Calciopoli

Una faccia – una razza (ίδιο πρόσωπο – ίδια φυλή) είναι η μόνιμη επωδός και ο προσφιλής τρόπος γνωριμίας Ελλήνων και Ιταλών. Μεσογειακό ταμπεραμέντο, πλούσια ιστορία, πολιτισμοί που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο στερέωμα, κοινά πάθη, απίστευτες υπερβολές και μια ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία που αντικατοπτρίζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στο ποδόσφαιρο. Σκέτο. Όχι στην αγάπη για το ποδόσφαιρο, ούτε στο σεβασμό για το άθλημα όπως π.χ. στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά στο ποδόσφαιρο των σκανδάλων, της συνωμοσίας, της διαμαρτυρίας, της καταγγελίας και πάνω απ’ όλα στο ποδόσφαιρο του «παραγοντισμού».

Οι πρόσφατες εξελίξεις με τους περιοριστικούς όρους που επέβαλε ο Ειδικός Ανακριτής Διαφθοράς Γιώργος Ανδρεάδης, στον Πρόεδρο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη για την υπόθεση της Εγκληματικής Οργάνωσης στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ξαναέφεραν το άθλημα στην καθημερινότητα των απλών παρατηρητών. Όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν ποδόσφαιρο και περιορίζονται σε βιαστικές κρίσεις βασιζόμενοι σε ένα δίλεπτο του βραδινού δελτίου ειδήσεων, όπου επίσης άνθρωποι ξένοι με το χώρο μεταφέρουν ψυχρά μια είδηση διανθίζοντάς την με παραβολές και αναγωγές σε αντίστοιχα σκάνδαλα που έχουν πλήξει άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και το πρώτο παράδειγμα είναι η Ιταλία, η Γιουβέντους, ο Μότζι και το Calciopoli. Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι εκείνης της υπόθεσης, προκειμένου ο καθένας να εξάγει τα συμπεράσματά του και να προβληματιστεί κατά το δοκούν.

Πίσω στον Μάιο του 2006

Ήταν Μάιος του 2006 όταν η είδηση έσκασε σαν βόμβα στην ιταλική κοινωνία: κατά τη διάρκεια μιας έρευνας με αντικείμενο τη βιομηχανικοπολιτική κατασκοπεία (μια υπόθεση που έμεινε στα χρονικά ως σκάνδαλο Telecom-SISM και έστειλε πολύ κόσμο στη φυλακή) προκύπτουν στοιχεία ύπαρξης εγκληματικής οργάνωσης που λυμαίνεται το ποδόσφαιρο, από τηλεφωνικές συνομιλίες κορυφαίων παραγόντων του χώρου. Την υπόθεση που παίρνει τον κωδικό “Offside” αναλαμβάνει η Εισαγγελία του Torino και δια του άτεγκτου Εισαγγελέα Raffaele Guariniello, έρχεται στην επιφάνεια ένα απίστευτο γαϊτανάκι διαπλοκής και αδικοπραξιών. Οι υποκλαπείσες συνομιλίες είναι σοκαριστικές ακόμη και για τους συνηθισμένους στα σκάνδαλα Ιταλούς, υπερβαίνουν τα όρια και αντιστοιχούν στα πιο ευφάνταστα σενάρια των ταινιών με wise guys.

Ελβετικά pre-paid τηλέφωνα μιας χρήσης, αριθμοί που ανήκουν σε ανύπαρκτα πρόσωπα, συνομιλίες με «κωδικούς», αλλά και παροιμιώδης άγνοια κινδύνου και καταστροφικό namedropping από φωνές οικείες και πασίγνωστες στο ιταλικό αθλητικό στερέωμα. Από τις συνομιλίες προκύπτει άμεση εμπλοκή της Ιταλικής Ομοσπονδίας, της Λίγκας, του Συνδέσμου Διαιτητών, της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, αμέτρητων μελών διοικήσεων και οι πρώτες ενδείξεις καταδεικνύουν και τον κατέχοντα το γενικό πρόσταγμα της ιστορίας, που δεν είναι άλλος από τον (τότε) Γενικό Διευθυντή της Juventus, Luciano Moggi, γνωστό σε ολόκληρο το ιταλικό ποδόσφαιρο ως “Lucianone”.

