Όλα είναι θέμα (προ)οπτικής

Ο Zastro γράφει για την ευρωπαϊκή εβδομάδα που πέρασε. Ο ΠΑΟΚ που έχει σχέδιο, ο άγευστος Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός του οποίου το πρώτο δείγμα είναι ανεκτό, ο ΠΑΣ που αγωνιζόταν χωρίς πίεση και αδικείται και τέλος η "πιο" ΑΕΚ της τελευταίας πενταετίας.

Όλα είναι θέμα (προ)οπτικής

Perspective is everything, details alone are nothing. Όλα είναι θέμα οπτικής, οι λεπτομέρειες μόνες τους είναι τίποτα. Δεν γίναμε σοφότεροι από την ευρω-εβδομάδα των ελληνικών ομάδων, όλα τα σημάδια ήταν εκεί, άλλωστε δεν πέρασε δα και τόσο μεγάλο διάστημα από το πέρας της προηγούμενης σεζόν, (σχεδόν) όλοι έχουν δεδομένες ελλείψεις, άπαντες ρισκάρουν κατά κάποιον τρόπο στις επιλογές τους. Το επιμύθιο είναι πως αυτή τη στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο διατηρεί ακέραιες τις πιθανότητές του για 5/5 προκρίσεις, το αυτό και για 5/5 αποκλεισμούς. Όλα είναι θέμα (προ)οπτικής...

Έχει σχέδιο ο ΠΑΟΚ

Ξεκινώντας χρονικά από τον πρώτο που μπήκε στη μάχη, τον ΠΑΟΚ του Άμστερνταμ, η μια ανάγνωση λέει ότι ο δικέφαλος παρουσιάστηκε σοβαρός, σκόραρε το πολυπόθητο εκτός έδρας γκολ που ήθελε ο Ίβιτς και πήρε το πλεονέκτημα. Ο ΠΑΟΚ ήταν συμπαγής, φρέσκος, ομοιογενής παρά τα αρκετά νέα πρόσωπα. Η καμπάνια του Σαββίδη μέχρι τούδε έχει τις λιγότερο συζητήσιμες επιλογές από κάθε άλλο ξεκίνημα σεζόν. Πάνω απ’ όλους ο Τζάλμα Κάμπος, δικαιωματικά μετά το υπέροχο γκολ που σημείωσε, ο πιο «ακριβός» από εκείνους που επέλεξε ο Μίχελ.

Οκτώ νέα πρόσωπα έχει προσθέσει ο Σαββίδης στο ρόστερ που θα διαχειριστεί ο Βλάνταν, ο Τζάλμα είναι από τα «σίγουρα» χαρτιά, κορωνίδα των καλών επιλογών μαζί με Μπίσεσβαρ, Βαρέλα και Λέο Μάτος. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη οπτική επιτάσσει να λογίσουμε την κακή έως πολύ κακή κατάσταση του Άγιαξ, το υπερβολικό behind the ball του Βλάνταν, την έλλειψη φορ, το υπαρκτό πρόβλημα της αντικατάστασης του Μακ, το δυνητικό της απώλειας του Κάτσε. Παρ’ όλα αυτά, ο ΠΑΟΚ έχω την αίσθηση ότι ξεκινά απελευθερωμένος, απογαλακτισμένος, μακριά από παθογένειες του παρελθόντος, γεμάτες μεγαλοστομίες και ακροβατισμούς.

Ο οργανισμός έχει προβλήματα, έχει βρει όμως έναν δρόμο, υπηρετείται ένα σχέδιο, αντικαθίστανται όσοι αποχωρούν και πολύ πιθανόν εάν πωληθεί ο Λούκας Πέρεθ στα χρήματα που κοστολογείται, να δούμε το Σαββίδη να επαναλαμβάνει «δώρα» τύπου Μπερμπάτοφ, που ειδικά εάν συνδυαστούν με ενδεχόμενη παρουσία σε ομίλους του Europa League (που είναι το ρεαλιστικό σενάριο) και το κοινό θα διατηρηθεί ζεστό στη Θεσσαλονίκη και το πλάνο θα εξυπηρετηθεί με τον ανομολόγητο στόχο του πρωταθλήματος στο πίσω μέρος του μυαλού των ιθυνόντων.

Στο ίδιο έργο θεατές στον Ολυμπιακό

Δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο ο Ολυμπιακός, που επίσης είναι ανοικτό βιβλίο τούτη την περίοδο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνον τον κρύο και περίεργο τελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ, σαν να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και είναι από τις λίγες φορές που η αίσθηση του κόσμου δικαιώνεται στο 100%, είναι ίσως η πρώτη φορά που ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει απόλυτο δίκιο και να γκρινιάξει και να αποδοκιμάσει και να ανησυχήσει.

