I Love this (70s) Game

Το μεγάλο κενό στο NBA, ο ανταγωνισμός με το ΑΒΑ, ο ηγέτης Havlicek, το μεγάλο "αντίο" του στο "Boston Garden" και το τέλος μιας δύσκολης δεκαετίας. Ο Zastro κάνει photostop στη δεκαετία του '70.

I Love this (70s) Game

Η δεκαετία του '70 είναι από τις δυσκολότερες και πιο σκοτεινές για την αμερικανική κοινωνία. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες υποχρεώνονται να συμμετέχουν σε έναν πόλεμο που η ίδια η κοινωνία αποδοκίμαζε στο Βιετνάμ, τα ναρκωτικά κατακλύζουν τις Πολιτείες απ’ άκρη σ΄ άκρη, η αντίδραση και η αμφισβήτηση ξεκινάει από το οικονομικοπολιτικό επίπεδο και καταλήγει να "πνίξει" σταθερές δεκαετιών για την αμερικάνικη κοινωνία και το "αμερικανικό όνειρο" που έμοιαζε πιο ξεφτισμένο από ποτέ. Το Βιετνάμ, το Watergate, ο ψυχρός πόλεμος, οι τόνοι κοκαΐνης που εισάγονται στη χώρα, το μόνιμο πρόβλημα του ρατσισμού και ασφαλώς η οικονομική δυσχέρεια, αρχής γενομένης από την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής μιας τεράστιας οικονομίας όπως των ΗΠΑ.

Το μεγάλο κενό στο NBA

Όλο αυτό το κλίμα ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει και τον αθλητισμό και δη το ΝΒΑ που σε ρόλο απλού παρατηρητή ήταν ανήμπορο να βοηθήσει μια παρηκμασμένη λίγκα να βρει λίγη από τη χαμένη της αίγλη. Οι παίκτες που κατά την προηγούμενη δεκαετία είχαν κάνει το κοινό να ονειρευτεί χαρίζοντας ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές είτε είχαν ήδη συνταξιοδοτηθεί είτε ολοκλήρωναν τη φανταστική σταδιοδρομία τους, αφήνοντας πίσω τους ένα μεγάλο κενό στο ΝΒΑ. Πολύ σημαντική παράμετρος στις πιέσεις που δεχόταν η λίγκα, ήταν και ο πολύ σκληρός ανταγωνισμός με το ΑΒΑ που προσφέροντας πακτωλούς δολαρίων είχε κατορθώσει να αποσπάσει αρκετούς σημαντικούς αθλητές και με αυτόν τον τρόπο να αμφισβητήσει τα πρωτεία.

Μόνο μετά τα μέσα της δεκαετίας υπήρξε μια μερική ανάκτηση και πώς να μην υπήρχε όταν στις αρχές τα πλήγματα ήταν συνεχή. Κορυφαίο όλων η αποχώρηση του Willliam Felton Russell – κατά κόσμον Bill - τότε άρχοντα των δαχτυλιδιών και άνθρωπο που είχε ξεσηκώσει το μπάσκετ και για δεκατρία ολόκληρα χρόνια είχε οδηγήσει τη Βοστόνη στην κορυφή του κόσμου.

I Love this (70s) Game

Ο θρόνος και το σκήπτρο του Russell ήταν ορφανά, η Βοστόνη παρήκμαζε και η κληρονομιά της αναζητούσε δικαιούχο, που δεν ήταν άλλος από τους συνήθεις ύποπτους Los Angeles Lakers.

