Μαρινάκης-Μελισσανίδης: "Όταν τα βουβάλια σκοτώνονται"

"Όταν τα βουβάλια σκοτώνονται, την πληρώνουν τα βατράχια". Από τη θρυλική ρήση του οδοντίατρου ξεκινούν όλα για τον αποψινό τελικό ΑΕΚ-Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Και ο Λάμπρος Σκόρδας, αν και είχε κάνει εκείνη την αλήστου μνήμης δήλωση με άλλη αφορμή, είχε δίκιο. Δίκιο γιατί εδώ και κάποιους μήνες, μαίνεται μια υπόγεια και μη διαμάχη μεταξύ κίτρινων και κόκκινων και στην ΕΠΟ και στη Λίγκα και σε αυτό που τα τελευταία χρόνια μάθαμε να ορίζουμε ως "επικοινωνία" των ΠΑΕ. Και αυτή η διαμάχη έχει ονοματεπώνυμα: Δημήτρης Μελισσανίδης και Βαγγέλης Μαρινάκης.

Ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη

Σε ένα ποδόσφαιρο όπως το ελληνικό, που το αγωνιστικό μέρος προσφέρει από λίγες έως ελάχιστες συγκινήσεις, το ενδιαφέρον εστιάζεται στους "παράγοντες". Κάθε λογής, κάθε φυράματος, που ενίοτε αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα "βουβάλια" και παίζουν το ρόλο του "βατράχου". Συνεπώς, κάθε που μάχονται τα "βουβάλια", μένουμε πίσω και το απολαμβάνουμε. Γιατί έχει μια πλάκα όλο αυτό, όπως πλάκα είχε και ο Ιζνογκούντ, ο ήρωας του René Goscinny που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Το παιχνίδι του πρώτου γύρου ήταν μια ωραία ιστορία, μέχρι που τελείωσε. Το τελικό 4-0 εκτός από την καρατόμηση του Τραϊανού Δέλλα, έφερε και στα απόνερα μια πολύ δηκτική δήλωση του Βαγγέλη Μαρινάκη περί "απάτης" και "τσάμπα ευεργετών". Από τη θέση πλέον του ισχυρού, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, είχε πια απαντήσει στη θρυλική ατάκα με το "φουρό" και εκείνο το "είπε μαμά στα 20" που είχε πει ο έτερος Καππαδόκης, Δημήτρης Μελισσανίδης.

Ο οποίος Μελισσανίδης "απάντησε" στο δεύτερο γύρο, μετά τη νίκη που έσπασε το αήττητο του Ολυμπιακού και κυρίως με την όμορφη - θρυλούμενη τελικά, αφού αθωώθηκε - παρέμβασή του στον Κύρκο και εκείνες τις δηλώσεις, συνοδευόμενες από την ιστορική γκριμάτσα για τις "γκρανκάσες". Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για τον εγωισμό και των δύο η έκβαση του αποψινού παιχνιδιού, η ΑΕΚ κέρδισε με πανομοιότυπο τρόπο και τα τρία εντός έδρας ντέρμπι, ο Ολυμπιακός δεν ξαναέχασε, πήρε ίσως το πιο εύκολο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών που μετά την ήττα του ΟΑΚΑ απώλεσε και το όποιο ενδιαφέρον του, αφού δεν υπήρχε θέμα "αήττητου" πια.

ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Τα παιχνίδια του Κυπέλλου όμως πόσω μάλλον ένας τελικός, είναι διαφορετικά. Η ΑΕΚ μπορούσε να προκριθεί πέρσι, δεδομένο αυτό. Και αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό ως ομάδα Football League, με ότι αυτό συνεπάγεται. Φέτος όμως, μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα του Οκτωβρίου στο Καραϊσκάκης, έγινε αντιληπτό πως έχει πάρα πολύ δρόμο να διανύσει για να ισχύσει εκείνο το "ερχόμαστε" που έγραφε και στο πούλμαν της ομάδας. Με την αλλαγή προπονητή και τον παράγοντα Γκουστάβο Πογέτ έδειξε ότι άλλαξε τα δεδομένα, αλλά μετά το δίμηνο του μέλιτος επέστρεψε στη γνωστή (πολύ) μέτρια εικόνα.