Ο κόσμος όχι και όχι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και όσοι τον συμβούλευσαν να αφήσει την ομάδα «να πάει στο ρελαντί μέχρι τέλη Αυγούστου και μετά στους ομίλους να κάνουμε μεταγραφές». Δεν μίλησε κανείς για σπατάλες επιπέδου πρώτης χρονιάς του Προέδρου στον Ολυμπιακό, δεν διανοήθηκε κανείς την περσινή επένδυση. Ορισμένα πράγματα όμως φώναζαν, για την ακρίβεια ήταν γνωστά από το χειμώνα του 2016.

Ο Ολυμπιακός δεν παίζει πλέον με τη μπάλα, είναι λιγότερο θεαματικός, πάσχει στα στόπερ, δεν έχει επιλογές στην επίθεση. Δεν είναι γκρίνια του κόσμου αυτές οι διαπιστώσεις, ούτε ανακαλύπτουμε την Αμερική. Επελέγη ένα «μαζεμένο» μοντέλο με το Βίκτορ, τα πολύ υψηλά συμβόλαια έχουν τοποθετηθεί στη βιτρίνα αναμένοντας υποψήφιους αγοραστές, η πολιτική είναι «λελογισμένη» και βασίζεται στα προσδοκώμενα έσοδα. Είναι τρομερό, αλλά ο Ολυμπιακός βγάζει από Ιούλιο μήνα ένα είδος μιζέριας, μια αβεβαιότητα αντιστρόφως ανάλογη με τις περασμένες σεζόν που δεν υπήρχε το άγχος των προκριματικών, μια απίστευτη ηρεμία στο μεταγραφικό γίγνεσθαι, πράγματα που στον κόσμο και δεν αρέσουν και τον ανησυχούν.

ΑΓΕΥΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΤΟΛΜΟΣ

Δεν είναι σπουδαία ομάδα η Μπερ Σεβά, ήταν όμως ακατάλληλη αυτή την εποχή για τον Ολυμπιακό που είναι άτολμος, άγευστος, «μαζεμένος». Κι αυτό το γνωρίζαμε όμως, διότι ο Βίκτορ αυτό το ποδόσφαιρο πρεσβεύει, o mister ισοπαλία έγινε από ένα σημείο κι έπειτα στην Ντέπορ, ελάχιστα είναι τα ρίσκα που αναλαμβάνει. Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη, που επικεντρώνεται στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έκανε πολύ σκληρή προετοιμασία, στο ότι και πέρσι ασθμαίνοντας ξεκίνησε τη σεζόν και με αυτογκόλ κέρδιζε στο ΟΑΚΑ τη Λιβαδειά στο 88΄, αλλά όταν έπρεπε την επική νίκη στο Emirates την έκανε και το πρωτάθλημα το (ξανα)πήρε με χαρακτηριστική άνεση.

Μήπως πέρσι απέδιδε ελκυστικό ποδόσφαιρο ή μήπως η πώληση του Ρομπέρτο άλλαξε τόσο πολύ πια αυτή την ομάδα; Ο Ολυμπιακός και μεταγραφές θα κάνει και το August madness θα ξαναζήσει ο κόσμος του και «αεροδρομιάτο» θα φέρει, ειδικά εάν σιγουρευτεί το market pool. Τα ζητούμενα δεν μας έχει αποσαφηνίσει κανένας, την υπόθεση Νότιγχαμ δεν μας έχει έχει τεκμηριώσει κανένας, το γεγονός ότι επελέγη αρχικά να μείνει ο Σίλβα (ενώ ήταν γνωστό τοις πάσι ότι στην πρώτη στραβή θα πλήρωνε το μάρμαρο) και ήλθε ως αντικαταστάτης ο Βίκτορ δεν εξηγήθηκε ποτέ. Κάπως έτις φτάσαμε στο σημείο, η ρεβάνς στην έρημο με τη Μπερ Σεβά να εξελιχθεί σε νυν υπέρ πάντων ο αγώνας για μια ομάδα που πέρσι έχασε την πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ στο τελευταίο παιχνίδι. Το πρόβλημα λοιπόν στον Ολυμπιακό είναι η ταυτότητα, πως γίνεται να γνωρίζεις το μέσο, όταν αγνοείται ο προορισμός;

