Μάικλ Τζόρνταν: Το γυμνάσιο, ο βιασμός και ο ρατσισμός

ZASTRO

17 ΦΕΒ 2016

Τα αδέρφια Jordan στο Laney High School είχαν ήδη γίνει γνωστά για το ταλέντο και την αντιπαλότητά τους. Ήδη από το 1975 σε ένα παλιό γυμναστήριο του Wilmington που διεξάγονταν κάποια μίνι-τουρνουά, όλοι ήθελαν στην ομάδα τους τους αδερφούς Jordan. Στην αρχή διάλεγαν πρώτο το Larry, πολύ γρήγορα όμως επέλεγαν «το μικρό» που τρίπλαρε πολύ γρήγορα, πηδούσε πολύ ψηλά και δεν έχανε τη μπάλα με τίποτα. Για την ακρίβεια, ούτε την έδινε, αλλά αυτή η συμπεριφορά ήταν απόλυτα φυσιολογική για έναν 13χρονο που έπαιζε εναντίον μεγαλυτέρων του και είχε συνηθίσει να παίζει μπάσκετ κόντρα στον αδερφό του. Ο Michael πολύ γρήγορα έγινε η ατραξιόν του γυμναστηρίου, ο πιο νεαρός σε ηλικία παίκτης που επελέγη για μεγαλύτερα τουρνουά σε ολόκληρη την Πολιτεία. Παρά τη χαρά του εξακολουθούσε να είναι κλεισμένος στον εαυτό του. Και αυτή τη φορά ο λόγος ήταν πολύ σοβαρός.

Βιασμός και ρατσισμός

Μετά από έναν τυχαίο καυγά της μητέρας του με τη μεγαλύτερη αδερφή του, η Sis (την φώναζαν έτσι επειδή είχε το ίδιο όνομα με τη μητέρα της) αποκάλυψε ότι ο πατέρας της την παρενοχλεί σεξουαλικά κατ’ εξακολούθηση. Λεπτομέρειες για αυτή τη θλιβερή ιστορία έχει αναφέρει η Sis Jordan στο βιβλίο της In My Family’s Shadow και όπως είναι απολύτως φυσιολογικό η οικογένεια τινάχτηκε στον αέρα. Ο Michael ασφαλώς ούτε γνώριζε, ούτε μπορούσε να καταλάβει ακριβώς περί τίνος επρόκειτο, ήταν 15 χρονών όταν η αδελφή του τον χαιρέτησε και έφυγε από το σπίτι. Αργότερα παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αλλά ουδέποτε γλύτωσε από την κατάθλιψη και τα προβλήματα. Εκείνος ήταν ακόμη μοιρασμένος μεταξύ baseball και basket, ο πατέρας του τον έσπρωχνε στο baseball, εκείνος ήθελε πιο πολύ το basket, αλλά για να μην κακοκαρδίσει τον James Jordan άφησε για λίγο την πορτοκαλί στο περιθώριο.

Για αρκετό καιρό συμμετείχε στη baby Ruth League, την ίδια χρονιά που η Sis έφυγε από το σπίτι, ο προπάππους Dawson πέθανε, ο Mike είχε μια πολύ καλή σχέση μαζί του και το έφερε βαρέως. Η κατάσταση στο σπίτι, το γεγονός ότι στο baseball είχε μόνο έναν αφρο-αμερικανό συμπαίκτη και ένα περιστατικό στο σχολείο τον έφτασαν στα όριά του. Μια κοπέλα τον αποκάλεσε «αράπη», της επιτέθηκε, αποβλήθηκε από το σχολείο και έκτοτε ανέπτυξε έντοντες ρατσιστικές τάσεις, σε βαθμό να παραδεχτεί πολλά χρόνια αργότερα ότι υπήρξε βαθύτατα ρατσιστής με όλους τους λευκούς στα χρόνια της εφηβείας και τα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου. Εξ αιτίας της αποστροφής του για οτιδήποτε «λευκό» εκείνη την εποχή, αποφάσισε να κλείσει και το κεφάλαιο baseball και να αφιεριώσει την ενέργειά του στο μπάσκετ. Μετά την αποβολή πήγε στο D.C. Virgo Middle School όπου ξεκίνησε επί της ουσίας να παίζει με συνέπεια μπάσκετ.

