Παράταση ή πέναλτι: Ακόμη 30 βασανιστικά λεπτά ή "ρώσικη ρουλέτα";

Πέναλτι ο Μάνος Ανδρουλάκης

Ως γνήσιος τζογαδόρος (σε νορμάλ πλαίσια για να μην παρεξηγηθώ), ποντάρω ότι η ψήφος μου δεν θα παίξει μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη Κόντρα, υποστηρίζοντας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου θα επιλέξει το στήσιμο της μπάλας στην άσπρη βούλα. Το γεγονός και μόνο ότι η διαδικασία των πέναλτι αποκαλείται "ψυχοφθόρα" αρκεί για να χαρίσει την ψήφο μου σ' εκείνη και όχι στην "ξενέρωτη" παράταση, όπου στις περισσότερες οι μονομάχοι προσέχουν τα νώτα τους για να μην δεχθούν το μοιραίο γκολ.

Ψηφίζω πέναλτι γιατί μου αρέσει η ιεροτελεστία με τους αγκαλιασμένους παίκτες στο κέντρο, τα mind games μεταξύ του τερματοφύλακα και του μελλοντικού εκτελεστή και, βέβαια, το γεγονός ότι ο Δαβίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ.

Κάτι ακόμα: αυτή η διαδικασία έχει δημιουργηθεί για τους τερματοφύλακες. Προσωπικά αν έβλεπα μία μονομαχία του Άντον Πανένκα με τον Χέλμουτ Ντουκαντάμ θα προτιμούσα να κερδίσει ο Ρουμάνος. Ίσως επειδή αν ο "Χ" Ντουκαντάμ δεχθεί γκολ δεν θα του πει κανείς τίποτα, αν όμως αποκρούσει το πέναλτι, θα μετατραπεί σε ήρωας. Και κάπως έτσι γράφονται οι όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες...

Πέναλτι ο Γιάννης Ζωιτός

Αφότου εφαρμόστηκε η διαδικασία των πέναλτι, η παράταση είναι περιττή, αν όχι άχρηστη. Μόνο αυτήν επιδίωξαν να “σουλουπώσουν” στην πάροδο των ετών οι “φωστήρες” του ποδοσφαίρου, μήπως και της χαρίσουν λίγη αίγλη, την κάνουν “αυτόφωτη”, αλλά η μία αποτυχία (χρυσό γκολ) έφερε την άλλη (ασημένιο γκολ). Κι ας γράφηκε ένας ολόκληρος μύθος, της Ελλάδας του 2004, χάρη στην κεφαλιά του Κολοσσού Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία. Τα πέναλτι είναι μυσταγωγία, είναι η κορύφωση κάθε ποδοσφαιρικού δράματος τόσο για τους άμεσα εμπλεκόμενους (εκτελεστή / τερματοφύλακα) όσο και τους έμμεσα (θεατές). Μια σύνθεση συναισθημάτων.

Στην παράταση κυριαρχεί... βαρεμάρα και όχι η αδρεναλίνη των πέναλτι. Κυρίως δε φόβος, αυτός που φυλάει τα έρμα, που φρενάρει κάθε προσπάθεια επίτευξης γκολ, αντίθετα με τις “προσταγές” του ποδοσφαίρου για θέαμα. Κατάργηση εδώ και τώρα και απευθείας πέναλτι. Όπως εκείνο που εκτέλεσα στο μικρό τελικό του πρώτου Πρωταθλήματος Ιστοσελίδων 8x8 για το χάλκινο μετάλλιο! Μεγάλες στιγμές...

Πέναλτι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μπορεί να είναι άδικα. Μπορεί να πηγαίνουν το Παιχνίδι σε μια κατάσταση 'κορώνα-γράμματα', από την οποία μπορεί να βγει νικητής οποιοσδήποτε (εξ ου και το άδικα). Μπορεί αυτός που θα κερδίσει στο τέλος να μας είχε προσφέρει 120 λεπτά ταμπούρι και διπλά λεωφορεία στο τέρμα για να κρατήσει το μηδέν.

Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την αδρεναλίνη των πέναλτι, ακόμη κι αν η διαδικασία τύχει να μοιάζει με κανονική παράταση όπως συνέβη στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός το '09, που απλά η αδρεναλίνη είχε γυρίσει το βέλος της προς το μέρος μας και αρχίσαμε να γρυλίζουμε 'Δεν αντέχω άλλη αγωνία'. Μετά είναι και τα πέναλτι του τελικού του Μουντιάλ των Η.Π.Α., μια μικρή ραψωδία, αυτόνομη από τον υπόλοιπο τελικό, με ένα ακόμη πιο σύντομο έπος μέσα της, το χαμένο πέναλτι του Roberto Baggio. Κάθε εκτέλεση και μια ταινία μικρού μήκους. Όχι μόνο στο Βραζιλία-Ιταλία του '94. Γενικά.

