Βαθιά υπόκλιση σε ένα φίλο...

Ο μικρός μου γιος, 6 ετών αισίως, έχει με ποδοσφαιριστή μια φωτογραφία. Μόνο μία! Μόνο με έναν! Είναι με τον Μιχάλη. Μια φωτογραφία που θα τη βλέπει όταν γίνει 10, 15 και 20 ετών και πιθανόν θα τη βλέπει και σε όλη του τη ζωή. Ο μικρός δεν μπορεί να επιλέξει ποδοσφαιριστή. Δεν ξέρει κανέναν, άλλωστε. Ο Μιχάλης επελέγη από μένα και δεν επελέγη λόγω γνωριμίας, επειδή κάποτε, με κοινές παρέες, πίναμε μαζί μερικά ποτά και κάναμε μια-δυο μάσες. Ο Μιχάλης επελέγη προκειμένου αυτή η φωτογραφία και η ιστορία του προσώπου που εικονίζεται, να αποτελέσει φάρο για την ψυχή του μικρού. Μια φωτογραφία που θα μπορεί να αποτελέσει μάθημα ζωής, όταν αύριο-μεθαύριο του εξιστορήσω τι εστί Παυλής!

Είναι τυχερός ο μικρός που πρόλαβε και φωτογραφήθηκε με τον Μιχάλη όσο ήταν ακόμη εν ενεργεία, όσο ακόμα πάλευε και με τις σωματικές του δυνάμεις (εκτός απ' τις ψυχικές) να κρατήσει την ΑΕΚ στην κατηγορία. Θα έχει να το λέει στους φίλους του, όταν πλέον καταλάβει τι πρεσβεύει η πορεία του Μιχάλη στο σπορ και στην ΑΕΚ. Όταν πλέον καταλάβει την σημασία του να μάχεσαι, να κυνηγάς το όνειρο... Την σημασία του να ρισκάρεις ακόμη και τη ζωή σου για τα ιδανικά σου, τις αξίες σου, την "ιδεολογία" σου... Να μην σε νοιάζουν τα λεφτά, παρά μόνο η τρέλα...

Το όνειρο του Μιχάλη δεν έγινε πραγματικότητα. Δεν οδήγησε την ΑΕΚ σε τίτλους με δικά του γκολ, ούτε πάτησε ως παίκτης την Άγια Σοφιά. Πέτυχε το μίνιμουμ, το οποίο όμως είναι και το πιο σημαντικό, το πιο ουσιαστικό: φόρεσε τη φανέλα της ομάδας της οποίας είναι φανατικός οπαδός, σκόραρε για εκείνη, πανηγύρισε στο πέταλο...

Η περίπτωση του Μιχάλη είναι μοναδική. Δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας. Ξυπνάει και κοιμάται με την ΑΕΚ: το οικονομικό αντάλλαγμα δεν έπαιζε ρόλο (δεν πρέπει άλλωστε να έβγαλε τίποτα από την ΑΕΚ), ούτε καν η κατηγορία στην οποία θα αγωνίζεται! Μόνο ΑΕΚ! Είναι εκατομμύρια τα παιδιά που θα τον ζήλευαν... Ποιο παιδί δεν ονειρεύεται να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που αγαπάει ανιδιοτελώς;

Το πρόβλημα υγείας του έφερνε τρέλα, όμως όχι γιατί σκεφτόταν τη ζωή του, όπως θα έκανε ο καθένας! Τρελαινόταν στον φόβο ότι αυτό πιθανόν να τον κρατούσε μακρυά από την ΑΕΚ. Έγραφε και τους γιατρούς στα παλιά του τα παπούτσια. Έπαιρνε την ευθύνη πάνω του. Πίεζε να του δοθεί η ευκαιρία όταν από την ίδια την ομάδα προβληματίζονταν για το αν έπρεπε να του τη δώσουν παίρνοντας τα όποια ρίσκα.

Ο Μιχάλης είναι one of a kind! Πιθανόν να μην υπάρχει ανάλογη περίπτωση σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι αν υπάρχει, δεν την ξέρουμε.

Όμως επειδή τα παραπάνω είναι ίσως χιλιοπειπωμένα, εγώ θα πάω και ένα βήμα παραπέρα, λόγω προσωπικού βιώματος: Ο Μιχάλης είναι και ένας φοβερός τύπος. Είναι "αδερφός", είτε είναι απλά γνωστός σου, είτε είναι κολλητός σου. Ένα παιδί-διαμάντι, μια ψυχή απ' τις λίγες, ένα παλικάρι που όποιος κι αν είσαι, αν του το ζητήσεις, θα τον έχεις δίπλα σου! Γιατί η καρδιά του είναι τεράστια και το ήθος του σπάνιο. Ένας τύπος παθιασμένος, μαχητής, αξιοπρεπής κάθε στιγμή και κάτω απ' όλες τις συνθήκες.

Από τα γήπεδα φεύγει με ψηλά το κεφάλι. Όρθιος! Καλώς ή κακώς, πρέπει τώρα να πάει να δώσει μια άλλη μάχη! Αμφιβάλει κανείς ότι θα βγει νικητής και από αυτή; Περίπατο θα κάνει... Τίποτα δεν τον λυγίζει! Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να βρίσκεται κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα, τους φίλους του και φυσικά κοντά στην ΑΕΚ. Στην κερκίδα. Εκεί απ'οπου προέρχεται και που ουσιαστικά ανήκει...

Το μεσημέρι, όταν διάβασα την επιστολή του Μιχάλη, δεν είχα όρεξη να γράψω λέξη. Άλλωστε, ποτέ οι λέξεις δεν μπορούν περιγράψουν συναισθήματα με ακρίβεια. Μετά είδα τη φωτογραφία του Μιχάλη με τον μικρό μου... Α, ρε μικρέ τυχεράκια!

Διαβάστε ακόμα:

Παυλής: "Το ωραιότερο παραμύθι μου τελειώνει εδώ"