Πού ήσουν όταν παραιτήθηκε ο Πατέρας;

Μια συνηθισμένη φράση που λεγόταν παλιότερα στην Αμερική ήταν το «που βρισκόσουνα όταν έμαθες την δολοφονία του Κένεντι;».

Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην θυμόταν που το είχε μάθει. Αν μετά από κάποια χρόνια με ρωτήσουν «Πού ήσουνα την μέρα που έμαθες ότι παραιτήθηκε ο Πατέρας;» είμαι βέβαιος ότι θα τους απαντήσω «Μέσα σε ένα Corsa πηγαίνοντας στο Cucina Povera». Θα το θυμάμαι όχι μόνο από την είδηση, όχι μόνο γιατί το κουμπί του Volume ήταν χαλασμένο και έκανα κάτι μαγικά για να ανεβάσω τον ήχο, αλλά επειδή η φίλη μου δίπλα με ρώτησε «Λοιπόν τώρα ο Πηλαδάκης θα συνεχίσει πρόεδρος στον ΠΑΟΚ;».

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Πηλαδάκης στον ΠΑΟΚ, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι για να γυρίσει ο Πατέρας πρόεδρος στον Παναθηναϊκό θα πρέπει να είναι σε άσπρο άλογο. Το «παραιτούμαι» μια φορά λέγεται και για να παρθεί πίσω κάτι πρέπει να έχει αλλάξει. Επειδή λοιπόν η επικοινωνία του Πατέρα παίζεται σε υψηλό επίπεδο και δεν θα τον κάνει να λέει και να ξελέει μπορώ να σκεφτώ δύο, τρία λογικά πράγματα που θα τον έφερναν πίσω στην προεδρία.

Δεν τα γράφω γιατί είναι εκτιμήσεις και στην ιστορία με τον Πατέρα φάνηκε πόσο δύσκολες είναι οι εκτιμήσεις όταν όλη την εβδομάδα έβγαινε ότι τώρα που ήρθαν κοντά με τον Τζίγκερ θα μείνει πρόεδρος. Ο Πατέρας να παραιτήθηκε και να χαθεί στην δύση του ηλίου σαν τον Λούκι Λουκ μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Οπότε την παραίτηση για κεφάλαιο την γράφω σε ένα βιβλίο που δεν έχει τελειώσει.

Και μετά; Και μετά; Και μετά πήγαμε στο Cucina Povera, που είναι στον πεζόδρομο αριστερά, όπως ανηφορίζει το τρόλεϊ από το Καλλιμάρμαρο για το Παγκράτι και φάγαμε πολύ καλά και ήπιαμε ακόμα καλύτερα και δώσαμε από 35 ευρώ το κεφάλι, αλλά δεν το βλαστημήσαμε γιατί άξιζε τον κόπο. Το στιλ της κουζίνας είναι ας πούμε ελληνικό αλλά με την σχετική νουβελιά του και η κάβα του είναι εξαιρετική χωρίς την νοοτροπία «Στο κρασί θα τους πάρουμε το σκαλπ». Η μεγαλύτερη κατάρα με τα ελληνικά εστιατόρια είναι αυτό το σημείο. Ότι στο φαγητό οι τιμές είναι στο περίπου λογικές, αλλά στο κρασί γίνεται η σφαγή των κιναίδων. Σε αυτό το σημείο είναι που τρελαίνομαι. Γιατί στο φαγητό λες ότι βάλανε τον κόπο, στο κρασί όμως τι κόπο βάλανε; Το παραγγείλανε από την κάβα ή του βγάλανε τον φελό; Απλά σου λένε «που να ξέρει ο άσχετος από τιμές» και βαράνε όπου τους έρθει.

Οσο για τον Πηλαδάκη και αν θα συνεχίσει στον ΠΑΟΚ καθησύχασα την φίλη μου ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να φύγει. Είναι όμως να μην το έχει ο άνθρωπος να ανησυχεί για το τι θα κάνει ο διπλανός του. Πριν από κάποιον καιρό με είχε ρωτήσει «Θα παραιτηθεί ο Κόκκαλης από πρόεδρος;». Τις είχα απαντήσει ότι μπορεί. «Και τότε ποιος είναι πρόεδρος στον Παναθηναϊκό;».