Πρώτο δείγμα ανεκτό στον Παναθηναϊκό

Περίπου στο ίδιο σταυροδρόμι είναι και ο Παναθηναϊκός. Πολλοί αναθάρρησαν εξ αιτίας της νίκης με την ΑΙΚ, εμφανίστηκαν δειλές αναφορές του Panathinaikos, έγιναν αναγωγές στο ένδοξο παρελθόν. Ισχύει ότι το παρελθόν είναι εκεί και διδάσκει, το παρόν όμως είναι η καθημερινότητα και το ζητούμενο και το παρόν του Παναθηναϊκού με τον Αντρέα Στραματσόνι στην τεχνική ηγεσία, μόνο αλλόκοτο μπορεί να χαρακτηρισθεί. Η ομάδα ενισχύθηκε, απέκτησε σημαντική ποιότητα και λύσεις στο επιθετικό κομμάτι, ο Λεντέσμα παρά το προχωρημένο της ηλικίας και την απραξία, δεν είναι Εσσιέν. Ο Αργεντινός όμως δεν είναι αρκετός, ούτε ο Ιβάνοφ είναι ο στόπερ που θα γιατρέψει την αμυντική δυσλειτουργία του Παναθηναϊκού. Η ομάδα κινδύνευσε και από την ΑΙΚ, δεν έχει κατανοήσει το 3-4-3 ή ότι άλλο είναι αυτό που προσπαθεί να παίξει ο Στραματσόνι, κέρδισε πολύ απλά επειδή βρήκε τη μία φάση.

Τα καλά νέα είναι ο Ιμπάρμπο, ο Κολομβιανός που έχω την αίσθηση πως είναι ο μόνος που μπορεί να απελευθερώσει το Μπεργκ και συνεπικουρούμενος από Λέτο και Βιγιαφάνες, να προσδώσει φαντασία και όμορφες στιγμές στο κοινό. Θα είναι σίγουρα καλύτερος επιθετικά ο Παναθηναϊκός, διότι η ατομική ποιότητα των ποδοσφαιριστών του θα το επιτρέψει, το ζητούμενο είναι η ομαδική λειτουργία και το μη λελογισμένο μάνατζμεντ του προπονητή.

Το πρώτο δείγμα υπήρξε ανεκτό, το προβάδισμα για την αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων αποφεύχθηκε, το αποτέλεσμα και η εικόνα του Ολυμπιακού - κακά τα ψέμματα - βοηθά αρκετά σε αυτό. Γενικώς στο δίπολο όλα λειτουργούν βάσει αποτελέσματος, δεν υπάρχει πεδίο για εφαρμογές πλάνων, για σταθερή πολιτική, η πίεση είναι σε πολύ υψηλά στάνταρ.

Αδικείται ο ΠΑΣ

Πίεση δεν είχε ο ΠΑΣ, ο μοναδικός που ξεκίνησε νωρίτερα και έχει ήδη τρία επίσημα παιχνίδια, η μοναδική εκ των πέντε που ξεκίνησε αυτή την άχαρη διαδικασία των «ιουλιανών» με την ταμπέλα του βέβαιου αουτσάιντερ. Εάν ο ΠΑΣ είχε το δεύτερο παιχνίδι στους Ζωσιμάδες αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες της ομάδας του Πετράκη θα ήταν διπλάσιες, οι προσδοκίες υψηλότερες, η (προ)οπτική διαφορετική. Ο ΠΑΣ δεν λογίζεται ομάδα «για τη χαρά της συμμετοχής». Είναι ομάδα με ιστορία, με κόσμο, μόνο καλές αναμνήσεις φέρνει στο νου, τουλάχιστον σε όσους θυμούνται την ομαδάρα της δεκαετίας του ’70 και τις ρίζες της ομάδας. Ο ΠΑΣ δεν φοβήθηκε, δεν κλείστηκε, το πάλεψε το παιχνίδι στην Ολλανδία.

Έχασε γιατί προσπάθησε να κερδίσει, να διεκδικήσει τις πιθανότητές του. Αδικείται από το αποτέλεσμα, αλλά υπάρχει ακόμα περιθώριο. Πολύ κρίμα που η ρεβάνς θα γίνει στο Περιστέρι, το ταξίδι είτε σταματήσει είτε όχι, έπρεπε να ξαναπεράσει από τα Ιωάννινα για να ξυπνήσουν θύμησες, μνήμες, ηρωικές στιγμές.

