Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Με αφορμή το Final-4 της Μαδρίτης οι Mythbusters επιστρέφουν και ασχολούνται με τον Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες. Τον Ισπανό... Γιάννη Ιωαννίδη και την απώλεια των έξι ευρωπαϊκών που τον βάφτισε "λούζερ".

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Του Γιάννη Ζωιτού

Ο μύθος: ο "λούζερ" Ρενέσες

Ο Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες ίσως να μην λέει πολλά στους 20άρηδες του σήμερα και θα χρειαστεί -πιθανόν- να "γκουγκλάρουν" για ν' απαντήσουν στο ερώτημα "ποιος είναι;", ακόμη κι αν τον δουν σε φωτογραφία. Για όσους -εξ ημών- όμως έχουν ζήσει το μπάσκετ μετά το '85, την παντοκρατορία του Άρη, την πορεία σε Γάνδη, Μόναχο ή Σαραγόσα και τα πρώτα ευρωπαϊκά των ελληνικών ομάδων μετά τα μέσα των '90s είναι μια πολύ γνώριμη, οικεία και χαρακτηριστική φιγούρα.

Είναι ο (εν ενεργεία) κόουτς που έχει συνδέσει την καριέρα του με τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, στην οποία δούλεψε για 15 χρόνια (τα 13 ως πρώτος προπονητής και τα 2 ενδιάμεσα ως τεχνικός σύμβουλος) και μαζί της συμμετείχε σε έξι Final-4 του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών! Στα τρία εξ αυτών μάλιστα το "καμάρι" της Καταλονίας έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Επειδή, παρόλα αυτά, σε όλα ανεξαιρέτως απέτυχε να οδηγήσει τους "μπλαουγκράνα" στην ευρωπαϊκή κορυφή, βαφτίστηκε ως ο... Γιάννης Ιωαννίδης του ισπανικού μπάσκετ. Ο loser προπονητής που πάντα έφτανε στην πηγή, αλλά νερό δεν έπινε. Αυτός που πάντα έφευγε από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι.

Η δημιουργία του μύθου: Τα έχασε όλα

Πριν από 30 χρόνια ο Μαδριλένος κόουτς, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Μανόλο Φλόρες, αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία του Μπαρτσελόνα ως... ανταμοιβή για τα όσα είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια με την άσημη Σιρκόλ Κατόλικ (τέταρτη στο πρωτάθλημα, ημιτελικά κυπέλλου Κόρατς) και την πιο γνωστή Τζοβεντούτ, αμφότερες από τη γειτονική Μπανταλόνα.

Οι "μπλαουγκράνα" είχαν κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων με νίκη επί της σοβιετικής Ζαλγκίρις του Σαμπόνις, αλλά την προηγούμενη σεζόν (1984) είχαν χάσει την ευρωπαϊκή κούπα από τη Ρόμα και ζητούσαν από τον Αΐτο να τους χαρίσει, για πρώτη φορά, το "ιερό δισκοπότηρο" του ευρωπαϊκό μπάσκετ. Λειτουργώντας παράλληλα ως αντίβαρο στο μεγάλο Λόλο Σάινθ που δούλευε σταθερά για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Μέχρι τα τέλη της 10ετίας η "Μπάρσα" έφτασε μαζί του σε δύο Final-4 (1989, 1990), ενώ αφότου επανήλθε στα ηνία, στις επόμενες δύο θητείες του, την οδήγησε άλλες τέσσερις φορές στην τελική τετράδα (1994, 1996, 1997, 2000). Οι συγκυρίες όμως δεν του επέτρεψαν να ολοκληρώσει το έργο του και να σπάσει την κακοδαιμονία που κυνηγούσε την ισπανική ομάδα σε όλα τα μεγάλα ραντεβού και το "στίγμα" του "λούζερ", που θέριεψε κυρίως στην Ελλάδα, σημάδεψε από πολύ νωρίς τη σταδιοδρομία του στην προπονητική.