Η σεζόν όμως είναι γεμάτη τραυματισμούς για το "μαγικό τρίο", το τελικό ρεκόρ των 46 νικών και 36 ηττών μόνο σε πρωταθλητές δεν παρέπεμπε. Στα play offs όμως η ιστορία άλλαξε, ο αποκλεισμός των Hawks έστειλε το L.A. στους τελικούς και η σπίθα έμεινα αναμμένη. Απέναντί τους η συμπαγής Νέα Υόρκη των 60 νικών στη regular season, κυρίως με το boost από τον αποκλεισμό των ετεροβαρών Bucks με τον παράξενο συνδυασμό γενεών Robertson-Alcindor (αργότερα Jabbar), φάνταζαν το απόλυτο φαβορί παρόλο που προκρίθηκαν στον τελικό μετά από 17 ολόκληρα χρόνια. Ο πρώτος αγώνας στο Madison Square Garden ήταν ένα πραγματικό show των Knicks, που επιβλήθηκαν άνετα με 124-112, οιστρηλατούμενοι από έναν τρομερό Willis Reed που σκόραρε 37 πόντους, κατέβασε 16 ριμπάουντ και πάσαρε και 5 ασίστ.

I Love this (70s) Game

Οι Lakers εκδικήθηκαν στο δεύτερο παιχνίδι, σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας μετά από ένα συγκλονιστικό 103-105 και τον Wilt να σταματάει το σουτ του Reed που οδηγούσε το ματς στην παράταση και θα επανέφερε το ψυχολογικό πλεονέκτημα στη Νέα Υόρκη. Εκείνο που χρήζει ιδιαίτερης μνείας όμως, είναι το τρίτο παιχνίδι στο Forum, όπου οι Lakers παρά το προβάδισμα των 14 πόντων έχουν ισοφαριστεί και τρία δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, έχουν ουσιαστικά πέσει στο καναβάτσο από το καλάθι του Debusschere. Οι Lakers δεν έχουν time out για να σχεδιάσουν έστω μια επίθεση, άπαντες είναι βέβαιοι ότι το παιχνίδι ολοκληρώθηκε με πρώτο και καλύτερο τον Chamberlain, που πασάροντας τη μπάλα στην επαναφορά, έφυγε απ’ ευθείας για τα αποδυτήρια.

Τον σταμάτησε ο βρυχηθμός του αλαλάζοντος κοινού στο Forum, που είδε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του τον Jerry West να περνάει τον Reed και σουτάροντας το κλασικό σουτ της απελπισίας, από τα 18 μέτρα να βρίσκει μόνο διχτάκι. Αν υπήρχε το τρίποντο, οι Lakers θα είχαν κερδίσει εκείνο το παιχνίδι, τότε όμως σήμανε απλώς την παράταση που απλώς επιβεβαίωσε την ανωτερότητα της Νέας Υόρκης. Παράταση και στο τέταρτο παιχνίδι, αυτή τη φορά χαμογελούν οι Λιμνάνθρωποι που με 37 πόντους και 18 ασίστ του West και 30 πόντους του Baylor ισοφαρίζουν σε 2-2. Η σειρά επιστρέφει στο Garden.

H Νέα Υόρκη παγώνει, ο ήρωας Reed τραυματίζεται στο δεξί του πόδι και εγκαταλείπει τον αγωνιστικό χώρο, το Madison βυθίζεται στη θλίψη.

I Love this (70s) Game

Το θερμό κοινό του μεγάλου μήλου ξεπερνάει το σοκ, αποφασίζει να σπρώξει την ομάδα όσο ποτέ, οι Knicks παίζουν με αυταπάρνηση και πιο ομαδικά, κερδίζουν 107-100 και είναι μια ανάσα από το όνειρο ενός τίτλου. Η απουσία της φανέλας με το 13 (Reed) όμως θα φανεί ξεκάθαρα στο έκτο παιχνίδι, όταν δεν υπήρχε απάντηση στο μονόλογο του Chamberlain: 45 πόντοι, 27 ριμπάουντ, τελικό αποτέλεσμα το εκκωφαντικό 135-113. Οι Lakers ισοφαρίζουν και είναι όχι απλώς το φαβορί για τον τίτλο, αλλά κάτι περισσότερο.