Αυτός ήταν ο Moggi

Γεννημένος το 1937 στο Monticiano, ένα μικρό χωριό της Τοσκάνης, ο “Lucianone” πολύ γρήγορα εγκαταλείπει τη βαρετή δουλειά στον ιταλικό ΟΣΕ και αποφασίζει να γίνει πιονιέρος του scouting. Τριγυρίζει στις γειτονιές της Civitavecchia αναζητώντας νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ενώ παράλληλα παίζει ποδόσφαιρο στις χαμηλές κατηγορίες. Το μάτι του Moggi «κόβει» και σύντομα η φήμη του φτάνει και πέρα από την επαρχία του Lazio. Ήδη από το 1970 αποκτά έμμισθη σχέση με τη Juventus κατόπιν εισήγησης του τότε Γενικού Διευθυντή της Italo Allodi και σιγά σιγά εξελίσσεται σε επικεφαλής του scouting team της Vecchia Signora. Οι επιτυχίες του τρομερές: προτείνει και φέρνει εν τέλει στο Comunale ποδοσφιαριστές όπως ο Paolo Rossi, o αείμνηστος Gaetano Scirea, ο Claudio Gentile.

Η πορεία του στο χώρο είναι αλματώδης και μοιάζει με παραμύθι. Μετά το διαζύγιο με τη Juventus εξ αιτίας των ισχυρότατων διαφωνιών του με τον Πρόεδρο και θρύλο της Juve, Giampiero Boniperti, που διαφωνούσε με τις μεθόδους του, η καριέρα του απογειώνεται. Στέλεχος και υπεύθυνος μεταγραφών της Roma (στην οποία θα φέρει «κλέβοντας» από τη Juventus τον bomber Roberto Pruzzo) όπου θα σημειωθεί και το πρώτο ύποπτο περιστατικό της ενασχόλησής του με το ποδόσφαιρο. Πριν από ένα παιχνίδι Roma – Ascoli, συλλαμβάνεται από παράγοντες να συντρώγει με το διαιτητικό τρίο του αγώνα σε ένα απομονωμένο περιφερειακό ταβερνάκι, γεγονός που εξαγριώνει τον Πρόεδρο της Roma που τον απομακρύνει άμεσα από το σύλλογο.

Ανέκαθεν εριστικός χαρακτήρας, για να εκδικηθεί τον Πρόεδρο των giallorossi Dino Viola, αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα της αιώνιας αντιπάλου Lazio, στην οποία και προσλαμβάνεται αμέσως μετά το τεράστιο σκάνδαλο των παράνομων στοιχημάτων που συγκλόνισε το ιταλικό ποδόσφαιρο το 1980. Ο ρόλος του πλέον δεν περιορίζεται στα μεταγραφικά, συμμετέχει στη διοίκηση και λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις ως consigliere του Προέδρου. Δεν του είναι αρκετό και μετακομίζει στην Torino ως –επίσημα πλέον- Γενικός Διευθυντής. Θα μείνει 5 χρόνια πριν τον γοητεύσει το project Maradona στη Napoli όπου θα φέρει μεταξύ άλλων τον Antonio Careca και θα κατακτήσει τους πρώτους του τίτλους. Το σημαντικότερο απόκτημά του όμως στον ιταλικό νότο είναι οι γνωριμίες με παράγοντες του ποδοσφαίρου που «μετράει» ακόμη και σε διεθνές επίπεδο.

Στην ελίτ και επιστροφή

Ο Moggi αποκτά έρεισμα και στην UEFA, αποκτά «συνδέσμους» που αργότερα θα του φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμοι για τις δουλειές του. Πλέον είναι κανονικά και με το νόμο «παράγοντας», ανήκει στην ελίτ εκείνων που «κανονίζουν» και όταν το 1991 επιστρέφει και πάλι στο Torino, θα απασχολήσει για πρώτη φορά τη δικαιοσύνη. Πόρνες, δώρα στους διαιτητές, «θελήματα» και εκβιασμοί, κυρίως σε παιχνίδια του Κυπέλλου UEFA (με ένα εκ των οποίων να είναι και το παιχνίδι εναντίον της ΑΕΚ το 1992). Αθωώνεται γιατί ο στενός συνεργάτης του Luigi Pavarese αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη και λέει στο δικαστήριο ότι το αφεντικό δεν γνώριζε τίποτα. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα που κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο ξανά στη Roma του Franco Sensi, έρχεται η μεγάλη στιγμή: η ώρα της πολυπόθητης επιστροφής στη μοναδική ομάδα από την οποία εκδιώχθηκε ως ανίκανος και απατεώνας. Ο “Lucianone” επιστρέφει στη Juventus.

