Τότι ή Ντελ Πιέρο

Ντελ Πιέρο ο Μάνος Ανδρουλάκης

Ο ορισμός της Κόντρας. Αν στο δίλημμα υπήρχε ο Πάολο Μαλντίνι, ο Αντρέα Πίρλο ή ο Φιλίπο Ιντσάγκι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα για μένα, αφού έχω μία αδυναμία στα "δεκάρια". Ο Φραντσέσκο Τότι έχει ψηφιστεί 5 φορές κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής της χρονιάς, είναι 2ος σκόρερ όλων των εποχών στη Serie A, ανταποκρίθηκε με μεγάλη επιτυχία στην απαίτηση του Λουτσιάνο Σπαλέτι να παίξει στην κορυφή του 4-2-3-1 και άλλα πολλά που δεν γίνεται να αναφερθούν εδώ.

Ψηφίζω Αλεσάντρο ντελ Πιέρο γιατί ήταν η δεύτερη μεγάλη αγάπη μετά τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (αναφέρομαι σε ξένους), επειδή σε ηλικία 21 ετών συνέβαλε τα μέγιστα για την κατάκτηση του Champions League το 1996 και, κυρίως, γιατί δεν εγκατέλειψε την Γιουβέντους όταν υποβιβάστηκε στη Serie B. Κατά πάσα πιθανότητα ούτε ο Τότι θα άφηνε την Ρόμα αν έπαιρνε την κάτω βόλτα, αλλά αυτό, λογικά, δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ντελ Πιέρο ο Νίκος Γιαννόπουλος

Τρομερά δύσκολη επιλογή. Σαφώς η πιο...περίπλοκη από τη στιγμή που τούτη η στήλη είδε το φως της ζωής. Μιλάμε, άλλωστε, για τα δύο ιερά τέρατα του ιταλικού ποδοσφαίρου τα τελευταία 20 χρόνια.

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, και αφού το συναίσθημα για την αγαπημένη Ρόμα νικήθηκε με μεγάλο κόπο, το ψηφοδέλτιο αναγράφει το όνομα του Ντελ Πιέρο. Επαιξε περισσότερα χρόνια σε υψηλό επίπεδο (όπου υψηλό επίπεδο βλέπε Τσάμπιονς Λιγκ), έκανε με μεγαλύτερη συνέπεια πρωταθλητισμό σε σχέση με τον εξίσου μεγάλο Τότι και κατάφερε να καταστεί συμπαθής (και,παράλληλα, απολύτως ερωτεύσιμος για τις κυρίες) αγωνιζόμενος σε μία ομάδα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε λατρέψει να μισούμε. Τη Γιουβέντους.

Επίσης, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι ο "Πιντουρίκιο" (ζωγράφισε στο γήπεδο, εξού και ο παραλληλισμός με το ζωγράφο της Αναγέννησης) σκόραρε με...τακουνάκι σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (το 1997 κόντρα στην Ντόρτμουντ) όπως και το γεγονός ότι έμεινε πιστός στη Γιουβέντους όταν η "Βέκια Σινιόρα" υποβιβάστηκε στη Serie Β λόγω του σκανδάλου των στημένων αγώνων. Στην εποχή της άκρατης εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου ο Ντελ Πιέρο δεν φοβήθηκε να "τσαλακώσει" την εικόνα του παίζοντας στη δεύτερη κατηγορία. Και γι' αυτό οι οπαδοί της Γιουβέντους όχι απλώς τον αγάπησαν αλλά τον λάτρεψαν σαν ημίθεο. Το Τορίνο έχει το δικό του Μαραντόνα.

Ντελ Πιέρο ο Σάκης Γκίνας

Τον αποκαλούν «Μεγαλέξανδρο» και «Πιντουρίκιο» (σ.σ. καλλιτέχνης της Αναγέννησης). Τα υποκοριστικά του τα λένε όλα για την μεγαλοπρεπή και επιβλητική παρουσία του στο ποδόσφαιρο, που σβήνει την λάμψη οποιουδήποτε Τότι. Από την στιγμή που ξεπέρασε σε συμμετοχές στη Γιουβέντους ακόμα και τον θρύλο του Γκαετάνο Σιρέα, τα λόγια και οι συγκρίσεις περιττεύουν.

