Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Μια παράφραση που περικλείει μέσα της όλη την ιδιοσυγκρασία της φυλής μας, μιας φυλής που είναι ανίκανη να διαχειριστεί τόσο την επιτυχία, όσο και την αποτυχία. O Zastro κάνει PhotoStop στην κατάκτηση του Euro 2004.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να προσπαθήσει κανείς να αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που ζούμε την τελευταία εβδομάδα στην Ελλάδα. Βλέπω γύρω μου να χαλάνε φιλίες, άνθρωποι να πιάνονται στα χέρια στο δρόμο, στις καφετέρειες, στο χώρο εργασίας τους, διαδικτυακά να ξεπερνάται κάθε όριο αθλιότητας και bullying, κυρίως στα social media. Άπαντες συστήνουν "ψυχραιμία", όλοι μιλούν για νηφαλιότητα και σύνεση, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνουν λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει εδώ και πολλά χρόνια στο πετσί μας. Είναι ανώφελο να καταθέσει ακόμη ένας άποψη για όσα συμβαίνουν, να το παίξει ο καθένας ινστρούχτορας, όταν βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι είναι οι ζωές μας on jeopardy και το θέμα δεν είναι μόνο δικό σου και δικό μου, αλλά όλων μας.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Ξημέρωσε 4 Ιουλίου σήμερα, επέτειος της διακήρυξης της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά η μεγαλύτερη επέτειος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου για εμάς. Ενός ποδοσφαίρου που βρίσκεται σήμερα που μιλάμε, 11 χρόνια αργότερα από τον τελικό της Λισσαβόνας, ακριβώς στην ίδια θέση με τη χώρα: χρεωκοπημένο, με εξευτελισμούς από τα συμπαθή Νησιά Φαρόε και το φίλαθλο κοινό να απαξιοί όλους τους κοινωνούς του. Αντί να πατήσουμε σε εκείνην την τεράστια επιτυχία, αντί να χτίσουμε πάνω στο θαύμα που πέτυχαν τα παιδιά της Εθνικής του Ρεχάγκελ, αποδομήσαμε το κάθε τι και επιστρέψαμε στη θλίψη άλλων δεκαετιών όταν η Εθνική ήταν υπόθεση των ολίγων, κομματικό άρμα για προώθηση "των δικών μας παιδιών", μονόστηλο στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και συζήτηση του ενός λεπτού στα χείλη των φιλάθλων.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Κι όμως, όσοι θυμάστε γυρίστε το χρόνο πίσω, θυμηθείτε πόσο ομονοήσαμε εκείνη την περίοδο, πως γίναμε ένα Παναθηναϊκοί - Ολυμπιακοί, Αρειανοί - Παοκτσήδες, αριστεροί και δεξιοί. Επαγγελματικοί λόγοι με είχαν φέρει τότε ανά την Ευρώπη, το Euro με βρήκε μεταξύ Λονδίνου και Ρώμης και ακόμη θυμάμαι τα έκπληκτα πρόσωπα των Άγγλων μετά το 2-1 της πρεμιέρας εναντίον των διοργανωτών Πορτογάλων. Αδύνατον να σβήσω από το σκληρό δίσκο του εγκεφάλου τα ανοιχτά στόματα των Ιταλών μετά από εκείνη τη μεγάλη νίκη με τη Γαλλία, μετά από εκείνη την τρίπλα του Ζαγοράκη στο Lizarazu και την εύστοχη κεφαλιά του Άγγελου στα δίχτυα του Barthéz. Οι Ιταλιάνοι δεν πίστευαν το θαύμα της Ελλάδας. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η πιο αδυναμή ομάδα του τουρνουά κατά τους ειδικούς, έβγαζε έξω την κάτοχο του τροπαίου, τη Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί, του Βιεϊρά, του Τουράμ.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Ήταν κομβικό το ματς με τη Γαλλία. Πριν από αυτό δεν μας υπολόγιζαν, πίστευαν ότι εκείνα τα παιδιά απλώς στάθηκαν τυχερά και εκμεταλλευόμενα το άγχος των γηπεδούχων στην πρεμιέρα, βρέθηκαν απλώς στην επόμενη φάση για να αποκλειστούν "τιμητικά" από τους υπερόπτες Γάλλους.

