Να το πάρει σπίτι του ο Ζιντάν!

Φέτος απολαύσαμε ένα συναρπαστικό Τσάμπιονς Λιγκ και η αλήθεια είναι πως η ομάδα που το κατέκτησε δεν μας προσέφερε τις περισσότερες συγκινήσεις. Η Ρεάλ μοιάζει σαν να εκμεταλλεύτηκε τις συγκυρίες και για την ακρίβεια τις ευνοϊκές κληρώσεις που την έφεραν χωρίς δυνατό αντίπαλο μέχρι τον τελικό καθώς η Ατλέτικο πέταξε εκτός διοργάνωσης τα δύο μεγάλα φαβορί.

Ο μεγαλύτερος σύλλογος στον πλανήτη

Η φετινή Ρεάλ Μαδρίτης δεν έκανε κάποια σπουδαία χρονιά, η ιστορία όμως έγραψε και αυτό δεν αλλάζει. Και από την στιγμή που κατέκτησε το 2ο πρωταθλητριών σε 3 χρόνια, αυτή η φουρνιά παικτών θα μείνει στην ιστορία του συλλόγου σαν μία από τις χρυσές ομάδες που κατέκτησαν 2 Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Ρονάλντο, Μπέιλ, Μπενζεμά, Ράμος, Πέπε, Μαρσέλο, Καρβαχάλ, Μόντριτς κατέκτησαν το 10ο και το 11ο πρωταθλητριών του συλλόγου.

Έντεκα κούπες! Δεν μιλάμε για απλό πράγμα και το γεγονός που αυτό έρχεται σε μία σεζόν που η Ρεάλ δεν ήταν και ιδιαίτερα καλή μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τον μύθο του συλλόγου. Ό,τι και να πιστεύει ο καθένας, εδώ μιλάνε οι τίτλοι. Έντεκα πρωταθλητριών, το νούμερο προκαλεί δέος και η διαφορά από τους υπόλοιπους όλο και μεγαλώνει. Αν σκεφτούμε πως ο ίδιος σύλλογος είναι και πρώτος σε ευρωπαϊκά στο μπάσκετ με 9 κατακτήσεις, τελειώνει η κουβέντα. Η διαφορά με τους υπόλοιπους συλλόγους χαοτική.

ΜΕ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΖΙΝΤΑΝ

Ο Ζινεντίν Ζιντάν έχει βάλει την σφραγίδα του. Κανονικά αυτό το κύπελλο δεν πρέπει να μπει στα γραφεία του συλλόγου αλλά να το πάρει σπίτι του. Η προσωπικότητα του ήταν αυτή που έδωσε την δυνατότητα στους παίκτες του να συσπειρωθούν, να γίνουν σύνολο και να παλέψουν για έναν τίτλο που φαινόταν πως δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν.

Σε κανένα σημείο της σεζόν δεν κατάφερε να γίνει η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, δεν μπόρεσε να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, όμως έδειξε έτοιμη μετά το διπλό στο "Καμπ Νου", να εκμεταλλευτεί τις πιθανότητες της και να γίνει επικίνδυνη για να πάρει έναν τίτλο που κανείς δεν πόνταρε σε αυτήν και η αλήθεια είναι πως δεν άξιζε.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Ο Ζιντάν, στα δικά μου μάτια, είναι μακράν η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έχω δει. Ο τελευταίος μεγάλος, που δεν νοιαζόταν για πλασματικά αχρείαστα ατομικά ρεκόρ, που δε σε καθήλωνε με ατομικές ενέργειες και πολλές φορές με επιλογές που κρύβουν εγωισμό αλλά με τις πάσες του.

Ο τελευταίος που έκανε θόρυβο για τις εντυπωσιακές πάσες του, που ήταν αξιοθαύμαστος γιατί έφτιαχνε τον συμπαίκτη του, τον βοηθούσε να σκοράρει και όχι για τον αριθμό γκολ που πετύχαινε.

Αυτός ήταν και ο λόγος που επέτρεψε σε έναν τόσο μεγάλο ποδοσφαιριστή να γίνει προπονητής. Δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι διαφορετικό από ό,τι έκανε σαν ποδοσφαιριστής καθώς και σαν προπονητής, αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι να βοηθάει τους ποδοσφαιριστές του να γίνονται καλύτεροι.

ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΝΤΣΕΛΟΤΙ

Στην Ρεάλ δεν ήταν δυνατόν να φτιάξει κάτι εντυπωσιακό, πήρε την ομάδα στα μέσα της περιόδου σε μία χρονιά που φάνταζε χαμένη. Κατάφερε όμως να περάσει βασικές αρχές του ποδοσφαίρου και να τους κάνει καλύτερους, πιο ανταγωνιστικούς. Με μία λέξη τους μάζεψε.

