Αργεντινή του Ογιος

Με την ήττα από την Γερμανία γλυτώσαμε από το να δούμε τον Μαραντόνα ξεβράκωτο, τον πρώην ομοσπονδιακό προπονητή Κάρλος Μπιλάρδο να στήνεται και να τον παίρνει, όπως θα γινόταν αν η Αργεντινή έπαιρνε το κύπελλο. Αν καθαρίσει η Ισπανία την Παραγουάη χάνουμε και την ευκαιρία να δούμε την Λαρίσα Ρικέλμε γυμνή. Οπότε ξηγιέμαιμια φωτογραφίαπου έστειλε ο ανηψιός Χ.Ξ. με τη Λαρίσα για παρηγοριά. Αυτό που μετράει είναι το ροζ φιογκάκι που δίνει το κοριτσίστικο του touch ενώ υποθέτω ότι στην αγορίστικη version το φιογκάκι θα είναι γαλάζιο. Για να ευλογήσω τα γένια μου, τον αποκλεισμό της Αργεντινής από την Γερμανία τον είχα δει. Η Γερμανία είναι ομάδα που απλώνεται στις επιθέσεις, αλλά ιδιαίτερα στις αντεπιθέσεις κατεβάζει τρεις και τέσσερις παίκτες στο πρώτο κύμα. Αν η αντίπαλη ομάδα δεν έχει καλά πλάγια μπακ και χάνει την μπάλα με την άμυνα ανεβασμένη θα έχει προβλήματα. Λιγότερα βέβαια από την Εθνική της Αργεντινής που τα μπακ δεν χρειαζόταν να ανέβουν για να έχουν πρόβλημα. Στο τρίτο γκολ μέχρι και πέντε παίκτες της Αργεντινής τρακάρουν ο ένας με τον άλλον μέχρι που ο Σβάινσταϊγκερ φτάνει στην γραμμή του άουτ και γυρίζει την μπάλα πίσω στην μικρή περιοχή, θέση ψαρωτική που οι αμυντικοί πέφτουν δυνατά στην μπάλα.

Οσο για την τακτική που ακολούθησε ο Μαραντόνα έδειξε ότι ήταν περισσότερο συμπαθητική από αποτελεσματική. Οι Αργεντίνοι με την συμπεριφορά τους έδειξαν ότι είχαν μια χαρούμενη ομάδα, με τον Μαραντόνα να παίζει τον ρόλο του, αλλά και μια ομάδα χωρίς αυτοματισμούς για να καταφύγει όταν θα τις στράβωνε κάποιο ματς, που εκεί ο προπονητής παίζει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο. Σε αντιστοιχία με την Ελλάδα, η Αργεντινή έμοιαζε με ομάδα του Ογιος. Οπου οι παίκτες λατρεύουν τον προπονητή τους αλλά από σύστημα είναι η χαρά του σολίστα.

Το αντίθετο από την Ουρουγουάη που ό,τι και να γίνεται είναι καλό ή κακό ανάλογα με το τι θα πει το βλέμμα του Φορλάν. Στο ματς με την Γκάνα στο πρώτο ημίχρονο ο Φορλάν κάνει μία πάσα προς τον Καβάνι που είναι κακή, αλλά με την μπάλα του Μουντιάλ βγαίνει άθλια. Η μπάλα πέφτει μέχρι και 10 μέτρα απόσταση από τον παίκτη. Ο Καβάνι, όμως, αντί να επιστρέψει ή έστω να σηκώσει τον αντίχειρα για να δείξει ότι ευχαριστεί για την προσπάθεια γυρίζει και κοιτάζει τον Φορλάν με το ύφος του ανθρώπου που περιμένει να του πουν αν έκανε σωστά ή λάθος. Παρατηρείστε την διαφορά ανάμεσα στον Φορλάν, τον Μέσι και τον Κακά και από το τι κάνουν και πως αντιμετωπίζονται από τους συμπαίκτες τους. Εκεί φαίνεται τι σημαίνει πραγματικός αρχηγός. Ο Φορλάν είναι αυτός που στήνει την μπάλα και ισοφαρίζει με την Γκάνα, αυτός που χτυπάει το πρώτο πέναλτι, αυτός που πασάρει για να βάλουν γκολ άλλοι και αυτός που γυρίζει στην άμυνα στην παράταση να βοηθήσει.

Πράγματα που δεν έκανε για την Ουρουγουάη ούτε ο προηγούμενος μεγάλος ηγέτης της, ο Εντσο Φραντσέσκολι, που είχε καλύτερη πάσα από τον Φορλάν, αλλά χρειαζόταν τρεις παίκτες να τρέχουν για να κερδίζουν την μπάλα και να του την δίνουν.

Αν υπάρχει παίκτης που θα πήγαινα να τον δω ακόμα και να κάθεται στον πάγκο θα ήταν ο Ντιέγκο Φορλάν. Φτάνει να καθόταν δίπλα στον Μανώλη Σκούφαλη.