Η ιστορία τιμά τους νικητές

Πέρσι στο τέλος της σεζόν βλέποντας τα τελευταία ματς του Λεβαδειακού στην έδρα του είχα αναρωτηθεί για το φαινόμενο της "δεύτερης μπάλας". Η Λιβαδειά δεν έχει φυσικά την αποκλειστικότητα αφού το ίδιο έχει συμβεί και στην Ξάνθη και στις Σέρρες και σε κάθε γήπεδο που μια ομάδα θέλει να αποφύγει τον υποβιβασμό και βρίσκεται μπροστά στο σκορ. Με το που περάσει το 60' οι πρώτες "δεύτερες μπάλες" αρχίζουν να πέφτουν στον αγωνιστικό χώρο. Από την κερκίδα, τον πάγκο των αναπληρωματικών, τις θέσεις των ball boys δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα που με το διαιτητή να σφυρίζει συνεχώς και να δίνει ελεύθερα, μπάλα δεν μπορεί να παιχτεί.

Όταν λοιπόν είχα ρωτήσει ένα φίλο μου διαιτητή αν υπάρχει λύση η απάντηση ήταν κατηγορηματικά "όχι". Δεν υπάρχει ποινή για το αδίκημα της "δεύτερης μπάλας", με μόνη επιλογή του διαιτητή να διακόψει τον αγώνα οριστικά επειδή "δεν υπάρχουν συνθήκες τέλεσης του". Τέτοια όμως λύση ιδιαίτερα όταν πετιέται η μπάλα από την κερκίδα μοιάζει ακραία, με αποτέλεσμα οι ελληνικές ομάδες που δεν σέβονται το πνεύμα του παιχνιδιού να έχουν βρει μία τρύπα για να εκμεταλλεύονται τους κανονισμούς.

Την ιστορία με την "δεύτερη μπάλα" θυμήθηκα στον χθεσινό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τους Ολλανδούς.

Ήταν σαφές ότι οι Ολλανδοί εσκεμμένα είχαν καταλάβει ότι ο Χάουαρντ Γουέμπ είχε αποφασίσει ότι δεν ήθελε να κρίνει ένα τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου αφήνοντας νωρίς μία ομάδα με 10 παίκτες. Εκμεταλλεύτηκαν λοιπόν την απόφαση του διαιτητή ρίχνοντας άπειρες κλωτσιές και εκφοβιστικές κλωτσιές. Από την καράτια του ντε Γιονγκ μέχρι το κλάδεμα – αν είναι δυνατόν – του φαν Πέρσι και την καλαμιά του φαν Μπόμελ.

Όλα τα ανωτέρω υποθέτοντας όπως αποδείχτηκε δίκαια ότι ο Γουέμπ δεν θα βγάλει την κόκκινη. Η στρατηγική μπορούσε να έχει δύο αποτελέσματα. Είτε οι Ισπανοί να μασήσουν και με το ένα μάτι να κοιτάζουν την μπάλα και με το άλλο ποιος Ολλανδός έρχεται είτε να πλακώσουν και αυτοί τις κλωτσιές και να μηδενίσουν την όποια τεχνική υπεροχή τους. Πέτυχαν το δεύτερο.

Οι Ολλανδοί εκτός από το ότι πέτυχαν ο κόσμος να δει έναν υποδεέστερο από ό,τι αναμενόταν τελικό, έχασαν και ένα κάρο φίλους. Γιατί άλλο τις κλωτσιές να ρίχνει η Ουρουγουάη, που όπως και να το κάνουμε έχει και μια παράδοση με την πρώτη απ' ευθείας κόκκινη σε Μουντιάλ και την πιο γρήγορη αποβολή και άλλο να τις ρίχνει η Ολλανδία που η ιστορία της άλλα λέει.

Υπάρχει μια παρηγοριά μετά από ένα μέτριο ματς και ένα απλά καλό Μουντιάλ. Τουλάχιστον αυτή την φορά δεν θριάμβευσε η σκοπιμότητα και το αποτέλεσμα. Η σκοπιμότητα έχασε μαζί με την Ολλανδία και το αποτέλεσμα και η λογική, ότι η ιστορία τιμά μόνο τους νικητές, με την επιλογή του γίγαντα Ντιέγκο Φορλάν σαν MVP της διοργάνωσης. Τώρα μπορώ να φύγω για διακοπές ευτυχισμένος.