Φανερά επηρεασμένος στην σκέψη του από την συνεργασία του με τον Αντσελότι, ακολούθησε ένα κυνικό ποδόσφαιρο, με τον Κασεμίρο ανάμεσα στα στόπερ και στους Κρος, Μόντριτς. Αναζητά με τα μέτρα και τον τρόπο που αμύνονται οι παίκτες του, να δημιουργηθεί χώρος για να χτυπήσουν στην κόντρα. Και αυτό το πέτυχε σε μία εποχή που από τους 3 σταρ που έχει στην επίθεση, μόνο ο Μπέιλ πάταγε καλά και βρισκόταν σε νορμάλ ατομικό επίπεδο. Ακόμα και αυτός όμως στον τελικό κλάταρε!

Με την Ατλέτικο για παράδειγμα, από πολύ νωρίς έγινε φανερό πως οι Ρονάλντο, Μπενζεμά δεν μπορούν να παίξουν στην ένταση που χρειάζεται τον τελικό και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα αμυντικά ζητούμενα του παιχνιδιού, ούτε να έχουν μεγάλη συμμετοχή στην μεταφοράς μπάλας και στην ανάπτυξη.

Η Ρεάλ, πρακτικά αμυνόταν με 8 παίκτες. Οι Ρονάλντο, Μπενζεμά απλά παρατηρούσαν και ήταν πολύ εύκολο για τους, Χουανφράν, Φελίπε Λουίζ, να πάρουν την μπάλα στα πλάγια και να βρουν χώρο να δημιουργήσουν. Όλες, οι άμυνες στις πλευρές έπρεπε υποχρεωτικά να βγουν από τους Μόντριτς, Κρος. Με δεδομένο πως η Ρεάλ αγωνίστηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον τελικό με δύο παίκτες λιγότερους στο ανασταλτικό κομμάτι, όταν βγήκε ο Μπενζεμά και μπήκε στην θέση του ο δραστήριος Βάσκες, κατέρρευσε ο Μπέιλ. Με αυτό το δεδομένο μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως αμύνθηκε καλά.

ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ

Δεν είναι εύκολο σε υψηλό επίπεδο να έχεις δύο ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον αμυντικό τους ρόλο, η Ρεάλ δεν το πλήρωσε όσο θα έπρεπε γιατί η Ατλέτικο για μεγάλο διάστημα έδειξε να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην μορφή του παιχνιδιού. Δεν μπόρεσε μετά το 1-0 να διαχειριστεί την εύκολη κατοχή μπάλας που της δινόταν και στην παράταση, ενώ είχε πλεονέκτημα, έπεσε στην παγίδα των καθυστερήσεων, που επέτρεψε στην Ρεάλ να πάει στο ρυθμό που την βόλευε τον εξτρά χρόνο. Πρακτικά, η Ατλέτικο τα κενά που υπήρχαν στις πλευρές τα εκμεταλλεύτηκε με τον Καράσκο στο δεύτερο ημίχρονο.

Η είσοδος του Καράσκο, ο τραυματισμός του Καρβαχάλ, δημιούργησαν ένα ζευγάρι στην μία πλευρά του γηπέδου που η Ατλέτικο έπαιρνε μεγάλο πλεονέκτημα. Ο Καράσκο έκανε τον Ντανίλο ό,τι ήθελε. Από ένα σημείο του αγώνα και μετά ο Βραζιλιάνος έπαιζε και πολύ παθητικά και αμυνόταν με πίσω βήματα για να μην φάει ντρίπλα.

Στον τελικό του Μιλάνου ήταν δεδομένο πως οι δύο ομάδες δεν είχαν πολλές διαφορές. Η Ρεάλ πήρε πλεονέκτημα που προηγήθηκε και στην συνέχεια προσπάθησε να κρύψει την άσχημη ατομική κατάσταση κάποιων παικτών της, αφήνοντας μπάλα στην Ατλέτικο και προσπαθώντας να κερδίσει μέτρα.

Ο Ζιντάν, βλέποντας να περνά ο χρόνος, να κρατά η ομάδα του το προβάδισμα αλλά να μην υπάρχουν δυνάμεις να βγει και η παράταση πήρε μία απόφαση, που παραλίγο να του βγει, αλλά από την στιγμή που δέχτηκε την ισοφάριση φαινόταν πιθανό να αποβεί μοιραία.

