Δεν απέτυχε η εθνική, απέτυχε το μπάσκετ μας

Γιατί αποτύχαμε... Το μόνο εύκολο είναι να γράψεις, να καταδικάσεις, να δείξεις με το δάκτυλο, να... τελειώσεις. Ταπεινή γνώμη, είναι λάθος να κοιτάξουμε τον αγώνα με την Ισπανία. Είναι λάθος να πούμε ότι όλα μας πήγαν στραβά μετά τα επεισόδια με την Σερβία. Είναι λάθος -και σε ένα βαθμό αστείο- διότι να θυμήσουμε ότι ήταν ο πρώτος αγώνας προετοιμασίας όπου βρεθήκαμε να χάνουμε. Πριν τα επεισόδια. Εκεί δείξαμε τις αδυναμίες μας. Φιλότιμη η προσπάθεια άμβλυνσης των εντυπώσεων, αλλά η 12αδα είχε βγει πριν την έναρξη του Ακρόπολις οπότε δεν τέθηκε ποτέ θέμα αν θα προτιμηθεί ο Βασιλειάδης, που ξαφνικά από το μαύρο πρόβατο έγινε ο πολυτιμότερος των Ελλήνων, ή κάποιος άλλος.

Η εθνική υποτίθεται ότι θα άλλαζε αγωνιστικό πρόσωπο γι αυτό και μετά τον Γιαννάκη δεν προτιμήθηκε Έλληνας προπονητής. Θέλαμε να αναδείξουμε το επιθετικό μας ταλέντο μετά την μη... επιτυχία του 2007. Σκοπός ήταν να παίξουμε πιο γρήγορα με περισσότερη δουλειά στην επίθεση.

Πέρυσι έγινε αυτό σε κάποιους αγώνες, φέτος όλα τα φιλικά στηρίχθηκαν σε αυτό το παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι δεν ταξίδεψε στην Τουρκία.

Δεν ήταν το μπάσκετ του Καζλάουσκας τουλάχιστον όπως το πρεσβεύει. Η εθνική βρέθηκε να παίζει συνέχεια με τρία πλέι μέικερ, και δεν υπήρχε ούτε ένας σουτέρ, χαρακτηριστικό της σχολής που εκπροσωπεί ο συγκεκριμένος κόουτς. Δεν είδαμε την ομάδα να έχει δουλέψει σε κάτι στην Τουρκία, ούτε μία καλή συνεργασία. Τρίπλα, τρίπλα, ελεύθερο σουτ. Ουδείς κινήθηκε χωρίς την μπάλα. Φάνηκε να μην υπάρχει πλάνο ή σχέδιο. Μόνο προσπάθεια. Με την Κίνα ο Ζήσης, με το Πουέρτο Ρίκο ο Σπανούλης, με την Ισπανία ο Διαμαντίδης. Προσωπικές ενέργειες, ελάχιστη ομαδική δουλειά.

Μπουρούσης και Τσαρτσαρής δεν είχαν κανέναν ρόλο. Ξαφνικά ο Καϊμακόγλου, ο Πρίντεζης, ο Καλάθης έγιναν χειροκροτητές από τον πάγκο. Μία ομάδα που έπρεπε να δουλέψει φουλ στην επίθεση έδειξε σαν ένα γκρουπ από... Αμερικανούς στην πρώτη τους προπόνηση στο Λας Βέγκας, και από άμυνα λίγα πράγματα.

Φταίει για όλα Καζλάουσκας; Αν, επαναλαμβάνουμε αν, όλες οι επιλογές ήταν δικές του και δεν ασκήθηκαν οι γνωστές... άγνωστες πιέσεις για να κοπούν ή να μην κληθούν παίκτες, τότε εκτός από την κακή διαχείριση με την Ισπανία, ευθύνεται αποκλειστικά για την εικόνα. Αυτός είναι ο κόουτς, προσελήφθη για να προσδώσει την ταυτότητά του και αντ' αυτού απέτυχε με μπάσκετ... άλλων.

Σίγουρα πήγε στην πεπατημένη των έμπειρων παικτών και δεν τους διαχειρίστηκε. Η επιστροφή του Διαμαντίδη μπέρδεψε περισσότερο τον Καζλάουσκας που αντί να βρει ρόλους, τους έριξε στο παρκέ όλους. Και όπως έχει συμβεί παντού, σχήμα με τρία πλέι μέικερ δεν νικάει. Το είδαν πρώτοι στην Αμερική, το ένιωσε για έναν χρόνο στο πετσί του ο κορυφαίος Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τώρα και ο Καζλάουσκας.

Όσο βρισκόταν στην Ελλάδα, ο Λιθουανός δεν έψαχνε για εχθρούς και ξαφνικά στην Τουρκία μίλησε για τον οπαδικό Τύπο και πόσο επηρεάζει την ομάδα. Αλήθεια, ποιοι του μετέφραζαν τόσο αναλυτικά τις εφημερίδες για το τι έγραφαν ενώ η ομάδα βρισκόταν στην Τουρκία; Το συζητούσαμε ότι δεν πάμε καλά ως... κλάδος μετρώντας πόντους από τους «δικούς μας» παίκτες και ζητώντας να κοπούν οι άλλοι. Όχι όμως ότι οι παίκτες επηρεάστηκαν από αυτό. Γενικώς έδειξε να είναι πολύ στα άκρα, σχεδόν στα όρια του εκνευρισμού.

