Θεσσαλονίκη: 20 χρόνια "άσφαιρη"

Κλασικό πια το... "Αν ανέβει η Θεσσαλονίκη ανεβαίνει το πρωτάθλημα". Ναι! Μόνο που κοντεύει δυστυχώς να γίνει μύθος και αυτό. Η Θεσσαλονίκη των τεσσάρων (μην ξεχνάμε την Καλαμαριά) ομάδων δεν έχει χάσει όχι μόνο τη λάμψη της. Έχασε και την ίδια της τη φήμη. ΠΑΟΚ, Αρης, Ηρακλής και Απόλλωνας, συμπληρώνουν μια εικοσαετία αφάνειας...

Άλλοι με υποβιβασμούς και ξεχασμένα δελτία, άλλοι με ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς στα χαρτιά και τιμωρίες απο την ΟΥΕΦΑ, όλοι με οικονομικά προβλήματα. Υποψήφιοι πρόεδροι φαντομάδες και «καρεκλοκένταυροι» που έφυγαν νύχτα, κάναν παρέλαση. Οργισμένοι οπαδοί, πορείες και καταλήψεις στην ημερήσια διάταξη.

Και απο μπάλα... Οι βαθμοί διαφοράς απο τον εκάστοτε πρωταθλητή (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Λάρισα) είναι σχεδόν πάντα τεράστιες. Οι θέσεις 3-6 είναι οι καλύτερες που μπορούν να καταλάβουν και το σημαντικότερο... οι έδρες της Θεσσαλονίκης δεν είναι πια τα περιβόητα «απόρθητα κάστρα» των πρωτοσέλιδων τίτλων των αθλητικών εφημερίδων της δεκαετίας του 80'.

Με σημείο μηδέν το τελευταίο πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ (1984-1985), φτάσαμε στο σημείο 20. Είκοσι χρόνια είναι πολλά. Η Θεσσαλονίκη άλλαξε όψη, (ευτυχώς όχι ανθρώπους) μεγάλωσε, έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, προχώρησε… ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΑΛΙ...ΟΧΙ! Με αφορμή την έναρξη του πρωταθλήματος, ζυγίζουμε τους οιωνούς. Θα γυρίσει φέτος ο τροχός. Θα γελάσει πάλι ο φτωχός... ή η φτωχομάνα Θεσσαλονίκη θα υπερασπιστεί τους στίχους το περίφημου τραγουδιού.

---

ΠΑΟΚ

Το πρωτάθλημα του 1985 είναι πλέον ασπρόμαυρο στη μνήμη όλων. Και οι πιο πιστοί της ιδέας που λέγεται ΠΑΟΚ έχουν χάσει το κουράγιο τους. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Κάθε φέτος αχ και βαχ. Απο τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο φίλο της ομάδας, όλοι θα σου πούνε πως φταίει ο Βουλινός, ο Μπατατούδης και ο Γούμενος. Αν ρωτήσεις αυτούς θα σου απαντήσουν πως φταίει ο λαός του ΠΑΟΚ που καταστρέφει ο ίδιος την ομάδα με τα καμώματα του. Όπως και να ‘χει, οι οπαδοί μένουν, οι πρόεδροι φεύγουν.

Οι πορείες επί Βουλινού και τα συλλαλητήρια επί Μπατατούδη έγιναν καταλήψεις επί Γούμενου. Οι απεργίες των παιχτών εναλλάσσονταν διαδοχικά με πορείες φωτοβολίδες, με δύο κύπελλα, με γκολ του Βρύζα στο Χαϊμπουρι, με κάποια διπλά επί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού και στο τέλος... ο Λιάσου Λουκά δηλώνεται στην ΟΥΕΦΑ (και παίζει) για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μακάμπι, ενώ δεν είχε δικαίωμα να αγωνιστεί λόγο καρτών.

Το άκρον άωτο της ανοργανωσιάς. Το κύκνειο άσμα της υπερπροσπάθειας του παρεξηγημένου Άγγελου Αναστασιάδη και των παικτών του. Η τελευταία (μέχρι τότε) ευκαιρία να βρεθεί ο ΠΑΟΚ στην πόρτα του ποδοσφαιρικού «παραδείσου». Τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι διοίκηση δεν είχε την φιλοσοφία του Ντέμη. Ανοίχτηκε χωρίς σχέδιο και τελικά βούλιαξε. Η διοίκηση έμεινε. Το «σταυρό» κουβάλησε ο Άγγελος Αναστασιάδης. Η ιστορία μάλλον τον δικαιώνει, αφού ο ΠΑΟΚ δεν πρόκοψε μεν αγωνιστικά, αλλά δεν βελτιώθηκε δε και οικονομικά. Αυτοί που έμειναν τρέχουν τώρα...

Η φετινή σεζόν ξεκινά σαν ξεκούρδιστη κιθάρα. Η Ευρώπη έκλεισε την πόρτα πιο ερμητικά και απο τα μάτια του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Η Ελλάδα βρήκε πάλι παράθυρο να περάσει τον ΠΑΟΚ στην Σούπερ Λίγκα της. Το ξαναέκανε και στο παρελθόν. Φανερά και σε τέτοιο σημείο, που το έχουν κρίμα στις κουβέντες τους οι οπαδοί της ομάδας.

Απο μεταγραφές... οι παγκοσμίου φήμης άγνωστοι Μπαρκαουάν, Γκονζάλεθ, Ρεμπόσιο, Σεγκάρα, έγιναν γνωστοί μόνο και μόνο επειδή το ρουμάνικο alter ego του Αναστασιάδη, o Ίλιε Ντουμιτρέσκου τους έψησε να έρθουν στον ΠΑΟΚ την μέρα που οι υπόλοιποι παίκτες της ομάδας απεργούσαν και έκαναν προσφυγές. Οι πιθανότητες να βγούνε καλοί είναι λιγότερες απο τις πιθανότητες να είναι οι παίκτες στους οποίους ο δικέφαλος του βορρά θα χρωστάει του χρόνου. Βέβαια, αποκτήθηκαν και οι Τόργκελε, Χαραλαμπίδης και Τσίγγας, παίκτες εγνωσμένης αξίας, αλλά τι αξίας...

Οι αξιώσεις του ΠΑΟΚ; Ότι βγει. Οι αξιώσεις του κόσμου; Δεν πατάμε γήπεδο μέχρι να φύγει ο Γούμενος. Οι αξιώσεις του Γούμενου; Να καταφέρει το αδιανόητο. Να πατήσει στην Τούμπα, αφού είναι ο μόνος πρόεδρος ομάδας σε όλον τον πλανήτη που δεν μπορεί να μπει στο γήπεδο της ομάδας του! Οι αξιώσεις του κράτους; Να περάσει «αναίμακτα» πολιτικά και αυτή η σεζόν και στην επόμενη που θα πλησιάζουν εκλογές, τάζουμε γήπεδο 40 χιλιάδων θέσεων, προπονητήριο στη σελήνη, σβήσιμο χρεών και επενδυτή κολλητό του Αμπράμοβιτς.

---

ΗΡΑΚΛΗΣ

Εκμεταλλευόμενος τις δύο χειρότερες δεκαετίες του Άρη, ο Ηρακλής ανέβηκε ένα σκαλοπάτι ψηλότερα. Έφτασε τρεις φορές μέχρι τη τέταρτη θέση με αποκορύφωμα την φετινή χρονιά. Αποκορύφωμα όχι λόγω απόδοσης αλλά λόγω βεβαρημένου παρελθόντος. Ο γηραιός τα τελευταία είκοσι χρόνια απέχει απο τίτλους, απέχει απο μεγάλα ματς, απέχει ακόμα και απο μία αγαπημένη του συνήθεια... Τον τελικό του κυπέλλου.

Μία φορά μόνο έφτασε μέχρι εκεί (1987) και μετά απλά έμεινε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Βγαίνει πέντε φορές στο ΟΥΕΦΑ αλλά καμία έξοδός του δεν κυκλοφόρησε ούτε σε DVD δώρο απο εφημερίδα. Διοικητικά γνώρισε την ακμή και την παρακμή. Απο την αποθέωση του Μυτιληναίου στο α-μπε-μπα-μπλομ του περασμένου καλοκαιριού. Ποιος θέλει να γίνει πρόεδρος;

Τελικά η περσινή ιδιαίτερη χρονιά, με πρόεδρο των Σπανουδάκη και τους παίκτες που τα τελευταία χρόνια έπαιρναν δανεικά για να ζήσουν, έφτασε με το άγγιγμα του Σάββα Κωφίδη ψηλότερα απο εκεί που πήγε το τεχνοκρατικό σχέδιο του Ευάγγελου Μυτιληναίου, αλλά και πάλι στο τέλος η γκρίνια ήταν αναγκαίο κακό μετά την εύκολη παραχώρηση των Καπετάνου και Λαγού.

Αν είναι κάτι πάντως που λείπει απο τον Ηρακλή αυτό είναι ο νέος μύθος. Αυτός του Βασίλη Χατζηπαναγή γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλος, όλο και πιο τεράστιος. Βασίλης Χατζηπαναγής, δεν ξαναβγαίνει και μαζί με την ενδυνάμωση του μύθου του απομυθοποιείται όλο και περισσότερο ο σημερινός Ηρακλής, που χρόνο με τον χρόνο χάνει οπαδούς. Οι φετινές φιλοδοξίες; Με τρείς μόνο μεταγραφές ( Μαυρογενίδης, Μπιλίσκοφ,Ρίβας), πάμε... και μη ρωτάς που πάμε.

---

ΑΡΗΣ

Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφερε να αλλάξει το ρόλο του. Ο Άρης που χτύπαγε κάθε χρόνο την πόρτα της Ευρώπης, που στο Χαριλάου έκρινε τους πρωταθλητές, τερμάτισε αυτά τα χρόνια επτά φορές στην 7η θέση και χτύπησε την πόρτα της Β’ Εθνικής. Το χειρότερο είναι οτι του άνοιξαν τις δύο.

Το 1997 οι ιθύνοντες της ομάδας ξεχνούν να πάρουν μαζί τους ακόμη και τα δελτία των παικτών (σε αγώνα κόντρα στον Αθηναϊκό). Ο μηδενισμός αποδεικνύεται οδυνηρός, αφού ο Άρης πέφτει για πρώτη φορά στην Β’ Εθνική. Το πρώτο ματς στην δεύτερη κατηγορία είναι ένα πένθος. Ακόμη και οι παίκτες φορούν κατάμαύρες εμφανίσεις.

Η επιστροφή στην κατηγορία συνοδεύεται απο το 1-4 της Τούμπας, αλλά το γεγονός και μόνο οτι ένα αποτέλεσμα κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο θεωρείται στον Άρη, ιστορική στιγμή (και το αντίστροφο), δείχνει πολλά για το μέχρι που φτάνουν πια οι φιλοδοξίες των οπαδών αυτών των ομάδων.

Οι ευρωπαϊκές δόξες και τα μεγαλεία (της Περούτζια το 1979) ανήκουν στο παρελθόν. Τρεις ευρωπαϊκές έξοδοι (94’, 99’, 03’ ) τελειώνουν σεμνά και ταπεινά. Όπως σεμνά και ταπεινά τελείωσε για τον Άρη το τεράστιο κεφάλαιο Κοντομηνά, το οποίο πήγε να ανοίξει. Επιχειρήσεις και ομάδες (στην Ελλάδα τουλάχιστον) δεν μοιάζουν να δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο. Ο Κοντομηνάς έρχεται ως λυτρωτής και φεύγει ως αποτυχημένος. Η ιστορία γράφει στα κιτάπια της ονόματα όπως αυτό του Λάμπρου Γράντα,του Γιάννη Ζαχουδάνη αλλά και περιστατικά με Σαουδάραβας επιχηρηματίες που έτρωγαν σουβλάκια την ώρα των διαπραγματεύσεων.

Όλα είναι γραμμένα με μελανά γράμματα, όπως και ο δεύτερος υποβιβασμός του Άρη τη σεζόν 2004-2005. Φέτος με μεγάλη αγωνιστική διάθεση και επιστροφή του κόσμου σε επίπεδα που μοιάζουν τέλεια... οι οιωνοί είναι καλοί. Πάντα η συσπείρωση γύρω απο μια μεγάλη ομάδα είναι μεγαλύτερη όταν αυτή βρεθεί παράταιρα χαμηλά (σε βαθμό που ίσως ακόμα και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θα σκεφτόντουσαν ένα υποβιβασμό με αντάλλαγμα το ξεφόρτωμα των διοικούντων).

Ο Άρης πραγματοποίησε παραδοσιακές μεταγραφές αμφιβόλου αξίας. Ένα τσουβάλι ονόματα ( Χαβίτο, Νασιμέντο, Τούτα, Τίνγκα, Εσκουδέρο, Βερντέχο, Βαϊσχάιμερ, Αντορσελίνο Σίλβα, Πάουλο Κόστα, Νέγκρι, Βεντούρα,Παλαθουέλος, Κόκε) που θυμίζουν Μεξικάνικη σαπουνόπερα αλλά τροφοδοτούν τα όνειρα των κίτρινων. Μέσα σε αυτά και μερικά Ελληνικά (Χαλκιάς, Κυργιάκος) που δείχνουν οτι κάποιοι μέσα στην ομάδα πρέπει να μιλούν ελληνικά.

Στον Άρη έχουν πολλά όνειρα για φέτος. Πρωταρχικό όμως είναι να αρπάξουν την ευκαιρία απο τα μαλλιά και να γίνουν τα αφεντικά της πόλης. Είναι όμως στην τελική αυτός ο σωστός στόχος;

---

ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Για τον ιστορικό Απόλλωνα τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να πει οτι απέτυχε να διακριθεί, αφού όλα τα χρόνια τα οποία συμμετείχε στην μεγάλη κατηγορία (εννέα την τελευταία 20αετία) δεν προσδοκούσε κανείς εκτός ίσως απο τους φανατικούς φιλάθλους του, ευρωπαϊκά μεγαλεία και υψηλές θέσεις στη βαθμολογία.

Η Καλαμαριά παρότι άλλαξε πάρα πολλές φορές χέρια και απουσίασε απο τον ποδοσφαιρικό χάρτη σχεδόν στο μεγαλύτερο κομμάτι της δεκαετίας του 90΄, κάνει τα τελευταία δύο χρόνια, ίσως τις πιο αξιόλογες προσπάθειες της.

Με τον Ηλία Δαμήλο πλέον στο τιμόνι της και με μεταγραφές που δεν θα μπορούσαν να δελεάσουν σε καμία περίπτωση τους οπαδούς( Γαϊδαρτζής, Περόνε, Φαβάλι, Μανίκας, Μπούσι, Σαρακατσάνος, Χαλαγουανί), προχωρά σταθερά με τη μηχανή ζεσταμένη απο την περσινή καλή χρονιά. Σαν τέταρτη ομάδα της Θεσσαλονίκης, παρότι έκανε ζημιές στους μεγάλους, δεν προκαλεί μεγάλο τρόμο και δεν είναι αυτή που θα συμβάλει στην αλλαγή του ποδοσφαιρικού χάρτη.

Άξιοι αναφοράς οι οπαδοί του Απόλλωνα που ενωμένοι απο το ποντιακό «αίμα» που κυλά μέσα τους, μένουν σταθερά κοντά του, χωρίς ωστόσο να αυξάνονται.

---