Η μεγάλη νίκη των Αγγελόπουλων

Το ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης με τον τρόπο των Αγγελόπουλων είναι δεδομένο... Το κόντρα σε όλους και σε όλους είναι υπό συζήτηση, όμως η ουσία και αλήθεια βρίσκεται στην δήλωση του Γιώργου Αγγελόπουλου... "Το κάναμε με τον δικό μας τρόπο όλο αυτό".
Ποιος είναι το... αυτό; Προφανώς όχι ό,τι είχε επιτευχθεί μέχρι το 2011, αλλά ό,τι βλέπει και θαυμάζει όλη η Ευρώπη από την τελευταία εξαετία.

Ο Ολυμπιακός και ο ένας, Ολυμπιακός και ο άλλος, καμία σχέση όμως η λογική που υπήρχε μέχρι τη σεζόν 2010-11 με ό,τι συμβαίνει από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι και σήμερα.

Τότε, λοιπόν, οι Αγγελόπουλοι τράβηξαν μια κόκκινη γραμμή και άλλαξαν εντελώς τη λογική τους. Ο Ολυμπιακός έπαψε να είναι η ομάδα με ένα από τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) μπάτζετ στην EuroLeague, κάτι άλλωστε λογικό με δεδομένη την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα... Και όχι μόνο μείωσαν το κόστος, αλλά έπαψαν να βρίσκονται και στην πρώτη δεκάδα των προϋπολογισμών στην Ευρώπη.

Ποιος ήταν ο απολογισμός μέχρι το 2011; Ενα φάιναλ φορ στο Βερολίνο που το 2009, που σήμανε την επιστροφή των ερυθρολεύκων στο κορυφαίο ραντεβού μετά από 10 χρόνια... Κάτι σπουδαίο, που όμως συνδυάστηκε με αποκλεισμό από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και κατάκτηση της κούπας από τους πράσινους. Συνεπώς οι αναμνήσεις δεν είναι οι καλύτερες...

Το 2010 ο Ολυμπιακός έκανε ένα βήμα παραπάνω, έφτασε στον τελικό στο Παρίσι, αλλά γνώρισε τη συντριβή από την Μπαρτσελόνα. Και η συνολική εικόνα της ομάδας πάλι δεν φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις...

Το 2011 ο Ολυμπιακός δεν πήγε καν στο φάιναλ φορ αφού αποκλείστηκε από τη Σιένα με το μικρότερο μπάτζετ και κάπως έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι της αποχώρησης των Αγγελόπουλων, με τους ερυθρόλευκους να κρατάνε τον Σπανούλη και να γεμίζουν το ρόστερ τους με νεαρούς παίκτες και πολλά στοιχήματα.

Από τα 30 και τα 35 εκ, ο Ολυμπιακός μείωσε το μπάτζετ στα 7 εκ. και από τότε ήρθε η πραγματική αναγέννηση της ομάδας. Από τότε έγινε ο Ολυμπιακός με την σφραγίδα των Αγγελόπουλων, που έπαψαν να πληρώνουν υπεραξίες και παράλληλα δημιούργησαν υπεραξίες.

Ηρθαν, λοιπόν, δύο κατακτήσεις EuroLeague (ο 2012 και το 2013), ένας τελικός (το 2015) και ακόμα ένα φάιναλ φορ (2017), με άγνωστη κατάληξη. Το μοντέλο αυτό είχε ως κοινούς παρανομαστές τρεις Ελληνες παίκτες (Σπανούλης, Πρίντεζης, Μάντζαρης), άλλα δύο Ελληνόπουλα που στην πορεία έφυγαν και ο ένας επέστρεψε (Παπανικολάου, Σλούκας), πολλούς ξένους που... πλούτισαν μετά τον Ολυμπιακό (Χάινς, Ντάνστον, Χάντερ, Ντόρσεϊ) και τρεις διαφορετικούς προπονητές. Ο Ιβκοβιτς και ο Μπαρτζώκας πήραν από μία EuroLeague, ο Σφαιρόπουλος στέριωσε στον Πειραιά και μετράει ήδη δύο φάιναλ φορ.

Για να έρθει συνεπώς το αποτέλεσμα που βλέπουμε τώρα, χρειάστηκε να γίνουν πολλά. Να μαζευτεί ένα τιμ πανάξιων ανθρώπων, που ταίριαξαν μεταξύ τους, είχαν την κατάλληλη χημεία και έκαναν όλη την Ευρώπη να χάσει τον ύπνο της. Διότι άλλοι δίνουν 30 και 35 εκ ευρώ το χρόνο και δεν μπορούν να φτάσουν στην κορυφή... Και βλέπουν τον Ολυμπιακό να τα καταφέρνει με το λιγότερο δυνατό κόστος... Ομως δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Είναι κυρίως θέμα προσέγγισης και κυρίως αγάπης και πάθους για το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό.

Λάθη έχουν κάνει πολλά οι Αγγελόπουλοι, θα συνεχίσουν να κάνουν κι άλλα. Το θέμα είναι ότι κάθε χρόνο κάνουν και λίγότερα. Κάθε χρόνο μαθαίνουν ακόμα καλύτερα τι εστί διοίκηση ομάδας μπάσκετ. Βάζουν εδώ και 13 χρόνια το χέρι στην τσέπη, αλλά δεν σκέφτηκαν ποτέ να φύγουν για οικονομικούς λόγους...

Και πλέον απαλαμβάνουν το δημιούργημά τους, έχοντας τρόπο ακόμα και να γυρνούν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Από κάθε άποψη. Οπως έκαναν στη σειρά με την Εφές. Γιατί δεν είναι μόνο ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Σφαιρόπουλος και οι υπόλοιποι... Μάχες δίνουν και οι διοικήσεις και οι ισχυρές τις κερδίζουν.