Ο Στίλικε, ο... παππούς κι ένας Μίτσελ να τον πιεις στο ποτήρι!

Ο Μίτσελ είναι… τέρμα εγωιστής. Διαθέτει, όμως, και την ευφυΐα για να χαλιναγωγήσει το "εγώ" του και να το περιορίσει στο πλαίσιο του "δημιουργικού" για να μη γίνει "καταστροφικό". Κάπως έτσι έχει καταφέρει να κάνει τα αδύνατα… δυνατά και να δημιουργήσει μια καινούργια ομάδα ικανή να νικήσει την Ατλέτικο Μαδρίτης μέσα σε χρόνο ρεκόρ.

Είναι, όμως, και απίστευτα επικοινωνιακός. Ξέρει πώς να χειριστεί κάθε λογής ερώτηση, ενώ έχει έναν μοναδικό τρόπο να στέλνει τα μηνύματά του, κρυφά ή φανερά, χωρίς να προσβάλει, χωρίς να προκαλεί, χωρίς ίχνος αλαζονείας.

Ξέρει πολύ καλά ποιος είναι και δεν έχει κανένα κόμπλεξ. Δεν δίστασε -για παράδειγμα- να παραδεχθεί την –αρχική- λάθος προσέγγισή του προς τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, λέγοντας πως " όταν ήρθα, ήταν τραυματίας και δεν είχα τις απαραίτητες πληροφορίες για το ειδικό βάρος του και το τι σημαίνει για την ομάδα. Όταν μου μίλησε, όμως, κατάλαβα και πέρυσι ήταν 4ος σε χρόνο συμμετοχής".

Ακολούθως έριξε και το "φαρμακερό" του βέλος, λέγοντας ότι "ο Σαβιόλα ήταν πολύ έξυπνος για να καταλάβει ότι ο χρόνος συμμετοχής του φέτος θα περιοριζόταν και προτίμησε να φύγει", έστω για μια όχι τόσο μεγάλη ομάδα, όπως είναι η Ελλάς Βερόνα. "Ο Αβραάμ δεν κατάλαβε…", πρόσθεσε, υπονοώντας πως αν ο πρώην αρχηγός έμενε και συνέχιζε να προσπαθεί, θα έπαιζε ακόμη περισσότερο…

Η… ελληνική νοοτροπία

Ξεκαθάρισε πως για μία ομάδα που όχι μόνο λέγεται, αλλά είναι ευρωπαϊκή, δεν υπάρχει περίπτωση υποτίμησης του αντιπάλου. Ανέφερε το συγκεκριμένο παράδειγμα ενόψει του εκτός έδρας αγώνα με τη Μάλμε. Πρόσθεσε ότι αυτή είναι… ελληνική νοοτροπία κι έχει δίκιο σε μεγάλο βαθμό, καθώς στις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού απαγορεύεται να υποτιμήσεις αντίπαλο. Αν το κάνεις, απλά δεν είσαι σοβαρός επαγγελματίας.

Ακόμη και για τον Βαγγέλη Μαρινάκη μίλησε ευθέως και δεν δίστασε να υπογραμμίσει ότι "πλέον έχει γίνει περισσότερο πρόεδρος απ’ ότι ήταν". Εξήγησε το σκεπτικό του λέγοντας ότι "πλέον δεν μπορεί ο καθένας να σηκώσει το τηλέφωνο και να πει στον πρόεδρο τα παράπονα, τις γκρίνιες του ή οτιδήποτε άλλο επιθυμεί. Ο πρόεδρος είναι εκεί που είναι για να παίρνει αποφάσεις". Δεν είπε, αλλά εμμέσως πλην σαφώς έστειλε το μήνυμα πως αυτή η κίνηση του Βαγγέλη Μαρινάκη έκοψε την όρεξη σε κάποιους καλομαθημένους ή κακομαθημένους (σ.σ. και τα δύο ταιριάζουν) ποδοσφαιριστές και όχι μόνο, οι οποίοι όταν είχαν παράπονα μαζί του, σχετικά με τις επιλογές του, έπαιρναν τον πρόεδρο τηλέφωνο για να πουν τον πόνο τους…

Άλλαξε συνήθειες ο Μαρινάκης, κράτησε τις απαραίτητες αποστάσεις, έγινε και η δουλειά του προπονητή ακόμη πιο εύκολη. Όπως έγινε ευκολότερη όταν σιγά-σιγά απομακρύνθηκαν με δική του προτροπή και όλοι όσοι δεν είχαν δουλειά στην ομάδα, αλλά ήταν μαζί της σε όλες τις «αποστολές» των εκτός έδρας αγώνων. Ο Μίτσελ ήξερε καλά ότι αυτό το "πανηγύρι" δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί και να μείνει συγκεντρωμένη η ομάδα, γι’ αυτό και φρόντισε με τον τρόπο του να κρατήσει δίπλα του μόνο όσους έχουν… δουλειά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η "σχέση" με τον Νικοπολίδη

Άξια θαυμασμού ήταν η τοποθέτησή του και σε ό,τι αφορά τον Αντώνη Νικοπολίδη, τον οποίο έχρισε μελλοντικό του διάδοχο στον Ολυμπιακό, έστω κι αν αυτό γίνει μετά από κάποια χρόνια. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο βασικότερος λόγος που ο πρώην αρχηγός της ομάδας επέλεξε να αποχωρήσει πέρυσι το καλοκαίρι από το τεχνικό τιμ, ήταν ο… Μίτσελ, επειδή θεωρούσε ότι ο ρόλος του ήταν κυρίως "διακοσμητικός".

