Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα

Μπαρτσελόνα ο Θέμης Καίσαρης

Λένε πως η πρώτη εμπειρία παίζει ρόλο. Την πρώτη φορά που είδα από κοντά την Μπάρτσα στο γήπεδο ήταν ένα τσούρμο αλαζόνων που έφαγε τέσσερα γκολ από τη Μίλαν στον τελικό της Αθήνας το 1994. Την πρώτη φορά που είδα από κοντά την Ρεάλ, ο Ζιντάν ζωγράφισε με το αριστερό στον τελικό του 2002 κι ήμουν τόσο τυχερός που καθόμουν απέναντι από τις κάμερες, τον είχα φάτσα μπροστά μου.

Δεν έπαιξε ρόλο. Και πριν τα χρόνια του Γουαρδιόλα, η Μπάρτσα μου ασκούσε πάντα μια έλξη, με τράβαγαν τα παραμύθια της, η διαφορετικότητά της, που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να την υποτιμούν, είναι υπαρκτή. Από την άλλη, η Ρεάλ με απωθούσε και τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει κυρίως να έφταιγε το παρατσούκλι. Δεν είναι μόνο αντιπαθητικό αυτό το “βασίλισσα της Ευρώπης”, το πρόβλημα είναι πως είναι κι ανύπαρκτο.

Μόνο στην Ελλάδα την λέμε έτσι την Ρεάλ, κι όχι μόνο την λέμε έτσι, αλλά είχαμε και έχουμε την αίσθηση πως αυτό είναι και το παρατσούκλι της. Well, δεν είναι. Δεν υπάρχει χώρα στην οποία θα πεις “υποστηρίζω την βασίλισσα της Ευρώπης” και θα καταλάβουν τι εννοείς, πολύ απλά γιατί δεν σημαίνει τίποτα αυτή η έκφραση, παρά μόνο στην Ελλάδα. “Μερένχες” τους λένε τους ανθρώπους, άντε και “γκαλάκτικος”.

Οπαδός είμαι μόνο της Λίβερπουλ και καμιάς άλλης ομάδας. Όμως, ήμουν, είμαι και θα είμαι φίλος της Μπαρτσελόνα, κι ας μην έχω περάσει ποτέ τις πύλες του Καμπ Νου. Όχι μόνο για την επανάσταση στο ποδόσφαιρο, τους τίτλους, το θέαμα, τους παίκτες, τον Γουαρδιόλα. Πάνω απ’όλα, για τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από όλα αυτά.

Τίτλους παίρνουν όλοι οι μεγάλοι, εμένα με τραβάνε οι ιστορίες. Δεν έχει νόημα να αραδιάσω πολλές, ίσως να αρκεί και μόνο η φωτό του Γουαρδιόλα, να πανηγυρίζει ως ball-boy δίπλα στον Βέναμπλς.

Μπαρτσελόνα ο Κώστας Μπράτσος

Ως γενιά της Dream Team, ακολουθούσα από μικρός την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα και όχι την "mes que un club" Μπαρτσελόνα, διότι ο εν λόγω αυτοπροσδιορισμός δεν μπορεί να ισχύσει σε σύλλογο με έσοδα πάνω από 400.000.000 ευρώ (και αντίστοιχα έξοδα), εκ των οποίων μόνο κάποια "ψίχουλα" πηγαίνουν στις ανάγκες δοκιμαζόμενου κόσμου. Παρ' όλα αυτά, μεγαλώνοντας με το "κατεστημένο Φράνκο" στα αυτιά, αναπτύχθηκε αυτή η σχέση με τους "μπλαουγκράνα".

Ο Ρομάριο, ο Χρίστο Στόιτσκοφ, ο Ρονάλντο "σφυρηλάτησαν" το μέσα μου και το θέμα "κλείδωσε". Όταν απέκτησα πρόσβαση στα... αρχεία Φράνκο και λοιπών ιστοριών, αντιλήφθηκα ότι βρωμιά και δυσωδία υπήρξε και υπάρχει εκατέρωθεν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζω την επιλογή μου. Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να κρίνω αποκλειστικά με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Και για έναν άνθρωπο 27 ετών, η ζυγαριά "γέρνει" αμέσως προς το "Καμπ Νόου".

Μπαρτσελόνα ο Γιάννης Ντάλλας

Στο "καυτό" (λέμε τώρα)ερώτημα, Μπαρσαλόνα (όπως την προσφωνούν και οι… Καταλανοί) ή Ρεάλ, επί της ουσίας αγωνιστική απάντηση δεν έχω. Άλλοτε Μπαρσελόνα, άλλοτε Ρεάλ. Μπλαουγκράνα λόγω Στόιτσκοφ, Ρομάριο και Μέσι, μερένχες λόγω Μπουτραγκένιο, Ζιντάν.