Ντεμπούτο με 44 πόντους

Ήταν ήδη αρκετά ψηλός για την ηλικία του, αλλά βασικά του προσόντα ήταν η ταχύτητα και η απίστευτη επαφή με το καλάθι. Στο ντεμπούτο του στο Virgo σκόραρε 44 πόντους, οι υπόλοιποι όλοι μαζί είχαν πετύχει 10. Οι γυμναστές είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, ο μικρός δεν ήταν απλώς αθλητικός, αλλά ένα ακατέργαστο ταλέντο που έβαζε καλάθι όπως και απ’ όπου ήθελε, πηδούσε πιο ψηλά απ’ όλους και το μόνο του ψεγάδι ήταν ότι έβγαζε τη γλώσσα του όταν έκανε μπάσιμο και ότι έβριζε (από τότε) τους αντιπάλους όταν τους διέσυρε με τις κινήσεις του. Το καλοκαίρι ψήλωσε απότομα, το κορμί του έπαψε να είναι δεμένο με αποτέλεσμα με το ξεκίνημα της καινούριας σχολικής σεζόν να είναι ο πιο ψηλός της τάξης, με πολύ λεπτά και μακριά άκρα. Στον πρώτο αγώνα έβγαλε τον ώμο του, έμεινε στο έδαφος σφαδάζοντας από τον πόνο προτού φτάσει η μητέρα του για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Έμεινε πολλές εβδομάδες μέχρι να επανέλθει ο ώμος του και όταν επέστρεψε στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάρει φόρα και να καρφώσει στη μπασκέτα του γκαράζ με όση δύναμη είχε.

Δεν ένιωσε ενόχληση, έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και μπήκε αμίλητος στο σπίτι. Το λύκειο του Laney τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες, όχι τόσο για τα C του ελέγχου προόδου του, όσο για τις ξακουστές από το γυμνάσιο ικανότητές του στο μπάσκετ. Μπήκε στην ομάδα αμέσως, αλλά και πάλι δεν έκανε φίλους. Ο μοναδικός του φίλος ήταν η πορτοκαλί μπάλα, μόνο μαζί της έβρισκε τη γαλήνη του και αισθανόταν αποδεκτός από τους γύρω του, γιατί μόνο με την πορτοκαλί μπάλα ήταν ξεχωριστός. Το όνειρο του ήταν να γίνει επαγγελματίας, μεγάλος και τρανός αθλητής όπως άλλωστε και όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Κάπου εκεί παρενεβλήθη η Deloris, η οποία φοβούμενη ότι ο γιος της θα καταλήξει ένα ακόμη αμόρφωτο αγόρι του γκέτο, του έθεσε απαράβατο όρο να είναι μελετηρός και μέχρι να φέρει έστω κάποιους καλούς βαθμούς, να σταματήσει το μπάσκετ. Ο Michael πληγώθηκε, κόπηκε από την ομάδα για ένα διάστημα, αλλά ήταν αδύνατον να μείνει μακριά από το μοναδικό πράγμα που τον έκανε ξεχωριστό.

Επανήλθε πολύ γρήγορα, τα θαυματουργά του χέρια φόρτωσαν τα αντίπαλα καλάθια με 28 πόντους μ.ο. στη σεζόν και ξεπατίκωνε κινήσεις του Julius Erving που έκαναν το κοινό και τα κορίτσια να παραληρούν. Πιο πολύ απ’ όλες του άρεσε η κίνηση του Doctor J. να «γραπώνει» τη μπάλα με το ένα χέρι και να καρφώνει αφού τη νανουρίσει στο χέρι σαν μωρό στην κούνια. Οι Αμερικανοί που είναι ειδικοί σε κάτι τέτοια, έχουν ονομάσει την κίνηση “Rock the baby” και ο Jordan ήταν συνεπαρμένος από την εντυπωσιακή κίνηση του γιατρού. Οι Buccaneers (έτσι λεγόταν η ομάδα του λυκείου) προκρίθηκε ασφαλώς στα play offs, αλλά περιέργως, ο Jordan δεν επελέγη στην τελική δεκάδα του τελικού τουρνουά για την είσοδο στα πολιτειακά play offs επειδή ήταν ο μικρότερος. Η οργή του ήταν απίστευτη, τα έβαλε με όλους και όλα, έφτασε στο σημείο να φωνάζει πίσω από τον πάγκο ότι θέλει να χάσουν.