Μετά τον δείπνο στη Νέα Μάκρη παρουσία Ψινάκη, πέρασε μια εικόνα προς τα έξω ότι επέστρεψε το κλίμα "ομόνοιας" στα αποδυτήρια, που η επικοινωνία άφηνε να εννοηθεί ότι επί Πογέτ είχε πάει περίπατο. Από την άλλη ο Ολυμπιακός δείχνει προσηλωμένος στο στόχο, σοβαρός και μετρημένος, με το Σίλβα να έχει εδραιωθεί και να απομένει μόνο αυτό το ματς για να κλείσει μια επιτυχημένη σεζόν, με τον αστερίσκο Άντερλεχτ να τον στοιχειώνει. Ήταν η μοναδική περίοδος που αμφισβητήθηκε έντονα, που βγήκε προς τα έξω μια "δυσαρέσκεια" από την επικοινωνία του Ολυμπιακού.

Το θεωρητικότερα πιο δύσκολο είναι το αποψινό παιχνίδι στο Ολυμπιακό Στάδιο, με την ΑΕΚ να έχει προσεγγίσει το παιχνίδι με σύνεση και ήπια επικοινωνιακή πολιτική. Πιθανώς και λόγω των συμβάντων στο Περιστέρι και σε αγωνιστικό και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο. Ο Μελισσανίδης όμως εδώ και αρκετό καιρό δεν κρατιέται. Ξαναμίλησε για τις "γκρανκάσες", έκανε μέχρι και την επική γκριμάτσα στον τηλεοπτικό φακό για το Γιώργο Γκιρτζίκη, μίλησε στην κοπή της πίτας της εταιρίας του περί "διαιτητών που θα σφυράνε στα τρένα".

ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ ΚΑΙ ΗΘΟΣ

Αυτός ήταν πάντα ο Μελισσανίδης, δεν κρατιόταν, δεν μπορείς να τον καλουπώσεις και να απαιτήσεις να γίνει ξαφνικά "του σαλονιού". Έχει αφήσει διαχρονικές ατάκες στο ποδόσφαιρο, 20 χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το "Μπριζίτ Μπαρντό" στο δελτίο του ΣΚΑΙ το 1995 κι ακόμα μνημονεύεται. Όχι ότι ο Βαγγέλης του "διδάξαμε ήθος" και του "I screwed you" υπολείπεται, απλώς ο Μαρινάκης είναι πιο φρέσκος στα πράγματα, δεν έχει το παρελθόν του "Τίγρη", ούτε το heritage ενός περάσματος από τον Ιωνικό για παράδειγμα.

Μετά το πρώτο παιχνίδι ξεσάλωσε, έστησε στη γωνία χωρίς να κατονομάσει τον αντίπαλο, τον χτυπούσε ενόσω ήταν πεσμένος, διότι του το επέτρεψε κυρίως το αποτέλεσμα. Η εικόνα δεν ήταν τόσο σαρωτική για τον Ολυμπιακό. Έγινε τέτοια μετά την "επιθετική" αλλαγή του Δέλλα που έκοψε την ΑΕΚ στη μέση και έμεινε απροστάτευτη στο αγαπημένο παιχνίδι του Μάρκο Σίλβα. Απόψε ο Μανωλάς αποκλείεται να ανοιχτεί τόσο, έχει δείξει ότι και σε πολύ μικρότερης σημασίας παιχνίδια, την ΑΕΚ τη στήνει συντηρητικά, ρισκάρει ελάχιστα, αφήνει λίγους χώρους. Θέλει τα παιχνίδια κλειστά, ακριβώς όπως ο προκάτοχός του που απολύθηκε μεταξύ άλλων και επειδή η ΑΕΚ δεν απέδιδε ελκυστικό ποδόσφαιρο.

Ο Σίλβα από την άλλη, επίσης έχει συντηρητική προσέγγιση στα δύσκολα παιχνίδια. Έχω την αίσθηση μάλιστα ότι είναι και φύσει συντηρητικός προπονητής, έχει ακόμη κάποιες φοβίες και κάπου τον Ολυμπιακό τον "κρατάει", αλλά αυτή είναι μια ξεχωριστή συζήτηση με πάρα πολλές παραμέτρους, με σημαντικότερη αυτήν της αντιμετώπισης των αγώνων του Champions League. Ο Ολυμπιακός πέρασε ένα ντεφορμάρισμα ορατό σε όλους, κράτησε περίπου ενάμιση μήνα και μπορεί να μην κόστισε σε βαθμούς (πέραν της απρόσμενης ισοπαλίας στα Χανιά) αλλά "τσαλάκωσε" την εικόνα της ομάδας.

Πιθανόν να ήταν και προσχεδιασμένο από το Σίλβα να "πέσει" η ομάδα την περίοδο των γιορτών, προκειμένου να (ξανα)γεμίσει τις μπαταρίες για το Europa League και το τελικό φίνις στο πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε, αφού και στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός πέρασε κάτω από τον πήχη και στο πρωτάθλημα η εικόνα δεν ήταν η εντυπωσιακή του πρώτου τριμήνου. Αν συνυπολογιστεί και η σχεδόν ενός μηνός απουσία από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις, μοιάζει παράτολμο να διατυπώσει κανείς ασφαλείς κρίσεις.