Eθνική υπερηφάνεια, ήρωες με φουστανέλλες και κουμπούρια

Η Εθνική όμως έκανε σχεδόν το τέλειο ματς στην άμυνα, έκλεισε όλους τους χώρους, ο Σεϊταρίδης έβγαλε εκτός ματς τον Τιτί Ανρί, ο Ρεχάγκελ – ένας Γερμανός που σίγουρα σήμερα που μιλάμε, δεν θα μπορούσε να αναλάβει μόνο και μόνο λόγω εθνικότητας την Εθνική ομάδα – σχεδίασε το τέλειο τακτικά παιχνίδι και επί της ουσίας δεν άφησε την ομάδα να παραχωρήσει φάση στον αντίπαλο. Τότε αρχίσαμε να το πιστεύουμε και μετά από εκείνο το παιχνίδι ξεκίνησαν και οι υπερβολές.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Μπορεί να ήταν υπερβολές με θετική χροιά και γεμάτες ευτυχία, αλλά καταδείκνυαν και το ίδιον του λαού μας. Ενός λαού sui generis, πρώτου και καλύτερου να πανηγυρίσει έξαλλα την επιτυχία, με παρεκτροπές, "καγκουριές", κορώνες για εθνική υπερηφάνεια και ήρωες με φουστανέλλες και κουμπούρια. Οι ξένοι, απόλυτα φυσιολογικά αφού δεν το είχαμε ξανακάνει, απορούσαν με τις εικόνες που κατέφθαναν στα τηλεοπτικά τους δίκτυα από τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Θέλοντας και μη, το συνδρομητικό sky sports (δίκτυο στο οποίο παρακολούθησα τους αγώνες και το ρεπορτάζ του Euro και στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιταλία) έδειχνε εικόνες από την πατρίδα, ανθρώπους να λούζονται στην Ομόνοια, άλλους να πανηγυρίζουν άφρονες στο Λευκό Πύργο, παρουσίαζε μια Ελλάδα που ενδόμυχα δεν μου έλειπε.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Στο μεσοδιάστημα των αγώνων ξεπηδούσαν ρεπορτάζ από το Bayswater με εκατοντάδες Έλληνες (φοιτητές κυρίως) να ανεμίζουν ελληνικές σημαίες και να τραγουδούν συνθήματα και στην Ιταλία από την άλλη, ακόμη θυμάμαι το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου του Sky Sports Marco Cattaneo στο χωριό Calimèra της Grecia Salentina στη Νότιο Ιταλία. Ο δημοσιογράφος ξεκίνησε από το Μilano και κατηφόρισε στην Puglia να γνωρίσει και να μιλήσει με τα απομεινάρια της "Μεγάλης Ελλάδας", βρήκε κάποιους (πολύ) ηλικιωμένους κατοίκους του χωριού και προσπάθησε να μιλήσει μαζί τους. Εκείνοι του απαντούσαν στα "γραικάνικα", την τοπική διάλεκτο του χωριού και της περιοχής, που ένας Έλληνας με κλασσική παιδεία μπορεί κάλλιστα να καταλάβει χωρίς να χρειάζεται μετάφραση.

