Μουρίνιο ή Φέργκιουσον

Μουρίνιο, ο Γιάννης Ντάλλας

Οι πιο απολαυστικές μέρες του αγγλικού πρωταθλήματος ήταν εκείνες που Μουρίνιο εκνεύριζε τον Φέργκιουσον, τον έβαζε στο τρυπάκι της επικοινωνιακής τακτικής και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι σφάζονταν για τα τρόπαια και τις διαιτησίες στην Premier. Ο Πορτογάλος, μετρ των mind games, έβαλε με σχετική άνεση στη διαδικασία των εντυπώσεων και της ψυχολογικής πίεσης ολόκληρο σερ.

Μουρίνιο και Φέργκιουσον είναι δύο προπονητές με φιλοσοφία και άποψη για τη δομή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο Σκοτσέζος με πολύ περισσότερα χρόνια στην πλάτη του και ο Πορτογάλος με ορμή και εντυπωσιακά άλματα. Ο ένας πετυχημένος σε μια ομάδα, ο άλλος πετυχημένος σε πολλές και αποτυχημένος στη Ρεάλ Μαδρίτης, τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του.

Αφού πέρασε και από τη βασίλισσα, πλέον ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Αγγλία για να ξανασμίξει με την Τσέλσι. Οι μπλε ταίριαζαν στο Μουρίνο περισσότερο και από την Ίντερ. Όπως το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και με το στιλ του αγγλικού ποδοσφαίρου που πάει γάντι με την τακτική, την άμυνα και το ρυθμό που θέλει ο Special One να έχουν οι ομάδες του.

Με κριτήριο το ότι ο ένας πέτυχε σε τρεις ομάδες μέσα σε λίγα χρόνια, ενώ ο άλλος είναι σχεδόν μια ζωή στη Γιουνάιτεντ, επιλέγω Μουρίνιο. Έτσι, γιατί δεν είμαι πολύ της υπομονής. Θέλω τα πράγματα στη ζωή και στο ποδόσφαιρο να γίνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Φέργκιουσον, ο Νίκος Γιαννόπουλος

Ανέκαθεν υπήρχε μία αδυναμία στους προπονητές-πλάστες και όχι στους μάνατζερ-διαχειριστές του σύγχρονου ποδοσφαίρου που το μόνο που κάνουν είναι να ζητούν μεταγραφές και μεγάλα μπάτζετ.

Υπό αυτή την έννοια δεν υφίσταται πραγματικό δίλημμα μεταξύ των δύο. Ο Σερ Αλεξ, 35 χρόνια προπονητής πλέον, έχει αποδείξει ότι μπορεί να εργαστεί αποτελεσματικά κάτω από οποιεσδήποτε οικονομικές συνθήκες. Στην Αμπερτίν τρέλανε όλη την Ευρώπη χωρίς τα ταμεία του συλλόγου να γεννούν συνεχώς χρήμα. Αλλά και στη Γιουνάιτεντ δεν δούλεψε μόνο με έτοιμους παίκτες αλλά φρόντισε να πλάσει κατάλληλα και να αναδείξει σπουδαίους πιτσιρικάδες όπως ο Γκιγκς, ο Μπέκαμ, ο Μπατ και τόσοι άλλοι.

Στον Μουρίνιο αρέσουν τα έτοιμα υλικά. Θα έλεγε κανείς ότι μόνο στην Πόρτο έριξε το βάρος του στην αξιοποίηση και του τελευταίου παίκτη του ρόστερ διότι δεν είχε την πολυτέλεια για μεγάλες μεταγραφές. Από τη στιγμή όμως που απέκτησε το προνόμιο να διαχειρίζεται τα μεγάλα μπάτζετ (του Αμπράμοβιτς, του Μοράτι, του Πέρεθ) έβαλε την προσπάθεια για δημιουργία στην άκρη και λάτρεψε μόνο το αποτέλεσμα. Επιλογή του προφανώς. Επιλογή όμως και του γράφοντος να προτιμήσει τον Σερ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Μουρίνιο, ο Αποστόλης Χορτάτος

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, από τη νέα σεζόν θα τους δούμε και πάλι να "κοντράρονται" αφού ο Μουρίνιο επιστρέφει όπως όλα δείχνουν στον πάγκο της Τσέλσι, ενώ ο Σερ Άλεξ έχει σκοπό να παρατείνει για κάμποσο ακόμη τη θητεία του στην ηγεσία της Γιουνάιτεντ.

Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για δύο εκ των κορυφαίων παγκοσμίως, με πάμπολλες διακρίσεις. Η διαφορά τους έγκειται στο πως αντιμετωπίζει ο καθένας τους το ποδόσφαιρο και κυρίως όλα όσα το περιβάλλουν. Ο Μουρίνιο με την εκκεντρικότητά του έλκυει συνεχώς τα φλας της δημοσιότητας. Δεν το κάνει άθελά του, δείχνει να το απολαμβάνει, το ζητά ο οργανισμός του, σε αντίθεση με τον Φέργκιουσον ο οποίος δεν μιλά αν πραγματικά δεν έχει κάτι σημαντικό να πει. Είναι η αθόρυβη δύναμη. Αινιγματικός, δεν προδίδει με μορφασμούς τα συναισθήματά του, αφήνει τον αντίπαλο να φαντάζεται τι τον περιμένει.

Κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για τον Πορτογάλο. Δεν υποκρίνεται. Είναι αυθόρμητος και πολλές φορές επιλέγει να πει ωμά αυτό που νιώθει και που θέλει, προκαλώντας σύγχυση. Είναι ο μετρ του είδους άλλωστε στα mind games. Θεωρώντας ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι σούπα νοσοκομείου που ναι μεν κάνει καλό, αλλά είναι άγευστη και ανάλατη, επιλέγω τον Μουρίνιο που προτιμά παντού και πάντα το αλατοπίπερο.

Φέργκιουσον, ο Δημήτρης Κριτής

Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον εναντίον Ζοσέ Μάριο ντος Σάντος Φέλιξ Μουρίνιο. Κορυφαίοι προπονητές και ισχυρές προσωπικότητες με φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους πολέμιους.

Και οι δύο πρώην ποδοσφαιριστές, αλλά χωρίς το βαρύ βιογραφικό. Ωστόσο δεν βαφτίστηκαν προπονητές εν μία νυκτί. Ο σερ Άλεξ ξεκίνησε από τη Σεντ Μίρεν και την Αμπερντίν, πριν αναλάβει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ως βοηθός του Μπόμπι Ρόμπσον για χρόνια ο Μουρίνιο και πρώτος προπονητής σε Μπενφίκα και Λεϊρία, πριν κάνει το μεγάλο μπαμ με την Πόρτο.

Από το σημείο αυτό και μετά, η τόσο διαφορετική επαγγελματική τους πορεία ορθώνει ανυπέρβλητα εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκρισης. Εικοσιεπτά γεμάτα χρόνια στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Φέργκιουσον. Τα τελευταία έξι χρόνια, κάθε σεζόν πιθανολογείται ως η τελευταία του, αλλά είναι σαφές ότι θα φύγει όταν ο ίδιος το αποφασίσει να συνταξιοδοτηθεί.

Αν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποτελεί διεθνές σημείο αναφοράς ως προς την μακροβιότητα σ' έναν σύλλογο (μαζί με τον Γκι Ρου στη Οσέρ) και την ικανότητα να τον διατηρήσει σε υψηλότατο επίπεδο, χωρίς να έχει πάντα μεγάλο μπάτζετ (αν και σταθερά μεταξύ των πλουσιότερων συλλόγων στον κόσμο η MUFC), ο Μουρίνιο αποτελεί το πρότυπο της fast food επιτυχίας. Η τριετία είναι το ταβάνι παραμονής στην ίδια ομάδα για τον Πορτογάλο, χρόνος αρκετός πάντως για να σαρώσει όλους τους τίτλους, εκτοξεύοντας το επόμενο συμβόλαιό του.

Όπλο τους η ισχυρή αυτοπεποίθηση, η ισορροπία στα αποδυτήρια και τα ξεκάθαρα όρια στις σχέσεις τους με τους ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν παραδείγματα ποδοσφαιριστών που τους πήραν αιχμάλωτους με τη συμπεριφορά και την προσφορά τους, αλλά και παραδείγματα ποδοσφαιριστών που αιχμαλωτίστηκαν στην ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρουν και είδαν την πόρτα της εξόδου.