Η πιο ΑΕΚ της τελευταίας πενταετίας

Θύμησες ξύπνησε και η ΑΕΚ, η πιο ΑΕΚ της τελευταίας τουλάχιστον πενταετίας στη Γαλλία. Ο Τιμούρ το έκανε το θαύμα του, έχει καταφέρει κατά πως φαίνεται, να αποτινάξει τον ψυχαναγκασμό του Πογέτ και να εμπνέει την ομάδα να υπηρετεί το πλάνο Πογέτ με θέληση, πείσμα, πίστη στις δυνατότητες. Είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι «βόλευε» την ΑΕΚ, αλήθεια είναι όμως και ότι η ΑΕΚ ήλεγξε το ρυθμό, με εξαίρεση ένα επτάλεπτο δεν κινδύνευσε από τους Γάλλους, είχε και τις δυο-τρεις φάσεις που θα μπορούσε να κλέψει το ματς.

Η ΑΕΚ του Κετσμπάγια, είναι αναβαθμισμένη, όχι αυτή που ονειρεύεται ο απαιτητικός κόσμος της, αλλά καλύτερη, σε πιο φωτεινό φεγγάρι από πέρσι. Ο Τσιγκρίνσκι μετά την αγχωτική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου με ορισμένες λάθος τοποθετήσεις, έκανε αρχοντική εμφάνιση στο δεύτερο μέρος, καθοδήγησε την άμυνα, καθάρισε φάσεις. Δεν είναι Γκαμάρα, είναι όμως απείρως ποιοτικότερος του Άρθο και οι παραστάσεις του θα βοηθήσουν πολύ και τον Κολοβέτσιο.

Μην λησμονούμε ότι έλειπαν ο Αλμέιντα και ο Ροντρίγκεζ, δύο προσθήκες κλειδί στο πλάνο του Τιμούρ, ικανοί να μετατρέψουν την επιθετικά άγονη γραμμή, σε αποδοτική. Είναι πολύ δύσκολο ακόμη το έργο της ΑΕΚ, παραγωγικά είναι ελλιπής, η εικόνα της όμως είναι θετική, ο αέρας ούριος, η αύρα καλή. Λείπει ακόμα ποιότητα, δεν υπάρχει βάθος, δεδομένα τα οικονομικά παραμένουν «μαζεμένα», αλλά ο Μελισσανίδης ως είθισται αποσκοπεί στο maximum με το minimum. Πέρσι με μια εικόνα μάλλον βαρετή και πολύ μέτριες εμφανίσεις, έκλεισε τη χρονιά με τίτλο, έδωσε χαρά σε μια χρονιά «επιστροφής» που δίχως τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό θα ήταν ανώνυμη. Η ΑΕΚ θέλει τουλάχιστον τρεις ποιοτικές προσθήκες ανεξαρτήτως της εξέλιξης του προκριματικού με τη Σεντ Ετιέν. Το κακό είναι πως διάθεση για επενδύσεις δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ο Κετσμπάγια θα δουλέψει και θα δουλέψει σκληρά, αλλά το κρέας δεν μπορεί να το μετατρέψει σε ψάρι.

Υπάρχει προοπτική

Συμπερασματικά, εν αναμονή των πολύ ενδιαφέροντων επαναληπτικών, το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο αναλόγως την (προ)οπτική. Ξεκινώντας από τον έχοντα τις λιγότερες πιθανότητες ΠΑΣ και καταλήγοντας στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ που έχουν το ελαφρύ προβάδισμα, το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά από πολύ καιρό είναι πιθανόν να μας θυμίσει πόσο σημαντικές είναι οι ευρωπαϊκές βραδιές και ίσως γίνει κατανοητό για ποιο λόγο δεν έπρεπε επ ουδενί να χαθεί η δωδέκατη θέση κάποτε στο ράνκινκ της ΟΥΕΦΑ.

Η προοπτική του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορεί να μην είναι η καλύτερη, κάποια δείγματα όμως είναι ευοίωνα, τουλάχιστον επί χάρτου. Σε κάθε περίπτωση, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, οφείλουν να επενδύσουν στις ευρωπαϊκές βραδιές, να ενεργοποιήσουν τον κόσμο τους, να φέρουν συγκινήσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια όπως κάποτε να σνομπάρουμε διοργανώσεις, να αγνοούμε τον οικονομικό παράγοντα, να καταναλωνόμαστε στα εσωτερικής κατανάλωσης αστεία παραγοντοπαιχνίδια.

Η Ευρώπη ήταν, είναι και θα είναι ο καθρέφτης, η παρουσία στα ευρωπαϊκά Κύπελλα δίνει την προοπτική. Καλή επιτυχία και στους πέντε και ραντεβού στη Νυών.

News 24/7

24MEDIA NETWORK