Θα ήταν η λύση ο Βασιλειάδης; Επειδή το θέμα, επιτρέψτε την επανάληψη, το θίξαμε μόνο από το contra.gr στην προετοιμασία, δεν είναι αν πρέπει να καλούνται σουτέρ στην εθνική, αλλά πώς θα αξιοποιηθούν. Ο Γιαννάκης επί παραδείγματι είχε πει ότι παίκτες όπως ο Βασιλειάδης, ο Διαμαντόπουλος ακόμα και ο Παπαμακάριος ή ο Τσαλδάρης δεν ταίριαζαν στο δικό του πλάνο αφού θα έπρεπε η ομάδα να δουλέψει γι αυτούς. Ο Καζλάουσκας θεωρητικά λατρεύει αυτό το μπάσκετ, μόνο που δεν έδωσε καμία ευκαιρία, πλην ίσως του Τσαλδάρη, σε έναν από τους λίγους καλούς σουτέρ που διαθέτουμε.

Ο Βασιλειάδης εδώ και χρόνια αξίζει μία θέση στην εθνική, δεν θα βοηθούσε ποτέ όμως αν η ομάδα δεν δούλευε στο επιθετικό κομμάτι. Από αυτή την πλευρά καλύτερα που έμεινε εκτός διότι θα αδικούσαμε και τον ίδιο που θα έκανε δύο σουτ, θα αστοχούσε και θα τον έβριζε όλη η χώρα. Πλάκα είχε πάντως που μετά από χρόνια είδαμε έναν Έλληνα να παίρνει σουτ από τα πέντε μέτρα (τον συγκινητικό Νίκο Ζήση) και ρωτούσαμε «τι κάνει αυτός»;. Το φυσιολογικό που ξεχάσαμε.

Εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι, η εθνική απέτυχε εξωαγωνιστικά. Ξαφνικά η αγαπημένη μας ομάδα έγινε αντιπαθής στον κόσμο ξεκινώντας από την προσπάθεια να μην τιμωρηθούν τα παιδιά που ενεπλάκησαν στον καυγά με τους Σέρβους. Κάτι που δεν ζήτησαν οι ίδιοι αλλά επεδίωξε η ομοσπονδία, δηλαδή το... μέλος της Γιώργος Βασιλακόπουλος. Όχι δεν είναι η πηγή όλων των κακών (δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο παράγοντα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού), όπως και δεν είναι αυτός μόνο το ελληνικό μπάσκετ, οι παρεμβάσεις του πάντως φέτος έκαναν μόνο κακό. Σίγουρα η συζήτηση για ήττα από την Ρωσία ξεκίνησε από τα... επίσημα αφού σε κάθε τουρνουά, κάθε χρόνο, υπάρχει ένας αγώνας που πρέπει να χάσουμε για να αποφύγουμε κάποιον. Για πρώτη φορά όμως οι παίκτες το υλοποίησαν και γι αυτό παίρνουν πάνω τους την ευθύνη. Νέα κόντρα την οποία φορτώθηκαν αποκλειστικά οι παίκτες.

Να μην κουράζουμε άλλο. Η εθνική απέτυχε αλλά δεν τελείωσε ούτε και βρίσκεται σε κάποια κρίση. Αυτή η ομάδα έχει δρόμο μπροστά της. Το μπάσκετ μας όμως, ο τρόπος που το προσεγγίζουμε οφείλει να αλλάξει. Όχι μόνο για να νικήσουμε τους Ισπανούς αλλά για να φτάσουμε στην επόμενη ημέρα. Ούτε χλευασμός, ούτε γκρίνια, μόνο χειροκρότημα γι αυτά τα παλλικάρια.

Ο Διαμαντίδης με την γνωστή του διάθεση για χαμηλούς τόνους είπε αντίο χωρίς φανφάρες. Μόλις 30 ετών και με 7 χρόνια στις εθνικές ομάδες (από το 2003 και με το περυσινό κενό), αποφάσισε να φύγει κάτι που καταρχάς σοκάρει, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από έναν αυθεντικό μαχητή. Δεν είναι εύκολο να ερμηνευτεί διότι αν σκεφτεί κανείς ότι ο Φώτσης κλείνει 15 χρόνια στις εθνικές, ο Σπανούλης με τον Ζήση 12, ο Σχορτσιανίτης με τον Περπέρογλου 7, η σκέψη πηγαίνει στο ότι ο αυθεντικός 3D ίσως να ένιωσε ότι κάτι δεν πηγαίνει όπως το ήξερε ή το ήθελε. Κάτι έχει αλλάξει.

Σίγουρα είναι ένα παιδί που τα έδωσε όλα, υπάρχει κόπωση μεν, αλλά αυτός ο τύπος δεν τα παρατάει έτσι. Ψυχισμός; Μπορεί. Τον ευχαριστούμε για όσα προσέφερε, κακώς φεύγει τόσο νωρίς.

Ο Καζλάουσκας θα αποχωρήσει και η διάδοχη κατάσταση οφείλει να είναι επικεντρωμένη στο παρόν και το μέλλον με τους σπουδαίους παίκτες που διαθέτουμε. ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ. Πιθανώς να δίνεται η ευκαιρία οι καλοί Έλληνες τεχνικοί που διαθέτουμε να δουν ότι πρέπει το μπάσκετ μας να αλλάξει λίγο, να φύγει από την λογική των τριών, τεσσάρων, δέκα πλέι μέικερ μόνο και μόνο διότι όλη η προπόνηση αφιερώνεται στην άμυνα οπότε η επίθεση επαφίεται στον... πατριωτισμό των κοντών.