Ο δρόμος προς το χρυσό είναι μοναχικός

Ο δρόμος προς το χρυσό είναι μοναχικός

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειοψηφία του κοινού παρακολουθεί με ενδιαφέρον πολλές φορές και με μεγάλη αγωνία αθλήματα τα οποία δεν τα βλέπει στην καθημερινότητα της. Είναι περίεργο, αλλά πράγματι χαίρεται, συγκινείτε, με αθλητές που δεν ασχολείται με την καθημερινότητα τους τα υπόλοιπα χρόνια. Αυτή είναι η μαγεία άλλωστε των Ολυμπιακών Αγώνων.

ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Μαγεία που στην Ελλάδα φαινόταν να έχει χαθεί, μέχρι που η Αννα Κορακάκη πήρε το χρυσό στην Σκοποβολή. Η αίσθηση μου ήταν πως ο κόσμος στο ξεκίνημα αυτών των Ολυμπιακών αγόνων ήταν αρκετά μουδιασμένος, το ενδιαφέρον δεν ήταν παρόμοιο με τα παλιότερα χρόνια.

Οι λόγοι, μπορεί να είναι πολλοί αλλά θεωρώ πως ο κυριότερος ήταν, ότι ζήσαμε την εποχή της μεγάλης ρευστότητας της επιτυχίας και στην συνέχεια αυτοί που την έφεραν σε μεγάλο ποσοστό αποδομήθηκαν.

Πέρα από τους πανηγυρισμούς, που και αυτοί στην εποχή της σπατάλης, είχαν τεράστια υπερβολή, οι επιτυχίες με το πέρασμα των χρόνων έφεραν μία πικρή γεύση. Τα περισσότερα είδωλα κατέρρευσαν, και στο πέρασμα των χρόνων έμεινε μία αίσθηση, σαν να αγοράσαμε την επιτυχία σε μία εποχή που έτσι κι αλλιώς ο μέσος Έλληνας ζούσε πάνω από τις δικές του δυνάμεις.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Έχω την αίσθηση πως τα χρόνια της κρίσης, όλα γίνονται πιο δύσκολα, με περισσότερο κόπο με περισσότερη σύνεση και είναι πιο αληθινά. Η επιτυχία της Άννα Κορακάκη ήρθε πρώτη και μας θύμισε το πραγματικό νόημα των Αγώνων.

Πως είναι να σε κρατά σε αγωνία, ένα άθλημα που δεν γνωρίζεις, δεν έχεις ξαναδεί και σίγουρα μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν θα ξαναπαρακολουθήσεις. Δεν είναι υποκριτική η χαρά, όπως διάβασα από αρκετούς συναδέλφους, αλλά απόλυτα αληθινή. Και δεν πρέπει κανένας μας να νοιώθει ενοχές, που δεν θα παρακολουθήσει την καθημερινή μάχη της Κορακάκη και του Πετρούνια και του κάθε άλλου αθλητή. Άλλωστε, ο δρόμος που διάλεξαν είναι μοναχικός.

ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ

Μοναχικός επίπονος και δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Το μεγάλο ταλέντο αυτών των ανθρώπων, είναι η δυνατότητα που έχουν να δουλεύουν τόσο επίπονα στην λεπτομέρεια.

Πέρα από τα σωματικά χαρίσματα, χρειάζεται απίστευτη ψυχή. Δεν είναι απλό, να δουλεύεις επί 4 χρόνια καθημερινά επίπονα, χωρίς να ασχολείται κανείς μαζί σου για να νοιώσεις τους καρπούς της επιτυχίας σε μία μέρα, σε μία στιγμή.

Να γνωρίζεις, πως την συγκεκριμένη στιγμή παίζεται ο κόπος, προσπαθειών μίας ζωής και δεν μπορείς να διορθώσεις το παραμικρό λάθος. Προσπαθειών που έζησες μόνος η μόνη και καλείσαι το αποτέλεσμα τους, να το δείξεις σε μία στιγμή.

