Από το εφάπαξ του Τσέζαρι, στο τρένο στο Λιανοκλάδι

Η δημοσιογραφία είναι μια δουλειά που δεν πληρώνεται με τίποτα. Πιστέψτε με. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται λαμπερή και γοητευτική, αλλά στην πραγματικότητα, με βάση και τις επιστημονικές μελέτες, είναι από τα πιο αγχώδη επαγγέλματα. Πολύ απαιτητική, με ακραία σωματική και ψυχική ένταση στρες που βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Με το πέρασμα, όμως, των χρόνων, από την κούραση, τα ξενύχτια, τις αγωνίες, την πίεση και το άγχος, το τρέξιμο, την θυσία της προσωπικής ζωής στο βωμό της είδησης, ως ανάμνηση σου μένουν μόνο οι καλές και χιουμοριστές στιγμές που έζησες. Απ’ εκείνες τις στιγμές που λες… «αυτά δεν γίνονται ούτε στα έργα» και των οποίων την πλοκή θα ζήλευε ακόμα και η πιο αχαλίνωτη φαντασία του σκηνοθέτη μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Περνάς τα νιάτα σου με ένα τηλέφωνο στο χέρι και μπροστά σε ένα υπολογιστή, αλλά τελικά μάλλον αξίζει τον κόπο. Η ανταμοιβή είναι, κυρίως, ηθική. Άλλωστε, ένα λειτούργημα υπηρετούμε. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Στα 15 συναπτά έτη που καλύπτω το ρεπορτάζ του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ είναι αυτονόητο πως βίωσα παράδοξα και ευτράπελα περιστατικά. Θυμήθηκα και παραθέτω μερικά. Αν μπέρδεψα καμία ημερομηνία, ή καμία λεπτομέρεια των συμβάντων, συγχωρήστε με, ένα μυαλό έχουμε χειμώνα καλοκαίρι...

Το "εφάπαξ" του Τσέζαρι και ο κατάσκοπος

Χειμώνας 2001. Ήταν 6 Δεκεμβρίου. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε την ρεβάνς του 3-2 της Τούμπας με την PSV Αϊντχόφεν στον τρίτο γύρο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Δούλευα στην παλιά καλή «Θεσσαλονίκη». Πήγα αποστολή στην Ολλανδία, μαζί με τον προϊστάμενο τότε του αθλητικού τμήματος, Γιώργο Τραπεζανίδη και τον αρχισυντάκτη του πολιτικού ρεπορτάζ της εφημερίδας, Χρήστο Νικολαϊδη. Ο Γιώργος είχε έρθει ως απεσταλμένος της ΕΤ3 και ο Χρήστος ως απλός φίλαθλος. Σ’ αυτή την αποστολή συνέβησαν πολλές και αξιοσημείωτες διαβολικές συμπτώσεις.

Καταρχάς, την πρώτη μέρα είδαμε ένα θέμα, με σοβαρές διπλωματικές διαστάσεις μεταξύ Ολλανδίας και Ελλάδας, πρωτοσέλιδο σε τοπική εφημερίδα: τρεις πιτσιρικάδες Ολλανδοί είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί στον Κορυδαλλό ως κατάσκοποι επειδή φωτογράφιζαν τα αεροσκάφη έξω από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας. Ο ένας ήταν από το Αϊντχόφεν. Επειδή είμαστε γάτες- ρεπόρτερ, βρήκαμε την οικογένειά του και πήγαμε στο σπίτι τους για να τους πάρει συνέντευξη ο Χρήστος. Στο σπίτι τους οι Ολλανδοί γονείς μας καλοδέχτηκαν! Μας έβαλαν στο σαλόνι τους, όπου είχαν και ένα σκυλάκι, το οποίο μόλις το είδα πήδηξα μέχρι το ταβάνι και άρχισα να φτερνίζομαι διαρκώς, επειδή είμαι αλλεργικός, παραδίδοντας τον Τραπεζανίδη και τον Νικολαϊδη σε έναν ωκεανό γέλιου.