Είναι επιλογή του Antonio Giraudo, δεν αρέσει στον Gianni Agnelli, αλλά ο Avvocato σε μια σπάνια δήλωσή του δικαιολογεί την πρόσληψη ως εξής: «Είναι ο Ιπποκόμος του Βασιλιά, ο κατάλληλος άνθρωπος για να γνωρίζει ποιοι κλέβουν τα άλογα από το στάβλο.» Στην ουσία όμως, ο “Lucianone” κάθε άλλο παρά ιπποκόμος είναι: συνθέτει μαζί με το Giraudo και το Bettega την ισχυρότερη τριανδρία παραγόντων στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και επί της ουσίας διοικεί το μεγαλύτερο ιταλικό σύλλογο. Και τον διοικεί με τις μεθόδους του και μόνον όπως εκείνος γνωρίζει. Θα παραμείνει στη Juventus 12 χρόνια, απολύεται αυτόματα με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του Εισαγγελέα, όπου υποδεικνύεται ως ο εγκέφαλος της εγκληματικής οργάνωσης που λυμαίνεται το ιταλικό ποδόσφαιρο.

Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και παρόλο που ο Moggi αρνείται τα πάντα, οι υποκλαπείσες συνομιλίες είναι κόλαφος. Ο αντίκτυπος των συνομιλιών στα ελβετικά a la càrte τηλέφωνα παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας. Η υπόθεση φεύγει από την Εισαγγελεία του Torino και αναλαμβάνει η Ομοσπονδιακή (αθλητική) Εισαγγελία που διαμηνύει στους εμπλεκόμενους ότι η διαδικασία θα είναι ειδική και τάχιστη, καθότι επίκειται Παγκόσμιο Κύπελλο και θα διαφυλαχθεί το όποιο εναπομείναν κύρος του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μέσα σε λίγες μέρες παραιτούνται κατά σειρά ο Πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Franco Carraro, ο Αναπληρωτής Πρόεδρος Innocenzo Mazzini, ο Πρόεδρος της ιταλικής ΕΦΙ Tullio Lanese και σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο της Juventus, συμπεριλαμβανομένης της περίφημης «τριανδρίας».

Εκδικάσεις σε χρόνο ρεκόρ

Το Γραφείο του Ομοσπονδιακού Εισαγγελέα δε σταματά εκεί και εξαναγκάζει σε παραίτηση αφότου δημοσιοποιεί τα ονόματά τους, τον Πρόεδρο της ιταλικής Λίγκας και Αντιπρόεδρο της Milan, Adriano Galliani και ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο της Ιταλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Ο Εισαγγελέας Stefano Palazzi ολοκληρώνει το κατηγορητήριο-καταπέλτη σε λιγότερο από 30 ημέρες λόγω του κατεπείγοντος της διαδικασίας και αφ ης στιγμής εμπλέκονται μέλη της Ομοσπονδίας στην οποία υπάγονται τα δικαιοδοτικά πειθαρχικά όργανα, στέλνει την υπόθεση απ’ ευθείας στο Ειδικό Εφετείο. Η υπόθεση εκδικάζεται σε χρόνο ρεκόρ αρχές Ιουλίου, υπό τη μορφή ασφαλιστικών μέτρων και ως παρακολούθημα της κύριας δίκης, η οποία επρόκειτο να διεξαχθεί σύντομα. Το σοκ είναι πρωτόγνωρο για την ιταλική ποδοσφαιρική κοινωνία.

