Εσύ φταις

Τα πράγματα είναι απλά. Με την ελληνική λογική αν αύριο έρθουν, σου ανοίξουν το σπίτι και σε ληστέψουν, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να φωνάζεις. Εχει ξαναγίνει. Αν σε βιάσουν, μην τολμήσεις να το δηλώσεις. Δεν σε είδα να το κάνεις σε άλλες περιπτώσεις. Αν σε απολύσουν, μην κάνεις καμιά μαλακία και λυπηθείς. Δεν σε είδα να κάνεις το ίδιο όταν έδιωξαν τον διπλανό σου.

Κάπως έτσι είναι και η λογική των οπαδών. Δεν σε είδα να φωνάζεις όταν εκείνος ο κάφρος πέταξε το ποτήρι στον Μαυρογενίδη ή όταν έφαγε ξύλο ο Ευθυμιάδης. Είναι οι λεγόμενοι συμψηφισμοί. Αν έκανες μαλακία, δεν μετράει αν έχει προηγηθεί άλλη. Ή, για να το θέσω καλύτερα, από τη στιγμή που έχει προηγηθεί καφρίλα, έχω κάθε δικαίωμα να κάνω κι εγώ. Είναι όπως τα παλιά τα χρόνια στο σχολείο. "Πάρ' τον παπά" και έψαχνες να ακουμπήσεις κάποιον για να "φύγει" από πάνω σου.

Κατέστρεψες αυτό που γουστάραμε

Από την Κυριακή του ντέρμπι στο Φάληρο και τα παρεπόμενά του, ήθελα να γράψω. Τελευταία φορά που το έκανα ήταν με τη βοηθό διαιτητή Κουρομπίλια, όταν δέχθηκε αντικείμενο στο "Κλεάνθης Βικελίδης". Οι μισοί μου απένειμαν τα εύσημα για το κείμενο και οι υπόλοιποι με έκραζαν, ακριβώς για τα παραπάνω: "Papara-zzi δεν σε είδα να γράφεις τα ίδια όταν έγινε εκείνο στην Τούμπα ή το άλλο στη Λεωφόρο". (η παύλα στο Paparazzi μπαίνει πάντα όταν θέλουν να με πικάρουν-προσβάλουν, θεωρώντας ότι το λογοπαίγνιο θα με κάνει να ανακαλύψω ότι είμαι παπάρας. Σας πρόλαβα, αγαπητοί!..).

Ηθελα, λοιπόν, να γράψω, αλλά δεν ήθελα να πυροδοτήσω ακόμα περισσότερο το κλίμα της αντιπαράθεσης ή να τροφοδοτήσω τη μιζέρια. Δεν αποφεύγω να χρωματιστώ, 12 χρόνια είναι γνωστό ότι υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό (ευτυχώς, γιατί έχω υλικό για τη στήλη). Δεν ήθελα να γράψω για τα γνωστά. Αυτά που ξέρουμε και επαναλαμβάνουμε μετά από κάθε -επεισοδιακό- ντέρμπι. Ήθελα να γράψω για εμάς. Εμένα, εσένα, τον διπλανό σου, τον φίλο σου, τον γείτονα, τον συγγενή. Και ήρθαν τα δύο ντέρμπι σε Καραϊσκάκη και Τούμπα και το χέρι δεν κρατιόταν.

Και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο. Ασυνάρτητο ενδεχομένως, αλλά μέσα από την ψυχή. Χωρίς δεύτερη ανάγνωση. Χύμα και ό,τι βγει. Ήθελα να γράψω για σένα που ακολούθησες το επάγγελμα της δημοσιογραφίας και από τα κάγκελα της θύρας και τα στενά όπου κυνηγούσες τον "εχθρό", βρέθηκες με τσάμπα είσοδο σε κάθε ματς της αγαπημένης σου ομάδας. Και με λάπτοπ μπροστά σου και με οθόνη για να βλέπεις τα ριπλέι και με το κινητό για να τραβάς τη μούρη σου με φόντο το αγαπημένο σου γήπεδο.

