Αγία Φωτεινή και Λούα Λούα

Τι έκανε ο Ολυμπιακός με την Μπορντό, τι κάνουμε σε μέρα απεργίας. Ο Αντώνης Πανούτσος έχει τις απαντήσεις.

Αγία Φωτεινή και Λούα Λούα
Το πρώτο ημίχρονο ήταν από εκείνα που παρακαλάς να συμβεί κάτι. Οτιδήποτε. Να δώσει ο επόπτης ένα πλάγιο άουτ. Να μπει ένα σκυλί στο γήπεδο και να το κυνηγάνε. Να χιονίσει. Να εμφανιστεί η Αγία Φωτεινή και να πηδάει για κεφαλιές. Ακόμα καλύτερα να το διακόψει ο διαιτητής. Χωρίς κάποιο λόγο εκτός από την ατελείωτη βαριεστημάρα που προκαλούσε το θέαμα δύο ομάδων, του Ολυμπιακού και της Μπορντό, που βολεύονται στην ισοπαλία τόσο πολύ που ούτε καν να προσπαθούν να διατηρήσουν τα προσχήματα. Η βαριεστημάρα ήταν τόσο μεγάλη που νομίζω ότι ακόμα και για ένα αριθμό οπαδών του Ολυμπιακού το γκολ στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου ήρθε σαν ανακούφιση. Τουλάχιστον κάτι είχε συμβεί!

Και σαν το αγώι που ξυπνάει τον αγωγιάτη το γκολ της Μπορντό βοήθησε να ανέβει το ματς. Από πλευράς Ολυμπιακού όχι τουλάχιστον από την αρχή αλλά μετά το 60 όταν με τον Λούα Λούα μπόρεσε να περάσει τις πρώτες μπούκες τσαμπουκά στον Σαλμέ και στο τελευταίο τέταρτο να βάλει στο μυαλό των παικτών της Μπορντό την αμφιβολίαότι μπορεί να υπάρξει και ισοφάριση.

Μόνο που αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει και σε κάτι άλλο. Οπως φάνηκε και από τον Λούα Λούα, τον Ντάτολο και τον Ντάρμπισιρ που έχασε την καλοκαιρινή προετοιμασία λόγω τραυματισμού στον Ολυμπιακό σχεδόν όποιος έκανε την καλοκαιρινή προετοιμασία σήμερα είναι ημιθανής. Με τον Στολτίδη πραγματικά να υποφέρει και προς το τέλος του ματς να τρέχει στις αντεπιθέσεις με τον τρόπο που θα έτρεχε ένας γέρος που βλέπει το λεωφορείο να φεύγει.

Στο τέλος του ματς η αποχώρηση της ομάδας του Ολυμπιακού συνοδεύτηκε από χειροκρότημα. Οχι γιατί έπαιξε καλύτερα από την Μπορντό αλλά επειδή με την ψυχή στα δόντια μπόρεσε τουλάχιστον να αντιδράσει. Λένε ότι το χειροκρότημα είναι η τροφή των καλλιτεχνών. Στις επόμενες αγωνιστικές του πρωταθλήματος θα φανεί αν το χειροκρότημα μπορεί να στηρίξει και τις καμένες ομάδες.

Επαναστατικές πράξεις κλειστού χώρου

Τι είναι το politically correct να κάνεις την ημέρα μιας γενικής απεργίας. Να σπάσεις την απεργία και να πας στην δουλειά σου είναι μόνο για τους σπασίκλες και τους ballbreakers. Στις απεργίες στην δουλειά τους πηγαίνουν μόνο τα ρουφιανάκια των αφεντικών, αγριόπουρες της ΝΔ με ξανθιά μαλλιά που πιστεύουν ότι ο Αβραμόπουλος είναι σεξουαλικός, άτομα που τις καθημερινές δεν θα άντεχε σπίτι ούτε η γάτα τους και μελετημένοι κοπρίτες που ξέρουν ότι στις απεργίες πας στην δουλειά αλλά δεν δουλεύεις. Το να πας στην πορεία μέρα απεργίας είναι declasse.

Στις πορείες πηγαίνουν επαγγελματίες συνδικαλιστές, συριζαίες που πηγαίνουν όπως πηγαίνουν οι θεούσες στα μοναστήρια, κνίτες που φοβούνται ότι θα κοπούν αν κάνουν απουσίες και fashion victims κουκουλοφόροι που θέλουν να δουν τι θα φορεθεί εφέτος το καλοκαίρι.