Η αυταπάρνηση του Reed

8 Μαΐου 1970, το Garden έχει γεμίσει, αλλά η ατμόσφαιρα είναι κατηφής, οι Knicks έχουν βγει για το ζέσταμα, κανείς δεν ξέρει αν θα παίξει ο Reed. Οι Lakers είναι χαλαροί, κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι ο Reed δεν θα παίξει, ο τίτλος πιάνει τα ανοιχτά της δυτικής ακτής. Η ήττα της Νέας Υόρκης είναι σίγουρη για τους σχολιαστές, για τους ειδικούς, για το κοινό που παρακολουθεί από την τηλεόραση, όταν ακούγεται η κόρνα των τριών λεπτών και εμφανίζεται στην καταπακτή μια φιγούρα με μια λευκή φόρμα: είναι ο Willis Reed, κουτσαίνει αισθητά, το βλέμμα του είναι απλανές, έχει το βλέμμα ενός ανθρώπου ναρκωμένου από τις ενέσεις και τα παυσίπονα.

Όλο το Garden είναι σαστισμένο, ο Reed ξεκινάει στην πεντάδα, κάνει τα πρώτα δύο σουτ περπατώντας εν μέσω πραγματικής αποθέωσης. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του El Cid, του Καστιγιάνου ευγενούς που απέκτησε μυθιστορηματική υστεροφημία. Η παρουσία και η αυταπάρνηση του Willis Reed έδωσε φτερά στα πόδια των συμπαικτών του και έβαλε φωτιά στο Garden.

I Love this (70s) Game

Με κορυφαίο τον έτερο μεγάλο της Νέας Υόρκης, τον Walt Frazier, γνωστό ως Clyde εξαιτίας της εμμονής του να ντύνεται όπως ο Warren Beatty, οι Knicks χωρίς να το συνειδητοποιούν γράφουν την ιστορία του ΝΒΑ.

Ο Clyde είναι "δολοφονικός": με 36 πόντους, 12 ριμπάουντ, 7 ασίστ και 5 κλεψίματα οδηγεί τη Νέα Υόρκη στον πρώτο τίτλο με το τελικό 113-99 να πανηγυρίζεται δεόντως. Στην αντιπέρα όχθη η απόλυτη απογοήτευση. Είναι ο έβδομος χαμένος τελικός από το 1962, πλέον το πράγμα τείνει να γίνει καθεστώς και οι Lakers να χαρακτηριστούν losers. Κάθε κουβέντα για "καταραμένη ομάδα" θα εξαφανιστεί την μεθεπόμενη σεζόν, όταν οι losers θα γίνουν winners.

I Love this (70s) Game

Μετά την παρένθεση του 1971, όταν οι Bucks του τρομερού διδύμου Big O - Alcindor (μετά την κατάκτηση του τίτλου Kareem Abdul Jabbar), σκουπίζουν τους Baltimore Bullets και φορούν το δαχτυλίδι, η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Lakers εναντίον Knicks, με το L.A. να χρειάζεται μόλις 5 παιχνίδια στους τελικούς, μετά από μία καταπληκτική σεζόν 69 νικών, εκ των οποίων οι 33 συνεχόμενες. οι Λέικερς θα κερδίσει σε 5 αγώνες εναντίον της ομάδας του Big Apple, μετά από 69 νίκες σε μια σεζόν. Επόμενη σεζόν, οι Knicks ανταπαντούν, βασιζόμενοι στο θανατηφόρο δίδυμο Frazier και Monroe, "The Rolls Royce Duo" όπως αρέσκοντο να το αποκαλούν οι Αμερικανοί. Είναι η τελευταία σεζόν υψηλού ενδιαφέροντος, ο τελευταίος χορός για ένα ανεξάρτητο ΝΒΑ. Chamberlain και West αποχωρούν, το ΑΒΑ "κλέβει" παίκτες, η τηλεόραση υποβαθμίζει το φθίνον προϊόν και οικονομικά έρχεται ο παρ’ ολίγον όλεθρος.