Εσύ κατέστρεψες αυτό που κάποτε βλέπαμε και γουστάραμε και περιμέναμε την επόμενη μέρα για να κάνουμε καζούρα στους φίλους ή κρυβόμασταν για να την αποφύγουμε - ανάλογα το αποτέλεσμα. Ξέρεις τι σημαίνει καζούρα; Αυτό:

ή αυτό:

Πάντα υπήρχαν κάφροι οπαδοί. Όποιος λέει το αντίθετο, πιθανότατα η μοναδική φορά που πήγε γήπεδο ήταν αυτή με το δημοτικό σχολείο, για να δει το -τότε- νεότευκτο- ΟΑΚΑ. Καμία άλλη επαφή. Κάφροι, λοιπόν, υπήρχαν. Αυτοί που έδιναν ραντεβού σε Μοναστηράκι ή Ομόνοια για να πλακωθούν, αυτοί που τα έσπαγαν λίγες μέρες πριν από τα ντέρμπι, αυτοί που είτε έτρεχαν στην Κηφισίας για μανούρα είτε περίμεναν στη γέφυρα της Ριζούπολης για να πετάξουν πέτρες στα τρένα.

Ξέρετε, όμως, τι έχει αλλάξει; Κάποιοι απ' αυτούς τους κάφρους μπήκαν στη δημοσιογραφία. Κουβαλώντας την καφρίλα τους εκεί. Ποτέ δεν ήταν "μοναστήρι" η δημοσιογραφία και "άγιοι" οι δημοσιογράφοι. Και το βασικότερο, δεν υπάρχει δημοσιογράφος που να μην υποστηρίζει κάποια ομάδα. Υγιές και φυσιολογικό είναι αυτό. Όταν πρωτομπήκα στο χώρο και άκουγα από τους λεγόμενους "παλιούς" ότι "εγώ είμαι Εθνική Ελλάδας" ή "εγώ είμαι Πανιώνιος γιατί μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη", πίστευα ότι έβλεπα ταινία του Φώσκολου και περίμενα τη στιγμή που θα πεταχτεί ο Πετρόχειλος με το σλιπάκι να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Οι κάφροι, λοιπόν, και οι αποτυχημένοι των πανελληνίων εξετάσεων, αυτοί που έδωσαν τρεις φορές περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φύγουν από την αίθουσα παραδίδοντας λευκή κόλλα, ακολούθησαν τη δημοσιογραφία. 'Ηταν το πλέον εύκολο επάγγελμα όταν άνοιξαν οι ιδιωτικές σχολές (ειρήσθω εν παρόδω, σε μία τέτοια πήγα κι εγώ, μη βγάζω την αφεντιά μου απ' έξω). Και αυτή η εύκολη είσοδος στον χώρο και η πόλωση που άρχισε να δημιουργείται από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και έπειτα, έφερε τον οπαδικό Τύπο. Αυτόν που ξεκίνησε από δημοσιογραφάρες για να καταλήξει σε αναγνώστες των non paper. Ανεξαρτήτως χρώματος και οπαδικής ταυτότητας.