Το να πας για ψώνια επίσης δεν λέει. Και μόνο τα υγρά μάτια του πωλητή του ιδιωτικού τομέα που προσπαθεί να χαμογελάσει ενώ σε κοιτάζει πονεμένα σαν να λέει "Γιατί εσύ και όχι εγώ;" σου φαρμακώνουν τα ψώνια.

Τι κάνεις λοιπόν το πρωί της απεργίας; Επαναστατικές πράξεις κλειστού χώρου. Ξεκινώντας με μουσική. Τη Φαραντούρη και τον Λοΐζο μπορείς να τους ακούσεις πηγαίνοντας στην πορεία αλλά το "Damage goods" των Gang of Four θα το ακούσεις μόνο αν το βάλεις ο ίδιος να παίξει.

Το κομμάτι είναι παλιό, αλλά οτιδήποτε είναι punk στην ελληνική αριστερά ακόμα και μετά από 30 χρόνια περνάει για μοντέρνο, οι στίχοι είναι κάργα αντικαπιταλιστικοί, τα κοψίματα στα riffs ξυράφια, το εξώφυλλο του CD αν το ψάξετε στο internet δείχνει ένα cowboy να δίνει το χέρι σε έναν ινδιάνο – Ο λευκός είναι ο καπιταλιστής και ο ινδιάνος ο προλετάριος αν Γκόλφω μου δεν έπιασες το νόημα – και το όνομα του συγκροτήματος είναι ότι πρέπει για κουίζ.

Ρωτήστε τον πιο κολλημένο αριστερό φίλο σας και αν σας πει και τα τέσσερα ονόματα της "Συμμορίας των τεσσάρων" πάει να πει ότι έχει ξεφύγει οριστικά. Οσοι έχουν ιδέα περί τίνος επρόκειτο ξεκινάνε "Ναι, ήταν η χήρα του Μάο και ήταν και..." εδώ ακολουθεί το "ε, ε, ε, ε..." του σχολείου που θυμίζει κασετόφωνο που του τελειώνουν οι μπαταρίες. Τέλος πάντων η συμμορία των τεσσάρων, ήταν πράγματι η χήρα του μακαρίτη του Μάο Τσε Τουνγκ, που πριν παντρευτεί ήταν και χορεύτρια αισθησιακών κινεζικών χορών και άλλα τρία μέλη του κόμματος, που πίστευαν ότι η Κίνα μετά τον θάνατο του Μάο θα πάει προς τα δεξιά και είχαν μια χαρά δίκιο αλλά που να το βρουν οι άνθρωποι.

Για home cinema την μέρα της απεργίας μια είναι η ταινιάρα και σας κάνει όχι σινεφίλ αλλά σινεφιλάρα. Το "Adalen 31" του Bo Widerberg.

Γυρισμένο το 1969 με βάση την σχέση ενός νεαρού ζευγαριού στην διάρκεια μιας απεργίας σε ένα μικρό σουηδικό χωριό το Adalen 31 ήταν τέτοια ταινιάρα που διεκδίκησε το Οσκαρ.

Κατεβάστε το από rapidshare ή torrent με το επαναστατικό θέμα της ταινίας να δικαιολογεί την παρανομία.

Για ελληνική μουσική ένας είναι ο δίσκος και ακόμα περισσότερο ένα το τραγούδι. "Τα αγροτικά" του Θωμά Μπακαλάκου και συγκεκριμένα "Οι μεσάζοντες". Ακολουθούν οι στίχοι.

" Πάει καλά φέτος η χρονιά,
πάει καλά, προκόψαν όλα τα σπαρτά.
Θα ‘ρθουν πάλι τσούρμο οι μεσάζοντες
θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες
και εμείς τα ίδια θα ‘μαστε άλλη μια φορά,
μας παίρνουν τη σοδειά φτηνά.
Όχι δεν πουλάμε.
Τα παιδιά κάνουνε χαρά
τα παιδιά,
βλέπουνε μπόλικη σοδειά.
Θα ‘ρθουν πάλι τσούρμο οι μεσάζοντες
θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες
και εμείς τα ίδια θα ‘μαστε άλλη μια φορά,
μας παίρνουν τη σοδειά φτηνά.
Όχι δεν πουλάμε"













.

Είναι η πρώτη προσπάθεια για μια περήφανη αγροτική αυτοπαραγωγή που ο αγρότης θα παράγει αλλά ποτέ δεν θα πουλάει. Όπως θα καταλάβατε και από την τελευταία κινητοποίηση των αγροτών το όνειρο του Μπακαλάκου σήμερα είναι πραγματικότητα. Κανένας από την Ευρώπη δεν αγοράζει τίποτα αλλά πάλι ούτε και έτσι είμαστε ευχαριστημένοι.

News 24/7

24MEDIA NETWORK