Magic Mike

Όλο το καλοκαίρι παρακαλούσε το Θεό να μεγαλώσει και να ψηλώσει κι άλλο, έβαλε τη μητέρα του να τον πάει σε ειδικό γιατρό για να διαπιστώσει έαν έχει περθώρια ανάπτυξης και εάν θα περάσει το 1,90μ. σε ύψος. Ήταν τόση η μανία του, που κάθε μέρα έκανε ασκήσεις για να ψηλώσει στην αυλή του σπιτιού, δυνάμωνε τα πόδια του και έκανε διαρκώς άλματα. Πράγματι, όταν μπήκε στη δευτέρα λυκείου, ήταν ήδη 1,89μ. ένα ύψος πολύ πάνω από το μ.ο. της εποχής και σε συνδυασμό με το εξωπραγματικό άλμα του, πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο για έναν play maker. Μαγεμένος είχε παρακολουθήσει τη μάχη του Magic Johnson, και των Spartans, εναντίον του Larry Bird και των Sycamores και αποφάσισε ότι για να γίνει ο καλύτερος, πρέπει να συνδυάσει τα προσόντα και τα δυνατά σημεία και των δύο. Προτιμούσε βέβαια το Magic ξεκάθαρα λόγω χρώματος, σε βαθμό να γράψει στην πινακίδα του πρώτου αυτοκινήτου που του χάρισαν οι γονείς του το... καθόλου μετριοπαθές Magic Mike.

Ήταν η καλύτερη περίοδος στα σχολικά του χρόνια. Είχε ψηλώσει, είχε βρει την πρώτη του φιλενάδα (για την ιστορία, ονομαζόταν Laquetta Robinson) τα χέρια του ήταν δυσανάλογα μακριά, τα δαχτυλά του τεράστια, η επιρροή του Magic στο παιχνίδι του εμφανής. Πλέον δεν έδινε τη μπάλα μόνο από το αριστερό στο δεξί, αλλά πάσαρε και στους συμπαίκτες του, γινόταν πιο συμπαθής, αυτή τη φορά αποκλείεται να «κοβόταν» από την ομάδα και να περιοριζόταν στις προπονήσεις. Είχε γίνει ένας μοντέρνος point guard, η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της γειτονιάς του και από ένα τυχαίο γεγονός τον έμαθε και ολόκληρη η Πολιτεία. Ο Bobby Cremins, ο 31χρονος κόουτς του Appalachian State ήταν τυχαία στο Wilmington για δουλειές και επειδή άκουγε συνεχώς το όνομα του Jordan σε διαφορετικές παρέες, πήγε επί τούτου στο Laney High για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι εάν όντως οι γνωστοί του είχαν δίκιο. Αυτό που αντίκρυσε τον άφησε άναυδο.

Τηλεφώνησε αμέσως στο φίλο του Bob Gibbons, έναν τοπικό δημοσιογράφο και του είπε απλώς «αυτό πρέπει να το δεις Bob, δεν το έχεις ξαναδεί ποτέ». Παρακινούμενος από την περιέργειά του και ο Gibbons, ταξίδεψε στο Wilmington και έμεινε κι αυτός με τη σειρά του άναυδος. Έγραψε ό,τι είδε στην εφημερίδα και τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Ήταν η πρώτη φορά που το προπονητικό team από το πανεπιστήμιο της North Carolina ήρθε σε επαφή με τον Jordan και ενδιαφέρθηκε για εκείνον. Του δόθηκαν ειδικές εντολές προπόνησης, ασκήσεις για να βελτιώσει το αδύναμο χέρι, το πράγμα γινόταν πλέον σοβαρό και δεν περιοριζόταν σε ένα παιδί που απλώς έπαιζε μπάσκετ και εντυπωσίαζε τα κορίτσια στο σχολείο. Τον πήραν στο summer camp του Appalachian State και του έκαναν ατομική προπόνηση, τον έμαθαν να σουτάρει αμέσως μετά την ντρίπλα, του δίδαξαν τις πρώτες τακτικές και τα πρώτα αληθινά plays της καριέρας του.

Και εγένετο το Νο23

Κάθε φορά που ο Mike έμοιαζε εξαντλημένος από την κούραση του έλεγαν να κλείσει τα μάτια και να φανταστεί το φοριαμό του στο UNC με το όνομά του καρφωμένο επάνω. Ο Jordan μόνο και μόνο με αυτό άντεχε ακόμη δυο ώρες προπόνηση. Λίγο μετά τον κάλεσε ο προπονητής του στο Lane για να του δώσει τη φανέλα της σεζόν. Ο Herring του πρότεινε τα δύο ελεύθερα νούμερα από τους απόφοιτους που είχαν φύγει για το κολλέγιο. Τα ελεύθερα νούμερα ήταν το 23 και το 33. Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να επισημάνουμε ποιον αριθμό φανέλας επέλεξε. Κάπως έτσι εγένετο 23, ο μαγικός αριθμός που επηρέασε χιλιάδες παιδάκια ανά την υφήλιο και τα παρακίνησε να αρπάξουν μια μπάλα του μπάσκετ και να αρχίσουν να τη μπιστάνε στο έδαφος. Σκάρτα 17 και ήδη έχουμε μπει σε τροχιά Jordan.