Παράταση ο Νίκος Γιαννόπουλος

Αν συμφωνούμε όλοι με την άποψη ότι επιθυμούμε περισσότερη δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο, δεν μπορούμε να στηρίζουμε διαδικασίες που αποθεώνουν το τυχαίο. Μία τέτοια είναι αυτή των πέναλτι. Φυσικά και αυτό το σημείο του παιχνιδιού χρειάζεται δεξιότητες, ψυχολογικά χαρίσματα αλλά δεν παύει να έχει μεγάλη δόσης τύχης μέσα του. Στον έξτρα χρόνο της παράτασης, έστω και αν δεν συναντήσει κανείς το σασπένς της ρώσικης ρουλέτας, θα βασιλεύσει συνήθως η θέληση, η ομαδική προσπάθεια και αντοχή, το πείσμα και το πάθος για τη νίκη. Πρόκειται για στοιχεία που προάγουν περισσότερο το άθλημα από ότι η διαδικασία των πέναλτι που βέβαια, για άλλους λόγους, έχει περάσει και αυτή στην ποδοσφαιρική ιστορία.

Ο γράφων πάντως δεν θα ήθελε να δει ποτέ αγαπημένη του ομάδα να χάνει τίτλο από την άσπρη βούλα επειδή το χτύπημα εντός αντιπάλου πήγε δύο μέτρα χαμηλότερα ή για το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας δεν έκανε μία σωστή μαντεψιά. Αντιθέτως, δεν θα είχε πρόβλημα να την δει να αγωνίζεται μέχρι τελικής πτώσης στην παράταση και να τα δίνει όλα έστω και αν στο τέλος έρθει η ήττα.

Πέναλτι ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Οι περιπτώσεις που ένα ματς πηγαίνει στην παράταση και δεν εύχομαι ενδόμυχα να κριθεί στα πέναλτι είναι δυο. Πρώτη, να παίζει η ομάδα μου, οπότε φυσικά και δεν θέλω πέναλτι, θέλω γκολ, πρόκριση, τίτλο, οτιδήποτε διακυβεύεται τέλος πάντων, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Δεύτερον, να γράφω το παιχνίδι - παλιότερα για τις εφημερίδες, τώρα- για κάποιο σάιτ και να μην έχω καμία όρεξη να ξημερωθώ πάνω από το πληκτρολόγιο.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις γουστάρω πέναλτι και ξενερώνω όταν όλα κρίνονται στην παράταση. Γουστάρω Μπέκαμ να σουτάρει στα πουλιά, γουστάρω Τέρι να σαβουριάζεται, Ντουκαντάμ, Πανένκα, Μύρωνα Σηφάκη, όλους τους ήρωες και όλες τις ιστορίες που μας έχει δώσει η συγκεκριμένη διαδικασία διαχρονικά. Ναι, είναι σκληρή και άδικη. Αλλά αυτό την καθιστά ακόμη πιο γοητευτική. Διότι τελικά, η πολύ δικαιοσύνη στη μπάλα, καταντάει λιγάκι βαρετή. Σαν την παράταση ένα πράμα...

Πέναλτι ο Γιάννης Ντάλλας

Καλοκαίρι 90. Αυτό το θυμάμαι καλά. Σε ένα ορεινό χωριό των Τρικάλων (Πύρρα η φημισμένη) ανηφορίζαμε κάθε μέρα επί δύο μήνες -όπως κάθε καλοκαίρι που με θυμάμαι παιδί- στα λιβάδια. Ποδόσφαιρο, μερέντα, ιδρώτας,η γιαγιά στο παγκάκι και ξεγνοιασιά. (Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν τέλεια).

Μαζί με τα υπόλοιπα "αρρωστάκια" του χωριού δεν μπορούσαμε να βρούμε θέση στο μεγάλο γήπεδο (στα λιβάδια) και κατασκηνώναμε από κάτω. Στην παιδική χαρά. Εκεί υπήρχε το μονόζυγο-σκάλα, το οποίο σχημάτιζε ιδανικά μια εστία ποδοσφαιρικού γηπέδου. Το θυμάμαι σαν χθες. "Μαραντόνα στο 90 και αστοχεί. Πάμε στα πέναλτι παιδιά"!

Και αρχίζαμε. Μετρούσαμε έντεκα βήματα και εκτελούσαμε για ατελείωτες ώρες πέναλτι. Πέντε χτυπήματα, ένας κόντρα σε έναν. Σπάνια έχανα, καθώς έπιανα όλα σχεδόν τα πέναλτι (ψωνάρα). Η παιδική χαρά είχε χορτάρι, το μονόζυγο-σκάλα-τέρμα μου ανέβαζε την αδρεναλίνη και τα έδινα όλα. Έπεφτα από δω, έπεφτα απο 'κεί, όπου πήγαινε η μπάλα. Από εκείνα τα χρόνια κόλλησα με τη θέση και το άθλημα, κυρίως όμως "τρελάθηκα "με τη διαδικασία των πέναλτι.

