Ομπράντοβιτς, ο άνθρωπος που δεν γίνεται να αποτύχει

Το πρωτάθλημα της Super League είναι από φύση του αντιαισθητικό. Τώρα που διεξάγεται και κεκλεισμένων των θυρών, δεν βλέπεται με τίποτα. Πραγματικά, αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που κατάφεραν να παρακολουθήσουν με προσοχή περισσότερο από 30 λεπτά συνεχόμενα, δίχως να έχουν κάποια επαγγελματική εξάρτηση. Ομολογώ πως ταλαιπωρήθηκα και δεν βρίσκω τον λόγο να συνεχίσω να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου και όσους αποφασίσουν να μπουν στο Contra.gr, γράφοντας ακόμα ένα κείμενο για ένα πρωτάθλημα που πλέον έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Αποφάσισα να ασχοληθώ με το τελευταίο σημαντικό αθλητικό γεγονός που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό και αυτό ήταν το μεγάλο παιχνίδι στο ΣΕΦ, μεταξύ Ολυμπιακού και Φενέρ.

Δεν τρελάθηκα, δεν έχω σκοπό να γράψω ανάλυση για έναν μπασκετικό αγώνα, δύο ημέρες αργότερα. Όμως ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, για όσα μπορούμε να διδαχτούμε από τη μεταμόρφωση της Φενέρ.

Δεν φτάνει να βάλουν τη γραβάτα τους...

Ο Ομπράντοβιτς έχει πετύχει τεράστιους άθλους στην καριέρα του. Και ο λόγος που με οδήγησε να γράψω το κείμενο δεν ήταν ούτε το διπλό στη Μόσχα ούτε αυτό στο ΣΕΦ. Αλλά στο Φάληρο μπήκε η "σφραγίδα". Μετά από επίπονη προσπάθεια και έπειτα από αμέτρητες "σφαλιάρες" κατάφερε να μετατρέψει τη Φενέρ σε μία ομάδα που παίζει το μπάσκετ που ο ίδιος διδάσκει.

Πολλοί νομίζουν πως όλα είναι εύκολα, πως οι επιτυχίες έρχονται με το στόμα και με τα χρήματα. Ότι φτάνει να βάλουν ο Ομπράντοβιτς, ο Ιβκοβιτς, ο Μουρίνιο, ο Γκουαρδιόλα τις γραβάτες τους και να δώσουν δύο έξυπνες οδηγίες, ώστε να κερδίσουν οι ομάδες τους.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως για να πετύχεις σε διάρκεια, χρειάζεται μεράκι, γνώση μεθοδικότητα, πίστη και επιμονή. Στον ομαδικό αθλητισμό, ο προπονητής πρέπει να έχει το κουράγιο να επαναλαμβάνει τα ίδια και να επιμένει, δίχως να λογαριάζει πόσες φορές τα έχει πει. Και η λύτρωση για τον ίδιο συνήθως έρχεται μαζί με την επιτυχία. Όταν αυτά που έχει στο μυαλό του, καταφέρνει να κάνει τους αθλητές του να τα εφαρμόσουν στο γήπεδο.

Ανέλαβε δύσκολη αποστολή

Ο Ομπράντοβιτς διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, μετά από 13 χρόνια γεμάτα επιτυχίες στον Παναθηναϊκό. Το καλοκαίρι του 2013 πήγε σε μία χώρα που μπασκετικά είναι σε νηπιακό επίπεδο. Δεν γνωρίζουν σωστά το πώς παίζεται το άθλημα. Δεν ανέλαβε έναν σύλλογο τύπου ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, με ισχυρή παράδοση και συγκεκριμένη μπασκετική κουλτούρα στο DNA του.

Είναι παράξενο, δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του, για να γνωρίζω πως σκεπτόταν πριν από λίγους μήνες, όταν έβλεπε τον Ιτούδη να έχει καλύτερη δουλειά από τον ίδιο. Ή όταν την ίδια στιγμή που προσπαθεί να μάθει τα βασικά στους παίκτες του, γνωρίζει πως ένας φανερά κατώτερός του προπονητής, καθοδηγεί τον Λεμπρόν Τζέιμς. Πιθανότατα η προσωπικότητα του Ομπράντοβίτς είναι τόσο ισχυρή, που με αυτές τις καθημερινές μικρότητες να μην έχει έχει ασχοληθεί ποτέ και να ήταν μόνο δικές μου σκέψεις συμπάθειας, όταν τον έβλεπα να ταλαιπωρείται στα παιχνίδια της Φενέρ.