Αφαιρείται το Πρωτάθλημα 2004/05 από τη Juventus και δεν της απονέμεται και το επόμενο, αποβάλλεται από το Πρωτάθλημα και υποβιβάζεται στη Β’ Εθνική κατηγορία απ’ όπου θα ξεκινήσει με μείον 30 βαθμούς. Ο πέλεκυς είναι βαρύτατος και για τις υπόλοιπες εμπλεκόμενες ομάδες με κορυφαίες περιπτώσεις εκείνες της Lazio και της Fiorentina (υποβιβασμός στη Β’ Εθνική και αφαίρεση 12 και 7 βαθμών αντίστοιχα από το επόμενο Πρωτάθλημα) αλλά και της Milan του Silvio Berlusconi (αφαίρεση 44 βαθμών από το πρωτάθλημα και αφαίρεση 15 βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα). Κι αν τα προσωρινά μέτρα για τους συλλόγους είναι βαρύτατα, οι ποινές στα εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι άνευ προηγουμένου: 5 χρόνια αποκλεισμός σε κάθε έναν από την «τριανδρία», 5 χρόνια στους ιδιοκτήτες της Lazio και της Fiorentina (Lotito και αδελφούς Della Valle αντίστοιχα), 1 χρόνια στον Adriano Galliani, από 5 χρόνια στον Πρόεδρο της ιταλικής ΚΕΔ, τον Πρόεδρο της ιταλικής ΕΠΟ, τον Πρόεδρο της ιταλικής ΕΦΙ και σε 11 διαιτητές και βοηθούς διαιτητή.

Η κοινή γνώμη παρακολουθεί άφωνη, ενώ η Εθνική ομάδα της χώρας δίνει το δικό της αγώνα στα γήπεδα της Γερμανίας υπό το αβάσταχτο βάρος του γιγαντιαίου σκανδάλου. Οι ποινές θα μετριαστούν κάπως στο Εφετείο την 25η Ιουλίου, αλλά και πάλι η Juventus υποβιβάζεται και τιμωρείται με αφαίρεση 17 βαθμών από το επόμενο Πρωτάθλημα, ενώ παραμένουν και οι ποινές αφαίρεσης των τίτλων του Πρωταθλητή. Ακολουθεί ο επίπονος αποκλεισμός και από το Champions League, η διά βίου διαγραφή της «τριανδρίας» και ασφαλώς η δικάσιμος για το ποινικό μέρος της υπόθεσης που προσδιορίζεται για το 2008. Η Γιουβέντους, παραβιάζοντας το ποδοσφαιρικό αυτοδιοίκητο, προσφεύγει στα Διοικητικά Δικαστήρια σχεδόν ταυτόχρονα με την τελεσίδικη «αθλητική» απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου της Ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής που αποφαίνεται την τιμωρία που εφαρμόστηκε: Υποβιβασμός στη Β’ Εθνική με μείον 9 βαθμούς και αφαίρεση των δύο τίτλων.

Αναβρασμός

Ο αναβρασμός στην Ιταλία είναι τεράστιος. Παρά το έπος του Βερολίνου και την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Squadra Azzurra, το φίλαθλο κοινό είναι διχασμένο σχετικά με την υπόθεση που ονομάστηκε Calciopoli. Οι φίλαθλοι όλων των υπολοίπων ομάδων επιχαίρουν για την καταδίκη του «δυνάστη» από το Torino, ενώ η ίδια η Juventus παίρνει αποστάσεις από την «τριανδρία». Εν ολίγοις ισχυρίζεται ότι ο Moggi αυτενεργούσε και λειτουργούσε για να εξυπηρετήσει ίδια συμφέροντα. Χάνει 9 βασικούς ποδοσφαιριστές (μεταξύ των οποίων ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, ο Λιλιάν Τουράμ και οι Πρωταθλητές Κόσμου Φάμπιο Καναβάρο, Τζερμάν Καμορανέζι, Τζανλούκα Τζαμπρότα) αλλά διατηρεί στο ρόστερ τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και το Τζίτζι Μπουφόν. Οι δυο τους θα λατρευτούν όσο κανείς γι’ αυτήν τους την απόφαση και αποτελούν μέχρι και σήμερα σημεία αναφοράς στην ιστορία του συλλόγου.

