Η αρχή μιας νέας εποχής στο ελληνικό ποδόσφαιρο
Ήταν μία σαφής ένδειξη ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο γύρισε σελίδα. Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ αυτό φανέρωσε. Η διαιτητική εύνοια στον ημιτελικό και τον τελικό, ο καθοριστικός Βλάνταν Ιβιτς και ο Δικέφαλος του Βορρά που ήταν στα σημεία καλύτερος. Σχολιάζει ο Τσάρλυ.
Το σκηνικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλάζει. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει καταφέρει να ανατρέψει το σκηνικό που επικρατούσε και με διαιτητική εύνοια στον δεύτερο ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό και με ένα τέρμα καθαρό οφσάιντ κατέκτησε τον πρώτο τίτλο του σαν ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ.
Αναμφίβολα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο ξεκινά μία νέα εποχή, έχω την αίσθηση πως την εικόνα με τους παίκτες του ΠΑΟΚ να σηκώνουν κύπελλο θα την ξαναδούμε σύντομα.
ΚΑΘΟΡΙΣΕ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ Ο ΙΒΙΤΣ
Ο τελικός ήταν χαμηλού επιπέδου. Ο Ίβιτς μπορεί να νιώθει πως τον καθόρισε με τις επιλογές του. Η απόφαση του να πάει με τριάδα στον άξονα τους Κάνιας, Τσίμιροτ, Σάκχοφ πήγε τον τελικό σε λίγες φάσεις και ανάγκασε τις δύο ομάδες να ψάχνουν πρωταγωνιστές από τα άκρα.
Η επιλογή του να εμπιστευτεί τον Μπίσεσβαρ και να πάρει μία απόφαση κόντρα σε όσα έχει δηλώσει και δείξει ολόκληρη τη σεζόν πως πιστεύει, έφερε τον πρωταγωνιστή από την ομάδα του και τελικά τον MVP του αγώνα, ενώ η μοναδική του αλλαγή έφερε το γκολ της νίκης.
Το γκολ του Ενρίκε είναι παράξενο που μέτρησε. Καθόρισε έναν τελικό χαμηλού επιπέδου, δεν μπορώ να βρω δικαιολογία για το βοηθό, ήταν εύκολη φάση. ο Ενρίκε δεν έκανε γρήγορη κίνηση για να μπορεί κάποιος να επικαλεστεί πως τον έχασε ο βοηθός που είχε καθαρή ορατότητα.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ
Ο τελικός ήταν χαμηλής ποιότητας, με δύο ομάδες που είχαν πολύ μεγάλη δυσκολία στο να δημιουργήσουν φάσεις και να παράγουν παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ έχοντας στον άξονα τους Κάνιας, Τσίμιροτ, Σάκχοφ δεν είχε κάθετη ανάπτυξη, είχε καλή αμυντική λειτουργία τόσο στον Μάνταλο, όσο και στον Αραούχο και οδήγησε τον τελικό σε μία μάχη των πλευρών και σε αγώνα με λίγες φάσεις.
Στη μάχη των πλευρών η ΑΕΚ είχε την τύχη, να έχει σε μεγάλη ημέρα τον Χριστοδουλόπουλο. Πήρε αυτοπεποίθηση με το σουτ που έπνιξε ο Γλύκος και του έβγαιναν εύκολα δύσκολες ντρίπλες. Δεν κατάφερε όμως να αξιοποιήσει την καλή ημέρα του Λάζαρου ο Χιμένεθ. Δεν ήρθαν συνεργασίες ούτε με τον Μάνταλο και οι ακραίοι έπαιζαν πολύ συντηρητικά.
Μου έκανε εντύπωση που όταν πήγαινε η μπάλα στον Χριστοδουλόπουλο και με την ενέργεια που είχε πάρει οδηγούσε την άμυνα πάνω του δεν υπήρχαν ανεβάσματα από τον Γκάλο που θα έκαναν την διαφορά και θα έφερναν την μπάλα στην περιοχή του ΠΑΟΚ.
Όταν έχεις χάσει τελικό με γκολ οφσάιντ, οι αναλύσεις δεν σε αφορούν και μπορεί και να μην έχουν και νόημα καθώς είμαστε στον τέλος του δρόμου και το λάθος δεν διορθώνεται. Το λάθος του επόπτη δεν γυρίζει πίσω, δεν διορθώνεται και στο τέλος είναι αυτό που δεν έκρινε μόνο ένα παιχνίδι, αλλά τους κόπους μίας χρονιάς. Όμως η αλήθεια είναι πως τον τελικό δεν τον έπαιξε η ΑΕΚ, έμοιαζε σαν συνέχεια του δεύτερου ημιτελικού. Ο Χιμένεθ κρατούσε χαμηλά τις γραμμές και με μπάλα υπήρχε τόσο πολύ φοβική διαχείριση που δεν έβγαιναν συνεργασίες.
ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ Ο ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟΚ αμύνθηκε καλά πάνω στον Αραούχο, άφησε εκτός παιχνιδιού τον Μάνταλο που είναι το βαρόμετρο της ΑΕΚ και το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν η καλή ημέρα του Χριστοδουλόπουλου. Ο ΠΑΟΚ στα σημεία ήταν οριακά καλύτερος. Αυτός επέλεξε να πάει στα άκρα που ήταν το δικό του πλεονέκτημα, κατάφερε να κερδίσει μέτρα στο δεύτερο ημίχρονο και να φέρει την μπάλα περισσότερο στον Πρίγιοβιτς στην επανάληψη.
Δεν ήταν πολλά, πιθανότατα να μην ήταν και αρκετά για να κερδίσει τον τελικό. Η εικόνα ήταν ικανοποιητική μόνο στο ανασταλτικό σκέλος, δημιουργικά ο βαθμός που παίρνει η ομάδα που κατέκτησε το κύπελλο είναι πολύ χαμηλός. Ξέρω πως είναι δύσκολο όταν χάνεις με τέρμα που είναι καθαρό οφσάιντ να δεις τι εσύ δεν έκανες καλά, νιώθω όμως πως η ΑΕΚ δεν έπαιξε τον τελικό. Ήταν υπερβολικά φοβισμένη, απέναντι σε αντίπαλο που δεν φόβιζε.
