει σωστή εκμετάλλευση του ρόστερ, που δεν είναι τόσο κακό όσο το κάνει ο προπονητής του να φαίνεται. Δεν είναι τόσο άθλιο για να αποκλείεται από την τελευταία ομάδα των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Πρέπει να καταλάβουν στον Παναθηναϊκό πως έχουν την τύχη να έχουν βρει στο πρόσωπο του Μπεργκ μακράν τον καλύτερο φορ στην Ελλάδα, στο πρόσωπο του Ζέκα έναν χαφ που καλύπτει χώρους για τρεις ποδοσφαιριστές. Διαθέτουν επίσης τον αξιοπρεπή φθηνό Στιλ, απέκτησαν σε καλή τιμή τον Ταυλαρίδη που δίνει σκληράδα στο κέντρο της άμυνας, σε ακόμα καλύτερη τιμή λόγω συγκυριών τον Νίνη, που όσο παίζει και αποκτά αυτοπεποίθηση, θα ανεβαίνει επίπεδο και χρειάζεται να μπουν σωστά και να "δέσουν" με την ομάδα οι Σάντσεθ, Εσιέν, Αμπέντ, αλλά και οι Λουντ, Τελάντερ, Καλτσάς που αποκτήθηκαν. Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι ένα διαφορετικό πιο σύγχρονο ποδοσφαιρικό σχέδιο.

Κλείνοντας, δεν απαξιώνω τον Γιάννη Αναστασίου. Ο απολογισμός του στον Παναθηναϊκό είναι θετικός. Όμως κι αυτός χρειάζεται εμπειρία και επιπλέον παραστάσεις, δεν έχει εργαστεί σε κάποιον άλλον σύλλογο και δείχνει να έχει "κολλήσει" σε κάποιες σκέψεις που την χρονιά εξέλιξης, "κόλλησαν" την ομάδα.