Πρώτος αγώνας της σεζόν, το κοντέρ γράφει 35 για το «23», οι Buccaneers κερδίζουν 81-79 στην παράταση. Αυτό ήταν, η απογείωση είχε ξεκινήσει, ο Jordan δεν ξαναπροσγειώθηκε ποτέ, για ολόκληρη τη σεζόν έβγαζε τη γλώσσα έξω και κάρφωνε, σούταρε, πάσαρε, έκοβε, έκανε τα πάντα, αναγκάζοντας το βοηθό του Dean Smith, Bill Guthridge να πάει να τον δει από κοντά. Ο Guthridge ξαναπήγε. Και ξαναπήγε. Και ξαναπήγε. Ο Jordan το έμαθε μόνο στην τελευταία επίσκεψη, τον Ιανουάριο του 1980 και τρελάθηκε από τη χαρά του. Έγινε βέβαια λίγο πιο ατομιστής, αλλά ήξερε ότι ο σπόρος είχε ήδη φυτευτεί και πλησιάζε πολύ κοντά στην εκπλήρωση του (τότε) ονείρου του. Στον πάγκο του Laney High, ήταν και ο Larry Jordan, o Mike συχνά πυκνά γυρνούσε το κεφάλι και έκλεινε το μάτι στον αδερφό του, θυμόταν εκείνα τα «ένας εναντίον ενός» στο γκαράζ και αναλογιζόταν πόσο τον βοήθησαν. Έκλεισε τη σχολική σεζόν με 24,6 πόντους και 11.9 ριμπάουντ.

Κόντρα στους καλύτερους

Το καλοκαίρι, ο Dean Smith τον κάλεσε στο camp των Tar Heels. Ζήτησε να γνωρίσει και τους γονείς του προκειμένου να αποκρυσταλλώσει μια ολοκληρωμένη άποψη για αυτό το πολύ ενδιαφέρον prospect. Φρόντισε προπονητές και συμπαίκτες εμπιστοσύνης να τον πιέσουν, να δοκιμάσουν τα όριά του για να διαπιστώσουν με ποιον ακριβώς έχουν να κάνουν. Είδαν ακριβώς ότι είχαν δει όλη τη χρονιά στο Lane. O Jordan ήταν ταύρος μαινόμενος κάθε φορά που πατούσε το παρκέ, διέλυσε τους πάντες στο διάβα του, με αποτέλεσμα ο Smith να θέλει να τον δοκιμάσει στο απόλυτα υψηλό επίπεδο και να τον στέλνει στο φημισμένο camp του Pittsburgh όπου συμμετείχαν οι καλύτεροι παίκτες της χώρας. Ο Mike όταν πάτησε το πόδι του στο κλειστό και είδε όλους τους All-Americans μαζεμένους, λούστηκε με κρύο ιδρώτα. Τα χέρια του έτρεμαν, σκέφτηκε ότι ήταν ο χειρότερος εκεί μέσα, ένα χωριατόπαιδο από το ταπεινό Wilmington απέναντι σε μελλοντικούς θρύλους του ΝΒΑ.

Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι είχε κάνει λάθος. Πρώτη επίθεση στο «διπλό», τον παίζουν σκυλίσια άμυνα, όταν σταματά την τρίπλα είναι τρεις επάνω του. Σηκώνεται να σουτάρει. Και σηκώνεται και σηκώνεται και σηκώνεται, μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι τα χέρια των αμυντικών είναι κάτω από το πρόσωπό του. Το jump shot είναι εύστοχο, ο ιδρυτής του five star camp, Howard Garfinkel, έχει σηκωθεί όρθιος στο γραφείο του απ’ όπου έριχνε κλεφτές ματιές στο παρκέ. Έχει μείνει ενεός. Θα τηλεφωνήσει αμέσως στον Guthridge: «Είναι ένας παίκτης της μίας κατοχής. Παίκτη της μίας κατοχής αποκαλούμε αυτόν που δεν χρειάζεται να δούμε δεύτερη φορά». Ο Jordan έχει καταπλήξει ακόμα και τον εαυτό του, παίζει σαν να έχει φτερά στα πόδια, ίπταται πάνω απ’ όλους τους All-Americans, δεν μπορεί να τον σταματήσει κανείς. Εκείνο είναι το κομβικό σημείο που αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι δεν είναι απλώς ξεχωριστός, αλλά μοναδικός.