Ο Ντελ Πιέρο άντεξε σχεδόν δυο δεκαετίες σε έναν σύλλογο με πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις και ανταγωνισμό σε σχέση με τη Ρόμα. Το μεγαλείο του φάνηκε όταν «αποκαθηλώθηκε» η Γιουβέντους του Μότζι. Έβαλε την ομάδα πάνω από το δικό του προσωπικό επαγγελματικό συμφέρον και ταλαιπωρήθηκε μαζί της, παίζοντας στην Β' Εθνική για να την ξανανεβάσει. Έγινε το ζωντανό σύμβολο της μεγαλύτερης ομάδας της Ιταλίας, αγωνιζόμενος ως αρχηγός της σε τρία διαφορετικά γήπεδα, στο «Ντέλε Άλπι», στο «Ολίμπικο» του Τορίνο και στο «Γιουβέντους Στάντιουμ».

Τα ρεκόρ του είναι αξεπέραστα. Τα έχει πάρει όλα. Με την Γιουβέντους, πρωταθλήματα, κύπελλο, Σούπερ Καπ Ιταλίας, Τσάμπιονς Λιγκ, κύπελλο ΟΥΕΦΑ, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, Διηπειρωτικό συλλόγων και με την Εθνική Ιταλίας Παγκόσμιο κύπελλο. Στις 13 Μαΐου του 2012 το φτωχόπαιδο από το San Vendemiano, αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια την αγαπημένη του «Γιούβε», κάνοντας τον γύρο του θριάμβου, μόλις έγινε αλλαγή στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του με την Αταλάντα. Θα κατέχει για πάντα μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στου μύθους του ποδοσφαίρου.

Όσο για τον πρωτευουσιάνο Φραντσέσκο Τότι; Μόνο στο lifestyle μπορεί να ανταγωνιστεί τον Ντελ Πιέρο. Όπως τότε που έκλεισε το κέντρο της Ρώμης για να ψωνίσει και να κάνει βόλτα ανενόχλητος, όπως οι σταρ του Χόλιγουντ.

Τότι ο Γιάννης Ντάλλας

Ούτε στο Αναστόπουλος-Σαραβάκος, ούτε στο Πελέ-Μαραντόνα, ούτε στο Μπάγεβιτς-Βαλβέρδε είχα τόσο μεγάλο προβληματισμό για την επιλογή. Στο Τότι-Ντελ Πιέρο, όμως, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι. Είναι δύο ηγετικές φυσιογνωμίες, με κοινή κουλτούρα και ποδοσφαιρική φινέτσα: την ιταλική. Δύο από τα τελευταία μεγάλα δεκάρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ξεψαχνίζοντας τα κριτήρια που θα μπορούσε ο ένας να μου είναι πιο συμπαθής από τον άλλο, η ζυγαριά πατσίζει. Ηγέτες, σπεσιαλίστες των φάουλ, χαρισματικοί σε εμπνεύσεις της στιγμής, με φαντασία, ουσία και θέαμα στον τρόπο παιχνιδιού τους. Και οι δύο δέθηκαν με συμβόλαια καρδιάς και ζωής με τους συλλόγους τους. Ο Ντελ Πιέρο με τη Γιουβέντους, ο Τότι με τη Ρόμα. Έγιναν σύμβολα έκφρασης για εκατομμύρια οπαδούς. Με την εθνική Ιταλίας διέπρεψαν, κατέκτησαν Παγκόσμιο Κύπελλο και έφτασαν σε τελικό Euro.

Θα πιαστώ από κάτι που πρόσφατα κατέθεσαν σε μια συζήτηση οι Τοροσίδης και Ταχτσίδης, και το οποίο με έκανε να δω με ακόμη μεγαλύτερη συμπάθεια τον Τότι, διαπιστώνοντας ότι το απλό στη ζωή και στο ποδόσφαιρο είναι μακράν και το δυσκολότερο. ''Είναι ο πιο απλός άνθρωπος. Μόνο που τον βλέπεις παίρνεις δύναμη. Μπαίνεις στα αποδυτήρια, και με τον τρόπο που σε υποδέχεται και σου μιλάει, παίρνεις δύναμη. Είναι καταπληκτικός άνθρωπος. Γεμίζει το γήπεδο και τα αποδυτήρια. Έχει κατακτήσει τα πάντα και είναι πιο απλός από εμάς''.

Αυτά τα λόγια ερμηνεύουν πλήρως τον "καπιτάνο". Είμαι βέβαιος, πως και για τον Ντελ Πιέρο θα ισχύουν τα αντίστοιχα...