Οι πληκτρολογαμιάδες

Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει χάσει μεγάλο μέρος του κόσμου του κι αν αυτή τη στιγμή ένας Παναθηναϊκός θέλει να σφάξει έναν Ολυμπιακό (ή το αντίθετο) αντί να βγουν για ένα καφέ και να καβλαντίσουν σε πολιτισμένα επίπεδα, είναι γιατί η δημοσιογραφία του οπαδισμού τους καθοδηγεί σε αυτό. Ο Ολυμπιακός είναι εχθρός. Τελεία και παύλα. Απαγορεύεται να μιλάς στον αντίπαλο οπαδό, απαγορεύεται να έχεις φίλο που να υποστηρίζει αντίπαλη ομάδα. Ολα αυτά, βέβαια, μέχρι να συμβεί ένα περιστατικό σαν αυτό με τον Ολαϊτάν για να θυμηθούμε ότι "πάνω απ' όλα είναι η ανθρώπινη ζωή". Πάρτε για παράδειγμα τα ποσταρίσματα στο facebook. Γράφεις -για παράδειγμα- ότι ο Σαβιόλα έπαθε θλάση; Γαμιέται η μάνα σου. Ετσι. Χωρίς λόγο. Γράφεις ότι ο Μέσι έσπασε ακόμη ένα ρεκόρ; Να πάθουν καρκίνο τα παιδιά σου.

Θα πόσταρα πολλά από τα σχόλια που γράφονται από τους... "πληκτρολογαμιάδες", αλλά το αποφεύγω συνειδητά για να αποκλείσω το ενδεχόμενο να βρεθεί αυτός που θα καταθέσει με παρόμοιο τρόπο την ένστασή του, στεκόμενος στο γεγονός ότι διάλεξα αυτά και όχι κάποια άλλα (σχιζοφρένεια λέγεται αυτό).

Ποιος έμαθε τον αναγνώστη να αντιδρά έτσι, ποιος τον οπαδοποίησε; Μόνος του το έκανε; Έτσι του ήρθε μια μέρα; Ποιος του έδωσε το πάτημα για αυτά τα αίσχη; Εσύ (εγώ). Ξέρω ότι διαβάζοντας αυτό το κείμενο αξιοσέβαστοι συνάδελφοι θα αντιδράσουν: "Μη μας βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι, βρε αδερφέ". Οκ, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν αυτοί που παίζουν με καθαρά χαρτιά, που έχουν κατακτήσει την ελευθερία να γράφουν ό,τι θέλουν και -το βασικότερο- τα κείμενά τους, αλλά και η συνολική στάση τους περιποιεί τιμή για το χώρο. Αλλά αυτοί χάνονται, δυστυχώς, στο πλήθος των ανορθόγραφων που διάβηκαν το κατώφλι της αθλητικής δημοσιογραφίας ικανοποιώντας το όνειρό τους να γράφουν μια μέρα για την αγαπημένη τους ομάδα.

Αξιόλογοι συνάδελφοι υπάρχουν και στην άλλη δημοσιογραφία, τη μη αθλητική. Τόσο αξιόλογοι, που παίρνουν από μόνοι τους το δικαίωμα να καφρίζουν αν η αγαπημένη τους ομάδα κερδίσει, τροφοδοτώντας την απαξία με την οποία περιβάλλει τους αθλητικούς συντάκτες η πλειονότητα των φιλάθλων-αναγνωστών. "Γαλλικά" και διάφορα κάφρικα υποννούμενα "διανθίζουν" τα σχόλιά τους την ώρα που "πουλάνε" μούρη στα πολιτικοκοινωνικοοικονομικά ρεπορτάζ. Αλήθεια, πως θα τους φαινόταν αν κάθε είδηση της δικής τους κατηγορίας συνοδευόταν από σχόλια του στιλ: "Π@τσα μέχρι τα παπούτσια Τσίπρα!", "Δεν σε χάλασε Σαμαρά! Ψόφο". Βέβαια, εδώ ακριβώς φαίνεται και το επίπεδο των αναγνωστών/ακροατών/τηλεθεατών στα διάφορα είδη δημοσιογραφίας. Τέτοιο σχόλιο δεν θα δεις σε κάποια πολιτική -για παράδειγμα- είδηση (αν και τελευταία παρουσιάζεται και εκεί αυτό το φαινόμενο), θα δεις όμως σίγουρα κάτω από μία είδηση για την Μπαρτσελόνα, η οποία θα χαρακτηρίζεται "UEFAλόνα", "ντοπαλόνα" και όλα τα ηχηρά παρόμοια. Η αθλητική δημοσιογραφία, όμως, είναι η χαβούζα. Δέχεται κάθε είδους τέτοια σχόλια είτε από αναγνώστες είτε από συναδέλφους (όσοι έχουν δουλέψει σε πολιτική/οικονομική εφημερίδα, γνωρίζουν καλά πως το αθλητικό τμήμα ήταν ο χώρος εκτόνωσης των δημοσιογράφων από τα άλλα τμήματα-ρεπορτάζ. Αυτό λέει πολλά).

