Οι κότες έγιναν κύκνοι: Ο Ψωμιάδης, ο "γιατρός" και το "πρώτο τραπέζι κάλτσα"

Θα μπορούσε να είναι και ο «τελικός του Μάκη». Διότι αυτός είναι ο τελικός Κυπέλλου που ακολούθησε τον «τελικό» του πρωταθλήματος του 2002 που ο Ολυμπιακός κέρδισε καθαρά με 4-3 με εκείνη την επική ανατροπή και τη γκολάρα του Αλεξανδρή. Μετά από εκείνο το παιχνίδι, ποιος είδε το Μάκη Ψωμιάδη και δεν τον φοβήθηκε.

Οι παίκτες της ΑΕΚ έγιναν «κότες λυράτες», ο «καρπουζάς από το Εστορίλ» δεν μπορούσε καν να εμφανιστεί μπροστά του και χοντρά παράπονα από τη διαιτησία του Βασσάρα δεν υπήρχαν για «να τα ρίξουμε εκεί και να καθαρίσουμε» όπως έχει πει κι ο μεγάλος Νίκος Αναστόπουλος. Ο Ολυμπιακός με Τάκη Λεμονή, τον πανηγυρισμό του οποίου δύσκολα θα ξεχάσουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα στο ΟΑΚΑ και με τον τίτλο του πρωταθλητή αγκαλιά, αφού απέμενε μόνο το «τυπικό» ματς στο Χαριλάου για την τελευταία αγωνιστική.

Ο ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΚΑΙ Ο ΊΒΙΤΣ

Ο τελικός του 2002 ήταν ο τελικός που οι «κότες λυράτες» (η πιο ήπια έκφραση του Μάκη) έγιναν κύκνοι και ο Σάντος ξέσπασε. Κατά τα λοιπά, εάν δεν σκόραρε ο Ίβιτς στο τέλος και δεν υπήρχε η φάση του 75ου λεπτού, θα μιλούσαμε για τον τελικό του «μάγου», το απόλυτο ματς του Τζιοβάνι στον Ολυμπιακό. Βρέθηκε σε καταπληκτική ημέρα, γκρέμισε όμως όλο το μεγαλείο της εμφάνισής του με την αυτοκαταστροφική αποβολή του. Και συμπτωματικά, τη στιγμή που ο Τζιοβάνι αποχωρούσε, έκανε την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο ο Ίλια Ίβιτς, που αμέσως πήρε θέση στη μεγάλη περιοχή. Φάουλ του Τσάρτα (δηλαδή εξ ορισμού καλοεκτελεσμένο) στην καρδιά της περιοχής και ο Ίλια ανεπίτρεπτα αμαρκάριστος δεν λάθεψε.

Πρώτη επαφή με την μπάλα, κεφαλιά εν στάσει, γκολ. Ήταν το 83ο λεπτό, οι «κότες» έγιναν κύκνοι και καθότι το παιχνίδι διεξάγετο πασχαλιάτικα, η Ανάσταση του Λαζάρου όπως έλεγε ο θρησκόληπτος Μάκης στα επίσημα. Η ΑΕΚ λοιπόν, στο φινάλε μιας από τις πιο ταραγμένες βδομάδες της, κατέκτησε ένα τρόπαιο βάλσαμο, έσπασε μια αλυσίδα ανεπιτυχών αποτελεσμάτων απέναντι στον Ολυμπιακό και απέδειξε ότι είναι μια πολύ μεγάλη φανέλα. Γιατί αντέδρασε στο οδυνηρό 3-4 που της έκοψε τα φτερά για τον τίτλο ενώ πήγαινε για δύο αποτελέσματα και γιατί μέσα σε όλα είχε παίξει πολύ καλό ποδόσφαιρο σε εκείνον τον τελικό. Και τι τελικός...

Από την αρχή γεμάτος συγκινήσεις, από εκείνη τη μπαλιά του Ζέτεμπεργκ στον Πατσατζόγλου, την κούρσα του Πάτσα, την πάσα στο Γιαννακόπουλο και την εκπληκτική εκτίναξη του Χιώτη που αποσόβησε τον κίνδυνο πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό. Το ματς είχε ρυθμό (πόσο μας έχει λείψει τα τελευταία χρόνια...) ταχύτητα, πρωταγωνιστές που διαβάζοντας τα ονόματά τους σήμερα, μελαγχολείς. Εν ολίγοις ήταν «άλλο» ματς σε σχέση με τον «τελικό» για το πρωτάθλημα, χωρίς το πέπλο της αμφισβήτησης και του εκνευρισμού, με ανάγκη για αποδείξεις και ρεβάνς. Παραφωνία το βίαιο τάκλινγκ του Γιαννακόπουλου στο Μιχάλη Κασάπη, μια πολύ άσχημη στιγμή του Stelios που έβγαλε εκνευρισμό και χάλασε το fair play.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΟΣ ΚΙ Ο "ΓΙΑΤΡΟΣ"