Ο Σάκης Γκίνας με τους δημοσιογράφους Γιώργο Τραπεζανίδη και Χρήστο Νικολαϊδη

Ο Νικολαϊδης έκανε το θέμα μεγάλο ρεπορτάζ στην «Μακεδονία της Κυριακής» και έγινε χαμός. Μετά από λίγες εβδομάδες ανακοινώθηκε ότι ο πρωθυπουργός της Βρετανίας είχε ζητήσει την παρέμβαση του τότε ΥΠΕΞ Γιώργου Παπανδρέου γιατί άλλοι πέντε συλληφθέντες για τον ίδιο λόγο ήταν Βρετανοί. Φυσικά απελευθερώθηκαν όλοι. Οι άνθρωποι έκαναν plane spotting και οι δικοί μας τους πέρασαν για κατασκόπους! Λες και οι κατάσκοποι φωτογραφίζουν στρατιωτικά αεροσκάφη σε κοινή θέα ως τουρίστες.

Η συνάντηση στην ιταλική πιτσαρία

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, την ημέρα του αγώνα δηλαδή, κάναμε την καθιερωμένη βόλτα στην πόλη του Αϊντχόφεν και σταματήσαμε σε μια ιταλική πιτσαρία για να πιούμε καφέ. Ξαφνικά με σκούντησε ο Γιώργος ο Τραπεζανίδης. Ως γνώστης του διεθνούς ποδοσφαίρου αναγνώρισε αμέσως τον διαιτητή του αγώνα και μου είπε «ο Τσέζαρι κάθεται σε εκείνο το τραπέζι». Γκρατσιάνο Τσέζαρι, σφύριξε μέχρι το 2002 στην Ιταλία, σήμερα 57 χρονών, από τη Γένοβα.

Με έστειλε και έβγαλα μια φωτογραφία με τον Ιταλό διαιτητή. Μόλις έφυγε, ρώτησα τον συμπατριώτη του ιδιοκτήτη της πιτσαρίας, τι ειπώθηκε στην συζήτηση που είχαν οι δυο τους. Στην αρχή δεν ανοίχτηκε ο Ιταλός επιχειρηματίας, αλλά επέμεινα και πήγα την κουβέντα στο ματς. «Una faccia una razza... Θα μας παίξει καλά το βράδυ ο Τσέζαρι» του είπα. Ο Ιταλός ιδιοκτήτης της πιτσαρίας έσκασε ένα αινιγματικό και πονηρό χαμόγελο και μου απάντησε: «Μην το λες. Είναι το τελευταίο παιχνίδι του στην Ευρώπη και η Φίλιπς, ο χορηγός της Αϊντχόφεν, έχει πολλά λεφτά».

Ο Σάκης Γκίνας με τον Γκρατσιάνο Τσέζαρι

Μετέφερα την στιχομυθία στον Τραπεζανίδη, κι αυτός ως απείρως εμπειρότερος, ιδίως εκείνη την εποχή, μου έδωσε την εντολή να μην ασχοληθώ με τίποτα άλλο παρά μόνο με την καταγραφή όλων των πιθανών αμφισβητούμενων σφυριγμάτων του Τσέζαρι από το πρώτο λεπτό μέχρι την λήξη του αγώνα. Πράγματι, ο Ιταλός πιτσαδόρος αποδείχτηκε προφητικός.

Ο Τσέζαρι έκανε... όργια το βράδυ στο «Φίλιπς Στάντιον». Ανέκοψε στην αρχή του αγώνα τετ α τετ του Οκκά με ανύπαρκτο επιθετικό φάουλ του Ναλιτζή, σφύριζε ό,τι να ναι πάντα υπέρ των γηπεδούχων, ακύρωσε ένα πεντακάθαρο γκολ του Φουτσίνι στο 72΄ που θα έστελνε το ματς στην παράταση και ως αποκορύφωμα έδωσε ένα ανύπαρκτο πέναλτι στο 80΄ στον Ουντέζε για να... καθαρίσει οριστικά η μπουγάδα με την υπόθεση πρόκρισης της Αϊντχόφεν.