Βεβαίως, στην εσωτερική αναζήτηση για το ποια από τις δύο ομάδες μου είναι περισσότερο συμπαθής, διαπιστώνω ότι το μάτι κλείνει προς Βαρκελώνη μεριά. Είναι και το πολιτικό υπόβαθρο και παρελθόν, που σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει πάντα το ρόλο για να αντιπαθείς ή να γουστάρεις έναν σύλλογο. Και τη Ρεάλ, αυτό το Βασίλισσα που τη συνοδεύει, δεν με βοηθάει για να την υποστηρίξω.

Από την άλλη, οφείλω να παραδεχθώ πως η… συνωμοσία του ποδοσφαιρικού πλανήτη για να κερδίσει η Μπαρσελόνα ακόμη και όταν δεν είναι σε καλή βραδιά, δεν είναι και η καλύτερη μου. Εκεί όμως έρχεται η γκρίνια και η γραφικότητα του Μουρίνιο για να με κάνει να νιώσω καλύτερα που φώναξα υπέρ της "βασίλισσας της Καταλονίας".

Ρεάλ Μαδρίτης ο Μάνος Ανδρουλάκης

Δεν αποτελεί ένα από τα διλήμματα που ψηφίζω με κλειστά τα μάτια. Αν ήταν... τρίλημμα και προσθέταμε μία εκπρόσωπο της Βασκονίας, η απάντηση θα ήταν εύκολη (Aθλέτικ Μπιλμπάο). Απεχθάνομαι τους Ισπανούς για ιστορικούς λόγους και σιχαίνομαι τους Καταλανούς γιατί κατά καιρούς έχουν κάνει καραγκιοζιλίκια ενώ δεν τα είχαν ανάγκη.Αφού μιλάμε για μπάλα, όμως, τα δεδομένα είναι δύο: πρώτον η Ρεάλ είναι-διαχρονικά- η πιο επιτυχημένη ομάδα τις ιβηρικήςχώρας (και όχι μόνο), δεύτερον η Μπαρτσελόνα της τελευταίας τετραετίας έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο όλων των εποχών.

Ο γράφων ψηφίζει (με βαριά καρδιά) "βασίλισσα" γιατί πρόλαβε να δει Ραούλ, Ζιντάν, επειδή θαυμάζει τον Ζοζέ Μουρίνιο και στην τελική διότι στηρίζει πάντα τους αδύνατους (βρισκόμαστε στο 2012, δεν υπάρχει Φράνκο, υπάρχει μόνο το +8 της καλύτερης Μπαρτσελόνα).

Ρεάλ Μαδρίτης ο Σταύρος Καραΐνδρος

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ίντριγκες ούτε είμαι από αυτούς που θα κάτσουν να δουν το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ για να συγκρίνουν τον Μέσι με τον Ρονάλντο. Ανέκαθεν γούσταρα τα συγκεκριμένα ντέρμπι γιατί έχουν αυτά που δεν έχουν τα δικά μας. Γκολ, θέαμα, προπονητές και παικταράδες. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Μπορεί να έρθει 3-3 με χατ-τρικ του Μέσι και του Ρονάλντο; Μπορεί να έρθει διπλό και να δω τον Μουρίνιο να πανηγυρίζει όπως ακριβώς έκανε μετά το 3-2 επί της Σίτι; Μπορούμε επιτέλους να κάτσουμε να δούμε ΤΟ ντέρμπι χωρίς να μεταφέρουμε την ελληνική καφρίλα;

Όσον αφορά στο νικητή, δίνω ένα μικρό προβάδισμα στη Ρεάλ γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον Μουρίνιο να χάνει το πρωτάθλημα από τον Οκτώβριο. Ναι, γουστάρω τη Μπαρτσελόνα (πριν γίνει μόδα, από τότε που έπαιζαν ο Στόιτσκοφ, ο Λάουντρουπ, ο Κούμαν και από τότε που ο πατέρας μου, μού είχε αγοράσει εκείνη την εμφάνιση της Robe Di Kappa), αλλά για να έχει ενδιαφέρον το πρωτάθλημα πρέπει να κερδίσει η Ρεάλ. (Α, ξέχασα να το γράψω: γουστάρω με τρέλα Ζοζέ!).

Μπαρτσελόνα ο Νίκος Γιαννόπουλος

Σε αντίθεση μ' αυτό που πιστεύει ο φίλος και συνάδελφος του διπλανού γραφείου Σταύρος Καραϊνδρος, ο γράφων έχει τη βαθιά πεποίθηση ότι όλα στη ζωή σχετίζονται με την πολιτική και την ιδεολογική τοποθέτηση.

Άρα, τα πράγματα στην κόντρα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ είναι απλά. Η "βασίλισσα" (τρομάρα της) στάζει αίμα. Το αίμα των χιλιάδων θυμάτων της δικτατορίας του Φράνκο επί της οποίας η Ρεάλ γιγαντώθηκε και κέρδισε τα έξι πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών της ιστορίας. Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα που μπορεί κανείς να το προσπεράσει με ευκολία και να πει δεν βαριέσαι. Στο όνομα της Ρεάλ έχουν γίνει εγκλήματα μπροστά στα οποία η αρπαγή του Ντι Στέφανο (με προεδρικό διάταγμα) φαντάζει πταίσμα.