Ως ποδοσφαιρόφιλος που δέθηκε με την Γιουνάιτεντ σε άνυδρα χρόνια εξαιτίας του 15χρονου Νόρμαν Ουάιτσαιντ και έκτοτε τη ζει αδιάλειπτα στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά και με το απωθημένο του Ελληνάρα που έμαθε τον προπονητή ως τον κορυφαίο αναλώσιμο προϊόν, ψηφίζω και με τα δύο χέρια, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Δεν θα κρύψω όμως, ότι θα ήθελα κάποτε να δω τον Μουρίνιο σε μια μακρά θητεία κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη, για να διαχειριστεί εποχικούς κύκλους που ανοίγουν, κλείνουν και απαιτούν αναδιοργάνωση μέσα στο ίδιο περιβάλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πιστεύω κιόλας ότι θα συμβεί. Τουλάχιστον όχι σύντομα.

Μουρίνιο ο Σάκης Γκίνας

Προτιμώ Μουρίνιο με χίλια, γιατί είναι αυτό που λέμε σταρ, είναι μούρη, ατακαδόρος, ετοιμόλογος και ενσαρκώνει την γοητευτική ιστορία ενός άσημου κάποτε διερμηνέα του Φέργκιουσον, που έψαχνε εναγωνίως χώρο επαγγελματικής ανάδειξης στο ποδόσφαιρο και σήμερα είναι διάσημος με μεροκάματα μυθικά.

Η ζωή του είναι σαν παραμύθι. Θα μπορούσε να είναι και σενάριο κινηματογραφικής ταινίας και πιθανότατα θα γίνει κάποια στιγμή, όταν αποσυρθεί από τους πάγκους. Ήδη γράφτηκαν βιβλία για χάρη του.

Η ξεχωριστή ευφυΐα του τον οδήγησε στην κορυφή των πάγκων της Ευρώπης, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αφού η ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν ασήμαντη. Η ισχυρή προσωπικότητά του αποδείχτηκε και από το ότι επιβλήθηκε, παρά το νεαρό της ηλικίας του, σε πανάκριβες φίρμες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και εξακολουθεί να το κάνει.

Ο τύπος σε πουλάει και σε αγοράζει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, είναι μεγάλη μορφή. Εισήγαγε την τεχνολογική ανάλυση στο ποδόσφαιρο, μετέτρεψε σε μαθητές τους κατά καιρούς ποδοσφαιριστές του, με τα στικάκια κατασκόπευσης του αντιπάλου που τους έδινε για μελέτη. Δούλεψε πολύ σκληρά στη ζωή του για να πετύχει. Είχε και άστρο βέβαια, αλλά η τύχη πάει μ’ αυτούς που την κυνηγούν.

Ο Σερ Άλεξ είναι τζέντλεμαν, τα έχει πάρει όλα με την Μάντσεστερ, αλλά είναι ένας κλασικός δάσκαλος. Μοιάζει με τυπικό Άγγλο λόρδο, σνομπ και μυγιάγγιχτο. Ο Μουρίνιο είναι το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της ανέλπιστης επιτυχίας. Είναι ο χουντίνι των πάγκων. Είναι ο άσημος ποδοσφαιριστής από το Σετουμπάλ της Πορτογαλίας που ανέβηκε στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και βάζει στη θέση τους ποδοσφαιρικές φίρμες με τεράστια συμβόλαια.

Και κλείνω με μια από τις παλιές παροιμιώδες και χιουμοριστικές φράσεις του, που δείχνουν πόσο πνευματώδης άνθρωπος είναι: «Η Τσέλσι κατέκτησε το Λιγκ Καπ. Όμως η καινούρια μου λακ δεν έγινε αντιληπτή από πολλούς».

Μουρίνιο, ο Θέμης Καίσαρης

Από τη μία ο "26 χρόνια στον πάγκο της Γιουνάιτεντ κι ακόμα συνεχίζω", από την άλλη ο "μάξιμουμ τρία χρόνια σε κάθε ομάδα και το ταξίδι συνεχίζεται". Ο ορισμός του "μια ζωή εδώ" απέναντι στον ορισμό του rolling stone. Κοινό τους στοιχείο, η συλλογή τίτλων, η ταύτιση του ονόματός τους με την επιτυχία. Ο Φέργκιουσον σε βάθος χρόνου, ο Μουρίνιο όπου κι αν πάει.