Τα γεροντάκια έλεγαν "μπράβο"

Μια εκπληκτική φιγούρα ενός τουλάχιστον ογδονταπεντάχρονου παππού, υποδέχθηκε τον Cattaneo με ένα μεγαλοπρεπές orios, parfettos (ωραίος, τέλειος) υπό τους ήχους του δημώδους Kalìnifta που είχε επιλέξει η παραγωγή για το ρεπορτάζ. Έκπληκτος είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στην οθόνη και άκουγα για πρώτη φορά εκείνο το τραγούδι: "Kalìnifta! Se finno che pao plajasu, ti 'vo pikra prikò che pu pào, pu sirno, pu steo, sti kardìa mu panta sena vastò. Καληνύχτα, σ’ αφήνω και πάω να πλαγιάσω, με προίκα την πίκρα πού πάω, πού σέρνω, πού στέκω, στην καρδιά μου πάντα εσένα βαστώ". Όλο αυτό το είχε κάνει η Εθνική ομάδα, το γκολ του Άγγελου Χαριστέα, του "αμπαλότερου των άμπαλων της Εθνικής" όπως έλεγαν ειδικοί και μη πριν την έναρξη εκείνου του τουρνουά.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Ο Cattaneo συνέχισε την περιήγησή του στο χωριό, ρωτούσε περαστικούς για να του πουν αν σιγοκαίει ακόμα η φλόγα μέσα τους, αν νιώθουν κάτι διαφορετικό από την αδιαφορία (με ολίγη από φθόνο) που ένιωθαν οι υπόλοιποι Ιταλοί που είχαν αποκλειστεί στον όμιλο. Τα γεροντάκια έλεγαν "μπράβο", ψέλλιζαν στην πολύ περίεργη διάλεκτό τους συγχαρητήρια για την Εθνική και τους φίλους Έλληνες, τους ανθρώπους που έχτισαν τα πρώτα πετρόσπιτα στην άγονη τότε περιοχή του οικισμού. "Καλημέρα" είχε απαντήσει σύμφωνα με την παράδοση ο Έλληνας που έχτιζε το σπίτι του εκεί, στον περαστικό έμπορο που κατευθυνόταν στο Lecce. Κάπως έτσι έμεινε το όνομα του χωριού στους υπόλοιπους Ιταλούς, κάπως έτσι διατηρήθηκε μια παράδοση εκατοντάδων ετών με τους Έλληνες αποίκους να μετατρέπουν τον ξένο τόπο σε μια μικρογραφία προσαρμοσμένης Ελλάδας.

"Kόλπο του αναχρονιστή Ρεχάγκελ"

Μου προξένησε τρομερή εντύπωση που μεγάλοι άνθρωποι ήξεραν και παρακολουθούσαν την Εθνική, που μέσω του ποδοσφαίρου επέστρεφαν στις ρίζες τους και αισθάνονταν έστω και ένα ψήγμα χαράς και ευφορίας (το οποίο κακά τα ψέματα, επέτεινε ότι η αντίπαλος της Εθνικής ήταν η Γαλλία, την οποία οι Ιταλοί δεν συμπαθούν ιδιαίτερα) δίχως φανατισμούς και χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Πίσω στο studio ο πολύς Don Fabio Capello προσπαθούσε να εξηγήσει στην ομήγυρη το "κόλπο του αναχρονιστή Ρεχάγκελ". Κυριαρχούσε πάρα πολύ έντονα στις αναλύσεις των ειδικών η αίσθηση ότι η Ελλάδα παίζει ένα αποκρουστικό ποδόσφαιρο, ένα αναχρονιστικό ποδόσφαιρο που για τους Ιταλούς ήταν προσαρμοσμένο στο ιστορικό catenaccio του Ελένιο Χερέρα και για τους Άγγλους στο δημοφιλές σήμερα park the bus.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Πίσω στην Ελλάδα, φίλοι και συγγενείς τηλεφωνούσαν μέσα από το "χαμό" για να μοιραστούμε τη χαρά. Άκουγα στωικά άναρθρες κραυγές και προσποιούμην ότι το ζούσα μαζί τους. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία της "εθνικής γιορτής". Κάποιοι μου τηλεφωνούσαν να με ψήσουν να πάμε Πορτογαλία, "έχω γνωστό που θα μας βρει εισιτήρια και στην τελική πάμε να το ζήσουμε ρε!" ήταν η μόνιμη επωδός. Επικρατούσε μια φρενίτιδα στην πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους κρατούσα επαφή, καταλάβαινα ότι η Εθνική γίνεται σιγά σιγά υπόθεση των πολλών και ξεφεύγει από το στενό φίλαθλο πλαίσιο. Όλοι ήθελαν να συμμετέχουν στη γιορτή, στο όνειρο, ακόμη κι αυτοί που δεν θα έπρεπε και απλώς ακολουθούσαν το συρμό της εποχής.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Στο δορυφορικό πρόγραμμα της ert-world έβλεπα τις εικόνες και δεν πίστευα στα μάτια μου. Δελτία ειδήσεων να αφιερώνουν ατέρμονο τηλεοπτικό χρόνο στην Εθνική - άλλοτε ορθά και άλλοτε με σκοπό να προβάλλουν ηθοποιούς, καλλιτέχνες και λογής celebrities που ήθελαν λίγη από τη χρυσόσκονη της ομάδας - να δείχνουν εικόνες ξεσηκωμού στις πλατείες, να παρουσιάζουν ως βέβαιη την πρόκριση εναντίον της Τσεχίας, γιατί πάνω απ’ όλα έχουμε "ψυχή" και αυτό το χαρακτηριστικό δεν το έχει κανείς άλλος.