Στρατηγική πώλησης

"Ο Κόκκαλης τρελάθηκε;". Ο Ξάδελφος, που μου το έλεγε, έχει ένα άψογο ολυμπιακό pedigree. Μεγάλωσε βλέποντας τις αφίσες του Αναστόπουλου, αντί για την έξοδο του Μεσολογγίου για πιο ιστορική επέτειο της Ελλάδας έχει την είσοδο των επιστημόνων στο Καραϊσκάκη και πίνει τον καφέ του στο Jimmy’s σε ερυθρόλευκη καρέκλα που του την έχουν φυλάξει από την προηγούμενη επίπλωση. Οπότε το ερώτημα του δεν πρέπει να απασχολεί μόνο τον ίδιο, αλλά και μερικές άλλες εκατοντάδες χιλιάδες που πιστεύουν ότι για να είναι κάποιος πρόεδρος στον Ολυμπιακό πρέπει να περπατάει στο νερό, να περνάει μέσα από χοντρούς τοίχους και να σταματάει σφαίρες με τα δόντια. Από τους οπαδούς του Ολυμπιακού που πιστεύουν ότι πρόεδροι υπάρχουν δύο ειδών, του τύπου Σαλιαρέλης και του τύπου Κόκκαλης και οτιδήποτε ενδιάμεσο δεν έχει σχέση με την ομάδα. Τρελάθηκε λοιπόν ο Κόκκαλης και μπήκε στο διοικητικό συμβούλιο μισή ώρα καθυστερημένος, άφησε τον Σάββα να μιλήσει ένα τέταρτο, άφησε τον Μπαρμπή να μιλήσει άλλο τόσο και μετά είπε «ψαχνόμαστε όλοι για επενδυτή» και έφυγε. Το «τρελάθηκε» δεν θα το έλεγα. Ιδίως όταν αυτός που τον λένε τρελό κάνει κάτι που είναι μια χαρά για το συμφέρον του. Γιατί με την αναβολή που έδωσε στις αποφάσεις ο Σωκράτης Κόκκαλης και με το «ψαχνόμαστε όλοι μας για αγοραστή» πετυχαίνει πρώτον, να στείλει το μήνυμα στην αγορά «ανοίξαμε και δεχόμαστε, και τα 100 που ζητάγαμε προηγουμένως μην τα παίρνετε τοις μετρητοίς». Ξεκινάει και πάλι την διαδικασία χωρίς να χρειάζεται να πει ότι το κάνει. Δεύτερον, αυτό που πετυχαίνει είναι να μην ανεβάσει την τιμή αγοράς των μετοχών δίνοντας χρήματα για προπονητή και μεταγραφές. Τώρα μπορεί να λέει ότι δεν θέλει να φορτώσει τον μελλοντικό αγοραστή με δικές του αποφάσεις, όπως να δώσει διετές συμβόλαιο στον Βαλβέρδε και αν δεν κάνει στον επόμενο να χρειάζεται να πληρώσει την αποζημίωση. Τρίτον, έχει δικαίωμα να λέει ότι οι λύσεις για τις 14 Ιουνίου είναι έτοιμες και δεν θα υπάρχει καθυστέρηση, αφού η τότε ξεκινάει η προετοιμασία. Τέταρτον και τελευταίο, τότε θα έχει το δικαίωμα να λέει «που είναι οι ολυμπιακάρες που λέγανε ότι θα βάλουνε τα λεφτά». Τώρα δεν μπορεί να το πει αφού το κατοστάρικο που ζητούσε ο Κόκκαλης συν τα χρέη ήταν βαρύ.

Υποθέτω ότι αυτή είναι η στρατηγική πώλησης του προέδρου του Ολυμπιακού, που εμφανώς μαζεύει λεφτά, πιθανότατα γιατί δεν βλέπει μέλλον στην Ελλάδα. Το επόμενο λοιπόν δεκαήμερο προβλέπεται ενδιαφέρον. Όχι για τα ονόματα των ενδιαφερόμενων να αγοράσουν τον Ολυμπιακό, που είναι γνωστά και άντε να προστεθεί κανένα πιασιάρικο όπως της Γιάννας ή ακόμα και του Λάτση, αλλά για την τιμή. Πόσο μπορεί να πιάσει η πιο ακριβή ομάδα στην Ελλάδα, αφού ο Ολυμπιακός εκτός από οπαδούς έχει και γήπεδο; Με τον Παναθηναϊκό να έχει αποτιμηθεί πριν δύο χρόνια στα 300 εκατομμύρια, η τιμή που θα πιάσει ο Ολυμπιακός θα δείχνει και που βρίσκεται η οικονομία μας.