Το πρώτο ημίχρονο της Εθνικής το είδα στο σπίτι, αλλά το μισό του δεύτερου το είδα σε καφετέρια στα Βριλήσσια. Στην μοναδική απόλαυση που δίνει η Ελλάδα να κάθεσαι σε πολυθρόνα, να ρουφάς το ποτό σου και να βλέπεις το ματς ή για την ακρίβεια τον Καπετάνο να κλαδεύει τους Κορεάτες, που ήταν η φάση που είδα μπαίνοντας στην καφετέρια.
Εδώ μου έμεινε και η περιέργεια. Κάνανε καμιά στραβή οι Κορεάτες στο πρώτο μισό του δευτέρου ημιχρόνου ή έτσι για να ανεβούν τα αίματα τους πλακώσαμε στις κλωτσιές ; Και μιλάμε για κλωτσιές. Και δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Ηταν από αυτές που πέφτουνε και σκέφτεσαι ότι ο Κιμ που τις έφαγε δεν πρόκειται να ξανασηκωθεί. Όμως τα σκυλιά οι Βορειοκορεάτες ξανασηκωνόντουσαν. Γιατί έτσι είναι οι πολίτες της Βόρειας Κορέας. Εχουν ατσαλωθεί χάρις στον χαρισματικό ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ και την φωτεινή καθοδήγηση του.
Το ενδιαφέρον για την Βόρεια Κορέα χρονολογείται από πέρσι το καλοκαίρι όταν μαζί με τον Γ.Κ. είχαμε ψαχτεί για το ταξίδι. Είναι η τελευταία χώρα με σταλινικό κομουνισμό που όποιος πρόλαβε να την δει πρόλαβε γιατί ο σταλινισμός όπως και τα παντελόνια grunge δεν προβλέπεται να επιστρέψουν γρήγορα στην μόδα. Για την ακρίβεια μιλάμε για σταλινικό κομουνισμό με μπόλικη οικογενειοκρατία. Πριν πεθάνει ο Κιμ Ιλ Σουνγκ φρόντισε να έχει εξασφαλισμένο το μαγαζί για τον γιο, αλλά και ο Κιμ Γιονγκ Ιλ σαν καλός γιος κατάργησε το αξίωμα του προέδρου για να μην υπάρχει άλλος μετά τον μπαμπά, ανακήρυξε τον μακαρίτη «αιώνιο πρόεδρο της δημοκρατίας» ενώ ο ίδιος διατήρησε τον τίτλο του γενικού γραμματέα του εργατικού κόμματος της Κορέας. Επειδή όμως το «γενικός γραμματέας» είναι για Μπιτσαξής και κάτω, διακριτικά ζήτησε από τους πολίτες της συμπαθούς χώρας να τον φωνάζουν «Αγαπητό Ηγέτη», ακόμα καλύτερα «Μεγάλο Ηγέτη», αλλά όχι και «Ηγέτη του Κέντρου», αφού τον τίτλο τον έχει κλείσει ο Καραγκούνης.
Τέλος, μετέτρεψε το παλάτι που έμενε ο πατέρας του σε μαυσωλείο, όπου σε κάργα gothic στιλ ο επισκέπτης μπορεί να δει τον μουμιοποιημένο μπαμπά σε γυάλινη σαρκοφάγο και έδωσε εντολή να κατασκευαστεί ένα άγαλμα του μακαρίτη ύψους 20 μέτρων το οποίο τοποθέτησε σε λόφο να κοιτάζει όλη την Πιονγκγιανγκ για να μην ξεχνούν οι κάτοικοι ποιος κάνει τα κουμάντα και χαλαρώνουν οι πρωκτοί.
Το κόλλημα με την Βόρεια Κορέα το είχα φάει μετά από το διάβασμα ενός T.P. που ονομάζεται Pyongyang. Το έχει σχεδιάσει ο Guy Deslisle, ο οποίος είχε μείνει κάποιους μήνες στην Πιονγκγιανγκ, αφού η εταιρία του χρησιμοποιούσε φτηνό εργατικό δυναμικό για να σχεδιάσει παιδικά κόμικ για την τηλεόραση. Εκτός από καλή γραμμή ο Delisle είχε και τρομερή παρατηρητικότητα. Η αναφορά του στο κείμενο ότι όταν κατέβαιναν για πρωινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τα τραπεζομάντηλα ήταν πάντα υγρά, με καγκέλωσε,. Είναι ανεξήγητο, αλλά στα ξενοδοχεία των παλιών κομουνιστικών κρατών και έχω μείνει σε 100 τα ακούμπαγες το χέρι στο τραπεζομάντηλο και ήταν σαν να το είχαν φέρει από το κελάρι.
Το ταξίδι στην Βόρειο Κορέα τελικά δεν έγινε. Όχι επειδή κωλώσαμε, αλλά για να βγάλεις βίζα για την Βόρεια Κορέα, δεν υπάρχει τρόπος στην Ελλάδα. Πρέπει να κάνεις αίτηση σε πρεσβεία του εξωτερικού, κατά προτίμηση στο Λονδίνο που υπάρχει σύλλογος αγγλοβορειοκορεατικής φιλίας. Αντε τώρα να σχεδιάσεις τις διακοπές σου για τον επόμενο χρόνο. Οπότε είπαμε την μεγάλη ρήση των παλιών δασκάλων «Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν γ...έται», άλλος για Θάσο τράβηξε και άλλος για Μπιαρίτς. Μόνη ελπίδα για Βόρεια Κορέα, αλλά στον χώρο μου, το ΚΚΕ και να δω το 20μετρο άγαλμα της Παπαρήγα στον Λυκαβηττό και ας πεθάνω.
.jpg)
.jpg)