Επιμελώς έχει μείνει έξω από τη σύγκρουση το κομμάτι της διαιτησίας, κατ’ εξοχήν αγαπημένο των "βούβαλων". Δεν μπορεί να προεξοφληθεί πού θα μοιραστούν τα "σπόρια" όπως μάθαμε να αποκαλούμε τη (μικρή) εύνοια. Ισχυρός και σε αυτό το κομμάτι είναι ο Ολυμπιακός, ο Μελισσανίδης το ξέρει και γι’ αυτό σιωπά δημόσια. Αν μιλήσει κιόλας θα είναι επί της ουσίας σαν να παραδέχεται ότι "σε πέντε μήνες μετά τις εκλογές στην ΕΠΟ" θα κάνει αυτό το οποίο κατηγορεί. Ούτε ο Βαγγέλης μπορεί να απαντήσει ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

Μπορούν όμως οι επικοινωνιακές ομάδες, έμμισθοι ή απλώς αυλοκόλακες των αφεντικών, εκείνοι που αναλαμβάνουν κάθε φορά να "καθαρίσουν τη μπουδάγα" όπως έλεγε και μια ψυχή. Είναι ίσως το λιγότερο κωμικό σημείο απ’ όλα, να ακούς/διαβάζεις ανθρώπους να προσπαθούν με το ζόρι να μαυρίσουν το άσπρο, να αρνούνται την πραγματικότητα στο βωμό μιας αφηρημένης "προστασίας της ομάδας", που στην ουσία είναι εξυπηρέτηση στο "μεγάλο". Το ιλαρότερο όλων είναι πως πολλές φορές πρόκειται απλώς για πρόσωπα βασιλικότερα του βασιλέως, για ανθρώπους που δεν έχουν καν συμφέρον να το κάνουν. Απλώς το κάνουν γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρουν να κάνουν. Θλιβερό.

Η... ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ

Ακόμη πιο θλιβερές ήταν οι παλινωδίες σχετικά με τη διεξαγωγή του τελικού, τους όρους, το διαιτητικό τρίο, τον Κοντονή, την ΕΠΟ, το κεκλεισμένων, το ένα, το άλλο. Ένα παιχνίδι που υπό άλλας συνθήκας έπρεπε να αντιμετωπιστεί σαν "μητέρα των μαχών" από σύσσωμο το φίλαθλο κοινό, μετατράπηκε σε μια αδιάφορη κατάσταση, σχεδόν απεχθή για τον εξωτερικό παρατηρητή. Και μην κρυβόμαστε, η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στις διοικήσεις των δύο, στην ηγεσία του Υφυπουργείου και ασφαλώς στην Ομοσπονδία. Το κοινό αυτή τη φορά δεν φέρει ευθύνη, δεν μπορούμε να τα ρίξουμε στους κακούς χούλιγκαν, τουλάχιστον των δύο ομάδων, αφού αμφότερες πληρώνουν τη συμπεριφορά των οπαδών του… ΠΑΟΚ.

Ο Σαββίδης πρόσφατα συμβούλεψε το Μελισσανίδη να αρνηθεί να συμμετέχει στον τελικό, να "χαρίσει τον τίτλο στο Μαρινάκη". Είναι ενδεικτικό του πως σκέπτονται τα "βουβάλια". Προσωποκεντρική αντιμετώπιση του οργανισμού, η ομάδα είναι "του Προέδρου", η επιβολή της έναντι του αντιπάλου είναι νίκη του εκάστοτε διοικητικού ηγέτη και όχι των ποδοσφαιριστών, του προπονητή, της ομάδας. Ανέκαθεν όταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασίλευαν ή ήθελαν να βασιλεύσουν περισσότεροι του ενός "βούβαλοι", ο Πρόεδρος γινόταν το κεντρικό πρόσωπο. Το έχουμε ζήσει με το Βαρδινογιάννη, τον Κόκκαλη, λογής Μπέους και το μακαρίτη. Μόνο το παράδειγμα του Λεβαδειακού φτάνει και περισσεύει, ποτέ και σε κανένα σημείο της γης δεν έχει ταυτιστεί τόσο μια ομάδα με ένα πρόσωπο, σε βαθμό να αντικαθιστά ο Πρόεδρος την ίδια την ομάδα.