Μία βολή έκρινε το χρυσό μετάλλιο της Άννας. Το πρόγραμμα του Λευτέρη ήταν μικρότερο του ενός λεπτού και πιθανότατα το χρυσό να χανόταν, αν δεν είχε τόσο καλό πάτημα στο τέλος της προσπάθειας του.

Για ένα λεπτό όμως δούλευε χρόνια. Χρόνια δουλειάς κρίνονται από μία καλή έξοδο σε πρόγραμμα μικρότερο του λεπτού ή σε μερικές βολές. Μπορούν όλοι οι άνθρωποί να αντέξουν αυτή την πίεση;

ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Δεν είναι μόνο τα προσόντα και η γνώση του αθλήματος. Αυτή μπορεί να την έχουν και άλλοι αθλητές. Για να κατακτήσεις την κορυφή χρειάζεται να έχεις τεράστια ψυχικά χαρίσματα. Που δεν είναι και ανθρώπινα. Αυτός είναι και ο λόγος που αξίζει να θαυμάζεις αυτούς τους ανθρώπους.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Άννα Κορακάκη συγκίνησαν τους Έλληνες με την ψυχή τους. Με την σεμνότητα που αγωνίστηκαν, με τον τρόπο που παρουσίασαν το άθλημα τους και που μέσα από την επιτυχία τους καταλάβαμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Δυσκολίες που δεν του λύγισαν. Τους ατσάλωσαν και τους έκαναν πρώτους στον κόσμο στο άθλημα τους.

Έχουμε οι Έλληνες μία άσχημη συνήθεια, να μην απολαμβάνουμε αυτό που ζούμε, αλλά να θέλουμε με κάποιο τρόπο να υποβαθμίσουμε το συναίσθημα που βγαίνει υποκαθιστώντας το με διάφορα "αλλά".

ΤΟ "ΑΛΛΑ" ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ

Πιστεύω, πως ανήκω στους πολλούς που παρακολούθησαν με αγωνία, πανηγύρισαν σε δύο αγωνίσματα που θα ξαναπαρακολουθήσω, στην επόμενη Ολυμπιάδα. Δεν ντρέπομαι όμως για αυτό. Αυτή είναι η φύση της ζωής που αποφάσισαν να ακολουθήσουν αυτά τα παιδιά και είμαι σίγουρος πως δεν έχουν την απαίτηση να πέσουν τα φώτα πάνω τους.

Απλά θέλουν καλύτερες συνθήκες για την καθημερινή τους προσπάθειας. Γιατί το εύκολο για αυτούς είναι ο αγώνας που εμείς βλέπουμε. Ο πραγματικός τους αγώνας, γίνετε στον χώρο που προπονούνται και αν μπορεί ο καθένας, από εμάς κάτι να κάνει για να ανταποδώσει μέρος της χαράς που πήρε από αυτούς τους αθλητές, είναι να ασκήσει πίεση με τον τρόπο που μπορεί, για να προπονούνται στις συνθήκες που αξίζει. Όχι μόνο οι δύο χρυσοί Ολυμπιονίκες μας αλλά και όσοι δεν τα κατάφεραν και αυτοί που έρχονται.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΘΕΙΡΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Είναι πολύ γλυκό αυτό που συνέβη, γιατί απλούστατα είναι αληθινό. Όταν τα φώτα σβήσουν, για τον Λευτέρη Πετρούνια και την Άννα Κορακάκη δεν θα υπάρχουν ερωτηματικά και σκιές, οι επιτυχία τους δεν γίνεται να φθαρεί.

Με επίπονη δουλειά έφθασαν στο σημείο να είναι οι καλύτεροι στο άθλημα τους στον κόσμο και αυτό που πρέπει να γίνει όταν τα φώτα φύγουν από πάνω τους, είναι να μπορέσουν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα στις συνθήκες που τους αξίζουν. Δεν χρειάζονται τίποτα άλλο από εμάς, δεν απαιτούν τίποτα άλλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

H απονομή του χρυσού μεταλλίου κι η συγκίνηση του Πετρούνια
Πετρούνιας: "Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα"!

News 24/7

24MEDIA NETWORK