Ντελ Πιέρο ο Αποστόλης Χορτάτος

Η προτίμηση στον έναν, αδικεί τον άλλο. Τα επιτεύγματά τους άλλωστε είναι πολύ μεγάλα. Τεράστια και τα ονόματά τους. Συγκαταλέγονται χωρίς αμφιβολία στη λίστα με τους κορυφαίους του σύγχρονου ιταλικού ποδοσφαίρου. Η προτίμηση άρα προκύπτει βάσει συμπαθειών και δική μου αδυναμία αποτελεί ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον Φραντσέσκο Τότι. Αδυνατώ να θυμηθώ παιχνίδι της Γιουβέντους στο οποίο ο "Μεγαλέξανδρος" να έχει αρνητική παρουσία. Ήταν δε (όσο αγωνιζόταν στην Ιταλία) ένας από τους λόγους που ένας φίλος της Μίλαν θα έμπαινε στη διαδικασία να παρακολουθήσει παιχνίδι της "μεγάλης κυρίας".

Παίκτης με ηγετική φυσιογνωμία, ικανός να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να την ωθήσει στην επιτυχία. Θετικό πάντως για τον Ντελ Πιέρο και γεγονός που τον κάνει να ξεχωρίζει έναντι του Τότι, η κατάκτηση ουκ ολίγων τίτλων με τη φανέλα της Γιουβέντους. Όχι μόνο εγχώριων αλλά και ευρωπαϊκών, κάτι που έλειψε πολύ από τη "σημαία" της Ρόμα. Το καλοκαίρι χάθηκε μια πολύ καλή ευκαιρία να φορέσει τα ερυθρόλευκα και να τον δούμε στη "δύση" της καριέρας του να αγωνίζεται στα ελληνικά γήπεδα. Έστω και τώρα, στα 38 του χρόνια, είχε πολλά να προσφέρει στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ντελ Πιέρο ο Γιάννης Ζωιτός

Του Τότι τα καμώματα, τα βλέπει ο Άλεξ και γελάει. Δεν έχει πετύχει λίγα ο «καπιτάνο» της Ρόμα, αλλά -μην γελιόμαστε- δεν συγκρίνονται με τα πολλά περισσότερα που κατάφερε ο 38χρονος -σήμερα- Τρεβιζάνος. Αλεσάντρο στο όνομα, Μεγαλέξανδρος στη χάρη. Ισχυρές προσωπικότητες εντός γηπέδου αμφότερες, με την ανεξάντλητη πίστη στη μοναδικότητα του κλαμπ που τους ανέδειξε, είτε η Γιουβέντους ήταν αυτή είτε η Ρόμα, να τους ενώνει εσαεί. Όπως και η ταυτόχρονη παρουσία τους στην εθνική Ιταλίας στη μεγαλύτερη στιγμή της τα τελευταία 30 χρόνια (το Μουντιάλ του 2006).

Τους χωρίζουν όμως τουλάχιστον έξι πρωταθλήματα (συν τα δύο που αφαιρέθηκαν) και φυσικά (ξέχωρα από τους χαμένους τελικούς) ο ευρωπαϊκός τίτλος του 1996, επιτυχίες στις οποίες ο «Πιντουρίκιο» έβαλε την… πινελιά του! Η «βέκια σινιόρα» του οφείλει πολλά στην περίοδο της δικής της Αναγέννησης…

Ντελ Πιέρο ο Δημήτρης Χριστοφιδέλλης

Είναι σαν να έχεις δύο Ferrari μπροστά σου, να ακούς το ίδιο βελούδινο ήχο και να πρέπει να διαλέξεις. Να κάθεσαι στη θέση του οδηγού, να το απολαμβάνεις, να βγαίνεις στη συνέχεια και να μπαίνεις στο άλλο αυτοκίνητο και να πρέπει να βρεις «το κάτι» που θα σε κάνει να πεις προτιμώ αυτό.

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ή Φραντσέσκο Τότι λοιπόν. Η ψήφος (μετά πολύ σκέψη, είναι αλήθεια) πηγαίνει τελικά στον Μέγα Αλέξανδρο του ιταλικού ποδοσφαίρου. Είναι και τα «παράσημα» στο στήθος βλέπετε που βαραίνουν περισσότερο. Έχουν κατακτήσει και οι δύο Παγκόσμιο Κύπελλο (2006), έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ σε ατομικό επίπεδο, αλλά ο Ντελ Πιέρο έχει σηκώσει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ με τους «μπιανκονέρι» (1995-96), έχει φτάσει σε άλλους τρεις τελικούς στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και επιπλέον έχει πανηγυρίσει περισσότερα πρωταθλήματα.