"Bravi, forza Grecia"!

Ακόμη και στη δουλειά, οι ξένοι συνάδελφοι είχαν έναν καλό λόγο, πρώτη φορά τους αντίκρυζα όλους το πρωί και μου χαμογελούσαν ανεξαρτήτως υποχρεώσεων της ημέρας. "Bravi, forza Grecia"! Συγκαταβατικά προσπαθούσα να κρύψω την ικανοποίησή μου και να αποφύγω τις κουβέντες με τους συναδέλφους που ήθελαν να πιάσουν ποδοσφαιροκουβέντα και μετά τα "μπράβο" πρόσθεταν το "αλλά". Ήταν πολλά εκείνα τα "αλλά".

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Συγχαρητήρια, "αλλά παίξτε και λίγο μπάλα". Μπράβο, "αλλά πολλή άμυνα αδερφέ μου". Ωραίοι, "αλλά κακοποιείτε το ποδόσφαιρο". Κουράστηκα να εξηγώ ότι αυτό μπορούμε, αυτό παίζουμε. Δεν διαθέτουμε ούτε Ζιντάν, ούτε Νέντβεντ, ούτε Φίγκο, ούτε Ντελ Πιέρο. Έχουμε όμως ομάδα και πλάνο. Και σπανίως αποτυγχάνουν οι Έλληνες όταν (επίσης σπανίως) έχουν πλάνο και τα άστρα είναι μαζί τους. Αδυνατούσαν κι εκείνοι με τη σειρά τους να καταλάβουν αυτά που τους έλεγα εγώ, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι οι άσημοι για αυτούς ποδοσφαιριστές, ήταν μια παρέα και ως γνωστόν, οι παρέες γράφουν ιστορία, όσες έριδες κι αν υπάρχουν μεταξύ των μελών τους. Διότι εκείνη η Εθνική είχε άπειρα εσωτερικά ζητήματα, τα οποία όμως τα μέλη της έκρυψαν πολύ καλά απ’ όλους μας και έβγαζαν προς τα έξω ότι είναι μια γροθιά.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Το βραδάκι της 2ας Ιουλίου είχε φτάσει, η παρέα μεικτή και οι φίλοι Ιταλοί με την Ελλάδα. Γνωρίζουν τον Τραϊανό Δέλλα, τον κεντρικό αμυντικό που από το 2000 έπαιζε ποδόσφαιρο στη χώρα τους και παρά το mobbying που δέχτηκε από τον ανεκδιήγητο Πρόεδρο της Perugia, Luciano Gaucci, κατόρθωσε να μεταγραφεί στη Ρόμα. Εκείνη την εποχή οι giallorossi ζούσαν τα απόνερα της μεγάλης ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2001 και τερμάτισαν δεύτεροι στο campionato.