Στην Ιταλία είχε αναπτυχθεί ένα κλίμα ανακούφισης τότε και άπαντες αισθάνονταν ότι είχε αποδοθεί δικαιοσύνη – ειδικότερα οι φίλοι της Ίντερ που ήταν η άμεση ανταγωνίστρια της Juve – ενώ οι πολυάριθμοι οπαδοί της Μεγάλης Κυρίας αντιμετώπιζαν την όλη κατάσταση ως μια τεράστια σκευωρία με εξιλαστήριο θύμα την ομάδα τους. Όλοι συμφωνούσαν βέβαια, ότι ο “Lucianone” Άγιος δεν ήταν και ανέκαθεν υπήρχε η υπόνοια, αν όχι η βεβαιότητα, ότι «βοηθούσε» με τις γνωριμίες του και επηρέαζε τους ορισμούς διαιτητών και ήλεγχε τα περισσότερα μέλη της Ομοσπονδίας, πότε προσφέροντας χρήματα, πότε πόρνες, πότε δώρα και πότε ταχεία ανέλιξη στην καριέρα τους. Ο ηπιότερος χαρακτηρισμός για το Moggi ήταν αυτό που αγοραία λέμε στην Ελλάδα «νταραβεριτζής» και «χρήσιμος για ένα ποδόσφαιρο ούτως ή άλλως διεφθαρμένο» όπως αρέσκοντο να λένε οι φίλοι της Juventus.

Θυμάμαι ακόμη και σήμερα τον Ιταλό δημοσιογράφο και εκδότη του περιοδικού Guerìn Sportivo, Italo Cucci, να παίρνει αποστάσεις από το κλίμα του ιταλικού ποδοσφαίρου που επιτέλους εξυγιάνθηκε και να φιλοσοφεί λέγοντας στην ομήγυρη ότι «οι Moggi δημιουργούνται επειδή τους γεννά η ίδια η ανάγκη του συστήματος για ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά. Ο Luciano είναι ο καθρέφτης του ιταλικού ποδοσφαίρου και της παρακμής του στα χρόνια που έρχονται». Ο Cucci πράγματι είχε δίκιο και το ιταλικό ποδόσφαιρο βυθίστηκε στην εσωστρέφεια, έπαψε να παράγει ήρωες και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κατόρθωσε να κάνει αισθητή την παρουσία του μόλις τον περασμένο μήνα με την παρουσία της Juventus στον τελικό του Champions League, με ήρωες όμως δύο πρόσωπα της παλιάς φρουράς: τον Αντρέα Πίρλο και το Τζίτζι Μπουφόν.

Το δικαστήριο και οι ποινές

Αφήνοντας κατά μέρος τις μακροπρόθεσμες συνέπειες και τα απόνερα του σκανδάλου, επιστρέφουμε στο κύριο μέρος της πολύκροτης υπόθεσης που ήταν η εκδίκαση του ποινικού μέρους του Calciopoli. Η δίκη έλαβε χώρα στη Napoli και ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2008, δυόμισι χρόνια μετά το αρχικό ξέσπασμα. Ο Εκτελεστικός Διευθυντής της Juventus Antonio Giraudo, καταδικάζεται πρωτόδικα σε 3 χρόνια κάθειρξη, ενώ ο “Lucianone” χαμογελώντας ακούει το Δικαστήριο να ανακοινώνει τη δική του ποινή: 5 χρόνια και 4 μήνες κάθειρξη, συν 5 χρόνια αποκλεισμού με οποιαδήποτε ενασχόληση με τον αθλητισμό. Οι αρχιδιαιτητές Pairetto και De Santis τιμωρούνται με 20 μήνες φυλάκιση έκαστος, ο Πρόεδρος της ιταλικής ΚΕΔ Tullio Lanese με 2 χρόνια φυλάκιση, ο Αναπληρωτής Πρόεδρος της Ομοσπονδίας με 26 μήνες, οι Πρόεδροι της Lazio και της Fiorentina με 1 χρόνο φυλάκιση ο καθένας και με ανάλογες ποινές οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι πλην 15 που αθωώνονται (οι περισσότεροι λόγω αμφιβολιών). Όλοι οι καταδικασθέντες καταθέτουν έφεση.