O Σάντος άλλαξε πολλά, ο Λεμονής είχε παραμείνει στις δάφνες του προηγούμενου αγώνα. Ο Μιχάλης Καψής στη θέση του Φερούζεμ και μονομιάς τα προβλήματα εκ του μη όντος στην άμυνα εξαφανίστηκαν. Ακόμη και στη φάση της ισοφάρισης, τη μάχη τη δίνει, απλώς ο Τζιοβάνι στον αέρα ήταν ανίκητος. Η δεύτερη κίνηση του μαστρο-Σάντος ήταν ο «γιατρός». Που αφ’ ενός έστησε οδόφραγμα στις επελάσεις του Πατσατζόγλου μετά τον αιφνιδιασμό της αρχής και αφ’ ετέρου έβγαλε το γκολ και χάρισε το highlight του «τυφλού» πανηγυρισμού, σήμα κατατεθέν της καριέρας του.

Συν τοις άλλοις, τούτη τη φορά ο Χιώτης ήταν σταθερός, ο Γκαμάρα ούτως ή άλλως κυριαρχούσε και με την αλλαγή σε 4-2-3-1, Ζαγοράκης, Ζήκος και Τσάρτας, «κατάπιαν» Ζέτερμπεργκ και Καρεμπέ. Ο τελευταίος αποχώρησε προδωμένος από τον προσαγωγό του και το πρόβλημα έγινε κάτι παραπάνω από εμφανές, ο Ζε Ελίας σε καμία περίπτωση δεν ακουμπούσε την κλάση και την οξυδέρκεια του Γάλλου.

ΤΟ ΣΛΑΛΟΜ ΤΟΥ ΝΤΕΜΗ ΚΑΙ Η ΚΛΩΤΣΙΑ ΤΖΙΟΒΑΝΙ

Τη λύση στο γόρδιο δεσμό της επιθετικής ανομβρίας την έδωσε η έμπνευση του Ντέμη στο 52ο λεπτό. Τρομερό σλάλομ που κατέληξε σε ανατροπή και πέναλτυ από το Γεωργίου και μετά την εκτέληση του Τσάρτα στο δοκάρι, ο «γιατρός». Αίφνης εγένετο μάχη των μαχών και άρχισαν να πέφτουν κορμιά όπως καταδεικνύουν και οι δέκα (!) κίτρινες κάρτες που ακολούθησαν. Ο Σάντος πέρασε τον Άκη Ζήκο τρίτο στόπερ, ο Λεμονής ήταν έτοιμος να ρίξει μαζί Νινιάδη και Άλβες για το απόλυτο ρίσκο, αλλά τον πρόλαβε η ισοφάριση. Μια ισοφάριση με πολλή γκρίνια και αμφισβήτηση – ήταν φάουλ, δεν ήταν φάουλ, που στήθηκε η μπάλα, που στήθηκε το τείχος και τα κλασσικά επιμύθια μιας φάσης σε ένα τέτοιας σπουδαιότητας παιχνίδι.

Ο Ολυμπιακός το πίστεψε, είχε φαινομενικά την ΑΕΚ στα σκοινιά, αλλά ήρθε η έκρηξη του Τζιοβάνι και τον τελείωσε. Εκτός εαυτού ο Βραζιλιάνος κυνηγούσε το Μπριάκο, ο οποίος είχε απόλυτο δίκιο, αφού η κλωτσιά του Βραζιλιάνου στον Κωνσταντινίδη ήταν παραπάνω από εμφανής και όχι από εκείνες που μένουν ατιμώρητες. Το ματς διακόπηκε για ένα τετράλεπτο, έγινε «Κολινδρός-Καρδίτσα» όπως είπε κι ο Ελέ μετά τη λήξη, μπήκε ο Ίλια και η τελετή έλαβε τέλος. Η μοναδική αντίδραση του Ολυμπιακού ήταν ένα φάουλ του Τζόρτζεβιτς στο... ενενηνταφεύγα, πέραν αυτής μηδέν. Όπως μηδέν ήταν και η συνεισφορά του Πίτερ Οφορίκουε που μπήκε στο 86ο λεπτό και δεν ακούμπησε τη μπάλα ποτέ.

Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ

Την έφερε βαρέως την ήττα ο Ολυμπιακός κι προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ο Λεμονής με τα κλασσικά «ψηλά το κεφάλι, είμαστε πρωταθλητές». Οι περισσότεροι τα είχαν με το Τζιοβάνι που δεν περνούσε και τις πιο καλές του μέρες στον Ολυμπιακό (ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα αποχωρήσει πριν τον κρατήσει ο κόσμος) αλλά στην ουσία αρνούνταν να παραδεχτούν το προφανές: ότι η ΑΕΚ το ήθελε περισσότερο και ήταν καλύτερη. Το είπε ο Παρ Ζέτερμπεργκ καλύτερα απ’ όλους: «Ηταν ένα ματς τελείωs διαφορετικό από το πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη από εμάς που δεν παίξαμε το ίδιο καλά όπωs στο ματς του πρωταθλήματοs. Σε κάποιο σημείο ελέγξαμε το παιχνίδι, ήλθε όμως η αποβολή και όλα τέλειωσαν. Έτσι είναι οι τελικοί, μια φάση, μια απερισκεψία μπορεί να κρίνει όλο το παιχνίδι».