Το πούρο αλά Ψωμιάδη στο κλαμπ

Τα αναπάντεχα συναπαντήματα με τον Τσέζαρι είχαν και συνέχεια... Το ίδιο βράδυ, μετά το ματς, αφού τελειώσαμε την δουλειά, πήγαμε σε ένα νυχτερινό κλαμπ του Αϊντχόφεν. Ήμασταν όρθιοι σε ένα σταντ... και κάποια στιγμή πάλι τα ίδια. Γέλασε ο Τραπεζανίδης και μου είπε «περνάει δίπλα μας ο Τσέζαρι, δεν γίνονται αυτά». Ήταν πραγματικά εξωφρενικά αστείο, αλλά και τρομερά ενδιαφέρον ταυτόχρονα.

Τον Ιταλό διαιτητή ακολουθούσε μια κουστωδία. Ανέβηκε πάνω στο φουαγιέ του κλαμπ και ως σύγχρονος Καίσαρας, περιστοιχιζόμενος από την ολλανδική φιλοξενία παραγόντων της Αϊντχόφεν, απολάμβανε το ποτό του καπνίζοντας αρειμανίως ένα τεράστιο πούρο... αλά Ψωμιάδη. Είπαμε στον Νικολαϊδη να αποθανατίσει την σπάνια σκηνή με την φωτογραφική του μηχανή.

Αυτή η φωτογραφία θα έκανε πάταγο, αλλά υπήρχε ένας σοβαρός έως βέβαιος κίνδυνος. Να μας αντιληφθούν από το φλας που θα άναβε οι υπεύθυνοι ασφαλείας του μαγαζιού. Ήταν κάτι σωματώδεις τύποι που γυρόφερναν με βλοσυρό βλέμμα. Εφόσον έβλεπαν το φλας, θα βουτούσαν την μηχανή και θα μας έπαιρναν το φιλμ, μέσα στο οποίο υπήρχαν συγκλονιστικές εικόνες από το σπίτι και τους δακρυσμένους γονείς του νεαρού Ολλανδού, που κρατούνταν στον Κορυδαλλό. Θα πήγαινε χαμένο ολόκληρο θέμα, που είχε πάρει πολύ έντονες πολιτικές διαστάσεις σε Ελλάδα και Ολλανδία και ήταν πράγματι μια σημαντική δημοσιογραφική επιτυχία του συναδέλφου.

Έβγαλε την οικοσκευή από την Φίλιπς

Ο Νικολαϊδης, πήγε στο ξενοδοχείο γρήγορα, άλλαξε φιλμ και γύρισε στο κλαμπ. Για να μην μας «μπουζουριάσουν» οι «μπράβοι», βγήκαμε έξω και περιμέναμε σε μια γωνία στο δρόμο, ως κατάσκοποι, μέχρι τις 4 το πρωί τον Τσέζαρι με την συνοδεία του, να βγουν από το μαγαζί για να τους φωτογραφήσουμε. Το κάναμε, αλλά την άλλη μέρα, που γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, εμφανίσαμε το δεύτερο φιλμ και στις φωτογραφίες αντί για τον Τσέζαρι με τους παράγοντες τις Αϊντχόφεν είδαμε μόνο σκιές. Το θέμα όμως γράφτηκε αυτολεξεί στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» με τίτλο το «εφάπαξ του Τσέζαρι» και έδωσε την εξήγηση της αλλοπρόσαλλης διαιτησίας του Ιταλού εις βάρος του ΠΑΟΚ.

Άλλωστε, όπως είχε πει πολύ εύστοχα, μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Τραπεζανίδης, με το παιχνίδι αυτό ο Τσέζαρι έβγαλε από την Φίλιπς, που ήταν ο αποκλειστικός χορηγός της PSV, όλη την οικοσκευή που χρειαζόταν για να αποσυρθεί από την ενεργό δράση (ψυγείο, κουζίνα, TV, Video κλπ).

Ο φίλαθλος που ροχάλιζε

Σε εκείνο το ταξίδι συνέβη και ένα άλλο σπαρταριστό περιστατικό. Ο Γιώργος Τραπεζανίδης και ο Χρήστος Νικολαϊδης ως παλαιότεροι έμεναν στο ίδιο δωμάτιο του ξενοδοχείου, κι εγώ αναγκαστικά συγκατοίκησα με έναν φίλαθλο του ΠΑΟΚ. Ευτυχώς, πραγματικό φίλαθλο απ’ αυτούς που τιμούν την έννοια του όρου. Είχε, όμως, ένα μειονέκτημα. Ροχάλιζε αδυσώπητα και μετέτρεπε σε ματαιοπονία οποιαδήποτε προσπάθειά μου να κοιμηθώ τα βράδια.