Πρώτο στοιχείο: Γιουγκοπλάστικα ήταν μόνο μία

Για κάθε ηττημένο υπάρχει πάντα ένας νικητής. Στα πρώτα δύο Final-4 του Ρενέσες η Μπαρτσελόνα ατύχησε πραγματικά γιατί η προσπάθειά της για την κούπα συνέπεσε με την έκρηξη της "άτρωτης" Γιουγκοπλάστικα. Μιας ομάδας στην οποία έπαιζαν μαζί ο Κούκοτς, ο Ράτζα, ο Περάσοβιτς και ο Σάβιτς.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Το 1989, στην "Ολίμπια Χάλε" του Μονάχου, στην πρώτη απόπειρα των "μπλαουγκράνα" μαζί του, οι ελπίδες μηδενίστηκαν στον ημιτελικό. Το 89-77 από την ομάδα του Μάλκοβιτς έφραξε το δρόμο των Καταλανών προς τον τελικό, ενώ στο μικρό τελικό, απογοητευμένοι πια, έχασαν εύκολα (88-71) και από τον μεγάλο Άρη.

Ένα χρόνο μετά, το 1990, οι συνθήκες ήταν πολύ πιο ευνοϊκές, αφού το Final-4 διεξαγόταν σε ισπανικό έδαφος, στο "Παμπεγιόν Πρίνθιπε Φελίπε" της Σαραγόσα. Ο Άρης, στην τελευταία παρουσία του σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν αντιστάθηκε στον ημιτελικό (104-83), αλλά στον τελικό οι Καταλανοί του Ρενέσες βρήκαν ξανά τους Γιούγκους, που στο μεταξύ είχαν αποκλείσει εξίσου εύκολα τη Λιμόζ. Πολέμησαν όσο τους επέτρεπε η ποιότητα του ρόστερ τους, παίρνοντας 18 πόντους και 9 ριμπάουντ από τον Όντι Νόρις, αλλά με άστοχο τον Έπι και συνολικά 67 πόντους δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στην αντίπαλη ανωτερότητα (72-67) και να βρουν αντίδοτο στους 20 πόντους του Τόνι Κούκοτς.

Την ίδια τύχη άλλωστε είχε η Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Ρενέσες πλέον στον πάγκο της, αλλά τον Μάλκοβιτς και σαφώς καλύτερο ρόστερ, όταν στο Final-4 του 1991 έφτασε ξανά στον τελικό έχοντας κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στη Μακάμπι (101-67) στον ημιτελικό. Παρόλα αυτά ηττήθηκε 70-65 (27 πόντοι ο Σάβιτς), εξέλιξη που πιστοποίησε ότι ακόμη κι αν έφυγε ο "λούζερ" Ρενέσες και ήρθε ο πρωταθλητής Ευρώπης Μάλκοβιτς, το μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα ήταν ο αντίπαλος.

Δεύτερο στοιχείο: Μία ο Βράνκοβιτς, μία ο Ρίβερς

Μετά το "πείραμα" με τον Μάλκοβιτς που δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στα σίγουρα χέρια του Ρενέσες και μαζί στα Final-4. Παρά το ελλιπές ρόστερ (Μάσενμπουργκ και Ρόμπερτς για ξένους) και τον Έπι στα τελειώματα της καριέρας του, ο Ισπανός κόουτς έφερε την ομάδα του μέχρι το Τελ Αβίβ, αποκλείοντας στα πλέι οφ την ανερχόμενη Εφές. Εκεί όμως, και με το υλικό που είχε στα χέρια του, δεν μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από την τέταρτη θέση, χάνοντας (79-65) από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς στον ημιτελικό και από τον Παναθηναϊκό στο μικρό τελικό (100-83).

Εκεί που πραγματικά είχε πιθανότητες να οδηγήσει την "Μπάρσα" μέχρι το τέλος της διαδρομής ήταν στο Παρίσι του '96 και στη Ρώμη του '97.