Με ηγέτη τον Havlicek

Παρόλα αυτά, δε λείπει η έντονη εναλλαγή συναισθημάτων, παρά την κρίση το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που παράγει ήρωες και αναγεννιέται από τις στάχτες του ανεξαρτήτως οικονομικού περιβάλλοντος. Οι τελικοί του 1974 φέρνουν αντιμέτωπους τους Bucks του πολύ κοντά στη συνταξιοδότηση Robertson, αλλά και του next big thing Jabbar, με τους Celtics που ούτως ή άλλως είναι ένα κεφάλαιο στην ιστορία του μπάσκετ από μόνοι τους. Αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Βοστόνης εκείνος, ο πρώην "καλύτερος έκτος παίκτης" της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ’60, ο άνθρωπος που ανήκει στο πάνθεον επειδή έκλεψε τη μπάλα, ο μεγάλος John Havlicek.

Με center τον Dave Cowens των μόλις 203 εκατοστών και μια ομάδα που επί της ουσίας βασιζόταν στο dna και την μπασκετική παιδεία της, οι Celtics είναι μπροστά με 3-2 στη σειρά και στο έκτο ματς αναζητούν τη λύτρωση. Το παιχνίδι γράφεται στην ιστορία, έχει οδηγηθεί ήδη στη δεύτερη παράταση, ο Cowens έχει αποβληθεί με φάουλ και ο Havlicek ανέλαβε προσωπικά την υπόθεση. Πετυχαίνει 9 από τους 11 πόντους της ομάδας στην παράταση, το τελευταίο του καλάθι, πάνω από το τεντωμένο χέρι του Jabbar, δίνει στη Βοστόνη προβάδισμα με έναν. Η ραβέρσα (θρυλική) του Jabbar όμως στην επόμενη κατοχή στέλνει τον τίτλο στο Game 7, στο Μιλγουόκι.

John Havlicek-Celtics v. Kareem Abdul-Jabbar of the Bucks
May 20, 1974
X 18605
credit:  Walter Iooss, Jr - staff
John Havlicek-Celtics v. Kareem Abdul-Jabbar of the Bucks May 20, 1974 X 18605 credit: Walter Iooss, Jr - staff WALTER IOOSS, JR

Ο Havlicek είναι συγκλονιστικός. Δεν είναι τόσο οι 16 πόντοι, όσο ότι έκανε όλες τις πιθανές και απίθανες δουλειές μέσα στο παρκέ, με αποκορύφωμα την εξαφάνιση του Big O. Το δαχτυλίδι θα το φορέσουν οι Celtics, ο Havlicek προσθέτει ένα ακόμη παράσημο στη μυθική καριέρα του με το τριφύλλι. Δύο χρόνια αργότερα οι Celtics είναι ξανά στους τελικούς, αυτή τη φορά κόντρα στους "νέους" Suns του Paul Westhpal, του παγκίτη που έφυγε από τη Βοστόνη και έγινε star στο Phoenix. Άπαντες ήταν βέβαιοι ότι και αυτοί οι τελικοί θα καταλήξουν όπως εκείνοι της περασμένης σεζόν, με ένα άνετο 4-0 και απόλυτη επικράτηση της ομάδας με την εμπειρία κόντρα στη σταχτοπούτα.

Το ενδιαφέρον σχεδόν μηδαμινό παρά τη χρυσόσκονη των Celtics. Έξω από τη Μασαχουσέτη δεν ενδιαφερόταν κανείς για το τελικό αποτέλεσμα, σχεδόν τόσο όσο στο sweep των Warriors του Rick Barry της περασμένης περιόδου απέναντι στους Bulletts του Hayes και του Unseld. Η πρόβλεψη για ένα ακόμη sweep έβγαινε κατά γράμμα μετά το εύκολο 2-0 (98-87 και 105-90) στο τρίτο παιχνίδι όμως στο Veterans Memorial Coliseum στο Φοίνιξ, οι Suns οδηγούμενοι από τον σεληνιασμένο rookie της χρονιάς Alvan Adams των 33 πόντων και 14 ριμπάουντ, μειώνουν και δεν παραδίδονται. Το Φοίνιξ υπερβαίνει εαυτόν και κερδίζει και το τέταρτο παιχνίδι στο νήμα με 109-107 με τον Jo-Jo White να αστοχεί στο κρίσιμο σουτ που θα έστελνε το ματς στην παράταση.