Ο Capello (ξανα)έκανε λάθος

Ο Δέλλας είχε κλείσει μια πολύ θετική σεζόν με συμπαίκτες του διαμετρήματος του Totti, του Emerson, του Montella, του Candela, του Panucci, του Chivu, του Samuel, του Cassano, του Mancini, του De Rossi και γενικότερα μιας Magica γεμάτης αστέρες. Στον πάγκο της Ρόμα, ο Don Fabio, ο άνθρωπος που και στον ημιτελικό με τους Τσέχους βρίσκεται στο studio του sky και προεξοφλεί ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει στο φρενήρη ρυθμό των Τσέχων και το ματς θα είναι παράσταση για ένα ρόλο.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Ο Capello (ξανα)έκανε λάθος. Η Ελλάδα με ένα ψυχωμένο παιχνίδι και ούσα αρκετά τυχερή στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, κατόρθωσε να μην δεχτεί γκολ. Δίπλα μου τα πρόσωπα από αδιάφορα έως ενοχλημένα, οι Ιταλοί περίμεναν κάτι καλύτερο σε "θέαμα", σίγουρα επηρεάζονταν και από τα σχόλια του Capello και των sportscasters που κατακεραύνωναν την Εθνική ομάδα για την πάρα πολύ αμυντικογενή προσέγγιση του αγώνα. Το ματς πήγε στην παράταση, αφού πρώτα ο γίγαντας Koller αστόχησε στο 80’ και πλέον ήμουν σίγουρος. Δεν το χάνουμε. Η μοίρα ήθελε το ματς να το καθαρίσει ακριβώς ο άνθρωπος για τον οποίο μιλούσε η παρέα: Il re Traiano (ο Βασιλιάς Τραϊανός) όπως τον αποκαλούσαν οι οπαδοί της Ρόμα. Η κραυγή στο γκολ ακούστηκε σε όλο το San Giovanni, την περιοχή που βλέπαμε το ματς.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Η Ελλάδα στον τελικό! Δεν το πιστεύαμε, ο Don Fabio είχε καταπιεί τη λαλιά του, πρόλαβε ευτυχώς να πει ένα μπράβο για τον παίκτη του, τον Τραϊανό Δέλλα, ο οποίος με το μοναδικό silver goal σκότωσε τους Τσέχους, ίσως την καλύτερη ομάδα που βρήκε η Εθνική στο διάβα της. Η συνέχεια ήταν ένα repeat της βραδιάς της πρόκρισης με τους Γάλλους: τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, χαρά... Ατέλειωτη χαρά. Το ερώτημα πλέον για τους Ιταλούς ήταν "μπορεί η Ελλάδα να κάνει το μεγαλύτερο θαύμα από καταβολής του θεσμού;". Ξανά αφιερώματα, ξανά γλωσσοδέτες για τα πολύ δύσκολα ελληνικά ονόματα, αμέσως σενάρια για μεταγραφές Ελλήνων στο πρωτάθλημά τους που τότε ακόμη δεν είχε χάσει τη λάμψη του και "έπρεπε" να έχει τους καλύτερους και τα hot ονόματα της αγοράς. Πού παίζει ο Ζαγοράκης; Πόσο κάνει ο Χαριστέας; Είναι το επόμενο καλύτερο δεξί wing back ο Γιούρκας Σεϊταρίδης;