Στο "Παλέ ντε Μπερσί" (1996) η ισπανική ομάδα με τον Αρτούρας Καρνισόβας στα καλύτερά του και τον εξαιρετικό Νταν Γκόντφρεντ στη ρακέτα, πέρασε εύκολα το εμπόδιο της κατόχου Ρεάλ (76-66), που είχε χάσει τον Σαμπόνις, και στον τελικό βρήκε απέναντί της τον Παναθηναϊκό. Ανεξάρτητα από τη διαιτητική εύνοια που είχε, η Μπαρτσελόνα γύρισε το ματς και άγγιξε την ευρωπαϊκή κορυφή. Μέχρι τη στιγμή που ο Στόικο Βράνκοβιτς εμφανίστηκε από το πουθενά και την... γκρέμισε κόβοντας (αντικανονικά) το λέι απ του Μοντέρο δεύτερα πριν από τη λήξη (με κολλημένο το ρολόι). Ένα λέι απ που θα διαμόρφωνε το 68-67. Μάλλον και γι' αυτό ο Ρενέσες έφταιγε.

Στο "Παλαέουρ" (1997) η Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε ακόμη πιο ενισχυμένη σε πρόσωπα. Είχε πάρει τον Σάσα Τζόρτζεβιτς και τον Ραμόν Ρίβας, είχε κρατήσει τον Καρνισόβας. Η Βιλερμπάν δεν προέβαλε ιδιαίτερη αντίσταση (77-70 στον ημιτελικό), αντίθετα ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε τον Ντέιβιντ Ρίβερς στην καλύτερη βραδιά της καριέρας του και ο τελικός χάθηκε γιατί ο Αμερικανός έκανε όργια στο παρκέ (26 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 κλεψίματα). Την ίδια στιγμή ο Τζόρτζεβιτς έπαιζε λαβωμένος λόγω διαστρέμματος, τελειώνοντας το ματς με 2/12 σουτ και απλώς πάσαρε (7 ασίστ), εξέλιξη που στέρησε από τον Ρενέσες τον κινητήριο μοχλό του.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Τρίτο στοιχείο: Δεν μπαίνει να παίξει

Ο προπονητής είναι εκεί για να καθοδηγεί τους παίκτες του και να τους ελέγχει. Να τους επαναφέρει στην τάξη, όταν παρασέρνονται για να εκτελούν το πλάνο. Όταν όμως δεν μπορούν να βρουν... θάλασσα από το πλοίο, είναι ανήμπορος. Αυτό έπαθε ο Αΐτο το 2000. Με μια Μπαρτσελόνα που ούτως ή άλλως δεν ήταν φαβορί, κάτι που είχε αποτυπωθεί προηγουμένως στις οριακές προκρίσεις επί των Ούλκερ και Ολίμπια στα χιαστί ματς, ο Ρενέσες πήγε Θεσσαλονίκη. Στον ημιτελικό με την καλύτερη Μακάμπι οι παίκτες του δεν έβρισκαν δίχτυ ούτε με αίτηση.

Ξεπέρασαν μετά βίας τους 50 πόντους (65-51), τέλειωσαν το ματς με 29% στα σουτ (17/59), είχαν μόνο 13 εύστοχα δίποντα (στα 41) και παρά τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ σπατάλησαν τις δεύτερες επιθέσεις που κέρδισαν. Πρώτος σκόρερ ήταν ο Άντονι Γκολντγουάιρ με 13 πόντους και 3/12, ενώ ο χειρότερος όλων ήταν ο ψηλός Ντέρικ Άλστον έχοντας συνολικά 2/12. Τα στεφάνια στην Πυλαία ακόμη... πονάνε.

Στο μικρό τελικό η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη στα δίποντα (28/43), αλλά με 19% από τη γραμμή του τριπόντου (3/16) και άμυνα που άφησε τον Χουσεΐν Μπεσόκ να βάλει 22 πόντους, η ήττα (75-69) από την Εφές (75-69) ήταν αναπόφευκτη. Όσο κι αν φώναζε από τον πάγκο ο κόουτς, μόνο ο Ρεντζιάς τον 29 πόντων και των 8 ριμπάουντ τον άκουγε πραγματικά.

