Μήπως να παίρναμε ένα προπονητή;

Ο Λεπτολόγος ενοχλείται, γέρος άνθρωπος, από την υπερ-ανάλυση για την Εθνική Ομάδα και σκέφτεται μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από τον προπονητή. Λέμε τώρα...

Μήπως να παίρναμε ένα προπονητή;

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η κλήρωση του Ευρωμπάσκετ 2017 και ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, για την Εθνική Ομάδα. Λες και είναι υποχρεωτικό, κάθε φορά, το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε σα μεγάλη ευκαιρία της ομάδος μας. Θα λεπτολογήσω επ' αυτού. Γκουχ, γκου (ξερόβηχας)

Ποια ακριβώς ευκαιρία μας δίνουν και δεν την παίρνουμε, αδυνατώ να κατανοήσω, αλλά για να το λένε οι υποδέλοιποι κάτι θα ξέρουν. Ίσως αν το πάρουμε αλλιώς, μπορεί να δούμε και το φως το αληθινό, να πιούμε νερό από τη βρύση, να μη χύσουμε το γάλα από την καρδάρα, αν πεις ένα ακόμη κλισέ θα σου ρίξω μπουνιά, εντάξει σταματάω.

Εννοώ να πάμε μια φορά σε ένα τουρνουά, χωρίς τον ψυχαναγκασμό "α, έχουμε να πάρουμε τόσα χρόνια, ένα μετάλλιο, καιρός είναι να επανέλθουμε στις επιτυχίες", χωρίς να πρέπει να απαντήσουμε σε ερωτηματικά φιλοσοφικής υφής:

1. Πρέπει να δώσουμε την μπάλα στον Αντετοκούμπο

2. Όχι, δεν πρέπει να τη δώσουμε.

3. Ναι θα τη δώσουμε, αλλά θα παίξουμε με δυο μπάλες. Μία για τον Αντετοκούμπο και μία για τους άλλους!

Και μετά, σαν άλλοι Αριστοτέληδες, Σωκράτηδες, Πλάτωνες και λοιποί αρχαίοι ημών πρόγονοι, θα αναρωτηθούμε: "Αντέχει το ελληνικό μπάσκετ μια ενδεχόμενη νέα αποτυχία;" Μπάστα, που λένε και οι Ιταλοί. Σε φινί, για να θυμηθώ, ο μον ντιε, τα γαλλικά μου.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' όσο νομίζουμε. Δεν χρειάζεται να τα μπερδεύουμε, ούτε να τα πολυαναλύουμε. Βρίσκουμε, όσο είναι καιρός ένα προπονητή. Καλώς η κακώς, πρέπει να βρεθεί ο... άτιμος.

Το λέω, επειδή η ομοσπονδία συνήθως υπεκφεύγει, κάνει τον Κινέζο και δεν βιάζεται. Θα πάρει, λέει, κόουτς το Μάρτη-Απρίλη. Εντάξει ρε παιδί μου, δεν χάθηκε ο κόσμος. Πάρε και τον Αύγουστο, που είναι παχιές κι οι μύγες. Ξέφυγα πάλι, επανέρχομαι. Βρίσκεις τον προπονητή, κάνεις μαζί του το σχεδιασμό, λες θέλουμε να κάνουμε αυτό, αρχίζεις από νωρίς τις επαφές σου, ώστε να έχεις μια αίσθηση που θα κάτσει η μπίλια με τις κλήσεις των διεθνών και ξεκινάς σιγά-σιγά μια προεργασία.

Προφανώς είναι ένα βασικό ζητούμενο, τι σκέφτεται ο Γιάννης στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά θα πρέπει να έχουμε και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εμείς από την πλευρά μας. Πάντα, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Και το λέμε, για μια ομάδα που δεν είναι ας πούμε όπως η Γαλλία ή η Ισπανία, που έχει πέντε, έξι ΝΒΑερ, άρα δεν ξέρει τι της ξημερώνει.

Δεν χρειάζονται ούτε ταρατατζούμ, ούτε κλαυθμοί και οδυρμοί. Κανονική ομάδα, χρειαζόμαστε. Με κανονικό προπονητή, σε κανονική ομοσπονδία, για... κανονικά αποτελέσματα. Όλα μας φαίνονται περίεργα, αλλά δεν είναι. Εμείς τα κάνουμε να μοιάζουν...

