Ο... παρεμβατικός Μόρας και η ρήξη του με τον Παναιτωλικό

Αρχικά, ο Λαρισαίος στόπερ, Βαγγέλης Μόρας, έγινε δεκτός με ενθουσιασμό. Ο Παναιτωλικός αναζητούσε έναν στόπερ που θα έκανε τη διαφορά και τι καλύτερο από το να έχει στο ρόστερ του έναν καταξιωμένο Ελληνα με πλούσιες παραστάσεις από την ποδοσφαιρική Ιταλία, εκεί που οι αμυντικοί εξελίσσουν όσο πουθενά το ταλέντο τους.

Ορμώμενος από την ιταλική εμπειρία του και όντας ένας από τους μεγαλύτερους ηλικιακά παίκτες της ομάδας, ο Μόρας ανέλαβε να παίξει ηγετικό ρόλο στα αποδυτήρια. Μιλούσε συνεχώς, κυρίως στους πιο νεαρούς συμπαίκτες του, συμβούλευε, έκανε παρατηρήσεις και γενικά προσπαθούσε να μεταδώσει την όποια ποδοσφαιρική του τεχνογνωσία.

Αυτό όμως γρήγορα ενόχλησε. Στα αποδυτήρια άρχισαν οι μουρμούρες ότι " ο Μόρας το παίζει ηγέτης " και η ατμόσφαιρα έγινε βαριά. Στη μικρή κοινωνία του Αγρινίου τα νέα μεταδόθηκαν πολύ γρήγορα και ο Μόρας έκανε περισσότερους "εχθρούς" παρά φίλους.

Όταν μάλιστα ο Έλληνας στόπερ παρουσίασε και κάποιες αγωνιστικές "αρρυθμίες" μέσα στο γήπεδο με προσωπικά λάθη, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ζήτησαν την κεφαλή του επί πίνακι από τον Μάκη Χάβο.

Ο Ελληνας τεχνικός είχε εντοπίσει από την αρχή το πρόβλημα. Είχε συστήσει στον παίκτη του να είναι πιο διακριτικός στις παρεμβάσεις του εντός των αποδυτηρίων και ο ποδοσφαιριστής από την πλευρά του τον άκουσε. Αργότερα, όταν διαπίστωσε ότι ο Έλληνας στόπερ είχε αγωνιστικά θέματα, του στέρησε τη θέση του βασικού για να τον επαναφέρει όμως λίγο αργότερα.

Ο Μόρας σ' όλο αυτό το διάστημα δεν μπόρεσε να αντιστρέψει το εις βάρος του κλίμα. Είχε επίσης την εντύπωση ότι και ο προπονητής του δεν τον στήριξε αρκετά στις επιθέσεις που του γίνονταν από τον κόσμο και τα τοπικά ΜΜΕ. Και κάπως έτσι οι δύο πλευρές οδηγήθηκαν στη ρήξη με την ΠΑΕ να ζητά από τον Λαρισαίο κεντρικό αμυντικό να λύσει το συμβόλαιό του.

Οι σχέσεις είναι πλέον δύσκολο να αποκατασταθούν έστω και αν πλέον στη θέση του Χάβου βρίσκεται ο Τραϊανός Δέλλας που γνωρίζει προσωπικά τον Μόρα και εκτιμά την ποδοσφαιρική του αξία. Δεν αποκλείεται βέβαια και η μεγάλη έκπληξη... Οψόμεθα.

Ν.Γ.