Θα πείτε, βέβαια, ότι είναι διαφορετικό να είσαι στη Γιουβέντους και διαφορετικό να παλεύεις στη Ρόμα. Σωστά, εδώ μιλάμε για δύο κολοσσούς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και εμείς ψάχνουμε γωνία στο ευρώ. Για δύο σπουδαίους ανθρώπους, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Τι να κάνουμε, όμως, αφού αυτό είναι το δίλημμα και πρέπει να διαλέξουμε κάποιον;

Και κάτι τελευταίο. Όταν η Γιουβέντους έπεσε στη Serie B όλοι μάζεψαν τα πράγματά τους και έφυγαν από το Τορίνο. Ο Ντελ Πιέρο, όμως, μαζί με τον Μπουφόν έμειναν στην ομάδα (ενώ θα μπορούσαν να παίξουν σε οποιοδήποτε κορυφαίο σύλλογο της Ευρώπης) και τη βοήθησαν να επιστρέψει στο Serie Α και όχι μόνο αυτό αλλά να κατακτήσει πάλι και τον τίτλο του πρωταθλητή. Αν και είμαι σίγουρος ότι και ο Τότι (στη Ρόμα) το ίδιο θα έπραττε…

Τότι ο Σταύρος Καραΐνδρος

Αν το μέτρο σύγκρισης των Τότι-Ντελ Πιέρο είναι οι τίτλοι, τότε Ντελ Πιέρο, δίχως δεύτερη σκέψη. Ντελ Πιέρο και για το γεγονός πως έμεινε στη Γιουβέντους όταν οι υπόλοιποι πηδούσαν από το καράβι. Ντελ Πιέρο γιατί ήταν η εμβληματική φιγούρα της "Μεγάλης Κυρίας" τα τελευταία 15 χρόνια. Ντελ Πιέρο γιατί είναι κατάτι καλύτερος ποδοσφαιριστής.

Υπάρχει, όμως, και ένας Μπουφόν ρε γαμώτο. Ο κορυφαίος γκολκίπερ του κόσμου. Και αυτός έμεινε στην ομάδα όταν αυτή έπεσε στη δεύτερη κατηγορία. Και αυτός αρνήθηκε τα παχυλά συμβόλαια που του πρόσφεραν (η Γιουνάιτεντ για παράδειγμα) και παρέμεινε για να γιορτάσει την άνοδο και την επιστροφή στους τίτλους. Αξίζει κι αυτός να είναι ο εμβληματικός αρχηγός της Γιουβέντους. Για να το πω πιο απλά: αν ζητήσεις από κάποιον να σου πει τι του φέρνει στο μυαλό η λέξη "Γιουβέντους", πόσο σίγουροι είστε ότι θα πει "Ντελ Πιέρο" και όχι Μπουφόν ή Ζιντάν ή ακόμα και Ραβανέλι;

Ξέρω ότι θα θυμώσω το φίλο μου τον Όθωνα που υποστηρίζει φανατικά τη Γιουβέντους (όπως κι εγώ, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό). Θα διαλέξω, όμως, Τότι. Για την καλύτερη τετραετία τη δική του, αλλά και της Ιταλίας (2004-2008), για το γεγονός πως έμεινε πιστός στη Ρόμα όταν ακόμα και η... αυτού μεγαλειότης Ρεάλ ενδιαφέρθηκε για το πρόσωπό του, γιατί είναι ό,τι ο Πάμπλο Γκαρσία για τον ΠΑΟΚ. Ο αρχηγός που πήγε κόντρα στο κατεστημένο, ο ήρωας των φιλάθλων, η προσωποποίηση αυτού που αντιπροσωπεύουν οι "τζιαλορόσι". Σύμφωνοι, Ντελ Πιέρο και Τότι είναι αυτό που λέμε "καπιτάνο", αλλά αν κάποιος θα έπρεπε να αποστρατευτεί με το βαθμό του στρατηγού, αυτός θα ήταν ο Φραντσέσκο Τότι. Στην τελική, όταν πεις Ρόμα, ποιος παίκτης σου έρχεται στο μυαλό; ΥΓ: Συγγνώμη, Όθωνα...