Μάλιστα, στο πρωινό κάθε μέρα αρνούνταν ό,τι ροχάλιζε. Έτσι, ένα βράδυ, μου έδωσαν την ιδέα οι εμπειρότεροι συνάδερφοι και τον ηχογράφησα με το μαγνητοφωνάκι. Την επόμενη μέρα τον ρώτησα στην καθιερωμένη συνεύρεση για το πρωινό, παρουσία φυσικά όλης της παρέας. «Σίγουρα δεν ροχαλίζεις;». Επανέλαβε την άρνησή του και τότε έβαλα στο μαγνητόφωνο να παίξει το αποδεικτικό υλικό, μ’ ότι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ευθυμίας της ομήγυρης.

Το τρένο εκτροχιάστηκε στο Λιανοκλάδι

Χειμώνας 1998. Ο Νίκος Βεζυρτζής έφερε τον Αντόλφο Βαλένσια, γνωστό με το παρατσούκλι «το τρένο». Η μεταγραφή έγινε παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του Άγγελου Αναστασιάδη, ο οποίος καταλάβαινε ότι τον καπέλωναν για να έρθει ο Άρι Χάαν. Ο μουντιαλικός Κολομβιανός σταρ δεν ήταν επιλογή του, είχε την φήμη του εκκεντρικού, απείθαρχου χαρακτήρα και ταλαιπωρημένου από σοβαρούς τραυματισμούς και ο Αναστασιάδης δεν τα γούσταρε αυτά. Έπαιξε πριν έρθει στον ΠΑΟΚ, στην Μπάγερν Μονάχου και στην Αθλέτικο Μαδρίτης. Στην Ισπανία τσακώθηκε με τον πρόεδρο της Αθλέτικο, Ζέζου Χιλ. Μάλιστα, ο πρόεδρος των Μαδριλένων μετά από μια χείριστη απόδοση του Βαλένσια σε ένα ματς είχε δηλώσει πως «πρέπει να... κόψουν το λαρύγγι του μαύρου».

Εν πάσει περιπτώσει, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και οπαδοί τον υποδέχθηκαν με το ιστορικό σύνθημα «Αντόλφο μπες και... ρούφα τις γραμμές». Την ίδια μέρα έτρεξα σε... καταδρομική μυστική αποστολή για να αποθανατίσω για την εφημερίδα τις πρώτες στιγμές του μεγάλου σταρ, που έμενε σε σουίτα του ξενοδοχείου Μακεδονία Παλάς. Είχα το κονέ και τον τρόπο να γίνω αυτόπτης μάρτυρας σκηνών απείρου κάλλους.

Το κοτόπουλο και η προπόνηση

Όλα ξεκίνησαν όταν δεν άρεσε στον Βαλένσια το γεύμα και ζητούσε polo, κοτόπουλο δηλαδή, για μεσημεριανό. Ο οδηγός που θα τον μετέφερε στην Ευκαρπία τον προειδοποιούσε πως θα αργήσουν στην προπόνηση, αλλά ο Κολομβιανός επέμενε και φώναζε πως εάν δεν του φέρουν κοτόπουλο για γεύμα δεν πάει πουθενά. Τελικά μέχρι να γίνει το κοτόπουλο και να το απολαύσει με την ησυχία του, πέρασε η ώρα και όντως άργησε στη προπόνηση. Ο Αναστασιάδης τον περίμενε και έγινε ακόμα πιο έξαλλος. Η προπόνηση άρχισε, εν τέλει, χωρίς τον Κολομβιανό.

Όταν ο Αναστασιάδης ρωτήθηκε από τους παριστάμενους δημοσιογράφους να σχολιάσει την καθυστέρηση του Βαλένσια στην πρώτη του προπόνηση, είπε με το πηγαίο χιούμορ του την αμίμητη ατάκα, on ή of κάμερα δεν θυμάμαι και δεν έχει σημασία, «το τρένο εκτροχιάστηκε στο λιανοκλάδι...».