"The greatest game ever played"

Η σειρά επέστρεψε στην Βοστόνη, οι Celtics προηγούνται ακόμη και με 20, αλλά οι Suns βγάζουν μέταλλο και ροκανίζουν τη διαφορά. Η άμυνά τους σφίγγει σαν τανάλια περιορίζοντας τους Κέλτες σε μόλις 34 πόντους συνολικά στο δεύτερο ημίχρονο, τέσσερα λεπτά πριν το τέλος οι Suns χάνουν με 9 αλλά το πιστεύουν ακόμα. Μειώνουν στους 7, στους 5, στους 3, στον έναν. Ο Havlicek αστοχεί στις βολές, ο Perry φέρνει το ματς στα ίσια: 95 όλα, παράταση. Το παιχνίδι είναι τρομερά νευρικό, η παράταση είναι γεμάτη άγχος με τις ομάδες να σκοράρουν μόλις 6 πόντους η κάθε μία. Δεν έχει ξαναϋπάρξει τελικός με τόση ένταση, το greatest game ever played είναι προ των πυλών.

Δεύτερη παράταση με την αμφισβήτηση στους διαιτητές να χτυπάει κόκκινα. Νωρίτερα ο Paul Silas δεν έχει τιμωρηθεί με τεχνική ποινή (ζήτησε time out ενώ οι Celtics τα είχαν εξαντλήσει), με το διαιτητή Richie Powers να εξελίσσεται σε αρνητικό πρωταγωνιστή του αγώνα. Ο Curtis Perry έχει δώσει το προβάδισμα στους Suns με ένα απίθανο καλάθι, 109-110 με έξι δευτερόλεπτα να απομένουν. Ο Havlicek θα κάνει το drive, 111-110, ακούγεται η κόρνα, ο κόσμος μπαίνει μέσα να πανηγυρίσει. Οι Celtics πάνε στα αποδυτήρια, ο Rick Barry που σχολίαζε το παιχνίδι για λογαριασμό του CBS εφιστά την προσοχή στο χρονόμετρο που κακώς δεν σταμάτησε μετά το εύστοχο καλάθι του Havlicek.

Υπάρχει ακόμη διαθέσιμος χρόνος, υπάρχουν δύο δευτερόλεπτα. Ο κόσμος όμως είναι ήδη μέσα και πανηγυρίζει, ο Richie Powers πείθεται και καλεί τους Celtics να επιστρέψουν στο παρκέ! Πανδαιμόνιο! Ένας οπαδός των Celtics επιτίθεται μέσα στο γενικό χαμό στον διαιτητή, συλλαμβάνεται και ο Westphal καλεί επίσης time out χωρίς να έχει το δικαίωμα.

I Love this (70s) Game

Τεχνική ποινή, μία βολή Celtics. Ο Jo Jo White ευστοχεί, 112-110 με ένα δευτερόλεπτο να απομένει. Baseball pass του Perry στον Garfield Heard, ένα απίθανο jump shot με περιστροφή και η μπάλα μέσα! 112-112, τρίτη παράταση! Αυτό που συμβαίνει στο Garden δεν έχει προηγούμενο.

Οι Celtics προηγούνται με 6 πολύτιμους πόντους 128-122 λίγο πριν τελειώσει και η τρίτη παράταση, το Phoenix όμως είναι ακόμη εδώ. Τέσσερις πόντοι του Paul Westphal ξαναφέρνουν τους Suns σε απόσταση βολής, στην επαναφορά ακουμπάει τη μπάλα με τις άκρες των δακτύλων του αλλά δεν κατορθώνει να (ξανα)κερδίσει την κατοχή. Τέλος, 128-126, the greatest game ever played. Το Phoenix έφτασε κοντά, άγγιξε τη νίκη αλλά δεν τα κατάφερε, παραδόθηκε μετά από την ομηρική εκείνη μάχη και άδειασε ψυχολογικά.