Τότι ο Κώστας Μπράτσος

Γεννήθηκαν με 2 χρόνια διαφορά, έκαναν ντεμπούτο με 6 μήνες διαφορά και έκαναν τη διαφορά. Φόρεσαν και τίμησαν με το παραπάνω τη φανέλα με το νούμερο 10 σε συλλόγους και εθνική Ιταλίας. Εξελίχθηκαν σε παίκτες που καθόρισαν μία ολόκληρη ποδοσφαιρική γενιά. Και η πορεία τους, σχεδόν ταυτόσημη. Καπιτάνι συγκλονιστικής ποιότητας, απαράμιλλες τεχνικές αρετές, καταιγιστικοί σκόρερ. Δεν "πρόδωσαν" τους οπαδούς τους στα δύσκολα, όταν η Γιουβέντους υποβιβάστηκε στη Serie B και όταν η Ρόμα δεν είχε σπουδαίες ομάδες και οι "Σειρήνες" της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν εκκωφαντικές.

Στην προσπάθεια να εντοπίσω διαφορές στην πιο αμφίρροπη κόντρα που κλήθηκα να σχολιάσω, βρίσκω 2 καίριες. Αφενός, ο "Πιντουρίκιο" διαθέτει περισσότερους τίτλους, αφετέρου ο "Ερ Πουρπόνε" κατάφερε να σηκώσει ένα Euro με... άλλη χώρα! Ο Τότι έδωσε πνοή στην περίφημη έμπνευση του Λουτσιάνο Σπαλέτι, το σύστημα δίχως επιθετικό, το 4-6-0. Η παρουσία του Τότι ήταν αυτή που προσέφερε στον κόσμο της τακτικής ακόμα ένα πετυχημένο τρόπο προσέγγισης ενός αγώνα σε τόσο υψηλό επίπεδο. Έναν σχηματισμό που ο Τότι και ο Σπαλέτι κληροδότησαν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και που υιοθέτησαν από εκεί και πέρα αρκετοί προπονητές σε συλλόγους και εθνικές ομάδες. Ένας εξ αυτών ήταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος το ανάμιξε με το tiki taka και επαναπροσδιόρισε τη θέση του Λιονέλ Μέσι, ώστε να αποδίδει τα μέγιστα ως κρυφός κυνηγός.

Σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, το καλοκαίρι του 2012 ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε έπαιζε με τον Τσεσκ Φάμπρεγας σε ρόλο... μη επιθετικού, κράτησε τους Φερνάντο Τόρες, Άλβαρο Νεγρέδο, Φερνάντο Γιορέντε στον πάγκο και κατέκτησε το τρόπαιο. Παρότι θεωρώ κατάτι καλύτερο ποδοσφαιριστή τον Ντελ Πιέρο, βγάζω στον Τότι λίγο περισσότερο το καπέλο σε ένα δίλημμα που πραγματικά δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή.

Ντελ Πιέρο ο Κώστας Χολίδης

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσω ότι δεν υποστηρίζω καμία από τις δύο ομάδες. Στην εποχή κατά την οποία το χρήμα είναι αυτό που κυριαρχεί και όχι το συναίσθημα είναι δύσκολο να βρεις δύο ποδοσφαιριστές που να έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με τις ομάδες τους όσο ο Ντελ Πιέρο και ο Τότι.

Σε αυτό το δίλημμα θα ψηφίσω τον “Μέγα Αλέξανδρο” του ιταλικού ποδοσφαίρου. Το δεξί του πόδι μας έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας με σπεσιαλιτέ του τα φάουλ. Ακόμα και τώρα που βγάζει το παντεσπάνι του στο μαγευτικό Σίδνεϊ φροντίζει να μαγεύει τα πλήθη βάζοντας γκολ σπάνιας ομορφιάς. Μπορεί ως ένα σημείο το ίδιο να έχει κάνει και ο Τότι, όμως ταπεινή μου άποψη είναι πως η καριέρα του Ντελ Πιέρο σε τοπ επίπεδο είχε μεγαλύτερη διάρκεια από εκείνη του καπιτάνο της Ρόμα.

Αυτό φαίνεται και από τους τίτλους αφού ο “Μέγας Αλέξανδρος” χρειάζεται ένα ειδικό δωμάτιο σπίτι του για να τους χωρέσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ατομικές διακρίσεις. Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν ψηφίζω Ντελ Πιέρο δαγκωτό...

Κόντρες τέλος: ΝΙΚΗΤΗΣ ο Ντελ Πιέρο με 7-3