Τέταρτο στοιχείο: Πήρε τα άλλα ευρωπαϊκά

Αλήθεια είναι ότι στα χρόνια του Ρενέσες η Μπαρτσελόνα δεν γεύτηκε το νέκταρ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επειδή όμως πριν από 30 χρόνια δεν ίσχυαν τα συμβόλαια και οι "σίγουρες" θέσεις στην Ευρωλίγκα η ισπανική ομάδα έτυχε να βρεθεί τόσο στο κύπελλο Κυπελλούχων της εποχής όσο και στο Κύπελλο Κόρατς, κατακτώντας συνολικά τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους.

Η αρχή έγινε το 1986, στην πρώτη σεζόν του στον πάγκο των "μπλαουγκράνα", χάρη στο 101-86 επί της (Σκαβολίνι) Πέζαρο στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1987, η "Μπάρσα" πήρε με χαρακτηριστική άνεση την τρίτη τη τάξει διοργάνωση της Ευρώπης επικρατώντας δύο φορές (μέσα, έξω) της Λιμόζ.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Μια ντουζίνα χρόνια μετά (1999) και έπειτα από τα όσα είχαν μεσολαβήσει με τα χαμένα Final-4 η Μπαρτσελόνα πήρε ξανά ευρωπαϊκό με τον Ρενέσες που είχε επιστρέψει. Το Κύπελλο Κόρατς για δεύτερη φορά, ανατρέποντας το 93-77 της Εστουδιάντες στη Μαδρίτη και νικώντας 97-70 στη Βαρκελώνη.

Συνολικά μάλιστα ως προπονητής των Καταλανών κατέκτησε με την ομάδα του 16 τίτλους!

Πέμπτο στοιχείο: Πασκουάλ ο νέος... Ρενέσες

Η αποχώρηση του Ρενέσες το καλοκαίρι του 2002 αποτέλεσε την ολοκλήρωση ενός τεράστιου κεφαλαίου στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ταυτόχρονα άνοιγε ένα άλλο με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς στην τεχνική ηγεσία. Ο Ισπανός το φέρει βαρέως ακόμη και σήμερα και μιλάει δημόσια γι' αυτό, αφού ο Σέρβος συνάδελφός του (πιστεύει ότι) στηρίχθηκε με πολυδάπανες μεταγραφές όπως ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα και ο Γκρεγκόρ Φούτσκα με στόχο το πολυπόθητο ευρωπαϊκό. Το 2003 ο στόχος επιτεύχθηκε, αφού οι Καταλανοί πάτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο πρώτο σκαλί, νικώντας 76-71 την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό (21 ο Φούτσκα) και 76-65 την Τρεβίζο στον τελικό (20 ο Μποντιρόγκα).

Η επιτυχία όμως εκείνη αποδείχθηκε φωτοβολίδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να ξαναφτάσει η Μπαρτσελόνα σε Final-4 πέρασαν τρία χρόνια (2006). Ωστόσο -με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς πλέον στο τιμόνι της- τερμάτισε τέταρτη στην Πράγα χάνοντας από ΤΣΣΚΑ (στον ημιτελικό) και Μπασκόνια (στον μικρό τελικό).

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Αγωνιστική ισορροπία απέκτησε μόνο αφότου το 2008 ο Τσάβι Πασκουάλ διαδέχθηκε τον Μαυροβούνιο. Το συμπτωματικό της ιστορίας είναι πως ο "άψητος" τότε κόουτς εξελίχθηκε σε νέο Ρενέσες και η ιστορία γράφηκε από την αρχή. Μαζί του η Μπαρτσελόνα έχει φτάσει ήδη σε πέντε Final-4, αλλά κατέκτησε την κούπα μόνο στο Παρίσι το 2010, τη μοναδική μάλιστα σεζόν που η ισπανική ομάδα έφτασε στον τελικό. Το ποσοστό του δηλαδή είναι μόλις 20%. Ως εκ τούτου δεν είναι όλα θέμα ικανοτήτων ή προετοιμασίας.