Κύριες κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες καταδικάζονται τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, η ένταξη και διεύθυνση της οργάνωσης, η κατ' εξακολούθηση δωροδοκία-δωροληψία για αλλοίωση αποτελέσματος αγώνα, η αθλητική απάτη κατά συναυτουργία και κατ' εξακολούθηση και η απόπειρα εκβίασης. Το κομβικό σημείο των δικαστικών αποφάσεων, είναι η απαλλαγή της Juventus και ο διαχωρισμός του συλλόγου από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι - τότε - διοικούντες του. Εκεί ακριβώς θα στηριχθεί και η επιχειρηματολογία της ομάδας από το Piemonte, η οποία προσφεύγει στο Διοικητικό Δικαστήριο της Ρώμης, ζητώντας αποζημίωση ύψους 443 εκατομμυρίων ευρώ από την ιταλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου και την Inter. Η απόφαση της Juventus να διεκδικήσει διαφυγόντα κέρδη λόγω κακοδικίας, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και παρά τις προσπάθειες του νυν ΔΣ της Ομοσπονδίας και της ιταλικής Ολυμπιακής Επιτροπής για μια συμβιβαστική λύση, το club διά του Andrea Angnelli δεν κάνει πίσω.

Domino εξελίξεων

Ξεκινά ένα απίστευτο domino αποκαλύψεων στο οποίο εμπλέκονται ΜΜΕ, Διευθυντές εφημερίδων, στελέχη τηλεοπτικών σταθμών, παρουσιαστές εκπομπών, ακόμη και Υπουργών των Κυβερνήσεων της εποχής που δρούσε η εγκληματική οργάνωση και το κουβάρι δείχνει να ξετυλίγεται πλήρως: ο Moggi καθόριζε τη στάση τηλεκριτικών διαιτησίας, κατηύθυνε αθλητικές εκπομπές, επηρέαζε την πολιτική εφημερίδων και χειραγωγούσε την κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Άπαντες αθωώνονται γιατί δεν αποδεικνύεται με στοιχεία τίποτε από όλα αυτά. Ο αρχιδιατητής Paolo Bergamo δηλώνει ότι την ίδια πολιτική με το “Lucianone” ακολουθούσε το 90% των παραγόντων του ποδοσφαίρου και μιλούσε καθημερινά και ο ίδιος με 30 παράγοντες. Επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς και ο έτερος αρχιδιαιτητής και υπεύθυνος κληρώσεων των διαιτητών, Pierluigi Pairetto, ο οποίος μάλιστα καταθέτει ότι τα περισσότερα τηλεφωνήματα προέρχοντο από παράγοντες της Inter.

Το πράγμα έχει αρχίσει και ξεφεύγει, 5 ολόκληρα χρόνια μετά και η Juventus δείχνει αποφασισμένη να μην καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια. Οι παράγοντές της αποκαλύπτουν ότι υπάρχουν υποκλαπείσες συνομιλίες παραγόντων της Inter οι οποίες δεν εντάχθηκαν στη δικογραφία και απειλούν με ένα Calciopoli νούμερο 2. Απαιτούν να επιστραφούν οι τίτλοι στην ομάδα, να αφαιρεθούν σε κάθε περίπτωση από την Inter και να τιμωρηθούν οι παράγοντές της όπως τιμωρήθηκε και η «τριανδρία». Εν τω μεταξύ η τελευταία πράξη του δράματος δεν έχει ακόμη παιχτεί. Στο Εφετείο, ο Moggi και οι υπόλοιποι μπορεί να ελάφρυναν τις ποινές τους, αλλά δεν σταματούν εκεί. Προσφεύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο (Corte di Cassazione, κάτι σαν τον δικό μας Άρειο Πάγο) στοχεύοντας επί της ουσίας στην παραγραφή των αδικημάτων.

Οι ποινές από το Εφετείο έχουν διαμορφωθεί σε 28 μήνες φυλάκιση για το Moggi, από 2 χρόνια σε Pairetto και τον Αναπληρωτή Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Mazzini, ενώ τους υπόλοιπους βαραίνουν μικρότερες ποινές. Είμαστε πια στο 2013, πολλά αδικήματα έχουν παραγραφεί και ο κόσμος αισθάνεται ότι κάτι δεν έχει λειτουργήσει σωστά στη δικαιοσύνη. Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται τον περασμένο Μάρτιο στο Ανώτατο Δικαστήριο, όπου μέρος των ποινών παραγράφεται, σε άλλες παύει η δίωξη και άλλες παύουν να είναι εκτελεστές. Δεν τιμωρείται τελικά κανείς, ωστόσο υπάρχει και το αστικό μέρος της υπόθεσης, στο οποίο το συνολικό ποσό που καλούνται να πληρώσουν οι εμπλεκόμενοι ανέρχεται στο ποσό των 4 εκατομμυρίων ευρώ με τη μερίδα του λέοντος (1 εκατ. ευρώ) να ανήκει στον Πρόεδρο της τότε ΚΕΔ Paolo Bergamo. Το αστικό μέρος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί αφού άπαντες έχουν ασκήσει κάθε ένδικο μέσο στη διάθεσή τους.

