Εκανε το απλό: έβαλε τους καλύτερους

Κάποιοι του το ψιθύρισαν, κάπως και ο ίδιος το κατάλαβε, ο Ότο Ρεχάγκελ αυτή την φορά κατέβασε μια άμυνα που έβγαινε από τη λογική και όχι από αντεθνικούς εφιάλτες.

Διότι, αυτήν την φορά, έβαλε στόπερ τον Κυργιάκο, ο οποίος έσβησε κάθε Νιγηριανό που δοκίμασε να πάρει κεφαλιά στη μία ή την άλλη περιοχή. Έβαλε τον Παπασταθόπουλο δεξιό στόπερ, ώστε να καλύπτει τον φιλότιμο Βύντρα, που, μπορεί να σκίζεται, αλλά τις μία-δύο βυντριές θα τις κάνει στο παιχνίδι.

Έβαλε λίμπερο τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, τον μόνο εκτός του Κώστα Κατσουράνη που μπορεί να παίξει την θέση. Είχε τον Τοροσίδη στα αριστερά, βάζοντας ακραίο έναν παίκτη με ανάποδο πόδι, αφού τον ενδιέφεραν οι μπούκες περισσότερο από τα κοψίματα στην περιοχή, τα οποία με έναν προωθημένο και δύο αργά μπακ στον άξονα δεν έχουν νόημα.

Εβαλε επίσης τον Κατσουράνη να παίρνει την πρώτη πάσα από τα στόπερ, τον Τζιόλη να δίνει τις καλύψεις στον Κατσούρ στις περιπτώσεις που αυτός έχανε την μπάλα, τον Σαλπιγγίδη που πρέπει να είναι ο πιο μαχητικός πλάγιος στην Ελλάδα, τον Γκέκα που ερχόταν από καλή εμφάνιση, ενώ έπεισε τον Καραγκούνη να παίζει εκεί που είχε συμφωνηθεί. Τέλος, έδειξε αποφασιστικότητα όταν έσπευσε να αντικαταστήσει πριν από το ημίχρονο τον Παπασταθόπουλο, που είχε και κίτρινη κάρτα, με τον Σαμαρά για να απαντήσει άμεσα στο γκολ των Νιγηριανών. Γκολ που ήρθε από την γκέλα του Τζόρβα, αλλά και το αποτυχημένο μαρκάρισμα του επιθετικού της Νιγηρίας από τον Βύντρα, το οποίο του επέτρεψε να βγει στην πλάτη της άμυνας και να μπερδέψει τον τερματοφύλακα αν θα πιάσει ή όχι την κεφαλιά.

Ανεξάρτητα από το ευνοϊκό αποτέλεσμα, για την κατάκτηση του οποίου η Εθνική Ελλάδας βοηθήθηκε τα μέγιστα από την αποβολή του Κεϊτά, ο Ρεχάγκελ έκανε αυτό που κάνει κάθε καλός προπονητής. Διάλεξε τους καλύτερους και πιο φορμαρισμένους παίκτες να παίξουν στις θέσεις που αποδίδουν καλύτερα και αυτοί του το ανταπέδωσαν. Τιμώντας τις λογικές επιλογές του προπονητή τους με τη λογική υπερπροσπάθεια που πρέπει να κάνει μια ομάδα η οποία προέρχεται από κάκιστη προηγούμενη εμφάνιση.

Μια ομάδα που βοηθήθηκε, επίσης, από τους μαρτυρικούς Ελληνες τηλεθεατές, οι οποίοι για 90+ λεπτά έστελναν κύματα θετικής ενέργειας στη Νότια Αφρική παρά τα μαρτύρια που τραβούσαν από τη μετάδοση του ματς.

Από τη μία ο Παύλος Παπαδημητρίου να κάνει την μετάδοση – φουστανέλα της ζωής του, ουρλιάζοντας παραινέσεις στους παίκτες, κάνοντας μακούμπες στους αντιπάλους και σπάζοντας τα νεύρα κάθε ανθρώπου που θέλει να ακούσει κανονική μετάδοση και όχι την κατάθεση μιας πουρουπουπιασμένης ψυχής.

Από την άλλη ο Νίκος Καρούλιας, που, ναι μεν δεν ούρλιαζε, αλλά εκείνα τα «έτσι, έτσι», τα «εκεί, εκεί» και τα «αυτό, αυτό» που έλεγε παρέπεμπαν σε μεταφρασμένο γερμανικό πορνό. Η διοίκηση της ΕΡΤ μήπως θα μπορούσε να μεταδώσει το επόμενο ματς με την Αργεντινή σε δύο κανάλια, με δύο σπορτκάστερ; Το ένα να είναι το hot και το άλλο τo medium όπως στο κάρι.