Του έλειψε ο Ιτούδης και έπρεπε μόνος να βάλει τη δικιά του φιλοσοφία

Ο Ομπράντοβιτς στην Τουρκία έπρεπε να χτίσει από την αρχή. Και πήγε στην Κωνσταντινούπολη μετά από 13 χρόνια, χωρίς το δεξί χέρι του. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Στη ζωή, η συνήθεια σε όλα τα επίπεδα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ο Ζοτς από τα 40 μέχρι τα 53 δούλευε με τον Ιτούδη. Ήξερε τι έχει στο μυαλό του, τις ιδέες του, πού θα συμφωνήσουν, πού και πώς θα διαφωνήσουν. Γνώριζε σε ποιον άνθρωπό είχε δώσει αρμοδιότητες και πώς θα λειτουργήσει.

Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με τους αθλητές. Ο Παναθηναϊκός είχε μεταλλαχτεί σε ομάδα Ομπράντοβιτς. Όλα μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο λειτουργούσαν όπως ήθελε αυτός. Αν μπορούσες να μπεις πνευματικά στην φιλοσοφία του, θα έπαιρνες τίτλους, δόξα και θα ανέβαινε η αξία σου. Αν όχι, δεν είχες θέση στην ομάδα. Όλα ήταν απλά και πήγαιναν με αυτόματο.

Το καλοκαίρι του 2014 και έχοντας και ένα χρόνο μείνει εκτός αθλήματος, ο Ομπράντοβιτς πήγε σε ένα περιβάλλον εντελώς ξένο στη δικιά του φιλοσοφία, χωρίς να έχει καν μαζί του τον άνθρωπό που είχε μάθει να δουλεύει μαζί.

Οι λόγοι που τον έβγαζαν από τα όρια του

Στην πράξη αποδείχθηκε πως ο νέος σύλλογος θέλει πολλή δουλειά. Βλέπαμε τον Ομπράντοβιτς να αποκτά από την πρώτη περίοδο το... μελιτζανί χρώμα, καθώς οι παίκτες του δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τους κανόνες που βάζει στο γήπεδο. Δεν έφταιγαν, είχαν μάθει το μπάσκετ αλλιώς. Τώρα μπορεί να αντιλαμβάνονται πόσο δίκιο είχε όταν τους μούνταρε μέσα στο γήπεδο, όταν τους έβριζε, όταν τον έβλεπαν να τους μειώνει.

Τα επεισόδια στα παιχνίδια της Φενέρ ήταν πολλά και προκάλεσαν αίσθηση. Πολλοί απόρησαν, καθώς στα 13 χρόνια του στην Ελλάδα, ο Ομπράντοβίτς ποτέ δεν είχε διώξει από το γήπεδο αθλητή του, όπως έκανε με τον Μπιέλιτσα, ποτέ δεν σβέρκωσε διαιτητή, όπως έκανε στον 5ο τελικό του τούρκικού πρωταθλήματος με τη Γαλάτα, ποτέ δεν είχε σπρώξει τον βοηθό του.

Ο λόγος που ο Ζοτς παρουσίαζε μία διαφορετική εικόνα ήταν ότι συναντούσε πράγματα τα οποία δεν μπορούσαν να γίνουν επιτρεπτά στη δική του φιλοσοφία. Δεν μπορούσε, για παράδειγμα, να φανταστεί πως θα φτάσει η στιγμή που θα δίνει οδηγίες σε αθλητή του, όπως έκανε στην περιβόητη σκηνή με τον Μπίελιτσα, και αυτός δεν θα τον κοιτάει.

Από ντροπιασμένος, μέσα σε έναν χρόνο έγινε περήφανος

Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ πιο εξειδικευμένα το άθλημα από εμένα και σίγουρα θα μπορούν σε βάθος να κρίνουν αυτά που έχει αλλάξει ο Ζοτς και μεταμόρφωσε την Φενέρ. Η ουσία, όμως, είναι πως στη συνέντευξη Τύπου στο ΣΕΦ δήλωσε περήφανος για τους παίκτες του.

