Η Πόλη και η χώρα των αντιθέσεων
Ο Νίκος Γιαννόπουλος βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη για λογαριασμό του Contra.gr, ενόψει της ρεβάνς του Ατρόμητου με τη Φενέρμπαχτσε και μεταφέρει τις εντυπώσεις του.
Η Τουρκία είναι μία χώρα που προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες. Από τη μία η κουλτούρα της Ανατολής, ο Ισλαμισμός, η προσκόλληση στο παρελθόν. Από την άλλη η ευρωπαϊκή προοπτική, ο καταναλωτισμός, το κοσμικό κράτος, η προσπάθεια για την απόκτηση περισσότερης ελευθερίας.
Η εικόνα, τουλάχιστον στην Κωνσταντινούπολη, συντροφεύει τον επισκέπτη σχεδόν σε κάθε του βήμα. Για κάθε ωραία κοπέλα, που θυμίζει ακομπλεξάριστη Ευρωπαία, θα δεις και μία εξίσου ωραία που όμως φορά μαντίλα και δεν επιτρέπει να φαίνεται τίποτα από το σώμα της παρά μονάχα οι παλάμες της.
Η ισλαμική εικόνα όμως συνοδεύεται σε κάθε περίπτωση με πολλές “δυτικές” συνήθειες. Τελευταίας τεχνολογίας κινητό στο χέρι, έντονο βάψιμο, κοσμήματα, μοντέρνα παπούτσια. Ακόμα και λογοτεχνικές ανησυχίες. Μία κοπέλα με μαντίλα στο αχανές μετρό της Κωνσταντινούπολης διάβαζε έναν από τους πιο αντικομφορμιστές συγγραφείς όλων των εποχών, τον Φραντζ Κάφκα!
Ορεξη να έχει το μάτι μπορεί να δει τα πάντα και όρεξη να έχει το αυτί μπορεί να ακούσει τα πάντα. Στα μικρά λιμάνια όπου στοιβάζονται τα πλοιάρια που ξεναγούν τους επισκέπτες στη μαγεία του Βοσπόρου, ο θρησκευτικός ήχος του μουεζίνη ανακατεύεται με αυτόν των κυμάτων και των γλάρων που ακολουθούν κατά πόδας κάθε πλεούμενο.
Λίγο πιο κάτω ένας μικροπωλητής διαφημίζει την πραμάτεια του. Δεν είναι κουλούρια ούτε λαχεία αλλά...σέλφι στικ. Κάνει θραύση το προϊόν καθώς οι Τούρκοι αγαπάνε ιδιαίτερα τα κινητά τους τηλέφωνα και φυσικά τις σέλφι φωτογραφίες.
Η βόλτα στο Βόσπορο φέρνει στο νου εκείνη τη φοβερή έμπνευση του Ντούσαν Ιβκοβιτς να πάει τους παίκτες του για βαρκάδα στο ίδιο μέρος την ημέρα του τελικού του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας το 2012. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί οι “ερυθρόλευκοι” έδιωξαν την πίεση. Το πράσινο στους γύρω λόφους δένει αρμονικά με το μπλε της θάλασσας και τις όποιες σκοτούρες μακριά τις παίρνει το γλυκό αεράκι.
Η επιβλητικότητα των παλιών κτιρίων, που κουβαλούν αιώνες οθωμανικής αλλά και βυζαντικής ιστορίας μπορεί να κόψει την ανάσα. Πλάι σ΄αυτά ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια κάθε λογής νέα κτίσματα. Βίλες κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, pool-bar για πολύ γερά πορτοφόλια, φουτουριστικοί ουρανοξύστες.
Η Τουρκία επενδύει πολλά στο μπουμ των κατασκευών, αυτό είναι ολοφάνερο. Η Κωνσταντινούπολη, ειδικά στην ασιατική πλευρά της, θυμίζει εργοτάξιο, γεγονός που ίσως να παίζει το ρόλο του στο φαινόμενο της κίνησης η οποία είναι ανυπόφορη. Η δε οδηγική συμπεριφορά των Τούρκων καθιστά τους Ελληνες οδηγούς “αγγέλους”. Τι κορναρίσματα, τι προσπεράσματα χωρίς φλας, τι αλλαγές κατεύθυνσης από το πουθενά ειδικά από τους ταξιτζήδες.
Η εμπειρία του να μπαίνεις σ' ένα ταξί στην πόλη είναι αυτό που λέμε εμπειρία ζωής. Πέρα από το γεγονός ότι καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής ζεις επικινδύνως, στο τέλος θα σε φεσώσουν στα ρέστα, δεν υπάρχει περίπτωση. "Παιδί τι σου χρωστάω; 125 λίρες (3 τουρκικές λίρες, 1ευρώ) Μάλιστα, πάρε 150. Ευχαριστώ. Δεν έχει ρέστα; 155 σου είπα, σου χαρίζω και το τάλιρο". Αληθινό και πολύ πρόσφατο περιστατικό, για την ακρίβεια σημερινό!