Ο ίδιος ο Ισπανός κόουτς το κατάλαβε κι όχι άνοιξε απλά την πόρτα, μαζί με τη διοίκηση, για να επιστρέψει ο Αντώνης στο τιμ, αλλά φέτος επέλεξε να του αναθέσει και πιο ενεργό ρόλο. Καμία ανασφάλεια, καμία κακία, καμία ρεβανσιστική διάθεση. Όταν ξέρεις ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις οι μικροπρέπειες δεν χωράνε ούτε στο μυαλό, ούτε στο λεξιλόγιό σου.

Μια πολύ ωραία ιστορία διηγήθηκε ο Μίτσελ όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τη συμμετοχή του στο forum της UEFA μεταξύ άλλων κορυφαίων προπονητών. Αφού σεμνά και ταπεινά, χωρίς ίχνος τουπέ είπε ότι πολλούς τους ήξερε (Γκουαρδιόλα, Λουίς Ενρίκε, Μπενίτεθ, Έμερι, Βίλας Μπόας) από το παρελθόν, παραδέχθηκε πως περίμενε με αγωνία να δει τι υποδοχή του επιφύλασσαν όχι ως Μίτσελ, αλλά ως προπονητή του Ολυμπιακού.

Η ιστορία με τον Στίλικε

"Όταν έπαιζα στη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ και σε ηλικία 21 ετών μου είπαν ότι θα πάω στην πρώτη ομάδα, έκανα πολλά βράδια να κοιμηθώ. Αναρωτιόμουν πως θα με υποδεχθούν και τι θα τους πω. Με είχε φάει η αγωνία. Θα με γνωρίσουν; Θα μου δώσουν σημασία ή θα πουν ποιος είναι αυτός; και τι κάνει εδώ; Όταν, λοιπόν, πήγα για πρώτη φορά στην προπόνηση και δεν μπορούσα να περπατήσω από το άγχος, είδα μπροστά μου τον Ούλι Στίλικε (σ.σ. σπουδαίος διεθνής Γερμανός άσος του παρελθόντος και από τα μεγάλα "αστέρια" της εποχής για τη "Βασίλισσα"). Την ώρα που δεν ήξερα τι να του πω, εκείνος με πλησίασε και μου είπε: Γεια σου Μίτσελ! Τι κάνεις;. Ήταν όλοι τους τόσο απλοί, ο Σαντιγιάνα, ο Γκαγιέγκο, ο Καμάτσο. Κάπως έτσι με υποδέχθηκαν και στο forum της UEFA. Με σεβασμό, όχι για μένα για τον Ολυμπιακό κι αυτό σημαίνει ότι έχει κάνει σημαντικά βήματα ο σύλλογος προς αυτή την κατεύθυνση… Πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες προτιμούν να αποφύγουν την Ελλάδα και το Καραϊσκάκη, επειδή πλέον ξέρουν ότι εδώ το έργο τους θα είναι δύσκολο". Τώρα πως κολλάνε ο Στίλικε και η ευρωπαϊκή καταξίωση του Ολυμπιακού, Μίτσελ είναι αυτός, όλα τα μπορεί…

Είπε πολλά ακόμη ο Μίτσελ, τα περισσότερα από τα οποία διαβάσατε στο Contra.gr νωρίς το μεσημέρι. Πριν φύγουμε, μας… παρακάλεσε ό,τι έχουμε, να του τον λέμε! Να τον ρωτάμε κι "αφού μπορώ να σας απαντήσω γιατί να μη λύνουμε τυχόν απορίες"; Έλα ντε! Μακάρι αυτές οι συναντήσεις να γίνονται σε εβδομαδιαία βάση. Θα είναι καλό και για τον σύλλογο και για τον κόουτς και για τη δική μας δουλειά, αλλά και για τον κόσμο που θα ενημερώνεται ακόμη πιο σωστά.

Ως επίλογο οφείλω να γράψω ότι νιώθει τυχερός και ευλογημένος όποιος έχει τη χαρά να κάθεται απέναντι στον Ισπανό κόουτς και να συζητά μαζί του όχι μόνο για ποδόσφαιρο, αλλά για τα πάντα. Προσωπικά, δεν θυμάμαι πολλές τέτοιες εμπειρίες κι ας έχω συναναστραφεί με… Προπονητές και προπονητές όλα αυτά τα χρόνια…

Μέχρι και για τη φωτογραφία από τα παιδικά του χρόνια με τη φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης που κυκλοφορεί ακόμη στο διαδίκτυο μας μίλησε χαμογελώντας: "Ο παππούς μου ήταν το νούμερο 7 μέλος της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ακολούθησε και ο πατέρας μου. Ο παππούς πέθανε τρεις μήνες πριν φορέσω τη φανέλα της Ρεάλ και ο πατέρας μου ακόμη λέει ότι “έφυγε για να μη σε δει με αυτή τη φανέλα…".

Πόσο μπροστά είσαι κόουτς…