Έκτο στοιχείο: Μετά την Μπαρτσελόνα τι;

Ένα χρόνο μετά το τελευταίο Final-4 του, το καλοκαίρι του 2001, και την ερμαφρόδιτη μορφή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τις δύο διοργανώσεις, ο Μαδριλένος κόουτς έφυγε -οριστικά και αμετάκλητα- από την Μπαρτσελόνα, που αναδιοργανωνόταν σε όλα τα επίπεδα και μέχρι το 2003 έμεινε εκτός πάγκων για να "ξεθολώσει".

Κατόπιν ανέλαβε, για δεύτερη φορά, την Μπανταλόνα και έμεινε εκεί για άλλα πέντε χρόνια. Πέντε δημιουργικά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η Τζοβεντούτ ανέβαινε σταδιακά τερματίζοντας μέχρι και δεύτερη στην κανονική περίοδο. Η κορύφωση επήλθε με την κατάκτηση δύο ευρωπαϊκών τροπαίων.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Το 2006 η Μπανταλόνα πήρε το Eurocup της FIBA κάνοντας περίπατο απέναντι στη ρωσική Χίμκι (88-63) και 2008 την αντίστοιχη διοργάνωση της ULEB διασύροντας 79-54 την Τζιρόνα. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ο Ρούντι Φερνάντεθ, ένα από τα "παιδιά" που ανέδειξε ο Ρενέσες, ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης της. Μαζί του αναδείχθηκαν επίσης ο Αντρές Χιμένες, ο Πάου Γκασόλ, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Ρίκι Ρούμπιο και ο Τόμας Σατοράνσκι τελευταία.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Ο δεύτερος κύκλος του στην Μπανταλόνα έκλεισε γιατί τού έγινε μια δελεαστική πρόταση η Μάλαγα. Στην Ουνικάχα έμεινε 2,5 σεζόν χωρίς όμως ανάλογες επιδόσεις. Δεν είναι ψέμα ότι οι σχέσεις του με τους παίκτες διαταράχθηκαν και είχε "χάσει τα αποδυτήρια". Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν μεταξύ των παικτών που είχαν συνεργαστεί τότε μαζί του και, ανεξάρτητα από τη δουλειά στο παρκέ, η εμπειρία από τη συναναστροφή μαζί του στα αποδυτήρια δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Τουναντίον υπήρξε προβληματική, σημειώθηκε μάλιστα ένα επεισόδιο των δύο, με αποτέλεσμα ο Έλληνας φόργουορντ να γυρίσει πριν από το τέλος της σεζόν στον Ολυμπιακό.

Συλλογικά, μετά τη Μάλαγα ακολούθησε η διετία στη Σεβίγια και πλέον μεταδίδει τις γνώσεις-παραστάσεις του στους παίκτες της Γκραν Κανάρια. Μια Γκραν Κανάρια η οποία διεκδίκησε (και έχασε), με τον Αΐτο Ρενέσες στον πάγκο της, την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα της ιστορίας της έχοντας φτάσει με ρεκόρ 21 νίκες - 1 ήττα στους τελικούς του Eurocup. Μια Γκραν Κανάρια που δεν είχε επιδείξει κάποιο ανάλογο επίτευγμα στην ιστορία της.

Έβδομο στοιχείο: Ο άνθρωπος της Ομοσπονδίας

Τον Ιούνιο του 2008, παραμονές του ολυμπιακού τουρνουά στο Πεκίνο, η ισπανική ομοσπονδία, ή αν θέλετε ο πρόεδρος Χοσέ Λουίς Σάεθ, αποφάσισε ν' απολυθεί ο ομοσπονδιακός Πέπου Ερνάντεθ. Ο προπονητής που οδήγησε τη "φούρια ρόχα" στην κορυφή του κόσμου (Μουντομπάσκετ '06) είχε ανακοινώσει ότι θα φύγει μετά τους Αγώνες στην Κίνα, αλλά η ηγεσία του ισπανικού μπάσκετ πρόλαβε τις εξελίξεις, επικαλούμενη το χαρακτήρα του Ερνάντεθ και την ηρεμία που είχε ανάγκη το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και έντονες, αφού ανατινασσόταν όλος ο σχεδιασμός πριν από το ταξίδι στην Κίνα.