Εγκληματική οργάνωση

Από το 1999 έως το 2006 στην Ιταλία δρούσε αποδεδειγμένα μια εγκληματική οργάνωση στο χώρο του ποδοσφαίρου και ουδείς έχει τιμωρηθεί παρόλο που στην πολυσέλιδη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου αναφέρεται επί λέξει ότι «είναι αδιαμφισβήτητο ότι από την περίοδο 1999/2000 στο ιταλικό ποδόσφαιρο δρούσε ένα πολύ καλά οργανωμένο σύστημα που καθόριζε τους αγώνες και εξαπατούσε συστηματικά το κοινό και τους μη εμπλεκόμενους παράγοντες σε αυτό». Το Ανώτατο Δικαστήριο φέρνει στο φως και συγκεκριμένα παιχνίδια με κορυφαίο εκείνος της Juventus με την Parma το οποίο διαιτήτευσε ο εμπλεκόμενος στην υπόθεση De Santis «που εξόφθαλμα βοήθησε τη γηπεδούχο να κερδίσει το παιχνίδι με 1-0» όπως αναφέρει η απόφαση. Το Δικαστήριο αποδέχεται όλες τις κατηγορίες, αλλά δεν κατονομάζει κανέναν και δεν είναι σε θέση να τιμωρήσει τους ενόχους. Παράνοια.

Η υποδοχή της είδησης στην Ιταλία δεν ξεσήκωσε ούτε αντιδράσεις, ούτε κορώνες. Έφερε μια τεράστια απογοήτευση σε όλους όσοι περίμεναν ένα αποτέλεσμα από όλη αυτή την ιστορία. Δεν ξακαθαρίστηκε απολύτως τίποτα και δηλητηριάστηκε μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων για το απόλυτο τίποτα. Ο “Lucianone” δεν αρκείται στην παραγραφή των αδικημάτων και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου προκειμένου να αθωωθεί και να «καθαρίσει» εντελώς το όνομά του από όλες τις σκιές. Η Juventus εξακολουθεί να διεκδικεί τα 443 εκατ. ευρώ από την Ομοσπονδία, που απεγνωσμένα αναζητά έναν συμβιβασμό, στον οποίον η οικογένεια Agnelli αρνείται να ενδώσει.

Σιωπηρή παραδοχή της διαφθοράς

Το κοινό έχει κουραστεί, είδε – χωρίς έκπληξη στα μάτια που είναι το χειρότερο – να εμπλέκεται και η «λευκή» Inter στις υποκλαπείσες συνομιλίες, άκουσε από τους συνηγόρους του Moggi, όχι μόνο τις φωνές των εμπλεκομένων, αλλά και άλλων ποδοσφαιρανθρώπων που δεν εντάχθηκαν στους υπόπτους. Η κοινή γνώμη στη γείτονα χώρα, είναι πεπεισμένη ότι «έτσι κάνουν όλοι, κάθε παράγοντας εννοεί ισονομία την εύνοια και πάντοτε θα υπάρχει ένας Moggi να εκτελεί ψυχρά το πλάνο του δυνατού’. Είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για το ιταλικό ποδόσφαιρο. Αυτή η σιωπηρή παραδοχή της διαφθοράς και η αδιαφορία για το άλλοτε αστραφτερό προϊόν, πληγώνει περισσότερο από τις πόρνες και τα «δώρα» του “Lucianone” στους διαιτητές και μετατρέπει στο παιχνίδι σε πλήρως αναξιόπιστο. Με δυο λόγια, αυτό που παραγράφηκε είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο...

Διαβάστε ακόμη:

ΣΚΑΝΔΑΛΟ: Ο άδικος υποβιβασμός της Γιουβέντους (VIDEO)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Αυτό είναι το σύστημα της Ίντερ που "έκλεψε" τη Γιουβέντους