Ο κάθε νέος "Μαραντόνα" από τους συγχωριανούς έχανε τις φάσεις στο φινάλε και ο Γκοϊκοετσέα (εγώ τον έκανα αυτόν) έπαιρνε θέση και γινόταν ατέλειωτο παιχνίδι με τα πέναλτι! Ο τερματοφύλακας της Αργεντινής που σταμάτησε την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1990, μας... μύησε στη διαδικασία των πέναλτι και από τότε δεν την αλλάζουμε με τίποτα. Ευτυχώς σταμάτησαν οι "ξαφνικοί θάνατοι" και επανήλθε το χαμόγελο στα χείλη μας!

Πέναλτι ο Αποστόλης Χορτάτος

Παρακολουθώντας ως ουδέτερος ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, με θυμάμαι πάντα να "χαλιέμαι" όταν στη διάρκεια της παράτασης "στράβωνε" και δεν κατέληγε να κριθεί στα πέναλτι. Είναι αυτή η ψυχοφθόρος διαδικασία της εναλλαγής συναισθημάτων από λεπτό σε λεπτό, που ανεβάζει την αδρεναλίνη και σε κάνει να μένεις κολλημένος στο ματς, όσο κι αν η αγωνία σου "κόβει" τα πόδια. Δεν είναι λίγα άλλωστε τα ματς που έχουν μείνει στην ιστορία, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι κρίθηκαν στα πέναλτι.

Από τελικούς Παγκοσμίων Κυπέλλων, μέχρι αγώνες νοκ άουτ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ή ποιος δεν θυμάται άλλωστε τον τελικό των τελικών στο κύπελλο Ελλάδος μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού, που κρίθηκε μετά από 34 πέναλτι; Αντιθέτως, το μόνο ματς που έχει κριθεί στην παράταση και μένει και θα μένει χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι αυτό της Ελλάδας με την Τσεχία στο Euro 2004, με τη διαφορά βέβαια ότι τότε υπήρχε το "ασημένιο" γκολ. Χωρίς να μακρηγορήσω περαιτέρω, και με τα δύο χέρια ψηφίζω πέναλτι.

Πέναλτι ο Κώστας Μπράτσος

Αυτό το δίλημμα πρέπει να απευθυνθεί στη FIFA. Και να επιλέξουν τα μέλη της ένα από τα δύο. Διότι και τα δύο, κούρασαν πλέον. Όταν δύο ομάδες δεν βγάζουν άκρη σε 90-180 λεπτά αγώνα, για ποιο λόγο να συνεχίσουν να αγωνίζονται; Ας πάμε κατευθείαν στα πέναλτι και να τελειώνουμε με ένα ημίωρο το οποίο αρκετοί προπονητές αντιμετωπίζουν ως... προπομπό πέναλτι και γι' αυτό βάζουν αλλαγή ποδοσφαιριστές με καλή εκτέλεση.

Οι πιθανότητες μία παράταση να είναι ανιαρή είναι μεγαλύτερες από το να προσφέρει συγκινήσεις. Αντιθέτως, τα πέναλτι από τη φύση τους προκαλούν άγχος, στρες, λύτρωση. Γενικά αντίθεση συναισθημάτων. Και εάν δεν μας αρκεί μία διαδικασία, ας το κάνουμε τένις: 3 σετ πέναλτι, ώστε να εξαλείψουμε και τον παράγοντα τύχη που ποτέ δεν με ενθουσιάζει σε ένα παιχνίδι: ο καλύτερος ας κερδίσει...

Πέναλτι ο Σταύρος Καραΐνδρος

Κάθε διαδικασία πέναλτι έχει τη δική της ιστορία. Εχω δει από κοντά δύο τελικούς, έτυχε και οι δύο να κριθούν στη διαδικασία των πέναλτι. Το αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι και οι παρατάσεις είχαν το δικό τους σασπένς και τη δική τους αγωνία. 1994: Παναθηναϊκός-ΑΕΚ και 2009: Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Πολλά γκολ, ανατροπές, συγκινήσεις στα 120 λεπτά και δύο χιτσκοκικές διαδικασίες των πέναλτι (η δεύτερη, αυτή του 2009, ατελείωτη).

Τι κρατάς από όλα αυτά; Τα πέναλτι. Εκτός αν μιλάμε για το Μουντιάλ του 2006 όπου η Ιταλία καθάρισε τους Γερμανούς στην παράταση. Τότε, ναι. Ψηφίζουμε παράταση. Για όλα τα άλλα, πέναλτι. Κι αν γίνεται, κατάργηση αυτού του ανούσιου μισάωρου. Στα πέναλτι, παιδιά. Κατευθείαν. Οπως γινόταν παλιά στο ελληνικό Σούπερ Καπ όταν ο τελικός έληγε ισόπαλος. Τόσο απλά.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Τα πέναλτι

Με το θριαμβευτικό 8-1. Καμία παράταση, κύριε Μπλάτερ.