Άλλο κοινό τους στοιχείο είναι πως κανείς τους δεν έχει συνδεθεί με κάποια τακτική καινοτομία. Οι νέες ιδέες είναι για άλλους προπονητές, Μουρίνιο και Φέργκιουσον δεν ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα. Γι' αυτό και δεν έδωσαν ποτέ κάτι νέο, που να επηρέασε τους υπόλοιπους, και ταυτόχρονα δεν έχουν πρόβλημα να αντιγράψουν ιδέες από άλλους. Η δική τους συνταγή ήταν πάντα η διαχείριση του ανθρωπίνου δυναμικού, ένας τομέας που δύσκολα κάποιος μπορεί να βρει καλύτερό τους.

Παρουσίασαν και παρουσιάζουν ομάδες που έχουν τρόπο να κερδίζουν, με παίκτες που είτε είναι σούπερσταρ, είτε απλά εργαλεία, πάντα παίζουν στο ταβάνι τους. Και αμφότεροι δεν είχαν κανένα πρόβλημα σ' αυτήν την πορεία να απαρνηθούν την όποια ποδοσφαιρική ταυτότητα και φιλοσοφία για να νικήσουν ένα ματς, για να πάρουν μια πρόκριση, για να υπηρετήσουν τον στόχο, που είναι η νίκη και τίποτε άλλο. Και βρίσκουν τον τρόπο να τα καταφέρουν.

Επικοινωνιακά, ο Ζοζέ είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε. Αλαζόνας, προκλητικός, ο άνθρωπος που όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα να τον μισούν, αλλά έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η σχέση του με τους παίκτες του. Θα κάνει εχθρούς παντού, θα ειρωνευτεί, θα υποτιμήσει, θα βάλει το δάχτυλο στο μάτι του Βιλανόβα μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους, θα τρέξει μέσα στο Καμπ Νου με το δάχτυλο ψηλά και όταν ο διαιτητής θα σφυρίξει την λήξη στον τελικό του 2010, θα τρέξει προς την αντίθετη πλευρά από τους υπόλοιπους, για να ακολουθήσουν οι κάμερες αυτόν και στα πλάνα να είναι μόνος του.

Ο Φέργκιουσον από την άλλη είναι παρασκηνιακός, γι' αυτό και θα πάω με τον Ζοζέ. Απόλυτος δυνάστης της Πρέμιερ Λιγκ από την ημέρα που ιδρύθηκε, απολαμβάνει στο Νησί μια πρωτοφανή ασυλία, αφού μπορεί να κάνει ο,τι γουστάρει. Η διαφορά τους είναι πως η είδηση για τον "κακό Μουρίνιο" θα φτάσει στα πέρατα του κόσμου και θα γίνει πρώτο θέμα, ενώ ο Φέργκιουσον θα πέσει στα μαλακά.

Έτσι μπορεί να τρομοκρατεί τους διαιτητές και να φροντίζει να μην σφυρίζει την Γιουνάιτεντ όποιος είχε την ατυχία να είναι διαιτητής σε ήττα της, να την πέφτει με βρισιές σε ρεπόρτερ, να έχει αποκλεισμένους από τις συνεντεύξεις Τύπου καμιά ντουζίνα δημοσιογράφους επειδή έγραψαν κάτι που δεν του άρεσε, να αποκλείει κάποιον επειδή ρώτησε για τη συμμετοχή του Γκιγκς στον τελικό του 2011.

Τέλος, μπορεί να κάνει και το εξής. Να απολύσει η Πρέστον τον γιο του από τη θέση του προπονητή και ο Φέργκιουσον όχι μόνο να πάρει αμέσως πίσω τους τρεις δανεικούς παίκτες που είχε η Γιουνάιτεντ στην Πρέστον, αλλά και να ζητήσει από έναν εκ των κολλητών του, τον Τόνι Πιούλις, να κάνει το ίδιο, αποσύροντας τους δύο δανεικούς της Στόουκ. Η Πρέστον έχασε μέσα σε λίγες μέρες πέντε βασικούς παίκτες και υποβιβάστηκε, γιατί έκανε το λάθος να απολύσει τον γιο του.