Ο Σάεθ όμως είχε έτοιμη λύση και ο Αΐτο Ρενέσες κλήθηκε να υπηρετήσει μια μεταβατική, αλλά πολύ κρίσιμη περίοδο. Επιλέχθηκε γιατί γνώριζε καλά τους περισσότερους, είχε συνεργαστεί μαζί τους, και θα μπορούσε να χειριστεί τις προσωπικότητες τους χωρίς να υπάρξουν προστριβές και προβλήματα στα αποδυτήρια. Ο πρόεδρος είχε δίκιο. Η Ισπανία έπαιξε τρομερά σε όλο το τουρνουά και έχασε μονάχα δύο φορές από τις Ηνωμένες Πολιτείες: την πρώτη στη φάση των ομίλων και την άλλη στον ανεπανάληπτο τελικό του τουρνουά χάνοντας 118-107 στο φινάλε και ταλαιπωρώντας αφάνταστα τους Αμερικανούς.

Αΐτο Ρενέσες, ο μύθος του "λούζερ" προπονητή

Συμπέρασμα: Θύμα των στιγμών

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και ο Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες ατύχησε γιατί βρισκόταν συνήθως στην πλευρά των ηττημένων. Άσχετα πάντως από το τι συνέβη στο καθένα από τα έξι Final-4 της Μπαρτσελόνα, η πορεία του στο μπάσκετ και η καριέρα του στους πάγκους είναι άδικο να μένει στη σκιά του μοναδικού που δεν έχει πετύχει από το 1972 μέχρι το 2015.

Το Δεκέμβριο του 2012 ο Αΐτο Ρενέσες συμπλήρωσε 40 χρόνια στην προπονητική, έχει πάνω-κάτω 2.000 ματς στη σταδιοδρομία του και τον Οκτώβριο του 2014 ξεπέρασε τις 700 νίκες στο ισπανικό πρωτάθλημα, με ποσοστό επιτυχίας που φτάνει το 70%.

AITO RENESES (COACH OF BARCELONA)
AITO RENESES (COACH OF BARCELONA) INTIME SPORTS

Ναι ήταν κυρίως στον πάγκο μιας ομάδας που πρωταγωνιστούσε σταθερά, αλλά όταν τον έδιωξαν δεν έμεινε σε ό,τι είχε πετύχει έως τότε, δεν φοβήθηκε να ρισκάρει τη φήμη του δουλεύοντας σε ομάδες με τελείως διαφορετικούς στόχους. Ήταν πάντα ένας Ευρωπαίος προπονητής με κολεγιακή φιλοσοφία και καινοτόμες ιδέες (ζώνη 1-3-1). Προσαρμοστικός στις επιταγές της εποχής, πάντα όμως πιστός στο κλασικό ισπανικό στιλ (πίεση στην μπάλα, αιφνιδιασμός). Πόνταρε στο νέο στοιχείο και δεν έμεινε πίσω όπως οι τότε αντίπαλοί του.

Η εφετινή, σχεδόν αήττητη, πορεία της Γκραν Κανάρια στο απαιτητικό Eurocup είναι η απόδειξη που ψάχνουμε. Παρά τις κακές εμφανίσεις στους τελικούς, ακόμη κι αν έχασε το τρόπαιο από τη Χίμκι.

Εμείς εξετάσαμε το μύθο, παραθέσαμε τα δεδομένα και καταλήξαμε σ' ένα συμπέρασμα. Ο λόγος σ' εσάς. Άξιζε εν τέλει την ταμπέλα του "λούζερ" ο Ρενέσες;

News 24/7

24MEDIA NETWORK