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Οι Ιταλοί είχαν τρελαθεί, manager και ατζέντηδες έτρεχαν να βρουν δίαυλο επικοινωνίας με τους αντίστοιχους των Ελλήνων διεθνών. Το ελληνικό ποδόσφαιρο γινόταν σημαντικό, χτυπούσε για πρώτη φορά το κουδούνι στο κατώφλι της ελίτ. Εννοείται ότι οι δύο ημέρες μέχρι τον τελικό πέρασαν εν ριπή οφθαλμού. Είχε ξεχαστεί και η δουλειά, όλοι δικαιολογούσαν την απουσία συγκέντρωσης και τη μεγάλη αναμονή για τον τελικό. Και πάλι το ίδιο έργο: φαβορί η Πορτογαλία, καλό αλλά μέχρι εδώ ήταν, η Ελλάδα θα λυγίσει από το άγχος της πρωτάρας και λοιπές βαθυστόχαστες αναλύσεις. Τους άκουγες και σκεφτόσουν ότι καλύτερα να μην κατέβουμε να παίξουμε, ας πάμε καλύτερα να παραλάβουμε απ’ ευθείας το αργυρό μετάλλιο.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Στην Ελλάδα βέβαια, το άλλο άκρο. Η υπερβολή έχει χτυπήσει κόκκινα, η ert world να δείχνει αλλεπάλληλα ρεπορτάζ με τσολιάδες, φουστανέλες, το ραδιόφωνο να παίζει ζορμπά και να ακούγονται κραυγές. Ίσως επειδή ήμουν μακριά, όλα αυτά μου φαίνονταν και μου ακούγονταν τόσο ξένα που είχα αρχίσει να καλλιεργώ και αισθήματα απέχθειας.

Βασίλης Γκαγκάτσης, "Πρωθυπουργός της Ελλάδας"

Δικαιολογούσα τις καταστάσεις επειδή δεν είχαμε ξαναδιαχειριστεί μια τέτοια επιτυχία, εικόνα από Πορτογαλία δεν είχα για να γνωρίζω ότι η Εθνική έμενε ανεπηρέαστη από όλο αυτό το λαϊκό πανηγύρι των "εθνικά υπερήφανων". Ευτυχώς οι ποδοσφαιριστές και ο Ρεχάγκελ είχαν την απαραίτητη ευφυΐα να μείνουν έξω από όλο αυτό το κλίμα κονιορτοποίησης μιας αθλητικής επιτυχίας.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Ο τελικός της 4ης Ιουλίου κύλησε αναπάντεχα ήρεμα. Το ήξερα, το ξέραμε όλοι μας, σε όποιαν άκρη της γης κι αν βρισκόμασταν, ότι η Εθνική δεν το έχανε. Άλλωστε, είχαμε ζήσει το απόλυτο στον προημιτελικό και κυρίως στον ημιτελικό που ο τελικός με τους Πορτογάλους ήταν απλώς μια επανάληψη της πρεμιέρας. Κερδίσαμε σχεδόν σβηστά, με ατέλειωτο πάρτυ στην κερκίδα και την ιταλική τηλεόραση να δείχνει το Βασίλη Γκαγκάτση με ένδειξη "Πρωθυπουργός της Ελλάδας" από κάτω. Τόσο ασήμαντοι ήμασταν στο σκηνοθέτη, γεγονός που επέτεινε ακόμη περισσότερο τη σημασία της τεράστιας επιτυχίας της Εθνικής. Όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Βασίλης Τσιάρτας, ο τελικός κύλησε σαν να βάζεις ένα ποτήρι νερό: στημένο, κεφαλιά, γκολ, γεια σας. Η Ελλάδα Πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Ελλάδα πρώτη είδηση στα δελτία όλου του κόσμου και η εικόνα του Θοδωρή Ζαγοράκη να υψώνει το κύπελλο στο χορτάρι του da Luz κάνει το γύρο της γης.

