Η δεκάδα ξένων αμυντικών που εμπιστεύτηκε ο Ολυμπιακός τα τελευταία 15 χρόνια

Με τον Ολυμπιακό να έχει βγει στην αγορά αναζητώντας ξένο στόπερ, το Contra.gr σας θυμίζει όλες τις επιλογές των Πειραιωτών για τις θέσεις των στόπερ από το 2001 και μετά που αφορούν μη Έλληνες ποδοσφαιριστές.

18 ΔΕΚ 2014

Αναλυτικά

2001: Χόρχε Μπερμούδες

Το καλοκαίρι του 2001 ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να αποκτήσει τον αμυντικό κλάσης που ζητούσε ο κόσμος τα προηγούμενα χρόνια για να γίνει η διαφορά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι εφημερίδες ανακάλυψαν νωρίς το όνομα του Χόρχε Μπερμούδες και εν τέλει ο Ολυμπιακός υπέγραψε τον Κολομβιανό (με αρμένικες ρίζες) δίνοντας 3,5 εκατομμύρια δολάρια στην Μπόκα Τζούνιορς. Ο Μπερμούδες ήταν τότε 30 ετών, θεωρητικά βρισκόταν στην καλύτερη ηλικία για αμυντικό. Πρακτικά, ο Κολομβιανός ουδέποτε...έστριψε στη ζώνη του Τάκη Λεμονή αφού θύμιζε περισσότερο λίμπερο παλαιάς κοπής. Αργός στις κινήσεις του, δεν μπόρεσε να βρει χημεία με τον Γιώργο Ανατολάκη και μοιραία περιθωριοποιήθηκε (ειδικά μετά τις Γιορτές εκείνης της σεζόν). Φόρεσε συνολικά 22 φορές τη φανέλα του Ολυμπιακού και σκόραρε 3 φορές.

2001: Εντού Ντρασένα

Ηρθε στον Ολυμπιακό στην... τρυφερή ηλικία των 20 χρόνων. Ολοι μιλούσαν για ένα ταλέντο στο οποίο αν οι "ερυθρόλευκοι" έριχναν την προσοχή τους, θα έβρισκαν στόπερ για πολλά χρόνια. Η αλήθεια αποδείχθηκε διαφορετική, όχι με την ευθύνη του παίκτη. Ο Ολυμπιακός δεν θέλησε να ενεργοποιήσει την οψιόν αγοράς από την Γκουαρανί, οι διαδοχικές αντικαταστάσεις προπονητών τον άφησαν πίσω και ο νεαρός Βραζιλιάνος επέστρεψε στην πατρίδα του μετά από 13, μόλις, συμμετοχές. Επανήλθε στην Ευρώπη πολύ αργότερα και έκανε καριέρα στην Φενέρμπαχτσε.

2004: Γκάμπριελ Σούρερ

Η επιλογή του Ολυμπιακού τρία χρόνια ήταν σαφώς πιο λογική. Εστω και αν διένυε τα 33 του χρόνια, ο Γκάμπριελ Σούερ είχε κολλήσει πολλά ένσημα στην απαιτητική Πριμέρα Ντιβιζιόν και είχε καταθέσει στο υψηλό επίπεδο στα διαπιστευτήριά του. Στον Ολυμπιακό (του Ντούσαν Μπάγεβιτς αρχικά και του Τροντ Σόλιντ στη συνέχεια) έβγαλε το απόσταγμα της εμπειρίας του βοηθώντας ουσιαστικά. Σίγουρα δεν ήταν ο γρηγορότερος στόπερ του κόσμου, το γεγονός αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να προσφέρει και να εκτιμηθεί η προσφορά του από τον κόσμο της ομάδας. Είχε και ένα προσόν που πάντα ψάχνουν οι προπονητές στα στόπερ, ήταν αριστεροπόδαρος και "κούμπωνε" άψογα με τον παρτενέρ του. Φόρεσε τα "ερυθρόλευκα" 59 φορές και σκόραρε 1 φορά (χάρισε τη νίκη στο παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μονακό τη σεζόν 2004-05).

2006: Ζούλιο Σέζαρ

Το παρελθόν του Σέζαρ ήταν ιδιαίτερα πλούσιο κάτι που άρεσε στον Τροντ Σόλιντ το 2006. Δεν μπορείς, άλλωστε, να αγνοήσεις έναν παίκτη που πέρασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Μίλαν και τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ο Βραζιλιάνος δεν ήταν αυτό που λέμε τέρας σταθερότητας (κάτι που απαιτείται στη θέση που αγωνίζεται) αλλά έκανε δύο γεμάτες σεζόν στην Ελλάδα σκοράροντας μάλιστα και 11 γκολ (μεταξύ άλλων και στο Μπερναμπέου). Η δεύτερη σεζόν του συνοδεύτηκε από ευρωπαϊκή διάκριση αφού ο Ολυμπιακός πήρε το εισιτήριο για τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και πέτυχε τις δύο πρώτες εκτός έδρας νίκες του στο θεσμό.