ΟΧΙ ΣΑΝ ΦΑΡΣΑ

Η ιστορία δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, όπως έλεγε ο Κάρολος. Πρέπει όμως να μας διδάσκει. Κι η ιστορία λέγει, ότι όποτε είχαμε φρενάρει τον υπερφιαλισμό μας, δεν λέγαμε "να η ευκαιρία μας", ή "πάμε να πάρουμε την Πόλη, το Αργυρόκαστρο και το Τεπελένι", κάναμε μικρά και μεγάλα θαύματα. Ακόμη κι όταν οι "ειδικοί" προφήτευαν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Κι όμως. Η ιστορία της Εθνικής δεν είναι μόνο οι θρίαμβοι. Είναι και οι ήττες. Είναι και τα χρόνια που δεν σταυρώναμε νίκη απέναντι σε μεγάλους, που λέγαμε "παίζουμε με το μεγαθήριο την Ιταλία". Έβλεπα τις προάλλες αυτό το βίντεο και έγινα... γέρος, ευσυγκίνητος.

Ήρωες των παιδικών χρόνων, παρελαύνουν ξανά. Αχνοί, αλλά ευδιάκριτοι. Η πορεία σιγά-σιγά, από τα τέλη της δεκαετίας του 70, μέχρι το 1987. Και οι μεταδόσεις, που τότε έρχονταν με το τσιγκέλι, αποτυπώνουν τι ακριβώς ψάχναμε και πόσο χρυσάφι βρήκαμε το 87, το οποίο απουσιάζει από το σχετικό βίντεο, γιατί ... θέλει ειδικό αφιέρωμα. Κάποια άλλη στιγμή, θα το κάνουμε.

ΑΡΚΕΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Η ομάδα κέρδιζε και έχανε. Θυμάμαι ακόμη τα ερωτηματικά του 1981, αν χωράνε στην ίδια πεντάδα, Γκάλης, Κορωναίος και Γιαννάκης, θυμάμαι την τεράστια απογοήτευση που διαδέχθηκε η τελική φάση του Ευρωμπάσκετ, το έπος του τσάλεντζ ράουντ, θυμάμαι και την πρωτοποριακή για την εποχή εμπιστοσύνη που έδειξε η ΕΟΚ στον Πολίτη, παρά τις καρπαζιές που τρώγαμε. Μέχρι που το 1986 φάνηκε το φως στην άκρη του τούνελ (άσε τα κλισέ, επιτέλους!) και ένα χρόνο αργότερα, ήρθε το θαύμα. Για την ίδια ομοσπονδία μιλάμε. Αλλά τριάντα χρόνια πριν...

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ Ο ΛΑΣΚ-ΑΡΗΣ

Άτιμο πράγμα το μικρόφωνο. Ορισμένοι το βλέπουν και... αλληθωρίζουν. Και τους πιάνει λογοδιάρροια. Υποψιάζομαι ότι ένας τέτοιος είναι και ο Νίκος Λάσκαρης. Λένε ότι στην παρουσίαση του Τσάμπιονς Λιγκ, άρχισε να μιλάει και όλοι στο τέλος, οι περισσότεροι είχαν αποκοιμηθεί. Επροχθές, που λέγαμε και στο Μάραθο (όπως επίσης τι κάνουτε, τι θέλουτε κλπ, κλπ) ο Λασκ-ΑΡΗΣ (τς,τς) άρχισε πάλι να μιλάει και δεν σταμάταγε με τίποτις. Μέχρι και καταγγελία έκανε, η οποία χάθηκε ανάμεσα στον κυκεώνα των υπόλοιπων λεγομένων του. Διότι, αυτό το "και μένα μου πρότειναν να πληρώσω, για να μας παίζουν δίκαια" δεν μπορεί να λέγεται έτσι στον αέρα...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ

Φαντάζομαι ότι υπάρχει ακόμη αθλητικός εισαγγελέας. Δεν είναι, αν δεν κάνω λάθος, ποδοσφαιρικός. Δεν ασχολείται μόνο με τη φουτμπαλέρα, που θα' λεγε και ο Γιωργής, ο φίλος μου. Κανονικά, χθες κιόλας, ο κύριος εισαγγελέας θα έπρεπε να έχει επέμβει, να έχει καλέσει τον μίστερ Νίκος και να τον ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσε. Ποιοι του ζήτησαν χρήματα και για ποιο λόγο. Να μάθουμε κι εμείς οι αδαείς.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

- Ρε συ, πάλι πήραμε Ευρωμπάσκετ νέων;

- Ναι

- Γιατί;

- Διότι παίζουν Χαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης, ίσως και ο Ντόρσεϊ, άρα μπορεί να πάρουμε και το χρυσό ...

Και όποτε είμαστε υποψήφιοι, για χρυσό, τσουπ παίρνουμε και ένα Ευρωμπάσκετ (στην Κρήτη)

News 24/7

24MEDIA NETWORK