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Κάπου εκεί, στην εικόνα του αρχηγού της Εθνικής, ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρηση. Κάπου εκεί οι αρετές και τα προτερήματα του λαού μας, ξεκίνησαν να δίνουν τη θέση τους σιγά σιγά στις παθογένειες και την υπερβολή που μας διακατέχει ως λαό. Πλέον έχουν παρέλθει 11 χρόνια και είναι αντιληπτό σε όλους όσοι έζησαν εκείνο το μαγικό μήνα, ότι δεν κεφαλαιοποιήσαμε σχεδόν τίποτα από την κατάκτηση του Euro. Ζήσαμε τη nirvana μας και με "τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων των εποχών", φουσκώσαμε ακόμη περισσότερο από την υπερηφάνεια (φουσκώνοντας ακόμη περισσότερο και το εθνικό χρέος) και ξεκίνησε η αποδόμηση και τα αρνητικά της κουλτούρας μας πήραν περίοπτη θέση στον επίλογο της ιστορίας.

To επιστέγασμα της χρεωκοπίας του λαού μας

Η ίδια ομάδα που "μας έκανε υπερήφανους", έγινε σε λίγους μήνες "άχρηστη", "άμπαλη", "προδότες" επειδή ακριβώς δύο μήνες αργότερα πήγε στα Τίρανα και έχασε με 2-1 από την Αλβανία. Οι φωνές ακόμη και για "στημένο" (!) Euro ολοένα και πλήθαιναν, καφενειακές προσεγγίσεις περί συσχετισμού Ολυμπιακών Αγώνων και κατάκτησης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ξανά "άμπαλοι" ποδοσφαιριστές και ένας κόσμος που από το σύνθημα "και του χρόνου στη Γερμανία φέρτε μας τη Βραζιλία" πέρασε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις του τύπου "φωτοβολίδα η επιτυχία", "παίζουμε αποκρουστικό ποδόσφαιρο κατάλληλο για μίνι τουρνουά αλλά σε long term διοργανώσεις είμαστε απλώς καλύτεροι από τη Μάλτα".

Είναι βαριά η φούστα του τσολιά

Μια ζωή ολόκληρη των άκρων, ανέκαθεν οπαδοί της τραγωδίας και της κωμωδίας, δίχως μέσες καταστάσεις. Αποκορύφωμα του αρνητικού κλίματος, το αλήστου μνήμης 1-4 από την Τουρκία στο Καραϊσκάκης, όταν οι τσολιάδες έγιναν ραγιάδες και οι ήρωες έγιναν εθνικοί μειοδότες. Πάντοτε έτοιμοι να κρίνουμε εκ των προτέρων, πάντοτε εραστές της συνομωσίας και των σεναρίων, πάντοτε κάποιος κάπου που ξέρει κάποιον άλλον που είναι "μέσα" και άκουσε το ένα, το άλλο, το τρίτο. Μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας είναι και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια κοινωνία που κραυγάζει για ισονομία και κανόνες και τελικά εννοεί ισονομία στην ανομία και κανόνες που ισχύουν για όλους του άλλους εκτός από εμάς.

Μήπως όμως πάντοτε έτσι δεν ήμασταν; Οπαδικά και "φουστανελλικά" δεν συμπεριφερόμασταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας; Λόγια, τσαμπουκάδες, ακροβατισμοί, ακρότητες και πάνω απ’ όλα υπερβολή. Μια υπερβολή που προϊόντος του χρόνου έγινε λατρεία και σήμερα, με το κράτος μας χρεωκοπημένο, είμαστε ένα βήμα πριν από ένα δημοψήφισμα που θα αποτελέσει το επιστέγασμα της χρεωκοπίας του ίδιου του λαού μας που έψαχνε αφορμή από καιρό να ξαναχωριστεί στα δύο και να ενοχοποιήσει τον απέναντι. Διότι όπως σωστά έγραψε ένας φίλος στο twitter: "Φαλιρίσαμε κύριοι. Και κυρίως φαλιρίσαμε ως άνθρωποι.". Και τούτη τη φορά, αυτή δεν είναι μια άλλη ιστορία, αλλά η ιστορία η ίδια.

News 24/7

24MEDIA NETWORK