Κολομβία-Ουρουγουάη 2-0: Όποιος δουλεύει ανταμείβεται

Η εικόνα μιας Ουρουγουάης να αμύνεται μαζικά μετά το γκολ, απέναντι στους Ιταλούς που έπαιζαν με αριθμητικό μειονέκτημα, προϊδέαζε για τη συνέχεια. Η "σελέστε" σε εκείνο το ματς ήταν το ίδιο κακή με την αντίπαλό της, στο χθεσινό παιχνίδι όμως οι Κολομβιανοί εφάρμοσαν με συνέπεια το παιχνίδι τους και απέκλεισαν δικαιότατα μία ομάδα που κατέβηκε στο Μουντιάλ χωρίς τακτική ποικιλία και σωστό κοουτσάρισμα.

Υψηλό τέμπο και πάθος στο ξεκίνημα

Στο πρώτο τέταρτο το ματς απέκτησε έντονο ρυθμό και συνεχείς προσωπικές μονομαχίες που έδειχναν ότι το ματς θα εξελιχθεί σε κλασικό λατινοαμερικάνικο ντέρμπι. Η εξέλιξη αυτή πιθανότατα θα βόλευε την Ουρουγουάη που αδιαφόρησε για το επιθετικό πλάτος, παρατάχθηκε με την αμυντική της γραμμή πολύ χαμηλά και με ένα πολυπρόσωπο άξονα που εξουδετέρωνε επαρκώς αλλά αδυνατούσε να δημιουργήσει. Ήταν εμφανές ότι ο Ταμπάρες ήθελε να πάει το ματς στα "νεύρα", να ξανακερδίσει, ίσως, μία αποβολή αντιπάλου και να πάρει την πρόκριση με μία φάση, ακόμα και στην παράταση. Ο πρώτος που του χάλασε τα σχέδια ήταν ο διαιτητής του αγώνα που ήλεγξε τα μαρκαρίσματα χωρίς να επιδοθεί σε χρήση καρτών. Ο δεύτερος ήταν ο Ροντρίγκες, με την καθοδήγηση του προπονητή του.

Η καλοδουλεμένη επιθετική λειτουργία του Πέκερμαν

Ο Αργεντίνος τεχνικός είδε αρχικά τους παίκτες του να παρασύρονται σε "τραβηγμένες" ατομικές ενέργειες. Μετά το 20’ έκανε δύο αλλαγές τακτικής : α) Έδωσε εντολή στα μπακ να εκμεταλλεύονται περισσότερο το επιθετικό πλάτος, από τη στιγμή που τα μπακ του αντιπάλου έμεναν πίσω και δε λειτουργούσαν ως φουλ μπακ "ρόμβου". β) Άλλαξε πλευρές στον Κουαρδάδο με τον Ροντρίγκες. Ο πρώτος υπερφόρτωσε την αριστερή πλευρά σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό-επιθετικογενή Αρμέρο. Ο δεύτερος ξεκίναγε πλέον από τα δεξιά και συνέκλινε πίσω από τα φορ για να πατήσει περιοχή και να εκμεταλλευτεί αποκρούσεις, σε μία κίνηση που την είχαμε δει και σε προηγούμενα παιχνίδια. Με αυτούς ακριβώς τους πρωταγωνιστές και αυτές τις κινήσεις στο χώρο η Κολομβία σκόραρε και τα δύο γκολ.

Τα λάθη του Ταμπάρες

1. Δεν έστησε μία ομάδα για να πιέσει ψηλά. Με τον Σουάρες εκτός και χωρίς έφεση στο passing game, ο ευκολότερος τρόπος να κάνει φάσεις θα ήταν τα κλεψίματα στην πρώτη ζώνη άμυνας. Δεν το επεδίωξε ποτέ και ταυτόχρονα ξεκίνησε το Φορλάν ο οποίος, όσο άρτιος τεχνικά κι αν είναι, πλέον περπατά στο γήπεδο. Έτσι, επέτρεψε στους Σάντσες-Αγκιλάρ να κυκλοφορούν με άνεση τις πρώτες μπαλιές, παρ’ότι δεν είναι το δυνατό τους σημείο, άφησε χώρους στα αντίπαλα ακραία μπακ και ταυτόχρονα ανάγκασε τον Καβάνι να συμμετέχει πολύ στην αμυντική λειτουργία, με αποτέλεσμα να "ξεθυμαίνει" και να μην πάρει ποτέ τη μπάλα στα πόδια σε ανοιχτό χώρο.

2. Γκονζάλες και Άλβαρο Περέιρα αποδείχτηκαν ατυχείς επιλογές ως μέσοι, παίζοντας ως εσωτερικοί στην ανάσχεση και περίπου ως ακραίοι στην ανάπτυξη. Ιδίως ο Γκονζάλες ήταν εκτός κλίματος αγώνα κάτι που αντιλήφθηκε ο Αρμέρο και πολλαπλασίασε τα ανεβάσματά του. Επιπλέον, απέτυχαν στο επιθετικό transition και τη διαγώνια κίνηση που απαιτούσε ο ιδιαίτερος ρόλος τους. Ακόμα και όταν η Κολομβία έδωσε χώρο είχαν πολλές αβίαστες λάθος πάσες και έλλειψη υπομονής στο παιχνίδι τους, γι’ αυτό και αντικαταστάθηκαν.

3. Με τις αλλαγές έφτιαξε επιθετική τριάδα, γυρίζοντας σε κάτι σαν 4-3-3 που φαινόταν, όμως, ότι δεν έχει δουλέψει στις προπονήσεις. Το πρόβλημα της ομάδας του ήταν κυρίως στη δημιουργία και εκμετάλλευση χώρων και οι στατικοί Ερνάντες και Στουάνι δεν το έλυναν, αναγκάζοντας τον να μεταθέσει τον Καβάνι στα αριστερά. Ταυτόχρονα, ο μόνος κεντρικός χαφ που απειλούσε ήταν ο φιλότιμος Ροντρίγκες, αλλά και αυτός περισσότερο λόγω ταμπεραμέντου, παρά με τακτικό σχέδιο.

Συμπέρασμα

Η Ουρουγουάη πήρε ακριβώς αυτό που της άξιζε. Αν η Αγγλία δεν ήταν τόσο αφελής και η Ιταλία τόσο "λίγη" επιθετικά, ίσως να λέγαμε ότι τους στέρησε άδικα τη θέση στους "16", όπου πιθανότατα θα βλέπαμε πιο ενδιαφέρον παιχνίδι.

Η Κολομβία συνεχίζει λόγω σοβαρότητας, "φρεσκάδας", τακτικής συνέπειας και συνδυασμού ταλέντου-δουλειάς στην επιθετική λειτουργία. Η απουσία Φαλκάο ίσως τελικά και να λειτουργεί ευεργετικά, αφού δεν υπάρχει η απαίτηση του γκολ από ένα συγκεκριμένο παίκτη, κάτι που απελευθερώνει τους υπόλοιπους και ισομοιράζει τις προσπάθειες και την κίνηση χωρίς μπάλα. Εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι θα δυσκολευτεί αν πιεστεί ψηλά από μέσους που λειτουργούν με καθαρό μυαλό στο επιθετικό transition. Μένει να δούμε αν μπορεί να το πράξει η προσεχής αντίπαλος της Βραζιλία.