Πριν από έναν χρόνο, έφυγε γεμάτος ντροπή από το ΟΑΚΑ. Για να συμβεί αυτή η μεταμόρφωση, χρειάστηκε πολλή δουλειά, αλλά πλέον είναι φανερό πως τα κατάφερε. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα είναι προδιαγεγραμμένα. Το μυστικό, ήταν να κάνει τους παίκτες του και όσους δουλεύουν για τον σύλλογο να λειτουργούν όπως θέλει αυτός.

Στο ΣΕΦ είδαμε μία "πολεμική μηχανή". Μία ομάδα που μέχρι να χρειαστεί να επιστρατευτεί και το ατομικό ταλέντο που υπάρχει, δούλευε σαν ρομπότ. Για τρεις περιόδους βλέπαμε μόνο στοχευμένες επιθέσεις, όλες από το... βιβλίο του Ζοτς.

Από την στιγμή που ο Ομπράντοβιτς έμεινε για να παλέψει στη Φενέρ, ήταν δεδομένο πως θα τη βρει την άκρη. Μπορεί αυτήν τη φορά να ξεπέρασε σε αυστηρότητα ακόμα και τα δικά του όρια, αλλά τα κατάφερε.

Στην ήττα διασυρμό που γνώρισε στη δεύτερη επιστροφή του στο ΟΑΚΑ, μου είχε κάνει εντύπωση ένα στατιστικό νούμερο. Προσέξτε, στο συγκεκριμένο, παιχνίδι, η Φενέρ έχανε με 20 πόντους από την πρώτη περίοδο. Η ήττα ήταν βαριά, αλλά υπήρχε ένα στοιχείο που έδειχνε πως φέτος την κρατάει την ομάδα του. Μόλις 7 λάθη, σε παιχνίδι που τρως, 20 πόντους από το ξεκίνημα, πιθανότατα να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ.

Το παιχνίδι που "έκαιγε" το κέρδισε ο Ομπράντοβιτς

Αυτό που κατάφερε ο Ομπράντοβιτς, στην δεύτερη φάση της Ευρωλίγκα είναι ασύλληπτο και μαρτυρά το πόσο έχει δουλέψει. Έχασε στο γήπεδο του στις λεπτομέρειες από ΤΣΣΚΑ και από Ολυμπιακό. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πως και από τους δύο θα έπαιρνε το πλεονέκτημα. Έχει κερδίσει σε όλες τις έδρες και σε Μόσχα και ΣΕΦ πήρε τη διαφορά.

Ο φουκαράς ο Ιτούδης μέτραγε 3 συνεχόμενες νίκες απέναντι στον Ομπράντοβιτς. Μία φορά, όμως, ήταν το φαβορί και αυτό έγινε στο παιχνίδι που "έκαιγε". Τα παιχνίδια που "καίνε", τώρα είναι αναγκασμένος να βιώσει και ως αντίπαλος πως τα παίρνει ο Ομπράντοβιτς.

Σεβασμός στις αξίες

Στη ζωή πρέπει -επιτέλους- να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την πραγματική αξία. Κάποιοι άνθρωποι με τη δουλειά και το έργο που έχουν αφήσει πίσω τους αξίζουν να είναι στο απυρόβλητο. Να μην κρίνουμε τις πράξεις τους, αλλά να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είχαν στο μυαλό τους και πως θα διαχειριστούν τον χρόνο.

Ο Ομπράντοβιτς έχει το δικαίωμα να αποτύχει. Άλλωστε, έχει πάρει τόσους τίτλους, που νίκη να μην ξανακάνει, θα μείνει στην ιστορία. Το κακό για όσους βιάζονται να κρίνουν και να απαξιώσουν αξίες είναι πως δεν γίνεται να αποτύχει. Γνωρίζει πολύ καλά αυτό που θέλει να διδάξει, παλεύει τόσο επίμονα και επίπονα για τον στόχο, που δεν γίνεται να μην μπει το δικό του μπάσκετ στο μυαλό των παικτών του. Δεν υπάρχει αυτός ο δρόμος. Απλά όταν κάποια εποχή δεν τα καταφέρνει, αυτό που συμβαίνει είναι πως απλά χρειάζεται ακόμα λίγο χρόνο.