I Love this (70s) Game

Το έκτο παιχνίδι στην Αριζόνα ήταν (σχεδόν) το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Η εμπειρία των Celtics μίλησε, άλλωστε όλοι μιλούσαν ακόμη για το προηγούμενο παιχνίδι που σηματοδότησε την ανάκαμψη του ΝΒΑ, ήταν ο οιωνός της επιστροφής της χαμένης αίγλης και των χρυσών ετών που θα ακολουθούσαν. Η Βοστόνη κατέκτησε το πρωτάθλημα επικρατώντας με 87-80, εκείνο όμως που συντάραξε το αμερικανικό μπάσκετ ήταν ο κρότος που προκάλεσε η πτώση του οικοδομήματος του ΑΒΑ.

Το "αντίπαλο δέος" κατέρρευσε τόσο γρήγορα όσο γιγαντώθηκε, η αδυναμία των ηγετών του να διαχειριστούν ένα τόσο μεγάλο και απαιτητικό τέρας ήταν σαφής. Σχεδόν άμεσα τέσσερα από τα σημαντικότερα brands του ΑΒΑ αναζήτησαν καταφύγιο στο ΝΒΑ: New Jersey Nets, Indiana Pacers, Denver Nuggets, San Antonio Spurs έλαβαν απ’ ευθείας την άδεια συμμετοχής, οι παίκτες των υπολοίπων ομάδων που δεν συγκέντρωναν τα απαραίτητα κριτήρια επιλογής, εντάχθηκαν σε ένα άτυπο dispersal draft και υπέγραψαν με ομάδες του ΝΒΑ.

Ένας "εξωγήινος" στους Sixers

Η νέα σεζόν του NBA θα ξεκινούσε μ 22 διεκδικητές για τον τίτλο και 12 ομάδες στα play offs και το σημαντικότερο όλων, με τη μεγαλύτερη ατραξιόν στο πρωτάθλημα μετά από πάρα πολλά χρόνια: ο καλύτερος παίκτης και πρώτος σκόρερ του ΑΒΑ, Julius Erving, καταλήγει στη Philadelphia με ένα ηγεμονικό συμβόλαιο 6.000.000 $.

I Love this (70s) Game

Ίσως ο πρώτος "εξωγήινος" παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ, ένας αθλητής με τέλειο έλεγχο στις κινήσεις του σώματος, μια έμφυτη κομψότητα και πλαστικότητα στις κινήσεις του, ένας πιονιέρος του σύγχρονου και θεαματικού μπάσκετ. Παροιμιώδης ψυχραιμία, εντυπωσιακά καρφώματα, η αφορμή για λογής δημοσιογραφικές εφευρέσεις όπως τα περίφημα house calls, το θρυλικό tomahawk, το απίστευτο "rock the baby" με τη μπάλα να μετατρέπεται σε μωρό εν ώρα νανουρίσματος πριν καταλήξει κινηματογραφικά στο καλάθι.

Από την πρώτη του κιόλας σεζόν οδηγεί τους Sixers στους τελικούς, η επίδρασή του στη Λίγκα είναι πρωτοφανής. Του έλειπαν ωστόσο οι ανάλογοι συμπαίκτες και κυρίως ένας center, ένας "βράχος" κάτω από το καλάθι. Εξ αιτίας αυτού η Philly θα υποκύψει στους trail Blazers του Bill Walton. Ήταν η χρονιά της Blazermania, ο Doctor J. μπορεί να υπήρξε μεγαλοπρεπής, αλλά ήταν απελπιστικά μόνος.

I Love this (70s) Game

Το Portland επιβλήθηκε σε 6 παιχνίδια, το ΝΒΑ όμως είχε βρει το νέο του είδωλο, έναν ήρωα να το σηκώσει στις πλάτες του και να το ξανακάνει λαμπερό, φαντασμαγορικό, μοναδικό.