2006: Μίχαλ Ζεβλάκοφ

Η μεταγραφή του Μίχαλ Ζεβλάκοφ (που κλείστηκε από τον τότε τεχνικό διευθυντή του Ολυμπιακού Ιλια Ιβιτς πολύ πριν τελειώσει η προηγούμενη σεζόν) δεν έγινε για το κέντρο της άμυνας. Τουλάχιστον, όχι κυρίως για το κέντρο της άμυνας. Ο Πολωνός μπακ όμως πολυεργαλείο από την ποδοσφαιρική του φύση, έπαιξε και εκεί προσφέροντας πολύτιμες λύσεις στον Ολυμπιακό. Ηταν μία μεταγραφή που έβγαλε τα λεφτά της καθώς ο Ζεβλάκοφ φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού 130 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και πέτυχε 4 γκολ. Στις τέσσερις σεζόν που αγωνίστηκε στην Ελλάδα δεν έπεσε ποτέ κάτω από τις 32 συμμετοχές.

2006: Αμπντεσλάμ Ουαντού

Ηρθε μετά από "γεμάτες" σεζόν στη Γαλλία και τα σωματικά προσόντα (ύψος 1.90μ) άφηνε πολλές υποσχέσεις. Στον Ολυμπιακό ο Ουαντού δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα και αποχώρησε σε χρόνο ρεκόρ, μετά από μόλις έξι μήνες παρουσίες. Μόλις έφυγε, είπε πολλά για τον τρόπο που του φέρθηκαν στους "ερυθρόλευκους", για...καψόνια συμπαικτών του και άλλα πολλά. Η ουσία είναι μία: πέρασε και δεν ακούμπησε καθώς έπαιξε μόλις 8 ματς.

2009: Ούλοφ Μέλμπεργκ

Η επιτομή του σύγχρονου και δυναμικού στόπερ, ο καλύτερος ξένος κεντρικός αμυντικός που έπαιξε στον Ολυμπιακό τα τελευταία 15 χρόνια (τουλάχιστον). Η μεταγραφή του από τη Γιουβέντους το καλοκαίρι του 2009 απέκτησε διαστάσεις νίκης σε... ντέρμπι αφού για τον Σουηδό στόπερ ενδιαφέρθηκε έντονα και ο Παναθηναϊκός (πολυμετοχικός και ισχυρός εκείνη την εποχή). Αν και στην πρώτη σεζόν του ο Ολυμπιακός καταποντίστηκε, ο Μέλμπεργκ έγραψε ιστορία με τους Πειραιώτες και αγαπήθηκε από τους φιλάθλους για το συνδυασμό ποιότητας και δυναμισμού που είχε το παιχνίδι του. Σε τρεις σεζόν έπαιξε 106 φορές και σκόραρε 9 τέρματα. Περιττό να σχολιάσουμε φυσικά αν η μεταγραφή του έβγαλε τα λεφτά της.

2010: Φρανσουά Μοντέστο

Μία πάρα πολύ αποδοτική επένδυση για τον Ολυμπιακό αφού σε τρία χρόνια ο πολυθεσίτης από την Κορσική αγωνίστηκε σε 100 επίσημα ματς και έχασε μόλις...έναν τίτλο (το Κύπελλο του 2011). Επαιξε κάποιες φορές και αμυντικό χαφ αλλά και δεξί μπακ, διακρίθηκε για το...τσαμπουκά του και η κερκίδα τον λάτρεψε λόγω αξίας αλλά και ιδιοσυγκρασίας. Γεμάτες όλες οι σεζόν του με τους "ερυθρόλευκους", έφυγε από την Ελλάδα πλήρης συμμετοχών και τροπαίων.

2011: Ιβάν Μαρκάνο

Επιλογή του Ερνέστο Βαλβέρδε από την ισπανική αγορά που δικαίωσε πλήρως τον Ιβηρα τεχνικό. Αριστεροπόδαρος, βοήθησε πάρα πολύ και στη θέση του αριστερού μπακ, ήταν και αυτός ένας πολυεργαλείο πολυτελείας για τους "ερυθρόλευκους". Ξοδεύοντας λίγα χρήματα, δυσανάλογα της αξίας του, ο Ολυμπιακός τον "δανείστηκε" δύο φορές, μία φορά από τη Βιγιαρεάλ και μία από την Ρούμπιν στο περσινό δεύτερο εξάμηνο της σεζόν. Συνολικά έκανε 53 επίσημα παιχνίδια και σκόραρε 6 φορές.

2012: Πάμπλο Κοντρέρας

Η μοναδική επιλογή του Ολυμπιακού όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που έγινε από την ελληνική αγορά (μέσω της Κόλο-Κόλο αλλά οι ερυθρόλευκοι στον ΠΑΟΚ είδαν τον Χιλιανό στόπερ). Η αλήθεια είναι ότι ο Κοντρέρας δεν μπόρεσε να προσφέρει τα προσδοκώμενα στον Ολυμπιακού, αφού η προχωρημένη, ποδοσφαιρικά, ηλικία του (35 ετών) δεν του επέτρεψε να είναι όσο ανταγωνιστικός θα έπρεπε. Μετά το πέρασμά του από τον Πειραιά (27 παιχνίδια, 1 γκολ) αγωνίστηκε ένα χρόνο στην Αυστραλία και εν συνεχεία αποσύρθηκε.