Κι αν αυτό το είχε κάνει άλλος προπονητής, μάλλον θα το ξέρατε, σωστά;

Μουρίνιο, ο Κώστας Χολίδης

Αυτή μάλιστα είναι κόντρα με τα όλα της... Από την μία ένας προπονητής που έχει αφήσει το στίγμα του ανεξίτηλο σε μία ομάδα (βλέπε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και από την άλλη κάποιος άλλος που αλλάζει μεν ομάδες με μαθηματική ακρίβεια αλλά και εκείνος αφήνει το σημάδι του σε αυτές.

Ο Φέργκιουσον έχει αποδείξει ότι προτιμά να αναδεικνύει ποδοσφαιριστές, ενώ ο Μουρίνιο είναι ο ιδανικός στο να φτιάχνει ομάδες αρκεί να έχει το κατάλληλο μπάτζετ. Αμφότεροι άκρως εκκεντρική στη συμπεριφορά τους εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων.

Εγώ προσωπικά έχω μια τρελή αδυναμία στον τρελό Πορτογάλο. Ίσως γιατί έχει περάσει και από τις δύο ομάδες που υποστηρίζω στο εξωτερικό, ίσως γιατί τον έχω ζήσει περισσότερο όπως και να έχει ο Μουρίνιο είναι ο special one για μένα.

Πάντως θα ήθελα να τον δω να στεριώνει για πολλά χρόνια σε μια ομάδα... Σίγουρα δύσκολο αλλά θα είχε ενδιαφέρον. Άλλωστε, στοιχηματίζω ότι το καλοκαίρι πολλές ομάδες θα είναι εκείνες που εκτός από πολλά λεφτά θα του δώσουν και τα κλειδιά του Συλλόγου να τα πάρει σπίτι του.

Μουρίνιο, ο Γιάννης Ζωιτός

Τα τρία χρόνια (2004-07) που συνυπήρξαν στο Νησί (και λογικά θα συνυπάρξουν ξανά σύντομα) είχαν κάνει κολεγιά. Ταίριαζαν τα χνώτα τους, συμμαχώντας απέναντι στον κοινό εχθρό Βενγκέρ. Το ίδιο υπερφίαλοι και αλαζόνες, μειωτικοί κάποιες φορές προς τον αντίπαλο, ξεροκέφαλοι και φαφλατάδες.

Una fazzia una razza, με λίγα λόγια. Ταυτόχρονα όμως αυτό που με μια λέξη λέγεται "προπονητάρες". Να διαλέγουν τους κατάλληλους παίκτες και να χτίζουν "ομαδάρες". Όλα στον υπερθετικό βαθμό! Ας μην απαριθμήσουμε επιτυχίες και τίτλους, δεν θα προλάβουμε την Κυριακή να σουβλίσουμε τον οβελία… Γι' αυτό ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό, μέρες που είναι! Μουρίνιο γι' αυτόν, γι' αυτόν και γι' αυτόν το λόγο. Τι εννοείται δεν έγινα κατανοητός; Πάμε πάλι… Μουρίνιο γιατί είναι εκνευριστικός ο τρόπος που ο Φέργκιουσον μασάει την τσίχλα του. Μουρίνιο γιατί ο Φέργκιουσον μοιάζει με καθηγητή μαθηματικών στο λύκειο, ό,τι χειρότερο δηλαδή για τον γράφοντα.

Μουρίνιο γιατί βασικά "μπουχτίσαμε" να βλέπουμε τον Φέργκιουσον στον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Νισάφι… Άσε μας ρε άνθρωπε να πάρουμε ένα πρωταθληματάκι. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως η πρόσληψη του Μουρίνιο στη Λίβερπουλ είναι η μόνη λύση;

Μουρίνιο, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Αυτές οι Κόντρες ήταν δική μου ιδέα. Ξέρω, θα πείτε "πως μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που έχει κοντά στα 30 χρόνια προπονητικής με κάποιον που μετρά 9;" Το ίδιο δίλημμα είχα κι εγώ με τον εαυτό μου, αλλά όταν έκανα το πρώτο γκάλοπ, είδα ότι η ανταπόκριση ήταν θετική, οπότε κάμφθηκαν οι όποιες αντιδράσεις υπήρχαν μέσα μου. Στην τελική, δεν εξετάζουμε μόνο τα τρόπαια του καθενός, αλλά την πορεία του στο χρόνο, τις σχέσεις του με τον Τύπο, την ανταπόκριση που έχουν από αυτόν, τον τρόπο που δουλεύουν, τι νέο βγάζουν και όσα, τέλος πάντων, ανέφερε αναλυτικά πιο πάνω ο Θέμης Καίσαρης.

