Συγκλονίζει η έκκληση του Λόβρεν: "Δώστε μια ευκαιρία στους πρόσφυγες"

Ο Ντέγιαν Λόβρεν κουβαλά βαρύ φορτίο στις πλάτες του... Μπορεί η λάμψη του ποδοσφαίρου να σκεπάζει τα πάντα που αφορούν στη ζωή του, όμως τα δύσκολα παιδικά χρόνια του και το προσφυγικό παρελθόν του έχουν στιγματίσει την ψυχή του. Ο διεθνής Κροάτης της Λίβερπουλ απευθύνει έκκληση σε όλους να τείνουν χείρα βοηθείας στους πρόσφυγες κι έχει έναν λόγο παραπάνω για να το ζητάει με τόση θέρμη.

Το επίσημο τηλεοπτικό δίκτυο της Λίβερπουλ, LFCTV, πρόβαλε ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ στο οποίο ο αμυντικός των "κόκκινων" και της εθνικής Κροατίας, θυμάται τα παιδικά του χρόνια, όταν γλίτωσε από βέβαιο θάνατο, στον πόλεμο της Βοσνίας. Στο πλαίσιο της εξομολόγησής του ξεσπά και απευθύνει έκκληση: "Δώστε μια ευκαιρία στους πρόσφυγες..." .

Ο Λόβρεν που είναι Κροάτης στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1987 στη Ζένιτσα της Βοσνίας. Στη μαρτυρία του αποκαλύπτει τι του συνέβη σε ηλικία τριών ετών, όταν ο πατέρας του Σάσα και η μητέρα του Σίλβα τον πήραν στην αγκαλιά τους και έτρεξαν μακριά από το σπίτι τους για να σώσουν τις ζωές τους... "Οταν βλέπω τι γίνεται σήμερα, θυμάμαι τη δική μου οικογένεια που έπρεπε να εγκαταλείψει την πατρίδα της γιατί δεν μας ήθελαν εκεί. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι θέλουν να προστατευτούν από τους πρόσφυγες, όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν σπίτια. Δεν είναι δικό τους το λάθος. Παλεύουν για τη ζωή τους, για να σώσουν τα παιδιά τους. Πέρασα από αυτό και ξέρω.

Δώστε τους μια ευκαιρία. Δώστε τους μια ευκαιρία! Φαίνεται ποιοι είναι καλοί και ποιοι όχι...".

Αναφερόμενος στη δική του περιπέτεια, όσα εξιστορεί προκαλούν ανατριχίλα... "Η δική μου οικογένεια ήταν τυχερή. Είχαμε τον παππού μας που δούλευε στη Γερμανία, έτσι μπορούσαμε να βρούμε τα απαραίτητα έγγραφα για να πάμε εκεί. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τότε ίσως εγώ και οι γονείς μου να βρισκόμασταν τώρα κάτω από το χώμα. Ήμασταν τυχεροί. Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω όλα αυτά που συνέβησαν. Ακούς ιστορίες, όμως κανείς δεν λέει την αλήθεια.

Το μόνο που θυμάμαι είναι οι σειρήνες. Φοβόμουν τόσο πολύ όταν σκεφτόμουν ότι κάποιοι μας έριχναν βόμβες. Η μητέρα μου με έπαιρνε και με πήγαινε στο υπόγειο, δεν ξέρω για πόσο μέναμε εκεί. Μετά, μια μέρα, οι γονείς μου, ο θείος και η θεία μου, απλώς μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και οδηγήσαμε μέχρι τη Γερμανία. Αφήσαμε τα πάντα, το σπίτι, ένα μικρό εστιατόριο που είχαμε... Τα αφήσαμε όλα. Πήραμε μια βαλίτσα και πήγαμε στη Γερμανία".

Μιλώντας για τα εφιαλτικά σκηνικά που έζησε με την οικογένειά του στη Ζένιτσα, περιγράφει: " Νομίζω ότι ήταν η πόλη που δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις. Όμως, οι φρικαλεότητες γίνονταν στα χωριά. Εναν θείο μου τον μαχαίρωσαν μπροστά σε όλο τον κόσμο. Δεν μιλάμε ποτέ γι΄αυτό στην οικογένεια... Ελπίζω για τις επόμενες γενιές τα πράγματα να είναι πιο εύκολα, για την κόρη και τον γιο μου. Δεν ξέρω αν ποτέ θα καταλάβουν τι πέρασα, γιατί ζουν σε εντελώς διαφορετικό κόσμο.

Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα ήταν να πάρω αγκαλιά τα παιδιά μου και να τρέξω να σωθώ. Να τρέξω για τη ζωή μου. Θέλω να τους μιλήσω για τους πρόσφυγες, αλλά είναι ευαίσθητο θέμα και η μητέρα μου διαφωνεί. Εγώ όμως θα τούς το πω. Πρέπει να ξέρουν...".