Εκτός του Σουηδού, μίλησε και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, όχι για το παιχνίδι, αλλά για την κάκιστη ενέργειά του να τραυματίσει το Μιχάλη Κασάπη. Ζήτησε συγγνώμη, ήταν ειλικρινής, αλλά η ζημιά είχε γίνει για τον κιτρινόμαυρο άσσο. Προσπάθησε να τον βρει και στα αποδυτήρια της ΑΕΚ, αλλά ήταν αδύνατον με το χαμό που επικρατούσε. Ο Σάντος πήγε στη συνέντευξη Τύπου με κασκόλ κρεμασμένο στο λαιμό και κατακόκκινος από την ένταση, μίλησε για ονειρεμένη νύχτα και ποδόσφαιρο φτιαγμένο από «τριαντάφυλλα και αγκάθια». Το τελευταίο που είχε ενδιαφέρον πάντως ήταν η αίθουσα Τύπου. Όλο το ψωμί ήταν τα αποδυτήρια με την παρουσία του Μάκη να επισκιάζει τα πάντα.

Πες Ζαγοράκη πόσα θέλετε, ο,τι γουστάρετε!

Νωρίτερα είχε προηγηθεί η ιστορική χειραψία στα επίσημα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, σε ένα απαύγασμα της ελληνικής δημοκρατίας και της ελληνικής δικαιοσύνης, πριν ο τύποις Πρόεδρος της ΑΕΚ, ξάδερφός του Χαρίλαος πει στον Κασάπη και στον Κωστένογλου «να το δώσουν να το σηκώσει πρώτος ο Πρόεδρος». Οι παίκτες κοιταχτήκανε και απλώς δεν έδωσαν σημασία.

Άλλωστε είχε προηγηθεί η αλήστου μνήμης σκηνή στα αποδυτήρια όπου οι «κότες» έγιναν «παικταράδες μου» και το «θα σας κόψω τα πόδια» έγινε «ό,τι γουστάρετε». Μνημειώδης εκείνη η «μπούκα» του Μάκη που συνοδευόμενος από το γιο του και τους απαραίτητους φουσκωτούς, μπήκε και ήταν χείμαρρος: «Παικταράδες μου, σας τα είχα πει εγώ! Αυτή ήταν μόνο η αρχή, έρχονται κι άλλες κούπες! Βάλτε εσείς το νούμερο για το πριμ, πες Ζαγοράκη πόσα θέλετε, ό,τι γουστάρετε παικταράδες μου!»

Ο Μάκης νωρίτερα είχε μοιράσει και μπλουζάκια με την επιγραφή «ΑΕΚ Κυπελλούχος 2002» και το όνομα του σπόνοορα (Alpha Dίgital) για να στείλει και το μήνυμα στη Netmed και στην απονομή τους φίλησε έναν-έναν συγκινημένος. Μετά το γύρο του θριάμβου και το γλέντι στα αποδυτήρια, ακολούθησε και το καθιερωμένο γλέντι στα μπουζούκια, στο «Διογένη» που αναστέναξε από το λουλουδοπόλεμο. Τελευταίος πήγε στο μαγαζί ο Ντέμης, αφού προηγουμένως είχε περάσει από το Rex που εμφανιζόταν η Δέσποινα και μπαίνοντας αντίκρυσε ένα μαγαζί άνω-κάτω. Ο Μάκης καθόταν «σέντρα» με το πούρο στο στόμα και την κούπα μπροστά, δίπλα του ο Γκαμάρα που κοιτούσε περιχαρής αλλά απορημένος τον «Πρόεδρο».

Τυχαία εκείνο το βράδυ ήταν και στο μαγαζί μια παρέα με Κοντομηνά, Κατσιφάρα και Καίσαρη (το χρυσοχόο, όχι το Θέμη) που είχε χειρότερο τραπέζι από το Μάκη, με αποτέλεσμα ο μακαρίτης να αρπάξει σε μια φάση το μικρόφωνο και να πει τη θεϊκή ατάκα «αγαπούλες, σήμερα πρώτο τραπέζι κάλτσα (στα bigmacικά σήμαινε το τραπέζι στο κέντρο του μαγαζιού που ο θαμώνας μπορεί να βάλει το πόδι στην πίστα με αποτέλεσμα να φαίνεται η κάλτσα του) είμαι εγώ γιατί η ΑΕΚάρα πήρε κούπα» και κατόπιν «στείλε ένα ανατρεπόμενο στον interamerican τώρα» και να γίνει χαμός. Ήταν ένας τελικός με τα όλα του, το είπαμε....