Σε 20 λεπτά σκοράρει 40 πόντους, ξαφνικά όλοι οι scouts αρχίζουν να ψάχνουν στις σημειώσεις και τα yearbooks το όνομα Michael Jordan. Δεν είναι καν στη λίστα των 650 All-Americans της χρονιάς. Εκείνο το camp ήταν το σημείο 0 στην καριέρα του Jordan, γεννήθηκαν μύθοι και πραγματικότητες για το αγόρι από το Wilmington, με αποκορύφωμα τα urban legends ότι οι συμπαίκτες του τον είδαν με τα μάτια τους να πιάνει την επάνω γωνία του ταμπλό, κάποιοι άλλοι ότι είδαν τη σόλα του παπουτσιού του ενώ τους περνούσε στον αέρα για να καρφώσει με δύναμη στο καλάθι. Το Five-Star ήταν η αιτία να γίνει γνωστός σε ολόκληρη την «εσωτερική» μπασκετική κοινότητα των ΗΠΑ, τους ανθρώπους που πραγματικά μετράνε και καθορίζουν καριέρες. Ο μοναδικός που αρνείτο να αποδεχτεί την πραγματικότητα ήταν ο πατέρας του που ήθελε ακόμη να κάνει το γιο του επαγγελματία του baseball. Πιθανώς γιατί αυτό ήταν το όνειρο του James. Δεν ήταν όμως το όνειρο του Mike.

Το σημείο μηδέν

O Garfinkel βέβαια φρόντισε να διαρρεύσει στους δημοσιογράφους ότι ο πιτσιρίκος που λείπει από τη λίστα, απλώς έμενε «κρυμμένος» από το Smith και κατά την άποψή του ανήκει όχι απλώς στην elite των All-Americans, αλλά υπολείπεται μόνον του κορυφαίου της λίστας, ενός κυρίου με το όνομα Patrick Ewing. Αυτό ήταν και το πρώτο άτυπο one on one των δύο μετέπειτα θρύλων του NCAA και του ΝΒΑ, που συναντήθηκαν ουκ ολίγες φορές στην καριέρα τους, χαρίζοντάς μας ομηρικές μάχες και συγκλονιστικές σειρές αγώνων. Επιστρέφοντας στα μεθεόρτια του Five-Star, ο Smith πλήρωσε τη διαστακτικότητά του να «κλείσει» από νωρίς το Jordan πλέον είχε να αντιμετωπίσει και το έντονο φλερτ των υπόλοιπων προπονητών από διόλου ευκαταφρόνητα κολλεγιακά προγράμματα, με πρώτο και καλύτερο το Syracuse και τον προπονητή του Brendan Malone, που ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να φέρει στους Orange.

Ο Jordan αρνήθηκε το διακριτικό είναι η αλήθεια pressing του Syracuse και όλοι υπέθεσαν ότι στο μυαλό του είναι μόνο οι Tar Heels. Εκείνος όμως είχε φτιάξει πια στο μυαλό του το δικό του παραμύθι, κοιμόταν και ξυπνούσε με το ίδιο όνειρο: να παίξει για τον κόουτς Larry Brown στο UCLA, το πανεπιστήμιο του Kareem, του Wooden, του Goodrich, του μεγάλου Bill Walton. Η κλήση από το Los Angeles όμως δεν ήρθε ποτέ, το όνειρο του Jordan έμεινε καλά κλεισμένο στο συρτάρι του, μέχρι που το δημοσιοποίησε πολλά χρόνια αργότερα σε μια ειλικρινή συνέντευξη στο Late Show με τον David Letterman. Το North Carolina at Chapel Hill το επέλεξε όταν ένα Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου που του έκαναν το παραδοσιακό τουρ, αντίκρυσε στο διάδρομο τον «πολύ» Patrick Ewing. Ακόμη ήταν άγουρος, προσέβαλε το Ewing, τον έβρισε άσχημα. «Θα σου κάνω, θα σου δείξω» . Πάντα ήταν φωνακλάς και trashtalker ο Jordan, αλλά εκείνα τα χρόνια ακόμη περισσότερο. Η απόφαση είχε σχεδόν ληφθεί, το UNC όμως είχε φροντίσει να πείσει τον James και την Deloris και τα πράγματα έγιναν αμέσως απλούστερα.