Προσπάθησε να καθαρίσει την πρόκριση στο 90 λεπτό και ρίσκαρε να κάνει όλες τις αλλαγές του. Λίγο έλειψε να δικαιωθεί, αλλά ο Μπενζεμά στο 73ο λεπτό αστόχησε σε τετ α τετ και οι Ρονάλντο, Μπέιλ στο 78ο λεπτό έχασαν διπλή ευκαιρία. Το 2-0 δεν ήρθε και ο Καράσκο ισοφάρισε στέλνοντας τις δύο ομάδες στην παράταση.

ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Πηγαίνοντας το ζευγάρι στην παράταση η Ατλέτικο είχε προβάδισμα που δεν το εκμεταλλεύτηκε. Είχαν οι παίκτες του Σιμεόνε περισσότερες δυνάμεις, δεν υπήρχε ποδοσφαιριστής της Ατλέτικο να βρίσκεται στο γήπεδο, χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του, ενώ υπήρχαν διαθέσιμες και δύο αλλαγές.

Λόγω της φύσης του παιχνιδιού της Ατλέτικο, δεν αξιοποιήθηκε όσο θα έπρεπε η ευκαιρία να καθαρίσουν το παιχνίδι στην παράταση. Πλεονέκτημα από τις αλλαγές που είχε ο Σιμέονε δεν αποκτήθηκε, καθώς η μία ήταν αριστερού μπακ, χτύπησε ο Φελίπε Λουίζ και οι αλλαγές, έκλεισαν με τον Τόμας που δεν βοήθησε καθόλου.

ΧΩΡΙΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΣΤΑ ΠΕΝΑΛΤΙ

Η Ρεάλ πήγε την παράταση σε πολλές διακοπές και στο τέλος, κατάφερε να πάρει και τον έλεγχο. Συνηθίζεται να λέμε πως τα πέναλτι τα κερδίζει ο πιο τυχερός, αυτός που έχει καλύτερη ψυχολογία, ο πιο ψύχραιμος. Στην προκειμένη περίπτωση, συνέβη κάτι περίεργο, τα πέναλτι δεν παίχτηκαν!

Δεν μπορώ να θυμηθώ τόσο ανύπαρκτη αντίδραση από τερματοφύλακα σε αυτήν την διαδικασία. Οι παίκτες της Ρεάλ κατάλαβαν πως ο Ομπλακ δεν μπορεί να πέσει από το αριστερό του πόδι, του έστειλαν 5 πέναλτι στο ίδιο σημείο και έμοιαζε σαν να μην υπήρχε τερματοφύλακας. Συνολικά, είδαμε έναν μέτριο τελικό από άποψη απόδοσης των δύο ομάδων, που όμως μας κράτησε σε αγωνία.

Η Ατλέτικο ευθύνεται πως στον τελικό του 2016 δεν έφτασαν οι δύο καλύτερες ομάδες της χρονιάς. Και πιθανότατα, για αυτόν τον λόγω να άξιζε να το πάρει. Η αλήθεια όμως ήταν πως δεν έπαιξε καλά στον τελικό.

Δεν ισχυρίζομαι πως, η Ρέαλ έπαιξε καλύτερα, αλλά η Ατλέτικο είχε μία μεγάλη ευκαιρία να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και δεν την κυνήγησε όσο και όπως θα έπρεπε. Μπήκε νωθρά στον τελικό. Δεν αμύνθηκε καλά βαθιά στην περιοχή της στο πρώτο ημίχρονο, δεν επένδυσε στις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μετά το γκoλ της ισοφάρισης, έπαιξε χωρίς τερματοφύλακα τα πέναλτι.

Δεν υστέρησε έναντι της Ρεάλ αλλά του εαυτού της. Σίγουρα, το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι γεμάτο από δικά της επιτεύγματα. Εικόνες, συναισθήματα ανατροπές που θα μείνουν στην ιστορία. Η Ρεάλ είχε την φανέλα, κάποιους ποδοσφαιριστές που διαθέτουν ατομική ποιότητα, αλλά δεν ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά μπόρεσε και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία που της έδωσε η φετινή διοργάνωση, γιατί ο Ζιντάν κατάφερε και είχε συνέχεια την ομάδα του μαζεμένη και με τακτική συνέπεια.

Η καριέρα του Ζινεντίν Ζιντάν σαν προπονητής, ξεκίνησε ονειρικά, με το μεγαλύτερο τρόπαιο που μπορεί να κατακτήσει ένας προπονητής σε συλλογικό επίπεδο, σε μία σεζόν που οι ποδοσφαιριστές του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Έδειξε πως είναι ικανός, να διαχειριστεί να εμπνεύσει και να καλουπώσει τον συγκεκριμένο σύλλογο. Την συνέχεια την περιμένουμε με αγωνία.