Βρίσκουν και τα κάνουν

Οι αναγνώστες -για να επανέλθω σε αυτούς- βρίσκουν και τα κάνουν και είναι απολύτως φυσιολογικό. Πάρτε παράδειγμα τα όσα έγιναν πρόσφατα στο ντέρμπι της Τούμπας. Μία γροθιά έκρινε σε μεγάλο βαθμό το ματς, αλλά οι δημοσιογράφοι της Θεσσαλονίκης έδωσαν άλλοθι -και θυμήθηκαν ότι το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα- ενώ της Αθήνας ακριβώς το αντίθετο (αν και κάποιοι χάρηκαν για τη νέα ήττα του Ολυμπιακού, άλλο αν δε βρήκαν τρόπο να το εκφράσουν).

Την ίδια ώρα τα non paper έφευγαν δεξιά και αριστερά και οι δημοσιογράφοι που υποκύπτουν στο φόβο της ανεργίας και του στιγματισμού ακολουθούν κατά γράμμα τις "οδηγίες". Γιατί είναι δημοσιογράφοι φτηνού επιπέδου που πέραν μίας προπόνησης και μίας αναπαραγωγής είδησης από ξένο σάιτ (και αυτό χαμένοι στη μετάφραση) δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο. Πιστεύετε πως αν η παλιά γενιά δημοσιογράφων (αξιόλογων, αξιόπιστων και -κυρίως- μορφωμένων) ήταν ακόμα στον αφρό, θα τολμούσε οποιαδήποτε "διεύθυνση επικοινωνίας" ή όπως αλλιώς λέγεται, να δώσει γραμμή και ουσιαστικά να υπαγορεύσει το ρεπορτάζ;

Ρητορικό το ερώτημα...

ΥΓ: Μπράβο στον ΠΣΑΤ που αποφάσισε να παραπέμπει στα πειθαρχικά τους διευθυντές ΜΜΕ που φιλοξενούν ανυπόγραφα κείμενα κατά συναδέλφων.

ΥΓ2: Είναι τρομερό να στοχοποιούνται δημοσιογράφοι επειδή -για παράδειγμα- έχουν πληροφορία για μία είδηση, την οποία διαψεύδει η εκάστοτε ΠΑΕ. Μιλάμε για στοχοποίηση προσωπικότητας και ατόμου, επειδή (κάποιοι) κάνουν τη δουλειά τους. Κι αυτό γίνεται ακόμα και από συναδέλφους αν διαφωνούν με τη γνώμη κάποιου!

ΥΓ2: Το συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι ένα: οι ομάδες, οι διευθύνσεις επικοινωνίας και οι οπαδοί, βρίσκουν και τα κάνουν. Γιγαντώνονται γιατί μικραίνουν οι δημοσιογράφοι. Όλοι μας.

ΥΓ3: Συμβουλή: κάντε αιτήματα φιλίας στο facebook σε δημοσιογράφους ή ακολουθήστε τους στο twitter. Θα φρίξετε με αυτά που γράφει η πλειοψηφία. Και θα καταλάβετε πολλά...

ΥΓ4: Κάποιοι τη γουστάρουμε τη δημοσιογραφία. Γουστάρουμε αυτό που κάνουμε. Γιατί μας το γαμάτε;

* Μπορούμε να τα λέμε και στο facebook...

Με την υπογραφή...