Και ο Κομπότης δεν έχει και κανένα τεράστιο κοινό πίσω του, ούτε διεκδικεί την ολική ηγεμονία του ελληνικού ποδοσφαίρου, του "παρασκηνίου" και όλων εκείνων των παράπλευρων θεμάτων που ο Μάκης πολύ εύστοχα είχε χαρακτηρίσει "κουμάντα". Τα "κουμάντα" τα έχει ο Μαρινάκης, τα διεκδικεί ο Μελισσανίδης, δευτερευόντως ο Σαββίδης και από κοντά ο Αλαφούζος. Άπαντες ευαγγελιζόμενοι αυτήν την ταλαίπωρη ισονομία και εκείνο το ουτοπικό "50-50" που δεν ίσχυσε ποτέ και πουθενά. Στην Ελλάδα βέβαια και με την πίτα του Champions League να καταλήγει σχεδόν αποκλειστικά σε έναν τα τελευταία χρόνια, είναι κωμικό να μιλάει κανείς για "50-50", ειδικά από τη στιγμή που το ελληνικό ποδόσφαιρο θεωρεί – συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας του Υπουργείου – μείζον θέμα τον ορισμό των "πλάγιων".

ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ ΞΕΝΕΡΑ

Ο τελικός έχει δηλητηριαστεί πριν καν ξεκινήσει, είναι ήδη αποκρουστικό το θέαμα με τις άδειες εξέδρες, γίνεται ακόμα χειρότερο με τους αλλεπάλληλους ορισμούς, ματαιώσεις, αναβολές, αβεβαιότητες, ανακοινώσεις και "διαρροές". Απασχολεί τους 150 ανθρώπους που θα έχουν το προνόμιο να τον παρακολουθήσουν από κοντά, πάνω απ’ όλους τους δύο Προέδρους που τον έχουν αναγάγει σε προσωπική μονομαχία και μέσο επιβολής. Ποια μαγεία έχει ένα παιχνίδι "κρύο", σε ένα περιβάλλον ποδοσφαιρικό όπως το ελληνικό και με την επικοινωνιακή καταιγίδα όλου του προηγούμενου διαστήματος; Τι νόημα θα έχει ένας γύρος του θριάμβου στο παγωμένο ΟΑΚΑ, πώς ακριβώς αποκτά νόημα ένας τίτλος όταν τα "βουβάλια" έχουν κάνει τα πάντα για να πιστωθεί στους ίδιους και όχι στην ομάδα;

Δεν είναι μεμψιμοιρία, ούτε αναζήτηση του ιδεατού. Το φυσιολογικό ζητάμε διάολε, αυτή η ξεχειλωμένη έννοια του «προϊόντος» να ξαναγίνει επιτέλους το θέαμα που κάποτε είχαμε την τύχη να παρακολουθούμε ο ένας πλάι στον άλλον. Δεν μιλάμε για εξιδανίκευση του παρελθόντος, για εξάλειψη της βίας και λοιπά ευχολόγια. Κάποτε κοντραρίζονταν Νταϊφάς και Βαρδινογιάννης, μετά Βαρδινογιάννης και Κοσκωτάς, αργότερα Μελισσανίδης, Κόκκαλης, ο Ντέμης, ο Τζίγκερ, και ούτω καθ’ εξής. Ποτέ σε κενές εξέδρες, ποτέ με το ίδιο το θέαμα σε δεύτερο πλάνο, ποτέ με πρωταγωνιστή έναν Υπουργό ή τον Πρόεδρο της ΕΠΟ. Ακόμη και το 2009 που η ΑΕΚ επί της ουσίας ήταν παντελώς αδύναμη και άσχετη με τα του παρασκηνίου, το κοινό παρακολούθησε έναν τελικό που μνημονεύεται ακόμα.

Απόψε πώς να λειτουργήσουν οι ποδοσφαιριστές που μέχρι τέσσερις ημέρες πριν δεν γνώριζαν καν αν θα διεξαχθεί το παιχνίδι, πότε να προλάβουν να προετοιμαστούν ψυχολογικά, πώς να βγάλουν το 100% στο χόρτο; Όλα είναι λάθος, επί της ουσίας το ελληνικό ποδόσφαιρο έμεινε ολομόναχο με τα βουβάλια γιατί τα βατράχια πέθαναν. Είναι ένας τελικός «πρώτης φοράς» στα χρονικά, θα έχει ενδιαφέρον μόνον όσον αφορά την αντίδραση των ομάδων με τις δεδομένες ειδικές συνθήκες και το πέπλο της αμφισβήτησης να δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα. Ας το πάρει ο Βαγγέλης ή ας το πάρει ο Δημήτρης. Αδιάφορο. Το ζήτημα ήταν να το πάρει ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ.