AEK σημαίνει...: 92 χρόνια ζωής, 92 στιγμές

Το τι είναι για τον καθένα η ΑΕΚ, είναι μία μεγάλη κουβέντα. Ενδεχομένως να εντάσσεται και στο γενικότερο πλαίσιο της συζήτησης σχετικά με το τι σημαίνει για κάποιον η ομάδα του. Ίσως και όχι.

Όπως και να έχει, η ΑΕΚ είναι μια… πρέσβειρα της υπερβολής στον ελληνικό αθλητισμό. Με τα καλά της και τα κακά της, με την εσωστρέφεια της και με την αίσθηση του μη αμφισβητήσιμου, της ωραίας μπάλας, των γενικώς αποδεκτών κατακτήσεων.

Πάνω από όλα, όμως, η ΑΕΚ είναι και εκατομμύρια εικόνες, για τον καθένα διαφορετικές. Παρακάτω είναι καταγραμμένες μόλις 92 από αυτές. Κάποιες όχι και τόσο αντιπροσωπευτικές, κάποιες άλλες νοσταλγικές. Μερικές φέρνουν άσχημες αναμνήσεις, κάποιες εγκυμονούν κινδύνους ακόμα και για… εγκεφαλικό, κάποιες είναι απλά… ευτράπελες και κάποιες άλλες θυμίζουν τις απόλυτες εκρήξεις χαράς ενός -κατά γενική ομολογία- ταλαιπωρημένου κόσμου.

Όπως και να έχει, οι παρακάτω εικόνες που είναι τοποθετημένες ανάκατα χωρίς καμία φυσιολογική σειρά (η ΑΕΚ είναι ροκ), έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα σε μερικές από τις ατέλειωτες σελίδες της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας. Είναι σημαντικές, γιατί -τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές- κρύβουν έστω και μια μικρή εξήγηση ενός απλού ερωτήματος με εκατομμύρια απαντήσεις.

Τι είναι η ΑΕΚ;

1. Η μεγάλη ομάδα του Μπάγεβιτς. Το μαγικό ποδόσφαιρο που κράτησε και μετά το ’96, άντεξε ένα χρόνο επί Ραβούση, έβγαλε και ένα 6μηνο επί Ντου-Ντου, αλλά μετά άρχισε να ξεβάφει κάπου στις αρχές του 1998, με τις πρώτες νίκες επαρχιακών ομάδων στη Νέα Φιλαδέλφεια.

2. Η αύρα της δεκαετίας του ’90. Οι στιγμές ποδοσφαιρικού μεγαλείου που αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλους τους Έλληνες, η χαίτη του Βασίλη Μπορμπόκη, οι τσακωμοί για τις διαφημιστικές πινακίδες του Νικόπουλου, οι αναγγελίες τύπου «εφημερίδα Δικέφαλος» και τα μακρόσυρτα «φόρτσα ΑΕΚ» από τα μεγάφωνα που σκέπαζαν τον ουρανό και χάνονταν στην ατμόσφαιρα μαζί με τα εκατοντάδες… ιπτάμενα αφρολέξ.

3. Το τρενάκι στη φιέστα του τελευταίου πρωταθλήματος με τον ΟΦΗ το 1994. Οι ποδοσφαιριστές όχι απλά κρέμασαν τα παπούτσια τους αλλά άσπρισαν, τα μοντέλα που τους συνόδευαν αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση, οι μαθητές της 5ης δημοτικού τότε έφτασαν 31 χρονών και η ανομβρία συνεχίζεται. Εξαιρείται βεβαίως το πρωτάθλημα του 2008 που κατακτήθηκε στο γήπεδο αλλά χάθηκε στα χαρτιά.

4. Το ηχητικό ξεκίνημα του παρακάτω βίντεο. Δεν αναγγέλλεται η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, ούτε η πιο αντιπροσωπευτική, αλλά… μυρίζει Φιλαδέλφεια. Αν είσαι ΑΕΚ, ανέβασε τον ήχο όσο πάει.

5. Ο πανηγυρισμός του Τόνι Σαβέβσκι στο Άιμπροξ ο οποίος αν δεν ήταν ο μοναδικός στην καριέρα του άλλοτε μέσου της «Ένωσης», ήταν σίγουρα ένας από τους ελάχιστους. Συνήθως μετά το γκολ το πρόγραμμα για τον Τόνι περιλάμβανε… σταυροκόπημα και επιστροφή στη σέντρα, όμως στον αγώνα με τη Ρέιντζερς ήταν όλα διαφορετικά αφού το διακύβευμα ήταν τεράστιο: Το πρώτο κερδισμένο εισιτήριο για ελληνική ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

6. Η θρυλική άσπρη τούφα του Ζόραν Σλίσκοβιτς!

7. Το αξέχαστο γκολ-φάουλ του Μπατίστα με την Τορίνο και το… «Γκούλιτ των φτωχών» (σ.σ. στο 00:34 του βίντεο διακρίνεται ο… μισός Γιάννης Γρανίτσας να πανηγυρίζει στη θύρα 18).

8. Η «απαγωγή» του… «Έλληνα Κρόυφ» στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Έχει και αυτή τη δική της βαρύτητα στο hall of fame των ΑΕΚτζήδικων συζητήσεων. «Φέρτε στην ΑΕΚ τον Κωστή, να πάρουμε και τέταρτο πρωτάθλημα σερί» έλεγε το χιτ της εποχής. Ο Κωστής -έστω και με περιπετειώδη τρόπο- ήρθε, το πρωτάθλημα δεν ήρθε ποτέ και έκτοτε αναζητείται.

9. Η 4η Απριλίου και η παράδοση που κρατάει για πολλά χρόνια στο Καλλιμάρμαρο. Τα «ξανά-ξανά θα γίνεις βασίλισσα». Τελικά η ΑΕΚ ξαναέγινε βασίλισσα και μετά το 1968, ξανακαταστράφηκε και τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να πάρει πάλι την ευθεία της. Τα πολλά ευρωπαϊκά κύπελλα των ελληνικών ομάδων χρόνο με τον χρόνο ξέβαψαν τελείως την κατάκτηση του ’68 αλλά στο υποσυνείδητο των ΑΕΚτζήδων, εκείνη η ασπρόμαυρη βραδιά του πρώτου ελληνικού άθλου στην Ευρώπη, εξακολουθεί να διατηρεί τη μυθική της υπόσταση.

10. Τα παλιά τα χρόνια, τα αγνά, πριν χαλάσουμε τις καρδιές μας.

11. Οι μεταγραφές του νοικοκύρη Γενεράκη το καλοκαίρι 1991. Δημητριάδης, Σαμπανάτζοβιτς και Αλεξανδρής ήταν βασικοί πρωταγωνιστές στα τρία πρωταθλήματα που θα ακολουθούσαν αλλά -τουλάχιστον οι δύο πρώτοι- κολόνες της κραταιάς ΑΕΚ που δημιουργούνταν εκείνη την εποχή.

12. Ο σκοπός από την ταινία «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι». Παραδοσιακό ΑΕΚτζήδικο hit των προηγουμένων δεκαετιών, με την ηχώ από τα σφυρίγματα να ζει ακόμα και να συνθέτει ένα ακουστικό μέρος της ανάμνησης από την ιστορική σκεπαστή. «Όπου κι αν παίζεις, οι οπαδοί σου θα είναι κοντά»!

13. Η σχέση του Χάρη Κοπιτσή με τον Παναθηναϊκό τις περιόδους 1992-93 και 1993-94. Άλλη μια ωραία ιστορία που γράφτηκε κυριολεκτικά από το πουθενά, με τον φαντάρο -τότε- δεξιό μπακ.

14. Το ποδοσφαιρικό «αντίο» του Στέλιου Μανωλά τον Μάιο του 1998 με βροχή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σε μια -παραδοσιακά για τα δεδομένα της ΑΕΚ- πρόχειρη εκδήλωση κατά την οποία δεν ήταν καν διαθέσιμη η φανέλα με τον αριθμό «4». Ο Μανωλάς είχε αποσυρθεί προσωρινά το προηγούμενο καλοκαίρι και επέστρεψε τον Γενάρη, ωστόσο οι τότε άνθρωποι της ΠΑΕ έκριναν σκόπιμο να δώσουν τη φανέλα με το «4» στον αλήστου μνήμης Ντίαν Ντόντσεφ! Για το λόγο αυτό ο Μανωλάς έκλεισε την καριέρα του στην «Ένωση» με το «29».

15. Η πρώτη μπουτίκ της Νέας Φιλαδέλφειας.

16. Η εσωστρέφεια που στοίχισε αρκετές φορές… Είτε ήταν για τον Μπάγεβιτς που δίχασε όσο κανένας, είτε ήταν για τον Ψωμιάδη (όσο αδικαιολόγητο κι αν είναι να είχε υποστηρικτές), είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

17. Η μέρα που η ιστορία γκρεμίστηκε σαν… χαρτί και που η ΑΕΚ σβήστηκε -μέχρι νεωτέρας- από τον γεωγραφικό χάρτη. Έκτοτε η γωνία Φωκών και Καππαδοκίας στη Νέα Φιλαδέλφεια παραμένει ορφανή και ο ιστορικός χώρος ένα… τσαλαπατημένο οικόπεδο.

18. Ο πάγκος στα τέλη 90s. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης με το κινητό, η συγκέντρωση του Νίκου Στράτου, η αγωνία του… τεράστιου Μπόμπαν Μπαμπούνσκι αριστερά. Epic!

19. Το τατουάζ του Ντέμη Νικολαϊδη τη δεκαετία του 90. Ένα ακλόνητο επιχείρημα των ΑΕΚτζήδων όταν οι Δευτέρες άρχισαν να γίνονται πιο δύσκολες…

20. Η δήλωση του Ηλία Ατματσίδη μετά από το 0-1 του Σεπτέμβρη του 1997 με τον Ολυμπιακό στην Καλογρέζα.

21. Το ελληνικό κομμάτι της Πόλης, που στηρίζει από μακριά.

22. Το σταυροκόπημα του Νίκου Κωστένογλου όταν χτυπούσαν οι καμπάνες στην Αγία Τριάδα, στις προπονήσεις που γίνονταν στη Νέα Φιλαδέλφεια.

23. Η μοναδική έκρηξη στην καριέρα του Νίκου Κωστένογλου. Μετά από ένα ΑΕΚ-ΟΦΗ 1-2 στη Νέα Φιλαδέλφεια (με Γκέραρντ-Σαβέβσκι στην «κιτρινόμαυρο» πάγκο) ο Θανάσης Κολιτσιδάκης έκανε μια χειρονομία στην εξέδρα, ο Κωστένογλου του χίμηξε. Ποτέ μη λες ποτέ…

24. Το «Γιώργος Μόσχος». Ή αλλιώς… το γεφύρι της Άρτας. Αν και στην ΑΕΚ δε συναντάς εύκολα και έργο που δεν εξελίσσεται σε γεφύρι της Άρτας. Γκρεμίστηκε και αυτό με το «Νίκος Γκούμας», βάζοντας ταφόπλακα στη ζωτικότητα της Ερασιτεχνικής. Άλλη πονεμένη ιστορία…

25. Οι νύχτες με τη Μίλαν του Καπέλο και το «αχ» της Τεργέστης.

26. Οι δύο πρώτες πιο… μπρουτάλ φιέστες της δεκαετίας του ’90. Πριν εκσυγχρονιστεί η κατάσταση με το πιο… δυτικοευρωπαϊκό τρενάκι του 1994, η κάτι παραπάνω από γεμάτη Φιλαδέλφεια πανηγύριζε τα πρωταθλήματα σε ρυθμούς Αργεντινής. Χύμα στο κύμα όλοι μέσα και με τις εξέδρες να εξακολουθούν να είναι γεμάτες. Εντυπωσιακό…

27. Ένα ήρεμο μέρος για να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση.

28. Ο Βάλτερ Σεντένο. Τα γκολ στο Μπερναμπέου και στο Ολίμπικο με Ρεάλ και Ρόμα, πρόλαβαν να του δώσουν μια θέση στο πάνθεον των ΑΕΚτζήδικων αναμνήσεων. Όταν έφυγε από την ΑΕΚ κατέκτησε 8 πρωταθλήματα με τη Σαπρίσα, η οποία απέσυρε τη φανέλα του για να τον τιμήσει.

29. Η μαύρη νύχτα με τη Λοκομοτίβ. Ίσως η πιο δύσκολη νύχτα από όλες. Στη Μόσχα τον Μάρτη του 1998. Ο Ντέμης έκραξε τον Σέμπουε γιατί δεν του έδωσε τη μπάλα χαμηλά σε μια σημαντική φάση της ΑΕΚ προς το τέλος και ενώ η πρόκριση ήταν στα χέρια της (1-1 σκορ, με 0-0 το πρώτο ματς στη Φιλαδέλφεια). Λίγο αργότερα ο Σέμπουε τη δίνει χαμηλά. Ο Ντέμης κάνει το χειρότερο τελείωμα της ζωής του και μερικά λεπτά μετά η ΑΕΚ δέχεται το μοιραίο γκολ. Δύσκολα ένα ματς μπορεί να περιγράψει καλύτερα τον όρο «ψυχρολουσία» στο ποδόσφαιρο.

30. Ένα ακροβατικό του Βάιου Καραγιάννη.

31. Το Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης που ολοκληρώθηκε άδοξα, γιατί όπως πρόσφατα δήλωσε ο Ιωαννίδης, ο Κολντεμπέλα «σφύριξε» το σκεπτικό του στον Μεσίνα. Νίκη στον ημιτελικό με την Μπενετόν με το μεγάλο τρίποντο του Πρέλεβιτς, ήττα στον τελικό από την Κίντερ.

32. Η εκτέλεση πέναλτι του Στράτου Τζώρτζογλου ως Βασίλης Σερέτης μπροστά από τη σκεπαστή στην ταινία «Η φανέλα με το νούμερο 9».

33. Ο Λόιντ Ντάνιελς. Παιχτάρα που δεν έκανε την καριέρα που θα μπορούσε λόγω καταχρήσεων. Φόρεσε ένα μικρό φεγγάρι τη φανέλα της ΑΕΚ. Αναγνωρίζεται ως cult παρουσία και συμπαθητική φυσιογνωμία στον κύκλο των χαμένων ποιητών.

34. Η γαλάζια φανέλα του Αντώνη Μήνου.

35. Ο Μιχάλης Λεφάκης. Γκρέκα Φιλμς.

36. Μια κούρσα του Τιμούρ Κετσπάγια.

37. Ένα άλμα του Νικολαϊδη στον… Θεό. Όπως αυτό με τη Φερεντσβάρος το καλοκαίρι του 1998, στο τέρμα μπροστά από τη θύρα 21 του «Νίκος Γκούμας».

38. H καλύτερη φανέλα της Ευρώπης τη σεζόν 1994-95. Ίσως και η καλύτερη φανέλα, γενικά… H εντυπωσιακή εμφάνιση της Basic με την οποία η ΑΕΚ έπαιξε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ως η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε κάτι τέτοιο. Η παρακάτω, είναι φορεμένη από τον Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς και ανήκει στη μεγάλη συλλογή του Final Whistle.

39. Το κασκόλ του Φερνάντο Σάντος στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ τη σεζόν 2001-02. Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν ο τελευταίος του Πορτογάλου στο πρώτο του πέρασμα από την ΑΕΚ γεγονός που τον οδήγησε να κοουτσάρει με ένα «κιτρινόμαυρο» κασκόλ, τη στιγμή που ο κόσμος του ζητούσε… γραπτώς και προφορικά να μείνει στην ομάδα. Ο Ψωμιάδης, όμως, είχε αποφασίσει να φέρει τον Μπάγεβιτς.

40. Η υποδοχή του Ντράγκαν Τσίριτς στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Από τις περιπτώσεις που η υποδοχή ήταν -κατά πολύ- πιο θορυβώδης από την αγωνιστική εικόνα του παίκτη, ο οποίος -και αυτός- πέρασε και δεν ακούμπησε. Σύνθημα πάντως έγινε… κανονικά. ΟΚ δεν είναι και λίγο να παίρνεις ποδοσφαιριστή που -έστω- υπήρχε στο ρόστερ της Μπαρτσελόνα. Και που στο Βελιγράδι τον φώναζαν… «Μαραντόνα»!

41. Η φωτογραφία του Μπλαχίν με τον Τουμπάκοβιτς τον Απρίλη του 1999 στο Βελιγράδι. Πόσες φορές έχει τύχει ο νυν προπονητής μιας ομάδας, να φωτογραφηθεί με τον… επόμενο, φορώντας -και οι δύο- τα διακριτικά της ίδιας ομάδας; Σπάνια…

42. To βλέμμα του Δημήτρη Μελισσανίδη προς τον Ντράγκοσλαβ Στεπάνοβιτς από τα μάρμαρα της θύρας 18. Λίγο καιρό μετά ο «Στέπι» αποτέλεσε παρελθόν από την ΑΕΚ μετά από μια ισοπαλία με την Προοδευτική στον Κορυδαλλό. Παρόλα αυτά έφυγε αήττητος, ωστόσο οι απόψεις διίστανται. Ο Κοπιτσής είπε μετά από χρόνια σε τηλεοπτική εκπομπή πως ήταν από τους καλύτερους προπονητές που είχε ποτέ στην ΑΕΚ, ενώ άλλη υποστηρίζουν ότι έχασε τα πάντα με το καλησπέρα. Το θεϊκό είναι ότι πριν συμφωνήσει με τον Στεπάνοβιτς η ΑΕΚ εκείνη την εποχή είχε ασχοληθεί έντονα και με την περίπτωση του Γόακιμ Λεβ.

43. Το πιο άσχημο συμβάν μετά τον υποβιβασμό του 2013. ΑΕΚτζήδες εναντίον ΑΕΚτζήδων, ένταση και διχασμός εξαιτίας της επιστροφής του Μπάγεβιτς σε ένα φιλικό με την Προοδευτική το 2002. Δυσάρεστο αλλά είναι και αυτό ένα γεγονός που στιγματίζει στην ιστορία της ΑΕΚ. Το ιδανικότερο θα ήταν να μην ξαναέρθουν ποτέ αυτές οι άσχημες καταστάσεις.

44. Η φιέστα του ’89 με τον ΠΑΟΚ. «Για τη χαμένη περηφάνια, για τη χαμένη μας μαγκιά»!

45. Η επεισοδιακή πρόκριση με τη Λάρισα το 1993 λίγο πριν το… εγκεφαλικό.

46. Ένα άγγιγμα της μπάλας από το αριστερό πόδι του Βασίλη Τσιάρτα.

47. «Δεν ξέρω παιδάκι μου αν είσαι καλός παίκτης. Όμως, κάτι θα αξίζεις με τόση φασαρία που έγινε για σένα. Σου εύχομαι καλή σταδιοδρομία στην ΑΕΚ. Μια χάρη θέλω από εσένα μόνο: Να την πονέσεις αυτή την κίτρινη φανέλα γιατί είναι δοξασμένη και ζητάει ιδρώτα και φιλότιμο». Αυτό. Αείμνηστος Μιχάλης Κεραμιδόπουλος, επί σειρά ετών φροντιστής της ομάδας και ένας πιστός της στρατιώτης.

48. Η φανέλα του Γιώργου Αμερικάνου στην οροφή του κλειστού ΟΑΚΑ. Άντε κάποια στιγμή και στο Γαλάτσι!

49. Το σπριντ του Ηλία Ατματσίδη για να συναντήσει με… όχι και τόσο φιλικές διαθέσεις τον συμπαίκτη του Κρίστοφερ Ρε, μόλις ο πρώτος συνειδητοποίησε ότι ο τελευταίος κρέμασε την ομάδα σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό που έκρινε τη δεύτερη θέση και το εισιτήριο του Τσάμπιονς Λιγκ τον Μάιο του 1999. Σκηνές που δύσκολα θα ξεχάσει ο Λιβεριανός!

50. Η επίσκεψη του μεγάλου Ζορζ Γουεά στα παλιά γραφεία της ΠΑΕ στην 3ης Σεπτεμβρίου, επειδή εκείνη την εποχή έπαιζαν στην ΑΕΚ οι φίλοι του Σέμπουε και Ρε.

51. Η τρίχα σαν πουλόβερ του Παναγιώτη Αριδά.

52. Η φτωχή πλην τίμια εκδοχή του άσματος της Μαρινέλας που έγινε γνωστή για τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. «Με τον Γκέκο, τον Αλέξη, τον Παταβούκα και τα άλλα παιδιά, ΑΕΚάρα σ’ αγαπάμε…».

53. Η παρακάτω φωτογραφία στο γήπεδο της Τούμπας με το Κύπελλο της πρωταθλήτριας και με φόντο τους χιλιάδες εκδρομείς οπαδούς της. Η ΑΕΚ στα καλύτερά της.

54. Η γκίνια στις κληρώσεις. Ακόμα και στην πρώτη είσοδο ελληνικής ομάδας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 1994-95, η ΑΕΚ έπεσε πάνω στις δύο ομάδες που έφτασαν μέχρι τον τελικό (Μίλαν-Άγιαξ).

55. Οι ανοιχτές προπονήσεις στη Φιλαδέλφεια. Και οι ιστορίες για τα σχολεία που πήγαιναν εκδρομή στο άλσος, πέρναγαν από το γήπεδο, τα πιτσιρίκια έβλεπαν τους παίκτες και γίνονταν ΑΕΚ. Εικόνες από το παρελθόν. Μπορεί κι από το μέλλον.

56. Το μεθύσι της χαράς. Το ταυτόχρονο ξέσπασμα σε Λωζάνη και Νέα Φιλαδέλφεια όταν το «ξανά, ξανά» έγινε πράξη.

57. Ο Πέτρος Ραβούσης. Τεράστιος «Πετράν», έχει υπηρετήσει την ΑΕΚ από τέσσερα διαφορετικά πόστα. Ποδοσφαιριστής, βοηθός προπονητή, πρώτος προπονητής και τεχνικός διευθυντής. Τσιγαριά στον πάγκο, ένταση και πάμε. Στο παρακάτω στιγμιότυπο, ως πρώτος προπονητής της ομάδας μιλάει στον κόσμο στο περιθώριο μιας δύσκολης προπόνησης (επί Τροχανά μετά την Παρί) χρησιμοποιώντας μια ντουντούκα. Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ!

58. Η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κατακτήσει όλους τους εγχώριους τίτλους. Μία φορά έγινε Λιγκ Καπ.

59. Ο Παύλος Παπαϊωάννου ο «Βραζιλιάνος». Τα εισαγωγικά είναι λάθος αφού το Βραζιλιάνος δεν είναι παρατσούκλι αλλά προσδιορίζει καταγωγή. Συνδεδεμένος με το μεγάλο γκολ απέναντι στη Ρεάλ και με τα 3 από τα 4 τελευταία πρωταθλήματα της ΑΕΚ. Μεγάλη μορφή, πλέον ζει μόνιμα στην Κύπρο και όταν πετάγεται στην Αθήνα ξεκλέβει πάντα λίγο χρόνο για να δει την ομάδα (σε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ) συμβάλλοντας στη μάχη της εξέδρας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

60. Αυτό.

61. Ακόμα κι αυτό. Έφαγε αρκετή γιούχα στην εποχή του όταν επί Τροχανά έπαιζε μετά τα γκολ στη Φιλαδέλφεια, αλλά τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, το ακούς και νομίζεις ότι μόλις έχει σκοράρει ο Κωστής (που λέει ο λόγος). Γιατί η ΑΕΚ των 90s δεν ήταν ομάδα, είναι τοτέμ!

62. Η υπομονή. Για να κλείσουμε τα των εμβατηρίων. Άμεσα για την ΑΕΚ μπορεί να μη μιλάει, αλλά είναι χαρακτηριστικό για τα πάθη του μέσου ΑΕΚτζή. Υπομονή να χτιστεί το «Μόσχος», υπομονή να φύγει ο Τροχανάς, υπομονή να έρθει ο Μελισσανίδης, υπομονή να πάρει την ΠΑΕ ο Φιλίππου, υπομονή να γκρεμιστεί το γήπεδο, υπομονή να ξαναχτιστεί, υπομονή να γίνει νόμος, υπομονή να εκδικαστεί η συνταγματικότητα στο ΣτΕ, υπομονή να το βγάλει από το συρτάρι ο Λαφαζάνης, υπομονή για τη διαβούλευση, υπομονή να υπογράψει ο Σκουρλέτης, υπομονή να φτιάξουμε ομάδα με πλάνο 5ετίας, υπομονή για τα λεφτά του Ψωμιάδη. Ακούγεται κωμικοτραγικό. Φαντάσου να το ζεις. Τιμής ένεκεν.

63. Η αυθεντική ποδοσφαιρική ποιότητα. Μπάλα που δε χορταίνεις να βλέπεις. Στο 0:45 του παρακάτω βίντεο, το μαγικό γκολ στη φιέστα με τον ΟΦΗ εξηγεί γιατί κάνα δυο γενιές έχουν θεοποιήσει την ΑΕΚ της δεκαετίας του ’90.

64. Οι μεταγραφικές αποτυχίες. Οι οποίες είναι τόσες πολλές όλα αυτά τα χρόνια (με όλες ανεξαιρέτως τις διοικήσεις), που ήταν θέμα χρόνου να φτάσει ο περίγυρος του συλλόγου στην επόμενη… πίστα που είναι ο αυτοσαρκασμός. «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέφερνα στην ΑΕΚ τον Μάλμπασα» (σε ρυθμό «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα»).

65. Ο Νοβάκοβιτς. Σήμερα ίσως λίγοι να θυμούνται αυτό το όνομα, αλλά ένα καλοκαίρι ως παίκτης της ΑΪΚ Στοκχόλμης έβαλε φωτιά σε πολλά ΑΕΚτζήδικα όνειρα και αποτέλεσε την απαρχή της εποχής που η ΑΕΚ από πρωτοδεύτερη ξεκίνησε να γίνεται δευτερότριτη.

66. Η ερώτηση του Θωμά Μαύρου στον Τάσο Μητρόπουλο και στον Νίκο Αναστόπουλο πριν από ένα ΑΕΚ-Ολυμπιακός της δεκαετίας του ’80. «Τι ήρθατε να κάνετε; Δε δηλώνατε άρρωστοι, ξέρω γω κάτι… Και ήρθε ο Μητρόπουλος και μου λέει, ντάξει ρε Θωμά… Τι εντάξει του λέω; Αφού ξέρεις τώρα, δεν υπάρχει περίπτωση»!

67. Ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος!

68. Ο Σωτήρης Μαυροδήμος. Γιατί τον Φλεβάρη του 1988 σε έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό στάθηκε στο ύψος του, σκόραρε και το πανηγύρισε -σχεδόν- μόνος του.

69. Ο τραυματισμός του Άντονι Πελ στο ασανσέρ. Γιατί η γκίνια στην ΑΕΚ είναι πολυδιάστατη και ποικίλει.

70. Το ματς με την Μπαρτσελόνα στη Φιλαδέλφεια.

71. Η ΑΕΚ του Μπάρλου. «Σύλλογος Μεγάλος».

72. Τα παλιά λημέρια.

73. Ο Δημήτρης Ποδαράς!

74. Αυτοί που δεν έφυγαν ποτέ. Με τα -πολλά- καλά και τα -λίγα- στραβά τους, η Ιστορία οφείλει να είναι γενναιόδωρη μαζί τους. Το κέρδισαν δικαιωματικά.

75. Ο "Σάμπα"!

76. Το «μαύρο» απόγευμα της Μηχανιώνας. Κάθε γενιά στην ΑΕΚ έχει το δικό της σημείο αναφορά στους αποκλεισμούς από ομάδα μικρότερης κατηγορίας. Πιο πριν ήταν η Λαμία, πιο μετά το Χαϊδάρι. Το 1999 ήταν η σειρά της Μηχανιώνας να της κάνει τη ζημιά και την ομάδα του -υπηρεσιακού- Τάκη Καραγκιοζόπουλου έκανε γνωστό τον Σάκη Πρίττα στο ευρύ κοινό.

77. Οι μακέτες, τα όνειρα και γενικότερα οτιδήποτε είναι τζάμπα. Η περίοδος Μελισσανίδη είναι η εξαίρεση και η μοναδική κατά την οποία η προσπάθεια της ΑΕΚ στο γηπεδικό μπορεί να χαρακτηριστεί -και είναι- σοβαρή. Μέχρι το 2003 άμα συναντούσες τον Γιάννη Γρανίτσα στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον ρωτούσες για το γήπεδο σου έλεγε «εδώ αγόρι μου» και σου έδειχνε έναν κίτρινο φάκελο για τον οποίο κανείς, ποτέ δεν έμαθε τι ακριβώς είχε μέσα. Πιθανότατα να είχε κάτι άσχετο με την ΑΕΚ και το γήπεδο. Μέχρι το 2007 ο μοναδικός που μιλούσε για αυτό το ζήτημα ήταν ο Ανατολιωτάκης (μαζί με τον Πάντζα) σε κάτι συνεντεύξεις Τύπου σε ξενοδοχεία με λινάτσες βαμμένες με μπογιά αντί μπάνερ για φόντο. Γύρω στο 2011 ο Αδαμίδης έκανε κάτι συναντήσεις με την τότε Δήμαρχο Φιλαδέλφειας, Έφη Αποστολάκη, αλλά η αλήθεια είναι πως ούτε οι ίδιοι που συμμετείχαν σε αυτά τα ραντεβού δεν πίστευαν πως ήταν ικανοί να φτιάξουν ένα ολόκληρο γήπεδο. Ενδεχομένως να μην μπορούσαν να φτιάξουν ούτε… περίπτερο. Γενικά πολύ ταλαιπωρία, 13 ολόκληρα χρόνια.

78. Ο Γιάννης Κανάκης.

79. Ο Παντελής Θαλασσινός. «Πήραν μαζί τα όνειρα, την πίστη, τα παιδιά τους, πήραν και τη βυζαντινή την πρώτη φορεσιά τους. Κίτρινο πείσμα τους κρατά, μαύρη είναι η ζωή τους, φανέλα με Δικέφαλο, ο πόθος της ψυχής τους».