Το αντίπαλο δέος, η Μπαρτσελόνα, είχε, έχει και θα έχει πάντοτε το ηθικό πλεονέκτημα σ' αυτήν την κόντρα. Διαχρονικά, όποιοι παίκτες και να φορούν τη φανέλα της. Και κάθε μάχη της με τη Ρεάλ θα θεωρείται πάντα μία μάχη πρώτα απ' όλα υπερηφάνειας. Οι Καταλανοί δεν ξεχνούν, και, άλλωστε, πως μπορούν να ξεχάσουν;

Ρεάλ Μαδρίτης ο Γιάννης Ζωιτός

Σε μια -υποτιθέμενη- εξίσωση των τριών, η Μπιλμπάο θα έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Μεταξύ των δύο όμως Ρεάλ δαγκωτό. Για έναν και μόνο λόγο: δηλώνω αντι-Μπαρτσελόνα και υπερηφανεύομαι γι' αυτό! Ακούω τα "ουουου" να ηχούν στ' αυτιά μου. Κάνω τον αδιάφορο και εξηγούμαι. Αντιπαθώ τις ομάδες που αποπνέουν μοιρολατρία. Αυτές που έχτισαν την ιστορία τους πάνω σε "αν". Αν ο Ντι Στέφανο είχε… φτάσει στη Βαρκελώνη, αν ο δικτάτορας Φράνκο δεν ήλεγχε το παρασκήνιο και η διαιτησία έπαιζε 50-50, αν η Καταλονία ήταν ανεξάρτητο κράτος... Κι άλλα τόσα "αν" που γεννούν συνθήκες μόνιμης αδικίας για έναν -κατά τ' άλλα- ποδοσφαιρικό κολοσσό πλούσιο σε τίτλους και παγκόσμιους αστέρες, ο οποίος δεν έχει ανάγκη να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών.

Α, και για μην ξεχάσω: τον πανηγυρισμό του Ούγκο Σάντσες προσπαθούσαμε -χωρίς επιτυχία- να κοπιάρουμε πριν από 20 χρόνια, όχι του Χούλιο Σαλίνας (μολονότι είναι Βάσκος).

Ρεάλ Μαδρίτης ο Τόλης Χορτάτος

Είμαι από αυτούς που δεν πέφτουν στην παγίδα να μπλέξουν τις πολιτικές πεποιθήσεις με το ποδόσφαιρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ανέκαθεν ο κορυφαίος ποδοσφαιρικός σύλλογος παγκοσμίως, λόγω ιστορίας, τίτλων κτλ. Η αίγλη της, σε συνεπαίρνει. Αρχοντική ομάδα που διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη σε ολόκληρο τον κόσμο. Το όνομά της, συνώνυμο του σεβασμού. Έγινα Ρεάλ ακούγοντας τον πατέρα μου να μου μιλάει για το μεγαλείο αυτής της ομάδας, με αφορμή την ιστορική νίκη της ΑΕΚ το πάλαι ποτέ... Όταν αναγνωρίζεις την αξία και το μεγαλείο του αντιπάλου, ψηλώνεις κι εσύ κάμποσους πόντους. Έτσι μου άρεσε να το βλέπω, έτσι αγάπησα τη Ρεάλ... Θα ήμουν εμπαθής ωστόσο εάν δεν αναγνώριζα ότι η Μπαρτσελόνα στα δικά μου τα χρόνια, μου έχει χαρίσει τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές εικόνες.

Υ.Γ. Ο Μανόλης Γρηγοράκης μου ανέθεσε το βράδυ της Παρασκευής να συλλέξω τις επιλογές των συντακτών και να αναδείξω τον νικητή. Στην σύντομη συνομιλία που είχαμε μου έδωσε να καταλάβω ότι προεξοφλούσε την επικράτηση της Μπαρτσελόνα στις Contres του Contra.gr. Δεν σου τα είπανε καλά Μανόλη! Η καθοριστική μου "ψήφος" στέλνει την Contra στην παράταση... Αν όπου "παράταση", βάλεις "γήπεδο", δεν έχεις παρά να περιμένεις λίγες ώρες ακόμη, μέχρι τα παιδιά του Μουρίνιο να δώσουν τις απαντήσεις τους, εντός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΙΣΟΠΑΛΙΑ

Με "ψήφους" 4-4 οι δύο ομάδες αναδεικνύονται ισόπαλες στις Contres του Contra.gr. Όπως έχει δείξει η ιστορία άλλωστε, πρόκειται για το κορυφαίο ντέρμπι παγκοσμίως. Το αποτέλεσμα, έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Γράψτε κι εσείς την άποψή σας και διαλέξτε...