Η επόμενη σεζόν βρίθει συγκινήσεων, μετά τα συγκλονιστικά play offs επιβραβεύεται η απίστευτη χρονιά των Washington Bullets που καταβάλλουν τους Seattle SuperSonics με 4-3, νωρίτερα όμως έχει λάβει χώρα μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του μπάσκετ. Boston Garden, 9 Απριλίου του 1978, το τελευταίο παιχνίδι του John Havlicek. Αυτό που συμβαίνει δεν έχει ξανασυμβεί έκτοτε, ο φόρος τιμής που επιφυλάσσει το πιο καλλιεργημένο μπασκετικά κοινό στην υφήλιο στον ήρωά του, ξεπερνά τα όρια της συγκίνησης, για την ακρίβεια παρεκκλίνει κάθε πιθανού ορίου στον αθλητισμό.

Ένα μοναδικό "αντίο"

Celtics εναντίον Buffalo, το ιστορικό γήπεδο της Βοστόνης γεμάτο, είναι όλοι εκεί, από το Δήμαρχο, τον Κυβερνήτη, μέχρι τον "πλανητάρχη" των Celtics, Red Auerbach. O John "Hondo" Havlicek ξεκινάει στην πεντάδα, ο εκφωνητής τον παρουσιάζει και το Garden γκρεμίζεται. Το standing ovation του Garden γράφεται στην ιστορία, είναι αδύνατον να το παρακολουθήσει άνθρωπος και να μην ανατριχιάσει ή συγκινηθεί. Αδιάλειπτο χειροκρότημα σχεδόν 10 λεπτών, ένα απίστευτο ευχαριστώ της Βοστόνης στον ήρωά της, ένα μοναδικό κλείσιμο καριέρας και μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία ολόκληρου του ΝΒΑ.

Για 16 συναπτά έτη στους Celtics, 8 φορές πρωταθλητής, αμέτρητες προσωπικές και ομαδικές διακρίσεις, ένας Hall of Famer πριν καν ο Stern σκεφθεί το οτιδήποτε. Ο Havlicek είναι ο άνθρωπος που έκανε γνωστό τον Johnny Most, τον εκφωνητή "εκείνου" του τελικού: "Greer is putting the ball in play. He gets it out deep and Havlicek steals it! Over to Sam Jones! Havlicek stole the ball! It's all over...It's all over! Johnny Havlicek is being mobbed by the fans! It's all over! Johnny Havlicek stole the ball!" Ο John Havlicek έκλεψε τη μπάλα. Μια κοινοτυπία που για τους ανθρώπους του μπάσκετ είναι το ίδιο το άθλημα, το μεγαλείο του παιχνιδιού.

Το μπάσκετ είχε επιστρέψει στην καθημερινότητα των Αμερικανών, η παρουσία του Doctor J. και το μεγαλείο της αποχώρησης του Havlicek δεν έδωσαν απλώς το φιλί της ζωής στη Λίγκα, αλλά την απογείωσαν. Η τελευταία σεζόν της πιο σκοτεινής δεκαετίας επιβράβευσε τους ηττημένους Supersonics της προηγούμενης, που πήραν την άτυπη ρεβάνς από την Washington και μάλιστα με το επιβλητικό 4-1. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από ακόμη μια διαφορετική ομάδα ήταν το λιγότερο. Η Λίγκα ήταν έτοιμη να απογειωθεί, το κοινό απαλλαγμένο από τις ενοχές της προηγούμενης γενιάς και της δύσκολης δεκαετίας του Βιετνάμ και των σκανδάλων, έμοιαζε έτοιμο να δεχθεί την κοσμογονία. Η δεκαετία που άλλαξε για πάντα το μπάσκετ ήταν προ των πυλών...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

I love this (80s) game

I love this (90s) Game

News 24/7

24MEDIA NETWORK