80. Ο Τελικός του 1983.

81. Το πρωτάθλημα στο μπάσκετ με ανατροπή!

82. To πρώτο Κύπελλο με τον Παναθηναϊκό στην Πυλαία. Οι χαμένες βολές του Κορωνιού στο τέλος, το αίμα που πάγωσε και η μπάλα που βρέθηκε στην εξέδρα.

83. Το δοκάρι του Πατίκα με τον Παναθηναϊκό. Mετά από χρόνια, έγινε και λογότυπο. Damned United.

84. H θρυλική "γλουγλού" της Φιλαδέλφειας. Η ντυμένη στα "κιτρινόμαυρα" γιαγιά με την… ινδιάνικη κραυγή που τρυπούσε τα τύμπανα φίλων κι αντιπάλων στα ανοιχτά και τα κλειστά γήπεδα που αγωνιζόταν η ΑΕΚ. Έφυγε από τη ζωή στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η φωτογραφία ανήκει στη μεγάλη συλλογή της σελίδας "ΑΕΚ ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι".

85. Πάθη…

86. Το γκολ-φάουλ του Ζούλιο Σέζαρ με τη Μίλαν.

87. Κάθε έκρηξη ΑΕΚτζήδικης χαράς, είτε βλέπεις το ματς στο γήπεδο, είτε στο σπίτι, είτε είσαι τεχνικός στον ΣΚΑΪ, κάποιος ξέχασε το μικρόφωνο ανοιχτό και μόλις ενημέρωσες όλη η Ελλάδα -σε άκυρη για αυτή στιγμή- ότι είσαι ΑΕΚ και πανηγυρίζεις το γκολ του Αραβίδη με τον Ολυμπιακό.

88. Η συνέντευξη του Δημήτρη Μελισσανίδη στον Αλευρόπουλο μετά τον τελικό του Μπάκα. Άλλο ένα έπος της σύγχρονης παραγοντικής ιστορίας της ΑΕΚ.

89. Το διπλό στο Καραϊσκάκη με τον Νάτσο Σκόκο. Γιατί -όπως φαίνεται στο βίντεο- ο Αβραάμ φωνάζει στον Μήτρογλου «Γιατί ρε Κώστα;» ενώ μερικά δευτερόλεπτα αργότερα Τριτσώνης και Καλόπουλος αποφάσισαν να μετρήσουν κανονικά το γκολ. Και φυσικά για την τεράστια ποδοσφαιρική παράσταση (μία ακόμα) του μεγάλου Αργεντίνου μπαλαδόρου, ο οποίος εκείνη τη μέρα δεν σκόραρε μόνο… από το σπίτι του στο Ροζάριο.

90. Η Original! Kαι οι στιγμές που όλη η Φιλαδέλφεια σηκωνόταν στο πόδι εκστασιασμένη και μέσα στον ενθουσιασμό της τραγουδούσε Original. Αντιπροσωπευτικό γνώρισμα των -μικρών σε διάρκεια- εποχών, χωρίς εσωτερικές κόντρες, ίντριγκες και τάσεις διχασμού. Το δυναμικό κομμάτι του κόσμου της ΑΕΚ έχει και αυτό τη δική του -μεγάλη- ιστορία, στο πλευρό όλων των τμημάτων του συλλόγου, σε κάθε χωριό, πόλη, νησί, βουνό ή πεδιάδα. Πάντα δίπλα και πάντα on tour.

91. Η Κωνσταντινούπολη! Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!

92. Το μέλλον. Ευτυχώς -όπως όλα δείχνουν- το παιδάκι του παρακάτω βίντεο δε θα χρειαστεί να πάει φαντάρος για να μπει στο νέο γήπεδο αφού η έναρξη των έργων πλέον φαίνεται να είναι θέμα -λίγων- μηνών. Η επιστροφή στη Φιλαδέλφεια σημαίνει την επανατοποθέτηση της ΑΕΚ στις -φυσιολογικές της- ράγες. Κάπου εκεί το επίπεδο θα ξεκινήσει να αλλάζει ριζικά και με τη βούλα, αφού το βέλος της κατεύθυνσης θα δείχνει οριστικά προς τα πάνω.

Photo credits: Action Images

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το VIDEO της ΠΑΕ ΑΕΚ για τα 92 χρόνια