Τον Μουρίνιο αγαπάω να τον γουστάρω, τρελαίνομαι να τον μισώ. Είναι ο απόλυτος διαχειριστής ομάδας με πολλούς αστέρες, είναι αυτός που θέλουν οι ποδοσφαιριστές για πατέρα. Τους προστατεύει, τραβά πάνω του όλα τα φλας και φροντίζει να είναι επικεντρωμένοι στη δουλειά τους. Οπως κι ο Πορτογάλος στη δική του, η οποία είναι ακριβώς αυτή.

Από την άλλη, ο Φέργκιουσον χτίζει ομάδες. Από την αρχή, από τον πηλό. Είναι η απόλυτη δύναμη στην Αγγλία, τον φοβούνται πολλοί, τον τρέμουν περισσότεροι και έχει κερδίσει τον σεβασμό από τους τίτλους του. Αν ήμουν πρόεδρος και έπρεπε να διαλέξω έναν εκ των δύο, θα επέλεγα τον Πορτογάλο (γνωρίζοντας ότι το πολύ σε τρία χρόνια θα πρέπει να ψάχνω τον αντικαταστάτη του). Και θα έβαζα γενικό Δερβέναγα τον Σκωτσέζο. Να βαράνε όλη προσοχή και να μην αγγίζει κανείς την ομάδα. Φέργκιουσον για όλα, Μουρίνιο για όλα τα άλλα. Ή το ανάποδο;

Φέργκιουσον, ο Κώστας Μπράτσος

Αδικία. Μήλα με πορτοκάλια. Τους χωρίζουν 20 χρόνια καριέρας, τα οποία παίζουν μεγάλο ρόλο στην τελική επιλογή. Διότι εάν μιλούσαμε για τον 50χρονο Άλεξ Φέργκιουσον και τον 50χρονο Ζοζέ Μουρίνιο, τότε ασυζητητί Special One. Ο Πορτογάλος, όμως, θα πρέπει να διανύσει άλλες 2 δεκαετίες σε τοπ επίπεδο στον χώρο και να μην εξελιχθεί σε Σβεν Γκόραν Έρικσον ή Τζιοβάνι Τραπατόνι, για να μπορεί να γίνει μία δόκιμη σύγκριση. Και όχι μόνο αυτό. Θα πρέπει να στεριώσει επιτέλους σε κάποια ομάδα, ώστε να παράξει συνεχές έργο, όπως έχει καταφέρει ο Σκοτσέζος, ο οποίος δημιουργήσει 5 διαφορετικές ομάδες στο "Ολντ Τράφορντ", οι οποίες έφτασαν μέχρι κάποια κορυφή (μέχρι την αναπόφευκτη παρακμή τους).

Παρακαταθήκη διαθέτει και από την προ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εποχή, αφού έχει πραγματοποιήσει το απίθανο με την Αμπερντίν, όντας ο τελευταίος προπονητής που έσπασε το δίπολο Ρέιντζερς - Σέλτικ. Είναι γνωστό ότι δεν αρκεί να φτάσεις στην κορυφή. Πρέπει να παραμείνεις εκεί. Ο Μουρίνιο όταν έφτανε στην κορυφή... έφευγε (Πόρτο, Ίντερ). Όταν τα έβρισκε δύσκολα, τον... έφευγαν (Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης). Ως εκ τούτου, μήλο...

ΝΙΚΗΤΗΣ Ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ: Αποτέλεσμα που σηκώνει συζήτηση: Ο Μουρίνιο αναδείχθηκε νικητής με 7-3 έναντι του σερ Αλεξ και έδειξε ότι είναι ο... Special One του Contra.gr. Εσείς ποιον διαλέγετε;